All Chapters of หลงกลรักวิศวะตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 20ทำโทษคนตัวสูงปิดประตูห้องเสียงดัง ใบหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ เขาถอดเสื้อตัวเองออกเผยให้เห็นมัดกล้ามที่แน่นหนั่นก่อนจะโยนทิ้งไปมุมห้องณดาจ้องมองหน้าท้องลีนๆ ของเขาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ ถึงจะเห็นมาหลายครั้งแต่รอบนี้กลับรู้สึกว่ามันเด่นชัดกว่าใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาเสียอีก“ทำไมถึงชอบปล่อยตัวเวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่น” เขาถามในขณะที่ก้าวเข้าหาเธอทีละน้อย “ไม่เข็ดหรอณดา”“ปะ…เปล่าค่ะ”“หรืออยากโดนวางยาเหมือนวันนั้น!”“ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ”“แล้วทำไมถึงยอมนั่งอยู่กับมัน ที่โดนไปแต่ละครั้งไม่จำเลยใช่ไหม!”“…”“เงียบทำไม”“ณดาแค่คิดว่า… คงไม่มีใครทำอะไรณดานอกจากพี่แล้วค่ะ” คนตัวเล็กเงยหน้าสบตากับเขา “คนที่ทำร้ายณดามีแค่พี่คนเดียวเท่านั้นแหละ”“งั้นฉันก็คงเป็นตัวร้ายในสายตาเธอสินะ” ณดาถดตัวก้าวถอยหนี เมื่อเขาเดินเข้าประชิดตัวเธออย่างไม่ลดละพลั่ก“อ้ะ!” ขาเรียวชนเข้ากับโซฟาตัวใหญ่อย่างจังจนล้มลงคีย์ฉวยโอกาสผลักดันร่างคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับเบาะโซฟาตัวยาวที่สามารถนอนเหยียดตรงได้ เธอเบิกตาโพลงอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าเขาคร่อมร่างของตัวเองเอาไว้ทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อ“พี่จะทำอ

บทที่ 22ถังขยะคีย์ : “อย่าพึ่งกลับ”ณดาอ่านข้อความในโทรศัพท์ตัวเองหลังจากพึ่งตื่นนอนได้ไม่นาน เธอลุกขึ้นมองรอบๆ ถึงรู้ว่าในห้องมีเพียงเธอคนเดียว ตอนนี้สิบเอ็ดนาฬิกาเขาออกไปตั้งแต่แปดโมงเช้ายังไม่กลับ “ให้รอทำไม” ได้แต่สงสัยเพราะไม่รู้ถึงเหตุผลของการรอคอยที่เขาบอกณดาลุกเดินสำรวจห้องนอนของเขา ภายในตกแต่งด้วยโทนเข้ม ทั้งเตียงนอนฝาผนังและพื้นพรมเป็นสีเทาเข้มซะหมด มีเพียงเพดานที่เป็นสีดำมองดูแล้วเหมาะสมเป็นห้องของผู้ชายอย่างเขาในห้องมีชั้นวางของที่ถูกตกแต่งด้วยโมเดลรถคลาสสิคและฟิกเกอร์ตัวละครอนิเมะชื่อดังมากมาย รวมทั้งหุ่นยนต์กันดั้มตัวใหญ่ที่ตั้งตระหง่านราวกับว่ามันคือลูกรักของเขามือเล็กยกขึ้นจับกรอบรูปสีขาวขนาดใหญ่ขึ้นดู ในภาพมีเด็กผู้ชายวัยกำลังน่ารักสองคนยืนกอดคอกัน อีกภาพเป็นตอนใส่ชุดครุยอนุบาล ภาพถัดมาตอนใส่ชุดนักเรียนมัธยมต้นและจบที่ภาพใส่ชุดมัธยมปลาย คนทางขวาคงเป็นคีย์เพราะลักษณะหน้าตาคล้ายคลึงกันพอสมควร ในรูปดูเด็กมากแม้จะเป็นช่วงอายุกำลังเข้าสู่สัยรุ่นก็ตาม ต่างจากตอนนี้ที่โครงหน้ามีความคมเข้มกว่าเก่า ซ้ำยังมีดวงตาที่คมกริบและฝีปากที่ร้ายกาจกว่าเดิมข้างๆ กรอบรูปมีส

