ผลลัพธ์เท่ากับรัก

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’

บทนำ

กลางดึก

         ฝนคะนองฟ้าส่งเสียงคำรามกึกก้องกลางดึกกลางดื่นยังไม่น่ารำคาญใจเท่าไอ้ปีโป้ หมาพันธุ์บางแก้วที่เขาเลี้ยงไว้กำลังส่งเสียงหอนเห่าไม่หยุดมาร่วมสิบนาทีเข้าให้แล้ว ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกจากตัวอย่างหงุดหงิด พาร่างกึ่งเปลือยย่ำโครมลงจากชั้นสองของตัวบ้าน

         บ้าน ซึ่งตั้งอยู่โดดเดี่ยวหลังเดียว รอบด้านเป็นผืนนาเขียวขจีมองไปไกลสุดลูกหูลูกตา กลางวันคงมีทัศนียภาพชวนให้คนมองรู้สึกสบายอารมณ์ แต่นี่เกือบเที่ยงคืนเข้าให้แล้วจะเห็นได้ก็เพียงความเปลี่ยวโล่งของรอบบริเวณ

ดึกป่านนี้ไอ้โป้มันเห่าอะไร หมาเขาไม่ตื่นเสียงฟ้าร้อง ปกติก็อยู่ของมันได้ แต่วันนี้เป็นอะไร?

“ไอ้โป้!”

ปราณ ใช้เสียงตะโกนนำหน้าสบถด่าในลำคอ พลางคลำมือหาสวิตช์ไฟ ตบจนติดสว่างได้กลับต้องหงุดหงิดกว่าเดิม เพราะหลอดไฟนีออนเกิดหรี่แสงลง ติด ๆ ดับ ๆ ก่อนภาพตัวบ้านจะมืดดับลงเป็นสัญญาณว่าพรุ่งนี้คงต้องเข้าตลาดไปหาซื้อหลอดใหม่มาเปลี่ยนอีกครั้ง

ร่างโปร่งสูงเดินตัดผ่านความสลัวรางอาศัยแสงสายฟ้าที่ยังคงสว่างวาบอย่างต่อเนื่องที่ด้านนอกเพื่อมองดูทางเดิน ก่อนเปิดประตูออกสู่ภายนอก ปากก็ตะโกนด่าไอ้โป้ไปด้วย

สายลมพัดปะทะเข้าหาพลันพาละอองชื้นเย็นเยียบของเม็ดฝนกระทบผิวกายเปลือยเปล่าท่อนบน สองเท้าคีบแตะดุ่มเดินออกห่างจากใต้ชายคา ทว่ายังเดินไม่ทันถึงไอ้ตัวการที่ทำให้เกิดเสียงดังน่ารำคาญจนทนนอนต่อไม่ไหวก็ต้องหยุดฝีเท้าลง เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง

บรรยากาศต่างจังหวัดตอนกลางคืนมืดค่ำไม่มีแสงไฟให้มองอะไรได้ชัดนัก ยิ่งรอบบริเวณเป็นพื้นที่เปลี่ยวสงัด แน่นอนว่าไร้ซึ่งแสงใดให้ความกระจ่าง แต่เขากลับเห็นประกายวิบวับของอะไรบางอย่างขยับไหวอยู่บริเวณศาลาไม้ข้างตัวบ้าน

นัยน์ตาสีเข้มหรี่มองผ่านม่านฝน พลางต้องยกมือขึ้นกวาดลูบใบหน้าที่เริ่มพราวเปียกจากเม็ดฝนเย็น ๆ ไปด้วย

ปราณเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ โดนฝนแค่นิดไม่ตายแน่แม้จะเปียกไปครึ่งตัวแล้วก็ตาม แต่ที่จะทำให้หัวใจวายก่อนวัยอันควรเป็นเพราะร่างขาวซีดที่อยู่ห่างออกไปตรงนั้นมากกว่า

