Lahat ng Kabanata ng ข้าคือสตรีในกรงขังของทรราชไร้ใจ: Kabanata 81 - Kabanata 90

นางจ้องบุรุษใบหน้าหล่อเหลา ผิวขาวผ่องที่ปราศจากหนวดเครารกรุงรังเปล่งรัศมีราวกับเทพเซียน สวมกวานสีทองสง่างามอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเขาจะคือคนเดียวกันกับองค์ชายป่าเถื่อนที่ลงทัณฑ์นางอย่างอำมหิต"อี้เอ๋อร์เจ้ามาขอโทษนางเดี๋ยวนี้"ฮองเฮาจื่ออิงเรียกโอรสเมื่ออยู่ภายในตำหนักนางมักจะปฏิบัติตัวกับเขาประดุจแม่ลูกคู่หนึ่ง และใช้ภาษาที่สนิทสนมระหว่างแม่ลูก“............”องค์ชายรัชทายาทชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นแววตาขององค์หญิงกู่ชิง ดวงตาของนางเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา นางนั้นดูอ่อนแอและบอบบางยิ่งราวกับว่าบีบนิดเดียวก็จะแตกสลายได้ ทำเอาหัวใจของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง เขารู้สึกละอายใจที่ลงมือกระทำรุนแรงกับนางซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์"ยังไม่รีบเข้ามาขอโทษนางอีก !"ฮองเฮาจื่ออิงตวาดลูกชายตัวดีที่เอาแต่นิ่ง"ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากเขา หม่อมฉันต้องการออกจากแคว้นฉู่โดยเร็วที่สุด !"องค์หญิงกู่ชิงมองเขาด้วยแววตาเคียดแค้นต่อให้ใบหน้าเขาจะเปลี่ยนเป็นงดงามหล่อเหลามากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขากระทำนั้น นางจะไม่มีวันให้อภัยเขาเป็นอันขาด !"องค์หญิงกู่ชิงโปรดให้อภัยลูกชายข้าเถอะ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้า ที่เขา

"เฟยเซี่ยมีความหวังดี อุตส่าห์ต้มน้ำแกงมาให้องค์หญิงกู่ชิง แต่นึกไม่ถึงว่านอกจากนางจะไม่รับน้ำใจแล้ว ยังทำน้ำแกงหกรดมือเฟยเซี่ย"องค์ชายรัชทายาทเอ่ยตอบพระมารดา"เจ้าเห็นกับตาหรือ.... ว่าองค์หญิงกู่ชิงทำน้ำแกงร้อน ๆ หกรดมือคนของเจ้าจนได้รับบาดเจ็บ""ไม่เห็นพ่ะย่ะค่ะ แต่กระหม่อมได้ยินเสียงถ้วยแตก และเมื่อมาถึงก็พบว่าน้ำแกงได้หกรดมือของเฟยเซี่ยจนแดงไปหมด เท่านี้ก็เป็นการยืนยันได้ว่าองค์หญิงกู่ชิงทำร้ายนาง""อ่อ.... น้ำแกงหกรดมือเจ้าใช่ไหม เฟยเซี่ยยื่นมือออกมาให้ข้าดูหน่อย"ฮองเฮาจื่ออิงจ้องไปที่นางกำนัลคนโปรดของโอรส"ทูลฮองเฮา หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้วเพคะ"เฟยเซี่ยเอ่ยเสียงเบา พร้อมกับรีบซ่อนมือไว้ข้างหลังไม่ยอมให้ใครเห็นฮองเฮาจื่ออิงเห็นท่าทีเช่นนั้นก็กระตุกยิ้มที่มุมปาก แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ เคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิมว่า“เจ้าจะส่งมือข้างนั้นมาให้ดูดี ๆ หรือจะให้ข้าสั่งตัดมันทิ้งเสีย !”“ไม่นะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากเป็นคนมือด้วน”นางกำนัลคนโปรดขององค์ชายรัชทายาทได้ยินเช่นนั้นถึงกับร้องออกมา ใบหน้าซีดเผือด แต่ก็ยังไม่กล้ายื่นมือออกไปให้ฮองเฮาดู ได้แต่ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปที่องค์ชายรัชทายา

ณ ตำหนักฮองเฮา องค์ชายเซวียนอี้ใช้วิชาตัวเบาแอบย่องเข้ามาในตำหนักของฮองเฮา แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาขององค์หญิงกู่ชิงอยู่ในเรือนรับรอง จึงคาดว่านางน่าจะไปเดินเล่นที่อุทยานสวนดอกไม้ท้ายตำหนักเป็นแน่เขาจึงใช้วิชาตัวเบาเหาะไปยังสวนดอกไม้ท้ายตำหนัก แล้วแฝงตัวอยู่ที่พุ่มไม้หนา ไม่ไกลนัก แลเห็นองค์หญิงกู่ชิงเดินเคียงข้างกับพระมารดาของเขาวันนี้สีหน้าของนางดูแจ่มใสกว่าเมื่อวานยิ่งนัก พวงแก้มขึ้นสีชมพูระเรื่อ ดวงตาเป็นประกายระยับ เรือนร่างบอบบางราวกับกิ่งหลิวต้องลมนั้นห่อหุ้มด้วยอาภรณ์สีชมพูสลับขาว บนศีรษะประดับด้วยปิ่นมุกห้อยระย้าลงมางดงามยิ่งกว่าบุปผาในส่วนนี้เสียอีกเขาอยากรู้นักว่ามารดาของเขาสนทนาอะไรกับนาง จึงทำให้นางหัวเราะน้อย ๆ เพียงแค่เขาเห็นกลีบปากบางฉ่ำน้ำของนางขยับยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอันสดใส เขาก็พลอยยิ้มตามไปด้วย ในอกคล้ายกับมีผีเสื้อนับล้านกระพือปีกบินพร้อมกัน ให้รู้สึกปั่นป่วนระคนสุขซ่านอย่างที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อนความรู้สึกนี้มันทำให้เขาแทบอยากจะกระโจนออกจากที่ซ่อนตัว แล้วเข้าไปกระชากดึงนางเข้ามากอด ดอมดมความหอมกรุ่นของนาง ความหวานล้ำของกายนางนั้นเขายังจรดจำได้ดี และไม่เคยมีสตรีน

