All Chapters of The Chosen Wife Of The Billionaire: Chapter 81 - Chapter 90

"What are you doing here, mama?" Walang emosyong tanong ko kay mama na nagpumilit paring pumasok ng opisina ko kahit pinigilan ito ni Nancy at sinabihan na hindi ako tumatanggap na kahit na sinong bisita. Lalo na si Mama dahil hindi pa rin humuhupa ang galit ko sa pangingialam nito sa relasyon namin ng asawa ko. Hindi ako tumingin dito. "Anong klaseng tanong iyan?" Galit rin na tanong ni mama at padabog pang ibinaba sa ibabaw ng lamesa ko ang bag nito. "Ganyan mo ako haharapin matapos kitang tulungang napalayas ang babaeng iyon?" Naging marahas ang pagbaling ko sa sinabi nito. Nagtitimpi ako ngayon na huwag itong masigawan pero kung magpapatuloy ito sa mga masasamang salita patungkol kay Ellise ay baka hindi na ako makapagpigil pa. "Umalis na kayo habang nakakapagpigil pa ako." "Ano? Anong klaseng pakikiharap yan sa akin. Huwag mo akong pakitaan ng ganyang kagaspangan ng ugali, tandaan mo, ako pa rin ang mama mo." Nagpakawala ako ng malalim at mahabang paghinga. Mariing pum

Inalok ng mama ang mga bisita na maupo. Nag alok na din ang mama ng mamemeryenda sa mga ito. At kailan pa natututo ang mama ng salitang espanyol bakit ngayon ko lang nalamam. Nang wala na ang mama na nagtungo sa kusina ay ako ang naiwan sa sala kasama nila. Pero ganun na lang ang gulat ko ng tumayo ang babae at walang babalang niyakap ako. "Te echo mucho de menos mi hija." (We missed you so much my daugther.) Sabi ng babae sa akin habang yakap ako nito. Naramdaman ko na lang ang pagyugyog ng balikat nito at narinig ang paghikbi sa mga balikat ko. "Let me go." Hindi ko alam kung anong emosyon ang dapat kong ipakita sa mga ito. Dahil hindi ko naman sila kilala. Pero nandoon ang biglaang naramdaman kong pagkabog ng dibdib ko na parang kinakabahan ako na hindi ko mawari. Kumawala ako sa yakap ng babae, pero hindi lumayo ito sa akin. Bagkus humaplos pa ang kamay nito sa pisngi ko. "Te echo mucho de menos mi hija." Muli nitong banggit. At bakit naman sila mangungulila sa akin. At sino b

. Nasabi ng kinagisnan kong mama na walang pinagbago ang bahay simula ng umalis siya pabalik sa pilipinas na sinagot na naman ng tunay kong mama na hindi nila kailangang baguhin. Inaayos na lang ang iba na kailangan ayusin. And they said that, pati ang silid ko noong bata ako ay ganun parin ang ayos hanggang ngayon. At hindi kailanman pinabago ng mama. Namangha pa ako ng makita ko na halos ma puno ng mga iba't ibang laruan ang buong silid ng iyon na ang una naming tinungo. "Pinaayos na namin ito, mi hija." Sabi ng papa. "Kung may gusto kang ipabago sa silid na ito ay sabihin mo lang sa amin. Kung ayaw mo ng mga laruan na narito sa loob ay ipapatanggal na lang namin." "Naipon kasi dito ang mga laruan na halos taon taon na binibili namin ng papa mo. Na tanging ang mga naiwan na mga gamit mo ay siyang nagpapaalala sayo sa amin." Nalungkot man ako sa mga sinabi nila dahil talagang hindi nila ako nakalimutan simula ng nawala ako. At kahit ngayon ko lang sila nakita ay ramdam ko ang p

Hindi ko alam kung ano talaga ang magiging reaksyon ko kung makikita ko si Nathan ngayon, kaya kinakabahan pa rin ako at may bahagi ng pagkatao ko na ipinagdasal na huwag ko pa sana siyang makita. At ang ipinagdasal kong iyon ay natupad dahil hindi nga siya dumating dahil may mahalaga daw siyang date kasama ng naibabalitang fiance niya. Kaya nakaramdam din siya ng inis dahil sa rason niyang iyon kaya nagawa niyang hindi sumipot sa mahalagang meeting. "Are you okay?" Tanong sa akin ni Daniel ng mapansin ang pagkairita ko. "Yeah! Just a little upset." Sagot ko saka sabay na kaming naglakad palabas ng conference room. At habang palabas kami, dahil sa naiinis pa rin ako hindi ko na napansin ang babaeng makakasalubong namin sa may pinto. Bumangga ako mismo sa babae. "Fuck. Hindi ka ba tumitingin sa harapan mo?" May galit na pagsita sa akin ng babae. Doon umangat ang mukha ko at nakilala ang babae, siya ang na li-link na fiance ni Nathan. Pero teka, hindi ba

Nakita ko ang isa pang exit door palabas ng hotel kaya lumabas ako doon. Tinalunton ang daan hanggang sa tuluyan akong makalabas doon. Isang maliit na park pala ang pintuang nilabasan ko. At dahil gabi na ay nababalutan na lang ang paligid ng ilaw na nakalagay sa bawat sulok ng nasabing park. Naupo ako sa bench na naroon. Nagmuni muni. Papalipasin ko lang saglit ang oras bago ako bumalik. Kabastusan man na umalis ako kahit hindi pa natatapos ang dinner namin lalo na at kasalo siya ay hindi ako pwedeng magtagal doon. I struggled with my feelings; part of me wanted to scold him for the hurtful words he had spoken. I wanted him to feel the resentment that had built up inside me. But I couldn't help wondering, what would be the point? "You walked so fast, mi esposa," "W-why are you here? Bakit mo ako sinundan?" Kuway tanong ko. Tumayo ako at akmang aalis pero pinigilan niya ako sa kamay at hinila palapit sa kanya. "L-let me go." Gigil na itinu