All Chapters of ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Chapter 61 - Chapter 70

ใกล้ล่วงเวลาเข้าสู่ยามห้าย ยามนี้ทั่วทั้งตำหนักตงกงเงียบสงัด และปกคลุมด้วยความมืด เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนล้วนอยู่ในห้องของตน แต่ซีเฉินกลับนอนไม่หลับ เขาออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียงทางเดิน หันหน้าไปยังเรือนรับรองดวงตาคมกริบของเขาจ้องไปที่ประตูห้องนั้น คล้ายกำลังเพ่งมองให้ทะลุเพื่อให้เห็นใครคนนั้นที่อยู่ภายในเขาอยากรู้ว่านางกำลังทำอะไรอยู่ หลายวันที่ไม่ได้เจอหน้ากัน นางจะรู้สึกโหยหาเขาบ้างหรือไม่ จะรู้สึกทุรนทุรายเหมือนกับที่เขาเป็นอยู่บ้างไหมหนอความจริงแล้วเพียงแค่เขาสั่งคำเดียว นางก็ย่อมต้องมาปรนนิบัติเขาถึงเตียง แต่เขาไม่อยากให้นางรู้สึกว่าเป็นนางบำเรอ ไม่อยากฝืนใจนาง จึงต้องหักห้ามใจทรมานตนเองอยู่เช่นนี้เขาจะพิสูจน์ให้นางเห็นว่า เขารักและให้เกียรตินางด้วยความบริสุทธิ์ใจโดยจะแต่งตั้งให้นางเป็นพระชายาอย่างถูกต้องตามประเพณีให้ได้ และเมื่อถึงวันนั้น เขาก็หวังว่านางจะรักและมอบกายใจให้เขาอย่างเต็มใจจริง ๆพรุ่งนี้เขาจักต้องนำทัพไปปราบกบฏที่ทางใต้แล้ว กว่าจะจบสิ้นสงครามคงจะร่วมเดือนจึงจะได้พบกัน เขาอยากเอ่ยคำร่ำลากับนางเหลือเกินในจังหวะที่เขาหันกายหมายจะมุ่งหน้าไปที่เรือนรับรอง ก็พบไป่อิ

ณ ตำหนักตงกงไป่อิงนั่งปักผ้าอยู่ที่เรือนรับรองจนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงก็ไม่เห็นหมี่ชิงยกอาหารเข้ามาสักที และคิดว่านางคงจะงานยุ่งจนไม่มีเวลาทำอาหารมาให้ นางจึงดื่มน้ำชาประทังความหิวไปก่อนแต่แล้วเมื่อตะวันคล้อยบ่าย หมี่ชิงก็ยังไม่กลับมาเสียที ด้วยความเป็นห่วง ไป่อิงจึงเดินตามหานาง“มีใครเห็นหมี่ชิงบ้างไหม”ไป่อิงเดินไปถามที่โรงครัว ก็ไม่มีผู้ใดตอบนาง ดังนั้น นางจึงเดินไปที่โรงซักผ้าที่อยู่ติดกับริมสระน้ำ“เห็นหมี่ชิงบ้างไหม”นางส่งเสียงถามคนงานซักผ้า แต่ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาทำงานไม่มีใครตอบนางสักคนเดียวไป่อิงจึงเดินตามหาหมี่ชิงไปทั่ว แล้วพบนางนอนสลบอยู่ที่ริมสระน้ำ“หมี่ชิง !”ไป่อิงประคองหมี่ชิงเข้ามานอนในเรือนรับรอง ตัวของนางร้อนมากคาดว่าน่าจะเป็นลมเพราะพิษไข้ไป่อิงจึงรีบไปหาหลิวเซียง หัวหน้านางกำนัลที่องค์ชายรัชทายาทเคยบอกเอาไว้ว่า หากต้องการสิ่งใดให้บอกแก่นางได้“หลิวเซียง ตอนนี้หมี่ชิงไม่สบายหนักมาก เจ้าพอจะมียาลดไข้หรือไม่”หลิวเชียงมองไป่อิงอย่างลำบากใจ แล้วส่ายหน้าเบา ๆ ถึงมีนางก็ให้ไม่ได้ เพราะหากนางช่วยเหลือไป่อิง ฮองเฮารู้เข้าต้องเล่นงานนางตายแน่“ไม่มีเหรอ แล้วตามหมอหลวงได

ณ ตำหนักฮองเฮา“ทูลฮองเฮา สตรีผู้นี้เป็นคนร้ายที่แอบลักลอบเข้าไปขโมยท้อสวรรค์ในเขตหวงห้ามพ่ะย่ะค่ะ”หัวหน้าทหารรักษาความปลอดภัยในเขตหวงห้าม นำตัวไป่อิงเข้ามาพบฮองเฮาเพื่อให้การตัดสินโทษ เพราะพระนางได้รับมอบหมายจากฮ่องเต้ให้รับผิดชอบดูแลต้นท้อสวรรค์ และยังเป็นผู้จัดงานเฉลิมฉลองท้อสวรรค์ประจำแคว้น ภายใต้ใบหน้าราบเรียบของพระนางซ่อนรอยยิ้มแห่งชัยชนะเอาไว้ เพราะหลังจากที่พระนางเอ่ยถึงท้อสวรรค์ให้หว่านเอ๋อร์ได้ยินแล้ว พระนางก็สั่งให้กองทหารรักษาความปลอดภัยในเขตหวงห้ามพักรักษาการในช่วงเวลานั้น เพื่อหลอกล่อเหยื่อให้ไปติดกับเมื่อสายลับรายงานมาว่า มีนางกำนัลผู้หนึ่งนำองค์หญิงไป่อิงที่เขตหวงห้าม พระนางก็สั่งกองทหารรักษาความปลอดภัยเร่งตามหลังไปทันที คาดไม่ถึงว่า แผนการยืมมีดฆ่าคนจะลงตัวทุกอย่าง“มีหลักฐาน และพยาน หรือไม่”น้ำเสียงหนักแน่นและทรงอำนาจตวาดถาม คล้ายกับว่ากำลังไตร่สวนความผิดอย่างเป็นธรรมจริง ๆ แต่ในใจของพระนางแทบอยากจะจับนังเชลยศึกผู้นี้ประหารให้ตายเสียไว ๆ“มีพ่ะย่ะค่ะ ผลท้อหนึ่งผล และกองทหารทั้งกองล้วนเห็นว่านางเป็นผู้ปีนขึ้นไปเก็บมันลงมา”ระหว่างที่หัวหน้าทหารเอ่ยนั้น ทหารชั้นผู้