บทที่ 24นอนกอด“พึ่งรู้ว่าเรามีเพื่อนผู้ชายด้วย” คิมหันต์พูดหลังจากได้ฟังเรื่องที่ณดาเล่าให้ฟัง “แล้วช่วงนี้กระต่ายไปไหน”“ติดกิจกรรมที่คณะค่ะ” เธอโกหก“ถึงว่า ปกติจะเห็นอัพรูปลงโซเชี่ยลอยู่บ่อยๆ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็น”“ชีวิตช่วงนี้ปกติดีใช่ไหม ไม่มีเรื่องให้เครียดหรือกวนใจใช่ไหมณดา” พิภพถามหลานสาวด้วยสีหน้าเป็นห่วง กลัวเธอมีเรื่องอะไรในใจแล้วไม่ยอมบอก“ณดาสบายดีค่ะ ไม่เจ็บไม่ป่วยไม่เครียดเลย” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส “ไม่ต้องห่วงณดาเลยค่ะ”“เก่งจริงตัวแค่นี้ กินเยอะๆ จะได้โตไวๆ” คิมหันต์ตักอาหารให้น้องสาวต่างมารดา เขาเลือกชิ้นที่ใหญ่ที่สุดให้เธอโดยเฉพาะแม้จะเป็นอาหารที่ตัวเองก็ชอบทาน“ขอบคุณค่ะ”“ปีหน้าต้องไปฝึกสอนแล้วนี่ใช่ไหม” พิภพถาม “ได้ไปที่ไหนไกลรึเปล่า”“ยังไม่รู้เลยค่ะ คงรู้เทอมที่จะไปพอดี แต่คาดว่าคงไม่ออกนอกจังหวัดค่ะ”“ดีแล้ว ถ้ามันไกลจากคอนโดก็บอกลุง เดี๋ยวช่วยหาที่พักให้ หรือถ้าไม่อยากพักที่ใหม่เดี๋ยวให้คนขับรถไปรับไปส่งแทน”“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เดี๋ยวใกล้ถึงเวลานั้นค่อยคุยกันอีกทีก็ได้ค่ะ”ทั้งสามคนคุยเรื่องสัพเพเหระถามสารทุกข์สุกดิบกันไปมา ราวกับคนไม่เ

บทที่ 26สารภาพ“ยิ้มเล็กยิ้มน้อย ช่วงนี้มีความสุขเนอะ” กุ้บกิ้บกระแทกไหล่ใส่ณดาเบาๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนเอาแต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว“รักหวานชื่นสินะ ตัวติดกันอย่างกับปลิง” ชีต้าร์พูดพลางเบะปากใส่ ณดานั่งขำปฏิกิริยาเพื่อนเธอสนิทกับกลุ่มเพื่อนมากขึ้นกว่าเดิม ออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ซื้อของ ช็อปปิ้ง ณดายอมเปิดใจเข้าหาคนหมู่มากมากกว่าเมื่อก่อน เพราะเพื่อนในกลุ่มค่อนข้างเฟรนลี่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย เวลาไปที่ใหม่ๆ เธอก็ได้ทำความรู้จักคนใหม่ๆ ไปด้วยครืด~ ครืด~คีย์ : “วันนี้มีธุระยกเลิกนัด”ใบหน้าหวานหุบยิ้มลงแทบจะทันที ต่างจากเมื่อกี้ที่รีบคว้าโทรศัพท์เปิดอ่านข้อความของเขา ณดาถอนหายใจออกมาเบาๆ เสียดายนิดหน่อยที่ถูกยกเลิกนัดไปวันนี้เขาชวนเธอไปดูหนัง และแน่นอนว่าณดาตอบตกลง ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนเรียกว่าอะไร แต่คีย์ไม่ได้ใจร้ายใส่เธอเท่าช่วงแรกที่เจอกัน เขาอ่อนโยนมากขึ้นพูดเสียงเบาลง ไม่แข็งกร้าวอย่างที่ผ่านมาค่อนข้างจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี“โทษนะแก” อลันยื่นหน้ามาใกล้ “เรามากินหมูกระทะไม่ได้กินผักกระทะจ้า”เพื่อนคนอื่นๆ ชะเง้อหน้ามองเตาฝั่งณดาและอลันที่ช่องใส่น้ำซุปเต็มไปด้วย

บทที่ 28 เข้าใจผิด (*1) “ปล่อยฉันไปได้รึยัง” กระต่ายเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ เธอนั่งอยู่แบบนี้ราวๆ สามชั่วโมงแล้ว ตั้งแต่คีย์พาตัวเธอออกมาจากที่นั่น เขาก็ขับรถด้วยเร็วตลอดทาง มีบางครั้งที่คีย์ทุบพวงมาลัยอย่างบ้าคลั่งแต่ก็ยังคงเร่งความเร็วไม่มีท่าทีผ่อนแรง กระต่ายไม่กล้าโวยวายใส่เขาเพราะกลัวอันตรายจะเกิดขึ้น ความเร็วที่รถเคลื่อนตัวออกไปมันเกินกฎหมายกำหนดค่อนข้างเยอะ เธอจึงนั่งภาวนาให้ตัวเองปลอดภัยเงียบๆ อยู่ๆ คีย์ก็หักรถเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง ตรงบริเวณด้านหน้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีคนพลุกพล่านพอสมควร กระต่ายถอนหายใจอย่างโล่งปอด กำลังจะเปิดประตูรถลงหนีแต่คีย์กดล็อค เขาบอกกับเธอให้รอก่อน เพราะน้ำเสียงที่เรียบนิ่งของเขาทำให้กระต่ายไม่กล้าทำตัวดื้อดึงใส่เลยยอมนั่งอยู่เงียบๆ แบบนั้น “สรุปปล่อยได้ยัง?” เธอถามเขาที่ยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับ “เรื่องวันนี้เธอรู้เห็นแต่แรกแล้วรึเปล่า” “อะไร” “เธอเป็นคนตามณดามาใช่ไหม” ดวงตาเรียวคมจ้องมองเธออย่างคาดคั้นเอาคำตอบ “ใช่ ทำตามคำสั่งน่ะ” กระต่ายตอบความจริง “พี่โด้บอกว่านายตามฉันไปที่สนามแข่งรถ ถ้าไม่อยากให้นายวุ่นวายให้ตามณ