Semua Bab กฎคือห้ามรัก: Bab 61 - Bab 70

เช้าวันต่อมา..เมื่อคืนนี้พอเห็นว่าเธองอนเทวินก็เลยเก็บกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ก่อน ดีเหมือนกันจะได้ให้เธอพักผ่อนร่างกายด้วย"เพื่อนฉันออกไปแล้วเหรอคะ" ลงมาข้างล่างก็ไม่เห็นข้าวหอมแล้ว"ผมก็บอกให้รอออกไปพร้อมกัน แต่เพื่อนของคุณผู้หญิงบอกว่า.." คนที่รายงานก็คือก้าวหน้า"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันรู้แล้ว" เธอรู้ว่าข้าวหอมเป็นคนที่เกรงใจคนแบบนี้ และเพราะความเป็นข้าวหอมนี่แหละที่ทำให้สโนไวท์เปิดใจรับเป็นเพื่อนมาตลอดรถคันนี้มีสี่ที่นั่ง ถ้าข้าวหอมไปด้วยคือต้องนั่งเบียดกับสโนไวท์ เพราะด้านหน้ามีผู้ช่วยและคนขับรถ ข้าวหอมก็เลยไม่อยากรบกวนปล่อยให้พวกเขานั่งกันไปแบบสบายๆ [บริษัท]"ฉันว่าจะให้คนเอารถจากที่บ้านมาส่ง เราจะได้ขับมากันสองคน""อะไรนะ" ข้าวหอมที่กำลังทำงานอยู่หันกลับไปมองเพื่อน"ข้าวจะได้ไม่ต้องนั่งรถโดยสารมาทำงานไง" "เราบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าสักวันหนึ่งเราไม่มีสโนว์แล้วเราจะอยู่ยังไง""ทำไมต้องไม่มีเราด้วย""สโนว์อย่าลืมสิ คนเราต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ถึงแม้เป็นเพื่อนที่รักกันมากยังไงสักวันก็ต้องแยก""ฉันไม่อยากแยกกับเธอเลย""มันเป็นไปไม่ได้หรอก ขนาดพ่อแม่แท้ๆ ก็ยังต้องแยกจาก

ไม่ใช่แค่เทวาหรอกที่จำข้าวหอมได้ ข้าวหอมก็จำผู้ชายในคืนนั้นได้แม่น คนบ้าอะไรอยู่ดีๆ ก็เอาขายื่นมาขัดขาเธอให้ล้มและตัวเองก็เข้ามาช่วยแต่ข้าวหอมไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นน้องชายของรุ่นพี่เทวิน เพราะดูการแต่งตัวหรือแม้แต่นิสัยคนละเรื่องเลย"ผมว่าคุณผู้หญิงเข้าไปในบ้านดีกว่าครับ" ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะเป็นน้องชายของเจ้าของบ้าน แต่ดูท่าทางแล้วไม่น่าไว้ใจ บอดี้การ์ดก็เลยยังคงกันเทวาไม่ให้เข้าใกล้สโนไวท์อยู่ดี"อะไรของพวกนี้วะ ว่าจะหนีมาพักสมองสักหน่อย" พอเรียนจบเทวาก็บอกพ่อว่าจะมาช่วยงานพี่ชาย ..ที่บอกแบบนั้นเพราะถ้าเขาไม่มีงานทำพ่อจะให้เข้าโรงเรียนเตรียมทหาร ถึงแม้ไม่ได้เรียนมาทางด้านนี้แต่ก็ไม่สายที่จะเริ่มเรียนที่ศิลาอยากให้เทวารับราชการเผื่อว่าลูกจะเปลี่ยนนิสัยได้บ้าง แต่คนแบบเทวาถ้าเขาไม่ยอมเปลี่ยนเองก็ไม่มีใครสามารถบังคับเขาได้สโนไวท์รอเทวินกลับบ้านจนค่ำมืด เขาก็ยังไม่กลับมา"จะไปไหน" ข้าวหอมรีบไปหยุดสโนไวท์ที่กำลังจะออกจากห้อง"ฉันจะลงไปถามคนข้างล่างว่ามันยังไงกันแน่ ทำไมพี่วินถึงยังไม่กลับ..มันเกิดอะไรขึ้น""แต่พี่เขาบอกให้รออยู่ข้างบน""ฉันรู้สึกยังไงไม่รู้""รู้สึกอะไร หรือว่าเธอไ

