All Chapters of ผลลัพธ์เท่ากับรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’EP.20อ่อนไหวในความรู้สึก ยี่สิบนาทีต่อมา นรีเดินเลือกซื้อของเงียบ ๆ ตัวคนเดียวมาได้สักพักแล้ว ไม่รู้ว่าความตื่นเต้นก่อนหน้านี้หายไปไหนหมด อาจเพราะตอนนี้ไม่มีใครเดินอยู่ข้าง ๆ หรืออาจเพราะเธอเกิดคาดหวังให้มี คนบางคน อยู่ด้วยก็ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงแรกที่มาอยู่ที่นี่ก็คิดว่าอยู่คนเดียวได้สบาย ไม่ต้องมีใครอยู่ด้วยก็คงไม่เดือดร้อนมากนัก และมันไม่ได้เดือดร้อนตามที่คิดไว้จริง หากก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้ามีคงดีกว่า… ความสัมพันธ์ระหว่างสองหนุ่มสาวในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาดีขึ้นพอสมควร การที่ปราณเริ่มปฏิบัติกับเธอเหมือนคนปกติ รวมถึงให้การดูแลเอาใจใส่แม้จะขัดแข็งในบางครั้ง ทว่าทั้งหมดทั้งมวลเริ่มทำให้นรีรู้สึกสบายใจที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ จนลืมคิดไปว่าอันที่จริงทั้งสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน และปราณเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ระหว่างคนนอกแบบนรี กับดุจดาว อย่างไรเขาก็คงเลือกอีกคน ร่างแบบบางเดินเข็นรถไปตามช่องทางเดินด้วยความรู้สึกเปลี่ยวเหงา ประกายตาหม่นแสงไล่สายตามองผ่านสินค้าแต่ละชั้นซึ่งวางเรียงรายด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เท้าพลันชะงักเมื่อบั

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’EP.22ในสายตาหนึ่งชั่วโมงต่อมากายเหยียดยาวนอนหลับบนโซฟาได้ร่วมชั่วโมง ก่อนต้องสะดุ้งตื่นเพราะใครบางคนส่งเสียงเรียกที่ข้างตัว“เอ้า! ตื่น!”ไม่ใช่แค่เรียกอย่างเดียวแต่ยังดันตัวปราณให้ลุกขึ้นนั่งอีกต่างหาก และคนที่ว่าก็กระแทกตัวนั่งลงข้างกัน“คนอื่นไปไหน?” คนเพิ่งตื่นอ้าปากหาวทั้งสภาพสะลึมสะลือพลางก็บิดขี้เกียจไปด้วย ปราณไม่เห็นใครอยู่ในบ้านนอกจากเจ้าบ้านตัวจริงที่คงเพิ่งกลับมาจากตลาด“ข้างนอก” เหนือพยักพเยิดไปยังชานเรือน ก่อนจะตั้งคำถามที่เขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับอีกฝ่าย “นรีเป็นไงบ้าง?”“ทำไม?”“เห็นปายว่าแพ้ท้องหนัก”ระยะหลังมานี้เหนือแทบไม่ได้เจอหน้าเพื่อนสนิท รวมถึงเมียเพื่อนอย่างนรีก็ด้วย แต่ก็ได้ปายนำข่าวคราวมาเล่าให้ฟังอีกที“แพ้หนักแบบนี้ต้องดูแลดี ๆ” สบโอกาสเขาก็รีบเสนอแนะว่าที่คุณพ่อ “มึงดูแลเมียดีรึเปล่า?”“ทำไม? น้องกูมันไปบ่นไรให้ฟัง?”“ปายไม่เล่า กูก็พอจะรู้” เจ้าของบ้านหัวเราะเสียงแปร่ง พลางก็ส่ายหัว “เรื่องตอนเด็กผ่านมาได้ชาตินึงแล้วมึงก็เอามาคิด เพื่อนกูทิฐิสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”“กูไม่ได้คิดอะไรแล้ว” คนขี้โกหกเมินมองไปทางอื่นราวกับจะหลบเลี

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’EP.24สำคัญตัวผิดภาพหน้าจอฉายให้เห็นคนซึ่งไม่ได้เจอหน้ากันมาหลายวัน ชายหนุ่มกำลังเดินอยู่ในห้องท่าทางเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จเพราะเรือนผมดำสนิทเปียกหมาดทั้งยังมีผ้าขนหนูพาดที่คอ “อยู่คนเดียวเหรอ?” นรีอ้อมแอ้มถาม เธออดคิดไม่ได้ว่าผู้ชายวัยอย่างเขาเวลาออกนอกบ้านอาจมีเรื่องของผู้หญิงเข้าติดพัน ทว่าไม่ต้องรอให้ข้องใจนานกล้องของอีกฝ่ายก็แพนหันไปรอบตัวราวกับจะรู้ทัน (สบายใจไหม?) เครื่องหน้าคมคายของปราณที่ได้เห็นในขณะนี้ ทำนรีเกิดใจสั่น… อันที่จริงหน้าเขาก็เหมือนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมตอนนี้เธอถึงได้ใจเต้นขึ้นมา… (อยู่คนเดียว ไม่มีใคร) “เราไม่ได้อยากรู้” (อืม) เพียงแค่มุมปากได้รูปยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก็ทำเอานรีเกิดเป็นเดือดเป็นร้อนต้องรีบแก้ตัว “เราแค่ถาม” (ก็ไม่ได้ว่าอะไร) ปราณไหวไหล่ ยกผ้าขึ้นเช็ดผมด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ และเป็นหญิงสาวเองที่ทนจ้องสบตาอีกฝ่ายไม่ได้นรีไม่คิดว่าสายตาที่เขาจ้องมองเธอตรง ๆ จะทำให้เกิดความรู้สึกขัดเขิน กระนั้นพวงแก้มขาวเนียนก็เรื่อแดงอย่างคุมไม่อยู่ (ครับ!) แล้วจู่ ๆ ปร

