All Chapters of เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Chapter 111 - Chapter 120

ร่างบางเดินมาตามทางหลังจากที่ลงจากเครื่องบินแล้ว มือเล็กๆ ลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองมาด้วย เธอเรียนจบแล้วและก็จะได้กลับมาอยู่ที่นี่อย่างถาวรหญิงสาวมองไปรอบๆ ตัวเองด้วยความตื่นเต้น หลายปีมานี้ที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่เลย อะไรต่อมิอะไรมันก็เปลี่ยนไปหมดมือเล็กๆ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายของตัวเอง ก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออกไปหาเพื่อนสนิทของเธอพรึ่บ!"กะ...อุ๊บ!!" จู่ๆ โลกมันก็มืดดับลง เธอกำลังจะกรี๊ดแต่ก็ถูกปิดปากเอาไว้แน่น เธอถูกใครบางคนเอาผ้าคลุมมาปิดศีรษะของเธอไว้ และใช้มืออุดปากเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงออกไป ระหว่างนั้นเธอก็พยายามดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดพ้น จนข้าวของทุกอย่างของเธอหล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น โดยที่คนพวกนั้นก็รีบเก็บและเดินตามมาเช่นกันใครกันนะที่กล้าทำเรื่องอุกอาจได้ขนาดนี้ นี่มันตอนกลางวันแสกๆ เลยนะ คนก็เดินเพ่นพ่านกันไปหมด ไม่กลัวกฎหมายกันเลยหรือไงหญิงสาวถูกพาขึ้นรถไปที่ไหนก็ไม่รู้ เธอมองไม่เห็นอะไรเลย ระหว่างทางก็ได้แต่นั่งตัวสั่น เพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรอีก จนกระทั่งเธอรู้สึกได้ว่ารถที่เธอนั่งมานั้นดับสนิท และคนในรถก็พาตัวของเธอลงไป เธออย

ปึก! ปึก! ปึก!มือเล็กทุบตีหน้าอกคนตรงหน้าอย่างรุนแรงเพื่อให้เขาปล่อยเธอออก แต่ดูเหมือนว่าแรงของเธอนั้นจะไม่ทำให้เขาสะทกสะท้านอะไรเลย การกระทำของเขานั้นยังคงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย มือหยาบนั้นลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหิวโหย“ปล่อยนะ หยุดเดี๋ยวนี้” ไม่ใช่แค่ร่างกายที่พยายามขัดขืน เธอเองก็พยายามร้องห้ามเช่นกัน ไม่ใช่ว่าตอนคบกันไม่เคยมีอะไรกันหรอกนะ แต่มันไม่ควรจะเกิดขึ้นแบบนี้เวลานี้และในขณะที่ทั้งสองไม่ได้เป็นอะไรกัน มันไม่ควรจะเกิดขึ้นจริงๆ“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”“งั้นก็หยุดเพราะฉันไม่ชอบ!!” เธอพูดตะคอก ตอนนี้เริ่มไม่พอใจเขามากขึ้นกว่าเดิมแล้ว“…..” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เขาจ้องมองเธอไม่วางตาก่อนที่จะพุ่งเข้าไปจูบปากกับเธออย่างรุนแรง ฟันคมกัดริมฝีปากของเธออย่างแรงจนเธอรู้สึกได้ว่ามันมีเลือดออกมา“อื้อ!!” แม้ใกล้จะหมดเรี่ยวแรงที่จะขัดขืนเต็มทีแล้วเธอก็ยังไม่ยอมแพ้ มันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาไม่ได้ “หยุดสักที อย่าทำให้ฉันเอือมกับนายไปมากกว่านี้!”“…..” คราวนี้เขาหยุดจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ เขาผละตัวออกมาและมองหน้าเธอภายใต้

เวลาผ่านไปหญิงสาวเริ่มปรับตัวให้เข้ากับที่นี่รู้อยู่หรอกว่ามันยากแต่เธอก็ต้องทำมันให้ได้ วันไหนที่ได้ก้าวขาออกไปจากที่นี่ เธอสาบานไว้เลยว่าจะหนีออกไปให้ได้และจะไม่ให้เขาตามตัวของเธอเจออีกด้วย เพราะเธอไม่ต้องการมาเป็นสิ่งของที่ระบายอารมณ์ของเขาอยู่ที่นี่อีกแล้ว เขาไม่ใช่คนเดิมที่เธอเคยรู้จักเลย“เสร็จแล้วก็มาหาฉันที่ห้องด้วยล่ะ”“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงแผ่ว แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าเขานั้นเดินออกไปแล้ว“อือ...”“นอนเถอะนะคะ ได้เวลาเข้านอนแล้ว จะได้หายเร็วๆ นะคะ” เธอพูดกับเด็กหนุ่มที่เธอนั้นมาคอยดูแล ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ แต่เธอรู้สึกว่าจูโน่มีการตอบสนองที่ดีขึ้น ต่างจากช่วงแรกๆ ที่เธอได้เข้ามาดูแล เขาเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับโดยที่เมื่อก่อนนั้นไม่มีท่าทีตอบโต้อะไรเลย เริ่มส่งเสียงในลำคอเพื่อให้เธอรู้ว่าต้องการอะไร มีรอยยิ้ม และหลายๆ อย่างที่เธอรู้สึกได้ว่าดีขึ้น แต่การกระทำพวกนี้จะแสดงออกก็ต่อเมื่ออยู่กับเธอสองคนเท่านั้น หากมีคนอื่นอยู่ด้วยจะไม่มีการตอบโต้อะไรทั้งนั้นแม้กระทั่งมีพี่ชายอยู่ด้วยก็ไม่แสดงออกมา“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมาหาใหม่นะคะ แล้วเดี๋ยวถ้าได

ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังขึ้นขณะที่จันทร์เจ้ากำลังจะพักผ่อนตามปกติของเธอ มีเพียงเสียงเคาะแต่ไม่มีการพูดอะไรออกมานั้นทำให้เธอลังเลที่จะเปิดประตู เพราะปกติถ้าเป็นแม่บ้านคนอื่นๆ เขาจะเรียกชื่อเธอแล้วแท้ๆ“ใคร?”“ผมเองครับ”พอได้ยินเสียงตอบกลับเธอก็เปิดประตูให้ทันทีแกร๊ก~“มีอะไรคะ?”“คุณเจโรมสั่งให้มาบอกคุณว่าพรุ่งนี้เตรียมตัวไว้ด้วยครับ”“เตรียมตัวอะไร?”“ออกไปข้างนอกครับ?”“ห๊ะ!?”“พาคุณจูโน่ออกไปข้างนอกครับ คุณเจโรมสั่งให้คุณตามไปด้วย”“ฉันเหรอ?”“ครับ พรุ่งนี้เช้านะครับ”“อืม...”เธอปิดประตูและเดินกลับเข้าไปนั่งที่เตียงนอนของตัวเอง ก่อนที่สายตานั้นจะมองไปที่กระเป๋าเดินทาง ได้ออกไปข้างนอกแบบนี้แล้วนั่นก็แปลว่าโอกาสที่เธอจะหนีออกไปจากเขามันก็เป็นจริงแล้วแต่เธอจะหนีแบบไหนล่ะ ต้องออกไปแบบไหนที่จะไม่ทำให้เขาต้องสงสัยหรือเอะใจกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นี้เธอจะเอาไปไม่ได้เลย ข้าวของทุกอย่างเธอจำเป็นต้องทิ้งไว้ที่นี่ทั้งหมด และเอาแค่เอกสารติดตัวไปก็เท่านั้น เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่สงสัยในตัวของเธอได้ผู้หญิงจะสะพายกระเป๋ามันก็ไม่แปลกอะไรหรอกจันทร์เจ้านอนคิดทบทวนอยู่ครึ่งคืน ค

สองวันต่อมาหญิงสาวเดินทางมาถึงจังหวัดที่เธอต้องการจะมาปักหลักใช้ชีวิต ตอนนี้กำลังรอขึ้นเรือเพื่อข้ามเกาะไปอีกฝั่ง เขารับคนเข้าไปเป็นรอบๆ ไม่ได้มารับทุกวัน เธอเลยต้องหาที่พักชั่วคราวก่อนพอรู้ว่าตัวเองจะได้หนีออกไป ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เธอก็มีความสุขมาก จากที่เคยกลัวจนตอนนี้เธอเริ่มไม่กลัวแล้ว เพราะเขาคงไม่คิดหรอกว่าเธอจะหนีมาถึงที่นี่ได้อีกอย่างการข้ามไปอีกเกาะนึงก็จะถูกตามตัวยากด้วย สาเหตุหลักที่เธอมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ"มาเที่ยวเหรอ?" ขณะที่กำลังนั่งเล่นก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมานั่งลงข้างๆ เธอ และพูดคุยกับเธอ ตอนแรกก็ตกใจแต่ก็ไม่ได้แปลกใจหรอก เพราะผู้หญิงคนนี้ก็รอขึ้นเรือพร้อมกับเธอเหมือนกัน"เปล่า มาหางานทำน่ะ""เธอก็จะข้ามเกาะไปทำงานเหมือนกันเหรอ?""ตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจหรอก ขอแค่ข้ามไปให้ได้ก่อน เรื่องงานค่อยว่ากันอีกที""ดูเธอเหมือนกำลังหนีอะไรมานะ"".....""ไปทำงานกับฉันมั้ย เงินดีนะ""งานอะไร?""ก็งานทั่วๆ ไปแหละ แต่เรือจะมารับไปอีกต่อนึงนะไม่ได้อยู่ที่เกาะนั้น ต้องข้ามไปอีกประเทศนึงนะเดินทางกับเรือ""แต่แบบนั้นมันไปแบบผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ?" เธอเป็นเด็กนอก เพราะฉะนั้นเธ