กฎคือห้ามรัก บทที่ 66 [เทวา)จะไม่ช่วยพี่ชายก็ไม่ได้ เพราะเห็นสภาพที่พี่ชายนอนบาดเจ็บอยู่บนเตียง ถึงแม้เขาไม่เอาไหนแค่ไหนก็คงต้องได้ช่วยแล้วล่ะ"เอาวะถ้าไม่เจ๊งก่อนนะ" เทวามองดูตัวเองในกระจก เขาชอบแต่งตัวแบบสบายๆ แบดๆ หน่อย แต่ครั้งนี้ต้องใส่สูทผูกเนคไท หึ..คงกลัวเมียรู้มากสินะถึงยอมให้กิ๊กมาทำงานกับเราพอเทวาลงมาจากชั้นบนก็ไม่เห็นข้าวหอมแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เดินตรงไปขึ้นรถซึ่งมีคนขับรถคู่ใจของพี่ชายทำหน้าที่ และผู้ช่วยมือขวายืนคอยเปิดประตูให้"เชิญครับคุณเทวา" ก้าวหน้าเคยเจอเทวาอยู่ไม่กี่ครั้งพอรถเคลื่อนตัวออกมาก้าวหน้าก็ส่งเอกสารให้เทวาได้อ่านดู ว่าควรทำตัวยังไง หรือเรียกอีกอย่างว่าสคริปต์เพื่อพูดในที่ประชุมเรื่องที่เทวินถูกยิงในครั้งนี้ไม่ใช่ปิดข่าวแค่ภายนอก ภายในก็ถูกปิดข่าวด้วย เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย หรือบางทีอาจจะมีคนหัวหมอโอนถ่ายหุ้นของลักขณามาเป็นของตัวเอง ถ้าเป็นแบบนั้นผู้ถือหุ้นรายใหญ่อาจจะถูกเปลี่ยนมือก็เป็นได้ห้องประชุมผู้บริหาร.."อะไรครับเนี่ย อยู่ดีๆ จะมาให้น้องชายดูงานแทน มันไม่ใช่ตำแหน่งพนักงานนะครับที่จะทำแทนกันได้" แน่นอนว่าต้องมีคำพูดที่ส่อไปในทางล

หลังจากที่ก้าวหน้าทั้งขอร้องและอ้อนวอนจนข้าวหอมใจอ่อนยอมตามเทวาเข้ามาในห้องประชุมแต่ก้าวหน้าก็ไม่ได้ทิ้งให้ทั้งสองเข้ามาตามลำพังเพราะเขาเดินตามเข้ามาด้วย"งานของลูกค้าที่มีปัญหา ใครจะเป็นคนไปเคลียร์ล่ะครับ""ถ้าลูกค้าคนไหนมีปัญหาก็ยกเลิกสัญญาแค่นี้ก็จบ""คุณ!" ข้าวหอมซึ่งไม่ได้อ่านเอกสารที่ก้าวหน้าให้กับเทวารีบพูดขัดจังหวะ "คุณจะบ้าเหรอ กว่าจะได้ลูกค้าแต่ละคน""ใช่ครับ..แค่เด็กฝึกงานยังคิดออกเลย ว่ากว่าทางบริษัทจะได้ลูกค้ามาแต่ละคน แล้วคุณจะมาบริหารบริษัทได้ยังไง"ข้าวหอมถึงกับหน้าเสียเมื่อเป็นคนเปิดทางให้ฝ่ายตรงข้ามต่อว่าเทวาได้"ในเมื่อบริษัทของเราจะผลิตสินค้าเอง..ทำไมต้องแคร์ลูกค้าพวกที่จะมาผลิตสินค้าในบริษัทเราด้วยล่ะครับ""อะไรนะ? บริษัทมีนโยบายจะผลิตสินค้าเองเหรอคะ?" เรื่องนี้สโนไวท์ยังไม่เล่าให้ข้าวหอมฟังเพราะเกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน แต่ในเอกสารนั้นก็ได้เขียนรายละเอียดไว้หมดแล้ว"หึ.. ผมว่าพวกคุณนัดกันก่อนดีกว่าไหมครับ ค่อยเรียกประชุม ดูเหมือนว่าผู้ช่วยกับเจ้านายจะยังไม่คุยกันเลย""ดูคุณจะมีปัญหากว่าใครเพื่อนเลยนะครับคุณเสนา ผมคิดว่าเราควรจะนัดทานข้าวกันสักมื้อ""ได้เลยครับ เอ

"ถอยออกไปนะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนข้างนอกเข้ามาช่วย""เดี๋ยวนะ..เธอบอกว่าท้องกับฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมกลัว""คือว่าฉัน..""จะแก้ตัวว่ายังไง""ไม่มีอะไรจะแก้" เห็นใบหน้ายียวนกวนประสาทของเขาแล้ว ถึงแม้อธิบายไปคนแบบนี้ก็คงไม่ฟัง"แน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรจะแก้? แต่ฉันเห็นว่ามีเยอะเลย" ดวงตาคมมองตั้งแต่หน้าอกลงไปถึงสิ่งที่หวงแหนของผู้หญิง แล้วก็มองขึ้นมาสบตาเจ้าของเรือนร่างนั้น"ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว..ฉันขอตัว" หญิงสาวหันไปกำลังจะเปิดประตู แต่ช้ากว่าคนที่ยืนอยู่ด้านใน"เอ๊ะนี่ี่คุณ! ช่วย.. อืมมม" ข้าวหอมกำลังจะตะโกนออกไปบอกทหารที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูแต่ก็ไม่ทันอีกนั่นแหละ เพราะตอนนี้เธอถูกเขาปิดปากไว้ด้วยปากของเขาเองกำปั้นเล็กทุบลงลำแขนแกร่งเพื่อหยุดเขา..แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจ"อืมม!" เธอพยายามกัดฟันไว้เพื่อไม่ให้เขารุกล้ำเข้ามาในพื้นที่ด้านใน แต่ก็สู้แรงดันลิ้นของเทวาไม่ได้ จนตอนนี้ลิ้นของเขาเข้ามาสัมผัสในโพรงปากดวงตากลมที่เปิดกว้างอยู่ ค่อยๆ หลับลงช้าๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายเล้าโลมหนักขึ้น ที่จริงเธอไม่ได้เคลิ้มไปกับรสจูบของเขาเลย แต่เธอหยุดเขาไม่ได้ก็เลยต้องปล่อยให้จูบจนพอใจเทวาค่อยๆ ขยับริมฝี