Semua Bab Alipin Ng Tukso: Bab 181 - Bab 184

Khaliyah POVPagkababa ko mula sa van at nakita ko ang mansiyon, lalo akong nalungkot, dapat kasi ay kasama ko nang uuwi ang mga kaibigan ko, pero hindi, ako ang umuwi, sila naman ang pumalit sa ospital.Imbis na masaya, malungkot pa rin. Hindi matigil-tigil sina Amedeo sa paggawa ng masama, walang pahinga, walang palya. Mukhang hindi siya titigil hanggang hindi kami nauubos.Nasa gate pa lang kami nang makita ko si Larkin.Napatigil ako. Nakatayo siya sa may hagdan ng mansiyon, maputla, puno ng band aid sa mukha, may benda din sa noo, at balot ng gauze ang isang braso niya. Pero kahit ganoon ang ayos niya, kahit halatang galing pa siya sa malalang pangyayari, nandoon pa rin ‘yung ngiti sa labi niya. Malamlam na ngiti. Halatang pagod. At mukhang sawang-sawa na rin sa mga problema. Mabuti na lang at pogi siya, kahit pa paano, hindi halatang stress.Napatulo agad ang luha ko paglapit ko sa kaniya. Wala pa akong nasasabi, wala pa akong nagagawa. Basta’t nakita ko lang siya, parang nabun

Khaliyah POVKanina pa ako nakaupo sa wheelchair ko, nakaabang sa labas ng terrace ng ikalawang palapag ng mansyon. Mula rito, tanaw na tanaw ko ang ginagawa nilang lahat. Kita ko ang training field, na kung saan ay doon nagaganap ang araw-araw na pagsasanay ng mga tauhan ng papa Yanu ko. Kahit na masakit pa rin ang kaliwang balikat ko, kahit hirap pa rin akong itayo ang kanang paa, gustong-gusto ko pa ring manood. May kung anong sigla sa dibdib ko tuwing makikita kong gumagalaw nang sabay-sabay ang mga katawan nila, bawat kilos na eksaktong-eksato na halos walang sablay. Ang gagaling. Kung hindi lang sana ako na-operahan, baka kasama ako nila Yanna at Rafe doon.Naalala ko, dati, kapag nanonood ako ng ganito, nanginginig ang mga kamay ko. Para bang may gustong kumawala mula sa loob ko. Halo-halo ‘yun, takot, kaba, at minsan galit na rin, lalo na nung mga raw na sina Bok at Bak ang nagte-train sa akin nung inakala kong patay at wala na si Larkin. Inaamin ko, malaki rin ang naging tulo