บททั้งหมดของ แก้วตาของคนพาล: บทที่ 81 - บทที่ 90

พ่อกำลังอยู่ที่โรงพยาบาลเพราะความดันขึ้นสูงจนเกิดอาการช็อก...ไข่มุกโทร.มาบอกเธอนาตาลีกำโทรศัพท์ไว้แน่น เธอตกใจและกลัวจนหน้าซีด ไม่คิดว่าจะมีเรื่องร้ายเข้าในช่วงนี้ นึกกลัวว่าสาเหตุที่พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลนั้นมาจากการกระทำของเธอเองเมื่อเช้าเธอติดตามผลกระทบของธุรกิจราชเวคิน มันกำลังระส่ำอย่างหนัก เหตุการณ์นี้ถูกพูดถึงกันสนั่นเมือง สำนักข่าวน้อยใหญ่ต่างไม่พลาดที่จะนำเสนอข่าว นาตาลีควรดีใจและสะใจเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เธอวางไว้ แต่เมื่อถึงเวลาจริง มันกลับไม่ใช่ เธอรู้สึกกลัวและสับสน เพราะตระหนักได้ว่าความลับไม่เคยมีในโลก ไม่ช้าไม่นานคนพวกนั้นต้องสืบสาวมาถึงเธอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครา หญิงสาวสะดุ้งโหยง...มันเป็นสายของน้องชายนั่นเอง“พี่แพมทำบ้าอะไรลงไป นั่นมันทำลายครอบครัวของเราไปด้วยนะ ถ้าราชเวคินพัง บ้านเราก็พังไม่เหลือชิ้นดี นึกถึงพ่อกับน้องที่ต้องอยู่เมืองไทยบ้างสิ” “แกอย่าเสียงดังกับฉันได้ไหม ฉันเครียดจะตายอยู่แล้ว”“ทำคนอื่นแล้วเครียดเอง มันใช่เหรอพี่ แล้วพ่อกับกวางเป็นยังไงบ้าง”&ldquo

ถึงแม้นาตาลีได้สร้างความเสียหายให้กับธุรกิจราชเวคิน กรุ๊ป แต่กลับไม่มีคนจากราชเวคินติดต่อมาหาเธอ...แวบหนึ่งนั้นเธอนึกระแวงว่าพวกราชเวคินอาจกำลังเล่นเกมแมวจับหนู พวกเขากำลังเล่นสงครามประสาทเพื่อให้เธออยู่อย่างหวาดระแวง“ผมไม่รู้ว่าพวกเขากำลังเล่นเกมกับพี่หรือเปล่า แต่ที่ผมรู้แน่ๆ ก็คือพี่แพมใกล้จะเป็นบ้า”เธอพูดคุยกับน้องชายได้เพียงคนเดียว คราใดที่เธอเกิดความเครียด เธอจะโทร.ไปหาเขา ถึงแม้จะถูกน้องชายด่ากลับมา แต่นาตาลีก็รู้สึกใจชื้นว่าเธอยังมีเขาอยู่อีกคน เธอไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว“แกคิดว่าคุณธีร์รู้หรือยังว่าฉันเป็นคนทำ”“อย่าว่าแต่พวกราชเวคินรู้เลย ตอนนี้คนไทยในอเมริกายังรู้เลยว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในราชเวคินเป็นฝีมือของพี่แพม”เด่นภูมิหัวเราะขำ เขาขำตัวเองกับพี่สาวนั่นแหละ แลคล้ายพวกตนขยันทำเรื่องให้อับอายชาวบ้านกันจริงๆ นับตั้งแต่พ่อเกือบล้มละลายจนต้องขายบ้านและบริษัท แล้วกลายเป็นคนแก่ที่เหลือแต่ตัว เพื่อนคนไทยหลายคนเล่นมุกตลกร้ายกับเขา หาว่าเขากลายเป็นลูกเศรษฐีตกยาก...แต่เขาไม่แคร์ เขาก็แค่ด่ากลับไปทุกราย จนคนพวกน

ฟ้าใสกับตะวันได้ส่งของขวัญวันเกิดมาให้น้องพร้อมล่วงหน้า และในช่วงบ่ายก็ได้วิดีโอคอลมาหา ซึ่งเด็กทั้งสามคนได้เจอกันที่บ้านราชเวคินสองครั้งแล้ว เพราะฟ้าใสกับตะวันกลับมาเมืองไทยในทุกสามเดือน โดยอาก่อฤกษ์กับอาฝนแก้วได้บอกน้องพร้อมว่าอีกไม่ถึงหนึ่งปีพวกเขาทั้งครอบครัวก็จะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านราชเวคินน้องพร้อมดีใจมาก รู้ว่าต่อไปฟ้าใสกับตะวันจะกลับมาอยู่ร่วมบ้านหลังใหญ่กับตน ตนจะมีเพื่อนเล่นอีกตั้งสองคน เจ้าตัวน้อยจึงได้แต่ยิ้มแต้เช้าวันถัดมา เมื่อชีวาพรต้องไปทำงานที่โรงแรม ส่วนธีทัตต้องเข้าสำนักงานของราชเวคิน น้องพร้อมจึงขอไปทำงานกับพ่อด้วย นอกจากอากันต์กับอาพีทที่ทำงานอยู่ในตึกเดียวกับพ่อ น้องพร้อมยังรู้จักกับลุงรปภ.ตรงหน้าลิฟต์ อีกทั้งยังคุ้นเคยกับลุงทนายความที่เป็นคนสนิทของพ่อ รวมถึงพี่เลขาฯ ของพ่อด้วยเวลาเก้านาฬิกาเศษ เลขาฯ หน้าห้องของธีทัตเดินมาเคาะประตู ก่อนจะผลักบานประตูแล้วเดินเข้ามา ทว่าเธอไม่เห็นเขาอยู่ในนี้แล้วไม่มีคนนั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ทั้งที่เธอเห็นว่าเมื่อสักครู่เจ้านายอุ้มลูกชายเข้ามา เลขาฯ จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ หากพอยื่นมือไปวางแฟ้มเอกสารไว้บน

