All Chapters of ภรรยาคุณสีหนุ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากพักร้อนไปสองสัปดาห์ด้วยเหตุผลคือหนีตายจากศัตรูของสามี วันนี้ก็ได้ฤกษ์งามยามดีกลับมาลุยงานต่ออีกครั้ง ใบหม่อนแต่งกายเรียบร้อยเต็มยศ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสดใสอย่างมีความสุข ความคิดถึงที่มีต่อออฟฟิศและการเดินทางที่แสนวุ่นวายของกรุงเทพฯ ทำให้เขารีบเร่งกลับไปทำงานให้ทันก่อนที่จะโดนไล่ออกจริง ๆ วันนี้เขาไม่ได้เดินทางมาคนเดียว แต่มีคุณหนุ่ม หรือที่เขาตั้งชื่อให้ว่าคุณเทกี้ คอยมาส่งถึงที่ ด้วยรถยุโรปสุดหรู ดูราวกับคุณผู้ชาย แต่เมื่อก้าวเข้ามาในออฟฟิศห้อยบัตรพนักงาน ใบหม่อนก็กลับมาเป็นพนักงานต๊อกต๋อยเช่นเดิมแต่ถึงแม้จะเป็นพนักงานต๊อกต๋อย ภาพลักษณ์ของใบหม่อนก็ไม่ได้ธรรมดาเช่นนั้น อย่างน้อยเขาก็ต้องแต่งตัวให้เนี้ยบและดูดีกว่าพนักงานทั่วไปหนึ่งขึ้น เพราะเขาเป็นคนที่ดูแลเหล่าลูกค้าวีไอพีและเป็นคนสร้างรายได้ระดับต้น ๆ ของบริษัท ฉะนั้นจะมาเป็นพนักงานต๊อกต๋อยเหมือนกันไม่ได้ใบหม่อน ภควัต นำหนึ่งก้าวเสมอ"พี่พี!" ใบหม่อนตะโกนเรียกเจ้านายของเขาอย่างสดใส พร้อมวิ่งเข้าไปหา พีระหัวหน้าสายตรงของใบหม่อนถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นเจ้าตัวป่วนกลับมาทำงานอีกครั้ง"พี่พี ผมกลับมาแล้วนะ คิดถึงจังเลย" ใบหม่อนพูด

แซะมาแซะกลับครับ ไม่กลัวโดนไล่ออกด้วย เพราะอย่างที่บอก ตำแหน่งลอย ๆ จะไปมีอำนาจอะไรให้เกรงใจ พอทำงานแล้วไม่มีผลงานประจักษ์ ถึงตำแหน่งใหญ่แค่ไหนใบหม่อนก็ท้าชน อย่างน้อยเขาก็ยังมีเพื่อนพี่น้องเป็นแบ๊คอ้อ มีคุณไซรัสที่กายอยากได้นักอยากได้หนาเป็นแบ๊คด้วยการเผชิญหน้าของใบหม่อนและกายในออฟฟิศก็จบลงด้วยการที่ผู้จัดการฝ่ายประสานงานผู้บริหารสะบัดหน้าเดินหนีไปเลย วันนี้ใบหม่อนจึงถือว่าได้เริ่มงานด้วยสิ่งอัปมงคล สมควรไปรดน้ำมนต์ปัดเสนียด“ปากแกดีเหลือเกินนะใบหม่อน ถ้าเขาเอาไปพูดกับผู้บริหารแกเน่าแน่” พีระเอ่ยแซวใบหม่อนในช่วงเวลาพักเที่ยงกลางวัน พวกเขาลงมาหาของอร่อยกินตามประสาทพนักงานเซลล์ขายคอนโดโง่ ๆ “ไม่ต้องรอหรอก มันจ้องจะเล่นงานผมอยู่แล้ว ทั้งป้ายสี ปล่อยข่าวลือ แย่งผู้ชาย เป่าหูผู้บริหารคงไม่ไกลเกินเอื้อมหรอก” ใบหม่อนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจมากมาย“ดี งั้นต่อไปแกก็ไสหัวไปดูแลลูกค้าซะ ไม่ต้องโคจรมาเจอกับคุณกายให้ฉันเสียวสันหลังแล้ว สองสัปดาห์หน้าจะมีลูกค้าจากเม็กซิโก ฉันยกให้แกดูแลเลย เขาน่าจะอยากได้คอนโดแถววิทยุ แกก็ลองคุยดูแล้วกัน” พีระเอ่ยอย่างชิว ๆ ก่อนจะชะงักเมื่อเจอกับหนุ่มหล่อกล้ามแน่นตรงส