"เจ้ายอมแต่งงานกับข้าแล้ว !” องค์ชายเซวียนอี้ตะโกนออกมาด้วยความดีใจราวกับคนบ้า “ข้าดีใจที่สุดเล้ย... อะ... อื้ออ อู้ยยย คัน ๆ ทำไมทั้งแสบร้อนทั้งคันแบบนี้ โอ๊ย.... อู้ยย คัน ๆ"องค์ชายเซวียนอี้ยืนอยู่นิ่งไม่ได้ เขาขยับตัวขยุกขยิกไปมา เพราะเขารู้สึกคัน และปวดแสบปวดร้อนไปหมดทั้งตัวเขาคันมากจนทนไม่ไหว คิดว่าอาจจะมีมดหรือแมลงซ่อนอยู่ในอาภรณ์ของตนจึงรีบวางผลกลอเซียะลงกับพื้น แล้วถอดอาภรณ์ของตนเองออกจนเหลือแต่กางเกงตัวใน"โอ๊ย.... อู้ย.. ทำไมคันไปหมดแบบนี้ อ๊ะ อู้ยย โอ๊ย แสบ ๆ คัน ๆ"ผิวของเขาแดงเถือกไปหมด อีกทั้งยังมีรอยเล็บข่วนไปทั้งตัว ใบหน้าแดงก่ำองค์หญิงกู่ชิงกลั้นหัวเราะเอาไว้เต็มที่ ก่อนเอ่ยกับเขาว่า"ขออภัยเพคะ หม่อมฉันลืมบอกองค์ชายไปว่า ทั้งต้นและผลของกลอเซียะล้วนทำให้ระคายเคืองผิวหนัง ใครสัมผัสเป็นต้องทั้งแสบทั้งคันไปทั้งตัว""อู้ยย โอ๊ย แสบ ๆ คัน ๆ นี่เจ้ารู้ว่าต้นนี้มีพิษแต่เจ้าก็ยังให้ข้าแก้เสื้อผ้าปีนขึ้นไปเอาผลของมัน เจ้าจงใจแก้แค้นข้าใช่ไหม โอ๊ย คัน ๆ อู้ยยยย"องค์ชายเซวียนอี้โวยวายออกมา พร้อมกับเกาตัวเองไปด้วย"อี้เอ๋อร์.... เจ้าจะโวยวายกู่ชิงทำไม ในเมื่อเจ้าเป็นคนรับปาก

ชีวิตการแต่งงานของนางไม่ได้งดงามหอมหวานเหมือนกับที่คิดเอาไว้เลย เพราะองค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้นฮั่นจิตวิปริต ทุกครั้งที่รวมหอกันจะต้องตบตีนางให้เจ็บตัว ยิ่งนางกรีดร้อง เขาก็ยิ่งฮึกเหิม"อะ.. องค์ชายเพคะ วันนี้หม่อมฉันระบมไปทั้งตัวแล้วนะเพคะ ปล่อยหม่อมฉันสักคืนเถิด"องค์หญิงกู่เยี่ยรีบกระทดตัวก็เข้าไปยังเตียง ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นสามีกระชากอาภรณ์ของตัวเองออกจนเผยให้เห็นเรือนกายกำยำเปล่าเปลือย"เจ้าคิดว่าทำผิดพลาดแล้วจะไม่ต้องรับโทษรึ คืนนี้เจ้าต้องได้รับโทษจากข้าอย่างสาสม !"สิ้นคำ เขาก็กระชากนางอย่างแรง“ว๊าย.... โอ๊ย !”แรงกระชากนั้นทำให้นางอยู่ใต้ร่างกำยำ ดวงตาของสามีเต็มไปด้วยความหื่นกระหายราวกับสัตว์ป่า ไม่มีความรักให้กับนางแม้แต่น้อย“พระชายา.... จะบ่ายเบี่ยงไปไย... เจ้าเป็นภรรยาข้า ชั่วชีวิตนี้ เจ้าต้องสนองความต้องการของข้าเท่านั้น !”สิ้นคำ เขาก็กระชากอาภรณ์ของนางออกแคว่ก !"กรี้ดดดดด อึก อื้อออ"องค์หญิงกู่เยี่ยร้องได้เพียงเท่านั้นก็ถูกสามีบดจูบอย่างรุนแรง อีกทั้งสองมือของเขายังเข้ากอบกุมทรวงอกของนางทั้งสองข้าง แล้วออกแรงเฟ้นฟอนอย่างหนักหน่วง“อึก... อื้อออ”นางได