ฉิบหาย…

อยู่บ้านนี้มาตั้งแต่เกิดผีสักตนเขายังไม่เคยเจอ ต้องเป็นเพราะแม่ไปขูดต้นไม้ขอหวยกับคนงานในสวนเมื่อวันก่อนเป็นแน่ ถึงได้มีบางสิ่งบางอย่างตามติดมาถึงบ้านแบบนี้

ทว่าเพ่งตามองอีกทีกลับต้องคิดใหม่ ที่กำลังยืนกวักมือ พร้อมป้องปากเรียกชื่อเขาไปด้วยน่าจะไม่ใช่ผี ผีที่ไหนจะร้อง ‘ปราณ!’ ‘ปราณ!’ และผีที่ไหนจะแต่งตัวแบบนั้น

ความงุนงงเข้าแทรกความหงุดหงิดเมื่อนาทีก่อน สองขายาวก้าวฝ่าสายฝนตรงดิ่งไปหาเสียงเรียกทันที และเมื่ออยู่ในระยะใกล้มากพอก็ต้องสับสนหนักขึ้นไปอีก

“มาได้ไง?”

เสียงห้าวร้องถามคนตรงหน้า คิ้วหนาขมวดชิดแทบผูกเป็นปม ขณะที่อีกฝ่ายกำลังยืนกอดอกแน่น เนื้อตัวเปียกชุ่มโชก ชุดกระโปรงตัวยาวลู่แนบติดไปกับเรือนร่าง

สองสายตาประสานกันท่ามกลางการกระหน่ำเทโครมยิ่งกว่าฟ้ารั่วของฝนเม็ดหนา แสงฟ้าแลบแปลบปลาบสว่างวาบเป็นระยะ ประกอบกับลมกระโชกแรงพัดผ่านยิ่งทำให้ผู้มาเยือนยามวิกาลตัวสั่นหนักขึ้นไปอีก

“มาได้ไง?”

ชายหนุ่มตะโกนถามแข่งกับเสียงฟ้าฝนลั่นโครมครามเป็นหนที่สอง คนซึ่งยืนอ้ำอึ้งตรงหน้าไม่ตอบสักทีจนเขาเริ่มหงุดหงิด แต่ก่อนจะได้ถามย้ำเป็นรอบที่สาม นรี ก็เปิดปากตอบ

         “ปราณ เราท้อง”

         “ฮะ?” ร่างสูงขยับขาก้าวขึ้นบนศาลา พยายามตะแคงคอฟังอีกครั้งเพราะได้ยินไม่ถนัด คู่สนทนากลั้นลมหายใจก่อนตะโกนใส่หูเจ้าของบ้านเสียงดัง

         “เราท้อง!”

         คนฟังหันขวับทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ท้อง’

         นรีรู้อยู่แล้วว่า ‘พ่อของลูก’ จะต้องตกอยู่ในสภาวะช็อกหนักเช่นนี้ ตัวเธอเองก็อึ้งกับผลตรวจเมื่อไม่กี่วันก่อนไปหลายชั่วโมง ริมฝีปากระริกสั่นเอ่ยย้ำซ้ำอีกครั้งโดยไม่ต้องมีใครร้องขอที่จะฟัง

         “เราท้องกับปราณ”

         เปรี้ยง!

         จบคำที่ราวกับจะตอกย้ำในสถานการณ์ เสียงสายฟ้าฟาดพลันดังสนั่นก้องทุ่ง ลำแสงสีขาวผ่าลงสู่พื้นดินจนนรีสะดุ้งตกใจ

แต่ ‘ว่าที่คุณพ่อป้ายแดง’ กลับไม่กระดิกตัวเลยสักขยับ ตอนนี้เขาแทบเรียกได้ว่าหูดับไปแล้ว โสตประสาทไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ทั้งเสียงฟ้าเสียงฝน กระทั่งเสียงเล็กแหลมที่เอาแต่ร้องบอกว่า ‘หนาว ๆ’ อยู่ตรงหน้าก็ด้วย

เมียไม่ทันได้มี แต่ข้ามขั้นเป็นพ่อคนเลย?

ฉิบหาย ฉิบหายแล้วไอ้ปราณ!