Semua Bab เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: Bab 71 - Bab 80

ตกกลางคืนบุหงานอนหลับตาก็จริงแต่เธอไม่ได้หลับเพราะรู้สึกได้เลยว่าคนข้างๆ ของเธอนั้นยังไม่ได้หลับ เพราะเสียงลมหายใจของเขามันยังไม่คงที่เหมือนคนนอนหลับเลย และบุหงาก็พอจะเดาออกว่าสามีของเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะมีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านและคนพวกนั้นก็เป็นคนเมืองด้วย จึงทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวเอง บางทีคนพวกนั้นอาจจะรู้จักเขาก็ได้“หื้อ...” เสียงลมหายใจของบุหงาทำให้คนข้างๆ หันมอง“นอนไม่หลับเหรอ?”“จ้ะ ฉันคิดเรื่องพวกคนเมืองอยู่น่ะ พวกเขาจะมาทำอะไรกันอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันกลัวจังพี่ลอย กลัวว่าตัวเองจะต้องไปอยู่ที่อื่น ฉันไม่รู้เลยว่าถ้าออกไปแล้วจะใช้ชีวิตยังไง ฉันอยู่แต่ที่นี่ถ้าเข้าเมืองก็คงจะเหมือนคนป่า ความรู้อะไรก็ไม่มีสักอย่าง”“…..”“ฉันกลัวพี่จะโดนคนไม่ดีที่เคยคิดจะทำร้ายพี่กลับมาทำอีกด้วย”“กลัวเหรอ หืม..”“กลัวสิพี่ ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาแล้วฉันจะอยู่ยังไง”“พี่...พี่ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน แต่พี่จะไม่ทำให้บุหงาต้องไม่สบายใจ”“…..” เธอมองเขาพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะนอนหลับไปในอ้อมกอดของเขาเช้าวันต่อมา...“พี่ออกไปหาปลาก่อนนะบุหงา แล้วจะรีบกลับมาหานะ”“จ้ะพี่ ดูแลตัวเอง

เช้าวันถัดมาบุหงาเดินไปนั่งลงข้างๆ ลอยที่กำลังซ่อมแซมอุปกรณ์หากินของตัวเองอยู่ วันไหนที่เขาไม่ได้ออกไปหาปลาก็จะนั่งซ่อมแซมของที่เอาไปทำมาหากิน"พี่ลอย""หืม? มีอะไรหรือเปล่า""ฉันมีเรื่องอยากจะพูดกับพี่""พูดมาเลยจ้ะ""พี่ไม่อยากกลับไปหาครอบครัวของพี่เหรอ ครอบครัวจริงๆ ของพี่ก่อนที่พี่จะมาอยู่ที่นี่ก่อนที่พี่จะจำอะไรไม่ได้""ไม่รู้สิ พี่ว่าพี่อยู่แบบนี้ก็มีความสุขดีพี่ไม่รู้จะกลับไปทำไม""พี่ไม่คิดเหรอว่าจะมีคนรอพี่อยู่""พี่จำอะไรไม่ได้แบบนี้กลับไปก็เป็นเป้านิ่งให้เขาทำร้ายได้อีกอยู่ดี""แล้วพี่ไม่อยากรู้เหรอว่าใครเป็นคนทำร้ายพี่ พี่จะยอมให้คนที่ทำไม่ดีกับพี่เขาได้ดิบได้ดีในขณะที่พี่ต้องมาอยู่แบบนี้เหรอ""ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้อยู่แหละนะ แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าจะอยากรู้ไปเพื่ออะไรนี่สิ""ฉันเห็นตอนที่พี่ไปคุยกับคนเมืองคนนั้น แล้วฉันก็เอากลับมาคิดอยู่ที่บ้าน ฉันอยากจะเป็นคนเห็นแก่ตัวนะฉันอยากจะรั้งให้พี่อยู่กับฉันไปตลอดเลย แต่ฉันก็เคยบอกกับตัวเองเอาไว้ว่าวันนึงถ้ามีคนเข้ามาช่วยพี่หรือวันหนึ่งพี่จำทุกอย่างได้ฉันก็จะยอมปล่อยพี่ไปฉันจะไม่รั้งพี่เอาไว้"".....""ถ้าพี่อยากจะไปกับกลุ่มคนเมืองพว

เวลาผ่านไปบุหงาก็ยังใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านหลังที่เธอเคยอยู่กับลอย เพราะยังอยากอยู่ที่นี่เพื่อรอเขากลับมา ถึงแม้ความหวังนั้นมันจะริบหรี่มากก็ตาม แต่เธอก็ยังเชื่อใจในคำสัญญาของลอยที่ว่าจะกลับมาหาเธอ ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่เธอก็จะรอเหมือนเดิม“บุหงาเอ้ยมากินข้าวกัน”“จ้ะแม่”บุหงาเดินไปที่บ้านของแม่เธอ เพราะอยู่ด้วยกันสองแม่ลูกเรื่องอาหารการกินจึงทำด้วยกันกินด้วยมันดีกว่า แต่หลายวันมานี้บุหงารู้สึกไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่ ตกกลางคืนมันก็คอยจะเวียนศีรษะอยู่ตลอด อาการวิงเวียนพวกนี้บวกกับอาการรู้สึกพะอืดพะอมที่เป็นมันทำให้บุหงาแทบจะไม่อยากขยับตัวทำอะไรเลย นอกจากนั่งหรือนอนเฉยๆ อย่างเดียว“หน้าเอ็งดูซีดๆ นะ”“อือ...ฉันไม่ค่อยจะดีน่ะแม่ กลางคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ มันมวนท้องมันแปลกๆ ไปหมดเลย”“…..”“สงสัยฉันคงคิดมากเรื่องพี่ลอยเกินไปน่ะ” บุหงาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย และมันก็เลยทำให้เธอเข้าใจว่าการที่เธอเป็นกังวลเกี่ยวกับสามีของตัวเองจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนนานๆ เลยทำให้เธอเป็นแบบนี้“เอาๆ งั้นก็กินข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวข้าจะไปเอายามาให้”“จ้ะ...อึก!!” ยังไม่ทันที่จะได้ตักเข้าปาก กลิ่นอาหารที่ลอยมาแตะจมูกก็ทำใ