ณ เรือนรับรอง ตำหนักตงกงหมี่ชิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นในตอนสายของวันถัดมา เมื่อนางลืมตาตื่นขึ้นแล้วไม่พบองค์หญิงไป่อิงก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง จึงตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากเตียงนอนเพื่อออกตามหานายของตน“เจ้าเห็นองค์หญิงไป่อิงหรือไม่”หมี่ชิงเดินโซซัดโซเซเข้าไปถามเหล่านางกำนัลเล็ก ๆ ที่กำลังช่วยกันเช็ดเครื่องเรือน แต่พวกนางเหล่านั้นกลับรีบเดินหนีโดยไม่ตอบคำถามดังนั้น หมี่ชิงจึงเดินเข้าไปในเรือนหลัก แล้วพบกับหลิวเชียง“ท่านเห็นองค์หญิงไป่อิงหรือไม่”หลิวเชียงมองหมี่ชิงด้วยสายตาเวทนา ร่างบางนั้น ดูจะผอมลงไปถนัดตา รอบดวงตาคล้ำ อีกทั้งริมฝีปากยังซีดราวกับคนตาย“เจ้าไม่สบายก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”หลิวเชียงเลี่ยงที่จะตอบคำถามนาง“ไม่... ข้าจะไปตามหาองค์หญิง”หมี่ชิงส่ายหน้าปฏิเสธอย่างอ่อนล้า หากไม่เจอหน้าองค์หญิง แล้วนางจะนั่งนอนอย่างเป็นสุขได้อย่างไร“ในเมื่อพวกท่านไม่ยอมบอกข้า ข้าก็จะเดินตามหาองค์หญิงด้วยตนเองจนกว่าจะพบ”ร่างซูบซีดนั้นเดินโซเซไปที่ประตู“ต่อให้ตามหาจนตาย เจ้าก็ไม่มีวันหากเจอองค์หญิง”คำพูดนั้นทำให้ทั่วทั้งร่างหมี่ชิงหยุดชะงัก“ท่านหมายความว่าอย่างไร”หลิวชิงกัดริมฝีปากแน่นอย่างชั่ง

“จุดลิ่วซี”จิ่วลู่ถึงกับสั่นสะท้านขึ้นมาทั้งกาย เพราะจุดที่องค์ชายรัชทายาทเอ่ยถึง คือจุดสูญรวมกำลังภายในทั้งหมด การใช้พลังอัดเข้าไปที่จุดนี้จะทำให้คนผู้นั้นสามารถดึงพลังทั้งหมดของตนเองมาใช้จนเกินขีดจำกัดได้ แต่หากว่าใช้มากจนเกินไป ร่างกายของคนผู้นั้นก็แตกดับได้เช่นกัน“ไม่...”จิ่วลู่ปฏิเสธเสียงสั่น เพราะการทำเช่นนั้นมันเสี่ยงมาก และอาจทำให้องค์ชายรัชทายาทตายได้“ข้าสั่ง !”ซีเฉินแข็งใจเป็นเฮือกสุดท้าย เขาควบม้าเร็ว ไม่กิน ไม่นอนมาเกือบหนึ่งวันเต็ม ๆ อีกทั้งร่างกายยังสูญเสียเลือดไปตลอดทาง ทำให้ร่างกายเขาแทบทนไม่ไหวแล้ว ดังนั้น เพื่อให้ตนเองยังสามารถลุกขึ้นควบม้าต่อไปได้โดยที่ไม่สลบไป เขาจำเป็นต้องให้จิ่วลู่เปิดจุดลิ่วซีให้จิ่วลู่ขบริมฝีปากแน่น แววตาขององค์ชายรัชทายาทแน่วแน่ และในแววตานั้นมีสัญญาณหนึ่งที่เขาพอจะอ่านออก นั่นคือ หากองค์หญิงไป่อิงเป็นอะไรไป องค์ชายรัชทายาทก็คงจะตายตามนางไปด้วยเขาจึงตัดสินใจรวมพลังปราณไว้ที่ปลายนิ้วแล้วอัดพลังสายนั้นเข้าที่จุดลิ่วซีของบุรุษที่อยู่ในอ้อมแขนอ๊ากกกกกกกกกกเสียงของซีเฉินดังก้องไปทั้งป่าด้วยความเจ็บปวด พร้อม ๆ กับพลังกำลังภายในตัวถูกปลุกขึ้