Semua Bab ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Bab 71 - Bab 80

ณ ท้องพระโรง15 วันผ่านไป....เมื่ออาการบาดเจ็บขององค์ชายรัชทายาท และองค์ไป่อิงหายดีแล้ว ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชาให้นำคดีขโมยลูกท้อสวรรค์เข้าสู่ที่ประชุมขุนนางฮองเฮานั่งอยู่ในม่านมุกหลังพระแท่นบัลลังก์มังกร ทอดสายตามองซีเฉิน และไป่อิง คุกเข่าอยู่ท่ามกลางเหล่าขุนนางที่ยืนคอยรับฟังคำพิจารณาคดี ด้วยความคิดหลากหลายฮองเต้ทรงรับฟังเจ้ากรมอาญารายงานการพิจารณาคดี สีพระพักตร์มิสู้ดีขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งหลักฐาน และพยานต่างชี้ชัดว่าไป่อิงเข้าไปขโมยผลท้อสวรรค์จริง ๆ เรื่องที่หนักไปกว่านั้นคือ องค์ชายรัชทายาทยื่นความประสงค์ของรับผิดแทนนางทั้งหมด นั่นคือ โทษตาย !“ทุกท่าน... มีความคิดเห็นว่าอย่างไร”ฮ่องเต้ถามสภาขุนนางด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าขุนนางเหล่านั้นต่างถกเถียงกันหลากหลายความคิด ผู้ที่อยู่ข้างองค์ชายรัชทายาทก็เห็นว่า“ลูกท้อผลเดียว เทียบไม่ได้กับคุณงามความดีของพระองค์ที่ทรงกระทำต่อแผ่นดินเห็นควรละเว้นโทษ”“เป็นความผิดครั้งแรก เห็นควรละเว้นโทษตาย”ขุนนางที่เข้าข้างองค์ชายใหญ่ต่างแสดงความเห็นไปอีกทาง“หากไม่ลงโทษ แล้วกฎหมายบ้านเมืองจะยังศักดิ์สิทธิ์อยู่หรือ”“ต้องลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่าง”ส่วนองค์ช

“น่าสังเวทใจยิ่งนัก”ไป่อิงอุทานออกมาเบา ๆ นางเคยรับรู้ความร้ายกาจของจิ้งหว่านมาก่อน จึงไม่แปลกใจเลย ที่นางจะกล้าสั่งฆ่าสนมของฮ่องเต้“แต่พวกเราน่าสังเวทใจยิ่งกว่า”ซีเฉินทำหน้าสลดหดหู่“พวกเรา.....”ไป่อิงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าพวกเราน่าสังเวทตรงไหน เพราะตอนนี้แคว้นซีทูนับว่าสงบสุขยิ่งนัก“ใช่... เพราะแคว้นโจวไม่อาจขาดผู้ครองบัลลังก์มังกรได้ ดังนั้น เหล่าขุนนางจึงทูลขอให้ข้ากลับไปครองราชย์”“นั่นเป็นเรื่องยินดี มิใช่หรือเพคะ ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหน ข้า และลูก ๆ ก็พร้อมไปกับท่านเสมอ”คำพูดที่อ่อนหวานนั้น ทำให้ซีเฉินดึงนางเข้ามากอดแนบอกอย่างทะนุถนอม จุมพิตที่ขมับนางอย่างสุดรักก่อนที่จะเอ่ยว่า“มันเป็นเรื่องน่ายินดีอยู่หรอก แต่ที่ข้าสังเวทใจเพราะแคว้นเฉินครอบครองดินแดนอื่น ๆ มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล ข้าเกรงว่าในภายภาคหน้าบุตรของข้าจะมีไม่พอให้ครอบครองดินแดนเหล่านั้น”เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ ไป่อิงถึงกับใบหน้าร้อนผ่าว รีบแหวขึ้นว่า“ท่านพี่ ตอนนี้เราก็มีลูกกันถึง 4 คนแล้วนะเพคะ”นางคลอดบุตรให้เขา หัวปี ท้ายปี ยังไม่เพียงพออีกหรือ“บอกแล้วไง.... ดินแดนภายใต้การปกครองมีตั้งมากมาย... 4 คนจักพอได้อย่

ในระหว่างที่องค์หญิงกู่ชิงนั่งเกี้ยวเสด็จไปยังเรือนตัดอาภรณ์หลวงนั้น นางก็หวนคิดถึงเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อนเนื่องด้วยพระมารดาขององค์หญิงกู่เยี่ยเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเฉาที่มาอภิเษกกับฮ่องเต้แคว้นฉี ดังนั้น ทั้งแคว้นฮั่น และแคว้นฉู่ต่างก็ส่งสารมาขอเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างแคว้นด้วยการขออภิเษกกับองค์หญิงใหญ่ เพราะการได้ครอบครององค์หญิงกู่เยี่ย ก็เท่ากับได้ความสัมพันธ์อันดีกับแคว้นทั้งสองฮ่องเต้แคว้นฉีพิจารณาเห็นว่า ฮั่นเป็นแคว้นใหญ่กว่าทุกแคว้น และเป็นดินแดนที่อยู่ตรงกลางระหว่างแคว้นทั้งห้า จึงทำให้มีความมั่งคั่งด้านการค้าขายแคว้นฉีเป็นดินแดนเกษตรกรรม และเครื่องจักสาน หากตอบรับสานสัมพันธไมตรีกับแคว้นฮั่นจะได้ประโยชน์มากกว่า เพราะสามารถส่งสินค้าออกไปขายต่างแดนได้มากขึ้นฮ่องเต้แคว้นฉีจึงตัดสินพระทัยตอบรับสานสัมพันธไมตรีกับแคว้นฮั่นแล้วส่งสารปฏิเสธแคว้นฉู่ไปความคิดขององค์หญิงกู่ชิงชะงักลงเมื่อมาถึงที่เรือนตัดอาภรณ์หลวงซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากวังหลังมากนักนางก้าวลงจากเกี้ยว แล้วเดินเข้าไปในเรือนพร้อมกับข้ารับใช้หนึ่งคน โดยให้ทหารอารักขารออยู่ด้านนอก“ถวายพระพรองค์หญิงเพคะ”เจ้าของร้านพัสตร