ความไม่แน่นอนในความสัมพันธ์ทำให้ใจของใบหม่อนสั่นไหว แม้ว่าเขาจะไม่เคยมีความสัมพันธ์ที่จริงจังกับใครมาก่อน แต่ก็รู้ว่าความซื่อสัตย์เป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตคู่แต่ก็ต้องยอมรับว่า...ชีวิตคู่ของเขาไม่เหมือนกับคนอื่นขณะที่เสียงของคนขับแท็กซี่ยังลอยเข้าหู ใบหม่อนเริ่มตระหนักถึงความจริงบางอย่าง ความรู้สึกที่ทับถมอยู่ภายในถูกดึงกลับมาสู่สติ เขาหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพยายามบอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเขาเป็นใครในเรื่องนี้ใบหม่อนแต่งงานเพราะเงิน แต่งกับสีหนุแลกกับเงิน 20 ล้าน ไม่ใช่เพราะความรัก และนั่นก็หมายความว่า เขาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายความสุขส่วนตัว หรือแม้แต่รสนิยมของคุณนุจริงมั้ย…แต่แม้จะพยายามปลอบใจตัวเองแบบนั้น ใบหม่อนก็ยังรู้สึกวูบวาบในอก เพราะถึงจะคิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์อะไร แต่หัวใจของเขามันก็ยังคอยแอบหวังอะไรบางอย่างอยู่ดี“บางทีนะน้อง ผู้ชายมันก็เบื่อน้ำพริกถ้วยเก่า ลีลาเดิม ๆ เขาอาจจะอยากลองอะไรที่สดใหม่ แซ่บถึงใจ อย่าไปคิดมาก” คนขับแท็กซี่พูดพลางยักคิ้ว“เดี๋ยวนะ" ใบหม่อนที่กำลังจมอยู่กับความคิดถึงกับชะงักกึก "พี่หมายถึงไอ้นั่นมันแซ่บกว่าผมเนี่ยนะ!!!” ใบหม่อนตอบกลับเสียงสูง รู้สึกเหมื

คำพูดนั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ใบหม่อนรู้สึกเหมือนทุกอย่างแตกสลาย เขากระตุกยิ้มเย้ยตัวเอง หัวเราะเบา ๆ ด้วยความสมเพชครอบครัววสุธรนี่มันเลวร้ายจริง ๆ เขาโดนพี่น้องฝาแฝดเล่นกับหัวใจทั้งคู่เลยดี...ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็คุยกันแต่เรื่องเงินแล้ว หัวใจของเขาจะเก็บเข้าลิ้นชัก ไม่ให้คนแก่หัวใจหมาอย่างสีหนุได้เล่นสนุกอีกต่อไป“ผมขอตัวนะ ต้องไปประชุม” สีหนุเอ่ยเสียงราบเรียบ ก่อนจะปลีกตัวเดินไปยังห้องรับรองของโรงแรมหรู ราวกับการสนทนากับใบหม่อนเมื่อครู่ไม่มีความหมายใด ๆ ทุกคำพูดของเขาตอกย้ำความเย็นชาที่แผ่กระจายออกมารอบตัว ตอนนี้เขาเห็นแล้วว่าทั้งคู่น่าจะมาประชุมอะไรสักอย่างด้วยกันที่โรงแรมแห่งนี้ แต่นั่นมันจะสำคัญอะไรหัวใจใบหม่อนพังไปหมดแล้ว“คันมากขนาดนี้เลยเหรอ น่าสมเพช แต่เขาไม่เอาคนแบบแกหรอกนะ เพราะแกมันกระจอก” กายยิ้มเย้ยอย่างสะใจ ขณะที่เอ่ยคำพูดร้ายกาจท่าทางพอใจที่เห็นใบหม่อนแสดงสีหน้าเจ็บช้ำ ที่ผ่านมาเวลาเขารู้ว่าใครกำลังจีบหรือกำลังเริ่มคุยกับใบหม่อน กายจะต้องรีบปาดหน้าชิงมาเป็นของตัวเองก่อนเสมอ ทว่าดูเหมือนใบหม่อนจะไม่เคยรู้สึกรู้สากับเรื่องที่เกิดขึ้นผิดกับครั้งนี้..ผิดกับผู้ชายคนน

ใบหม่อนหันไปมองอย่างงุนงง ชายคนนี้ร่างกายสูงใหญ่ตามแบบฉบับคนต่างชาติ ผมสั้นสีดำตามสมัยนิยม อายุน่าจะมากกว่าใบหม่อนหลายปี ใบหน้าของเขาถูกปิดด้วยหน้ากากอนามัยเช่นเดียวกับผู้คนรอบข้าง แต่ดวงตาคมเบื้องหลังแว่นสายตานั้นฉายแววตระหนก “คุณมายุ่งอะไรด้วย” ใบหม่อนตอกกลับอย่างแข็งกร้าว เสียงของเขาแม้จะเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สำเนียงภาษาอังกฤษของเขานั้นดีไม่แพ้ชายต่างชาติคนนี้เลยสักนิด เขาพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย แต่กลับพบว่าชายหนุ่มรัดเขาไว้แน่นยิ่งขึ้น“เป็นบ้ารึยังไง ทำไมไม่รักชีวิตตัวเองบ้างเลย” ชายหนุ่มพูดอย่างหัวเสีย“รักไปทำไม จะอยู่ต่อไปทำไม ผมไม่อยากอยู่ ชีวิตเฮงซวยแบบนี้” ใบหม่อนเอ่ยอย่างสิ้นหวัง น้ำตาเอ่อล้นออกมามากขึ้นชายหนุ่มผู้ไม่รู้จักกันแต่กลับเข้ามาช่วยชีวิตใบหม่อนเอาไว้ ถอนหายใจยาวก่อนจะปรับท่าทีให้นุ่มนวลขึ้น เขาเข้าใจความเจ็บปวดที่ใบหม่อนเผชิญอยู่ เพียงแค่ไม่รู้วิธีที่ถูกต้องจะสื่อสารให้เขาเข้าใจ“อยู่ต่อไปสิ ชีวิตมันไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ตลอดหรอก มันจะมีสักวันแน่นอนที่จะดีขึ้น คนเราต้องอยู่ได้ด้วยความหวัง” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน“ผมไม่เห