บทที่ 30เข้าใจผิด (*2)“กินข้าวแล้วก็กินยานะณดา” คิมหันต์ยกถาดข้าวขึ้นมาให้คนป่วยถึงห้องนอนเขากลับมาจากประชุมตอนเที่ยง เห็นว่าณดายังไม่ตื่นเลยขึ้นมาปลุก แต่คนตัวเล็กกลับมีสีหน้าซีดเซียว พอแตะมือลงบนหน้าผากมนถึงรับรู้อุณหภูมิที่สูงกว่าปกติของเธอ เขาตามแม่บ้านขึ้นมาเช็ดตัวหาเจลลดไข้มาบรรเทาความร้อนของร่างกาย จนเธอเริ่มดีขึ้นและรู้สึกตัวในช่วงบ่ายของวัน“ไม่หิวเลยค่ะ” เธอบอกเสียงอ่อน นั่งซุกตัวอยู่ในผ้าห่มหนา“ไม่หิวก็ต้องกิน ตัวเองไม่สบายจะปล่อยตัวแบบนี้ไม่ได้ รีบกินเร็ว” เขาบอกเสียงดุนั่งลงข้างตัวเธอ หน้าสวยเบะปากคว่ำเหมือนเด็กส่ายหัวระรัว“ไม่อยากกินยา”“งั้นไปหาหมอ” เขารู้ว่าณดาไม่ชอบการโดนฉีดยาจึงพูดแกล้ง “เอาแบบนั้นไหม”“กินก็ได้ค่ะ” เธอถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ เอื้อมหยิบเอาถาดข้าวอ้อมหลังคนพี่ เขาหัวเราะหน้าสวยที่เบะคว่ำราวกับเด็กน้อยเธอตักข้าวเคี้ยวกลืนลงคออย่างยากลำบาก เพราะรู้สึกเจ็บแสบภายในช่องคอ ณดาฝืนกินต่อไปจนข้าวหมด ก่อนจะกลั้นหายใจฮึบยัดยาลงช่องปากและรีบดื่มน้ำตามลงไป คิมหันต์หัวเราะขบขำปฏิกิริยาของน้องสาว เธอทำเหมือนว่ายาแก้ไข้เป็นยาพิษเสียอย่างนั้น“หมดแล้
Terakhir Diperbarui : 2025-05-12
Masuk