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’EP.26หวามไหว 2เพียงความเปียกชื้นไล้เลียพยายามสอดเข้าสู่โพรงปากอุ่น ทั่วทั้งท้องน้อยของนรีก็ราวกับจะหดเกร็ง มือบอบบางขยับจับเข้าที่แขนของอีกฝ่าย หากเพียงไม่กี่วินาทีปราณก็ผละออกอีกครั้ง ทั้งยังถามย้ำในคำเดิม“เราทำอะไร?”นรีไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่านอกจากคำว่า ‘หน้าด้าน’ เขาทำอะไรก็รู้อยู่กับอก จะถามเธอเพื่อ? “ปราณอย่าแกล้งเล่นแบบนี้ เราไม่ชอบ…”แม้พยายามฝืนสบตาสู้ กระนั้นนัยน์ตาหลุกหลิกลนลานก็ไม่สามารถสบประสานกับคนซึ่งเหมือนจะรู้ทันในความคิดอ่านของเธอ ปราณยังคงทำเสียงเร้าอารมณ์ กระทั่งการทอดมองของสายตาก็สื่อชัดว่าแต่ละคำบ่งบอกถึงอะไร“เธอไม่ชอบตรงไหน?” “…”“ลิ้นเรามันไม่ดีตรงไหน?” คำพูดสองแง่สองง่ามกับการเลื่อนสายตาผ่านร่มผ้าราวกับจะมองทะลุได้ถึงผิวเนื้อที่ด้านใน ยิ่งทำให้ผิวแก้มของคนฟังเห่อร้อนหนัก“ปราณ!” นรีทำได้เพียงร้องเสียงดังด้วยความหงุดหงิด หากอาการที่ว่าไม่ได้ส่งผลอะไรเท่าไรนัก เมื่อสุดท้ายลมหายใจของเธอก็ถูกเข้าช่วงชิงริมฝีปากหนาประกบเข้าหากลีบปากบางอย่างเร่าร้อนโดยไม่คิดฟังเสียงค้าน ทั้งแววตาอ่านไม่ออกก็ยังคงจดจ้องราวกับจะสะกดจิตสะกดใจแม้ฝ่ามือบอบบาง

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’EP.28บนโต๊ะทำงาน “ปราณทำอะไร…” หญิงสาวอึกอักสองมือวางเหนือบ่ากว้างหากก็ไร้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืน กระทั่งคนตรงหน้าผละออกห่าง ผิวแก้มขาวเนียนก็แดงเรื่อเป็นที่เรียบร้อย สายตาของปราณที่เงยขึ้นจ้องสบตาบ่งบอกถึงความรู้สึกนึกคิดในใจ นรีอ่านสายตาแสดงความต้องการแบบนั้นออก และวินาทีที่กระดุมด้านหน้าของชุดถูกปลดออกอย่างเชื่องช้าทีละเม็ดจากด้านล่างก็เป็นเครื่องยืนยันว่าไม่ผิดไปจากข้อสันนิษฐานของเธอ “แต่งตัวแบบนี้ นอนกกนอนกอดเราเป็นชั่วโมง เธอไม่คิดว่าเราจะรู้สึกอะไรบ้างรึไง?” ชายหนุ่มขยายความในการกระทำ พลางมือก็ยังคงจัดการกับร่มผ้าที่ด้านหน้า นรีพยายามเบี่ยงตัวหนีด้วยความเขินอาย หากก็ไร้การปัดป้องอย่างเป็นจริงเป็นจัง อาจด้วยตอนนี้ความรู้สึกของเธอก็ไม่ได้ต่างจากอีกฝ่ายเท่าไรนัก อันที่จริงระยะหลังนรีรู้สึกมีความต้องการมากกว่าปราณด้วยซ้ำไป แม้ไม่อยากยอมรับแต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร…กระทั่งชายหนุ่มเองก็สัมผัสได้ถึงความต้องการแบบที่ว่าได้จากหลายปัจจัย ทั้งจากสายตา รวมถึงการออดอ้อนที่มากเกินพอดี เขาจึงกล้ากระทำการแบบที่ได้เห็น…แม