เวลาต่อมา...บุหงายังไม่ลดละความพยายามที่จะรอผู้เป็นสามีกลับมา เธอยังมีความหวังอยู่ตลอดว่าลอยจะกลับมาหาตามที่สัญญากันเอาไว้ จนกระทั่งตอนนี้ท้องของเธอก็โตขึ้นมาก เดินเหินก็ค่อนข้างลำบากเพราะคนท้องทำอะไรก็ขัดไปหมด ทุกๆ วันเธอจะมองไปที่ทะเลรอดูว่าลอยจะกลับมาไหม แต่ก็ยังไร้วี่แววจริงๆและการกระทำของบุหงาก็ทำให้แม่ของเธอรู้ว่าเธอไม่ได้มีความสุขเลยอย่างที่พูด ถึงแม้เธอจะบอกว่าตัวเองมีความสุขแต่สีหน้าของเธอมันก็สวนทางกับการกระทำทุกอย่างแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ได้แต่คิดโทษตัวเองที่ทำให้บุหงาต้องมาจมอยู่กับความรู้สึกแบบนี้ ถ้าครั้งนั้นไม่เห็นด้วยกับยายเฒ่าจันทร์ตั้งแต่แรกบุหงาก็คงไม่ต้องมาอยู่แบบนี้"บุหงา...""อ้าว พี่อินทรมีอะไรหรือเปล่า""พี่แวะเอาปลามาให้ แต่เอาไปให้แม่ของเอ็งแล้วล่ะ ไม่ได้แวะมานานท้องใหญ่ขึ้นเยอะเลย""จ้ะพี่ ท้องใหญ่ขึ้นแล้วก็รู้สึกอึดอัดด้วย" เธอพูดพร้อมกับลูบท้องใหญ่ของเธอไปด้วย ท้องใหญ่แบบนี้ทำอะไรก็ลำบากไปหมดยิ่งตอนกลางคืนลูกของเธอจะยิ่งดิ้นแรงแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย"เอ็งยังรอคนเมืองนั่นกลับมาอีกเหรอ""รอสิพี่ ตอนนี้เขาอาจจะกำลังจัดการเรื่องของเขาอยู่ก็เลยไม

บุหงาเอาแต่คิดหนักว่าทำไมสามีของเธอถึงไม่ยอมกลับมาด้วย เธออยากเจอหน้าเขา อยากบอกใจจะขาดแล้วว่าเธอกำลังจะมีลูกให้เขา ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ก็แค่เมียที่อยากมีผัวอยู่ด้วยใกล้ๆ เพราะตั้งแต่ท้องเธอไม่เคยเจอหน้าสามีอีกเลย ยิ่งใกล้คลอดก็ยิ่งคิดถึงมากขึ้นเท่านั้น เธอนอนกอดหมอนที่เขาเคยหนุนทุกวันเพราะอย่างน้อยก็มีกลิ่นของเขาที่ติดอยู่ลางๆ มันพอจะทำให้เธอข่มตาหลับลงไปได้ในแต่ละคืน“อย่าเอาแต่คิดมากเลยบุหงา แม่ก็บอกแล้วไงว่าเอ็งกำลังท้องอย่าคิดอะไรเยอะ” เพราะเห็นลูกสาวเอาแต่นั่งเหม่อ คนเป็นแม่จะมีความสุขได้ยังไงล่ะ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้จริงๆ นอกจากรออย่างเดียว จนกว่าเขาจะเป็นคนกลับมาเอง บุหงาก็ท้องโตขนาดนี้จะไปตามหาเขาได้ยังไง และคนบ้านป่าอย่างเธอก็ใช่ว่าจะมีเงินทอง เพราะอยู่ที่นี่นอกจากผู้ใหญ่พ่อของอินทรจะมีไว้เพื่อนเข้าเมืองครั้งคราวแล้วนอกนั้นคนในหมู่บ้านก็ไม่ได้มีใครมีเงินทองเลย"ฉันคงคิดไปเองสินะแม่ว่าพี่ลอยเขาจะกลับมา""เขาไม่ได้ชื่อลอยไม่ใช่เหรอ""เขาจะชื่ออะไรก็ช่างแต่เขายังเป็นพี่ลอยของฉันเสมอ""....." ผู้เป็นแม่เงียบ ก่อนจะหันไปทำกับข้าวต่อเพราะลูกสาวท้องโตขึ้นมาก ทำอะไรก็ลำบากไปหมดจึ