บททั้งหมดของ MELTING HIS HEARTLESS HEART (Billionaires Regret): บทที่ 11 - บทที่ 20

Bahala na...Sa natitirang katinuan sa aking isip ay nagawa kong kumalas sa pagkakahalik kay Olivia."Luke?" May mababanaag na hinanakit sa mukha niya nang tingalain ako. "You... don't you want me?" Umiling ako. Puno ng pagmamahal na niyakap ko siya. Kahit pa nga may pagpupumiglas siya dahil nasaktan ko siya nang muli ay hindi ko siya mapagbigyan sa gusto niyang mangyari. I love her and respect her so much. Pero kailangan ko siyang tanggihan ng paulit-ulit."I love you, Liv...""You don't love me!" she pushes me. "Hindi mo talaga ako mahal! Ilang beses mo na ba akong tinanggihan ng ganito? Luke, can't you see? Ipinagduduldulan ko na ang sarili ko sa iyo!" She said hysterically. Shouting. Walang pakialam kung marinig siya ng kanyang ina o ang kasama sa kanilang bahay. Umurong tuloy ako sa plano kong sabihin ang totoo. Kung ganito siya ngayon, paano pa kaya kung sabihin kong kinasal ako sa kapatid niya. Even if I did it for her, alam kong hindi niya tatanggapin iyon. "Luke...am I n

Lucas POVShe's beautiful...Pero imbes na ma-impress ako ay nakaramdam ako ng matinding iritasyon."Can...I get your orders?" muli niyang tanong sa amin. "Oh, yeah! Can we have..."Zoe was ordering. Michelle was writing it down. Panaka-nakang napapasulyap siya sa akin na para bang may gagawin akong masama. Isinandal ko ang aking likod sa upuan habang hawak ang baso na may lamang alak. Sumimsim ako roon habang hindi tinatanggal ang mga mata kay Michelle. Making her uncomfortable. Kitang kita iyon sa kilos niya. "Iyon lang po ba?" paniniguro niya sa mga orders ni Zoe. "Give us more drinks.. " sabi ko naman na inihiwalay ang tingin sa kanya nang balingan ako. "Sure," sabi niyang tumalikod na papunta sa pinto. "You know her?" tanong ni Drake hindi pa man nakakaalis si Michelle. Napatigil pa nga ito. Maybe she wants to hear what I'm going to answer."Not an important one!" sagot kong nilakasan pa para marinig niya ng malinaw. Tuluyan na siyang umalis.Nakataas ang kilay ni Zoe nang

Michelle's POV"Okay ka ba, Chelle?" tanong sa akin ni Sonia. Naabutan niya ako sa locker na nagbibihis na. Panaka-nakang ninanakawan ang ng sulyap. Alam kong nagtataka siya dahil basa ang aking buhok. Buti na lang at may shower room doon kaya bago umuwi ay nalinisan ko na ang sarili ko. Binalingan ko siya na nakangiti. "Oo naman. Okay lang ako," sagot ko. Kinuha na ang bag ko sa locker. "Mauna na ako," sabi ko. Humalik muna ako sa pisngi niya bago tuluyang umalis. Hindi ko na rin sinabing huling shift ko na iyon at hindi na rin nagpaalam pa sa iba. Alam ko rin naman na kinabukasan lang ay laman na ko ng usapan nila. May pakpak ang balita. Malalaman din nila kahit hindi ako magsalita.Dahil Sabado na ay minabuti kong hindi na lamang umuwi agad. Hindi din naman ako hahanapin sa bahay. At hindi naman magsasalita si Olivia na umalis ako. Ilang beses na niya akong nahuli pero hanggang ngayon ay wala naman sinasabi sila mama at papa sa akin. "Manang Bebang, pabili po ako ng Lomi. Iyong

Michelle Point of ViewHalos hindi ako lumalabas sa aking kuwarto. Kapag naroon sila mama ay nanatili lamang ako roon. Ngayong umaga nga ay maaga akong umalis dahil alam kong tulog pa sila. Hindi na rin ako nag-umagahan para makaiwas. Hindi dahil ma-pride ako kundi, dahil iniiwasan kong mas lumala ang sitwasyon namin ni Mama. Hindi naman siya makikinig kahit anong paliwanag ko. Our situation will only escalate into a worse scenario. Sa akin pa rin ang sisi at ako pa rin ang mali. She will hit me again. Kilala ko na si Mama kapag nagagalit sa akin. Hindi naman ako makapagsumbong kay papa dahil lagi itong wala at hindi rin naman ako ang kakampihan niya. I need to protect myself, dahil walang gagawa noon para sa akin kundi ako lamang. Sobrang aga ko nang makarating sa trabaho. Pero hindi ko akalain na sa paghihintay ng elevator ay mas may maaga pa sa akin. At hindi lang basta basta ibang tap iyon. It was Lucas and his assistant. Para makaiwas ay agad akong tumalikod pero huli na dahil n

Michelle's Point of View Huminga ako nang malalim habang papasok sa bahay. Alam kong ano mang oras ay makakasalubong o magkikita kami ni Mama. Inihanda ko na ang sarili ko para doon. Kahit na dinadagundong ako ng matinding kaba. Of course, nakakaramdam din ako ng takot. Hindi sa lahat ng oras ay matapang ako...O should I say, nagtatatapang-tapangan lamang ako. Dahil ang totoo, isa akong duwag. Ni hindi ko nga maipaglaban ng harapan ang pag-ibig ko kay Lucas. Nakuha ko siya sa paraang kinamumuhian niya.Muli akong bumuga ng hangin. "All is well. All is well," pagpapakalma ko sa aking sarili. Kailangan kong magmukhang matapang na muli. Sa harapan ni Mama. Sa harapan ni Olivia. Pero pagkapasok ko, hindi si Mama ang nabungaran ko sa sala. Mas kinabahan ako nang makita kong nakatayo roon si Nanay Susan. Umiiyak siya at sa tabi niya ay may dalawang maleta.Kinabahan ako kasabay ng umusbong na galit sa aking sistema. Inaasahan ko naman na na tatanggalin na rin si Nanay Susan, but not th