น้องพร้อมตื่นเต้นหนักมากเมื่อได้เห็นน้องชายตัวเล็กจิ๋วที่นอนอยู่ในกระบะที่พยาบาลเข็นเข้ามาในห้องพักฟื้นของแม่ เด็กชายห่อปากกลมพลางเบิกตาโต จากนั้นก็ร้องทักทายน้องเสียงดังเพราะไม่อาจระงับความรู้สึกไว้ได้ มิวายที่คุณย่าต้องดึงน้องพร้อมเข้าไปกอดไว้ทั้งตัว เพราะเกรงน้องจะตกใจเสียงของพี่ชาย“น้อง...น้องของพ้อม”น้องพร้อมเงยหน้าขึ้นไปบอกคุณย่าซ้ำๆ เด็กชายวัยสองขวบครึ่งพูดจาชัดถ้อยชัดคำมากขึ้น มีเพียงบางคำที่ยังออกเสียงได้ไม่ชัด แต่ผู้ใหญ่ก็ฟังเจ้าตัวพูดเข้าใจทุกคำธีทัตเดินไปหาลูก เขาดึงลูกชายมากอดไว้เอง แล้วบอกลูกเสียงอ่อนโยน“ใช่ครับ น้องเป็นน้องชายของหนู พ่อจะอุ้มหนูพาไปดูน้องใกล้ๆ นะครับ”ชายหนุ่มยกร่างกลมป้อมเข้าสู่อ้อมแขน เด็กชายโผกอดคอของพ่อเอาไว้ เมื่อชะโงกหน้าไปมองน้องอย่างเต็มตา เด็กชายก็ไม่สามารถหยุดรอยยิ้มได้เลย“พ่อลูกอาการพอกัน”คุณอมลรดาพูดแซวลูกชายและหลานชาย ชีวาพรมองผู้ชายต่างวัยทั้งสองคนอย่างซาบซึ้งใจ กระทั่งนางพยาบาลปรับเตียงนอนให้เธอได้ลุกขึ้นมานั่งเอนกาย แล้วนำทารกน้อยมาวางในอ้อมแขนของเธอ สองพ่อลูก

“ทำไม? ใครบอกมัน?” “พี่แพทไง พี่แพทเพื่อนสนิทของพี่ก่อ...เมื่อก่อนผมไม่รู้ว่าสองคนนี้ซี้กันได้ยังไง ไม่เห็นมีอะไรเหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจแล้ว” “กูไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของใครนักหรอก แต่มันดันรู้เองทุกที ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน” ก่อฤกษ์ออกตัวได้อย่างน่าขัน “เรียกว่าพรสวรรค์ครับเฮีย อย่างผมเนี่ยอยู่ใกล้นายกันต์ เห็นหน้ามันที่บริษัทเกือบทุกวัน พยายามจะถามมันว่ามีปัญหาอะไร พอมันไม่บอก ผมก็หมดปัญญาที่จะรู้เรื่องของมันแล้ว สรุปว่าตอนนี้ผมยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”  ภพธรพูดเสียงจริงจัง ธีทัตเหล่มองแล้วเปรยทีเล่นทีจริง “มึงน่าสงสารจริงๆ นั่นแหละ” “ไอ้กันต์มีปัญหากับผู้หญิงที่กำลังคุยๆ กัน เห็นว่าพวกเขากำลังตกลงบางอย่างกัน”  ก่อฤกษ์เล่าให้พี่ชายและน้องฟัง ซึ่งเขาก็รู้มาจากแพทริเซียอีกที “ปัญหาอะไร?” “แม่ของผู้หญิงบอกไอ้กันต์ว่าผู้หญิงท้อง แต่ผู้หญิงยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ท้อง ผู้หญิงขอเลิกกับไอ้กันต์ไปแล้ว” “งั้นปัญหาอยู่ตรงไหน ถ้าผู้หญิงบอกว่าไม่ท้องก็ไม่ท้องสิ เรื่องของคนสองคน คนอื่นจะไปยุ่งกับพวกเขาทำไม” ภพธรตัดจบอย่างไว