บุรุษหนุ่มรีบปีนขึ้นเตียง แล้วกดร่างของนางลงกับเตียงอีกหน จากนั้นก็ทาบทับนางไว้“ปล่อยข้า !”องค์หญิงกู่ชิงร้องออกมา นางนอนสั่นสะท้านอยู่บนเตียง ลมหายใจหอบกระชั้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางรู้สึกหวาดกลัวเรือนกายกำยำของเขา“ปล่อยรึ... มีราชสีห์ตนใดที่ยอมอ้าปากเพื่อปล่อยเหยื่อที่ล่ามาได้บ้างเล่า”เขากระซิบข้างแก้มนาง ก่อนที่จะจูบซุกไซ้ไปตามลําคอขาวผ่องของนาง มือหนึ่งกอบกุมเฟ้นฟอนทรวงอกสร้างกระแสรัญจวนทำให้นางไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน อีกมือก็จับขานางแยกออกเพื่อเปิดช่องประตูเรือนหยกนางให้อ้ารับแท่งหยกลำใหญ่ของตน“อื้อออ......”กู่ชิงส่งเสียงครางสั่นระริก เมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนฉ่าจากท่อนแข็ง ๆ ที่ค่อยชำแรกเข้ามาภายในเรือนหยกนาง“หืม... อ่า”องค์ชายเซวียนอี้ส่งเสียงคำรามออกมา ช่องทางของนางคับแคบเหลือเกิน ทำเอาเขาเจ็บร้าวจนแทบจะระเบิด จึงรีบขยับสะโพกจ้วงแทงแท่งหยกลงไปจนสุดลำในคราเดียวตับ !“อ๊ายยยยย”สตรีใต้ร่างสะดุ้งเฮือก กรีดร้องออกมา“งื้ออออ เจ็บ ออกไป ! คนบ้า ใจร้าย”นางรัวกำปั้นทุบลงบนแผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขา“เจ็บรึ... แต่พวกเจ้าทำให้ข้าเจ็บใจยิ่งกว่า วันนี้ข้าจะทำให้เจ้

บุรุษบนหลังม้ากระตุกเชือกอย่างแรง เชือกเสียดสีกับข้อมือบางจนเกิดเป็นแผลถลอก"โอ๊ย... ข้าเจ็บ ข้าเดินไม่ไหวแล้วจริง ๆ"องค์หญิงกู่ชิงเจ็บจนน้ำตาเล็ด เสียงของนางสั่นเครือ นางเจ็บระบบไปทั้งกายจนไม่อยากจะขยับไปไหนแล้ว เหตุใดเขาถึงใจร้ายกับนางเพียงนี้"ได้...” เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก “ในเมื่อเจ้าไม่อยากเดิน เจ้าก็มานั่งบนหลังม้าตัวเดียวกันกับข้า"สิ้นคำเขาก็กระชากเชือกเต็มแรงดึงให้ร่างของนางลอยขึ้นมานั่งบนหลังม้าตัวเดียวกัน โดยให้นางหันเข้าหาเขา“อ๊ะ ! ข้าไม่นั่งแบบนี้ ปล่อยข้าลงไป !”มือน้อยที่ถูกมัดด้วยเชือกระดมทุบอกแกร่งอย่างต่อต้าน เขาจับนางนั่งในท่าน่าเกลียดแบบนี้ ต้องการจะให้นางอับอายผู้คนหรืออย่างไร“นั่งแบบนี้สิดี... รับรองว่าข้าจะควบม้า จนเจ้าร้องลั่นถึงสวรรค์เชียวละ”เขาโน้มหน้าลงใกล้นาง กระซิบลวนลาม ทำเอานางขนลุกซู่ขึ้นทั้งกาย“กรี๊ดดดด... ปล่อยข้าลงไป เจ้าคนชั่ว !”องค์หญิงกู่ชิงกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตา ในขณะที่เขาฟาดแส้เข้าใส่สะโพกม้า ให้มันห้อตะบึงไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว วิ่งหายลับเข้าไปในป่าฮี่ ๆ กุบกับ ฮี่ ๆ กุบกับม้าพันธุ์ดีวิ่งเต็มแรงอย่างว่องไว ทุกครั้งที่ม้าขยับควบไปตาม