All Chapters of Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Chapter 181 - Chapter 190

เผลอแปปๆก็ท้องสี่เดือน พีคตกใจมากคือตอนไปตรวจ ..ฉันท้องก่อนไปญี่ปุ่นอีก! โชคดีที่ลูกยังเกาะแน่น ขนาดโดนคุณกัปตันฆาตกรรมโหดในห้องน้ำมาแท้ๆยังไม่รู้สึกอะไรหลังจากกินข้าวเย็นงานเลี้ยงเล็กๆกับครอบครัวสามี ..ฉันก็แวะไปหาน้องสาวตัวเองแปปนึง เพราะถึงไทเปจะหายขาดจากโรคพวกนั้น ฉันก็อดห่วงความเป็นอยู่ของน้องไม่ได้ ก็เชนไม่อยู่แล้วนี่..น้องไม่มีใคร ฉันกลัวน้องเหงา"โซลค้าบ ขอสัมภาษณ์ความรู้สึกหน่อย รู้สึกยังไงเอ่ย..ที่อยู่ๆจะมีน้อง^^" ไทเปกำมือเหมือนจับไมค์..ยื่นไปสัมภาษณ์โซล ที่ตอนนี้ยิ้มหวานและยื่นแขนให้อุ้ม เมื่อน้องอุ้มหลานไป..กัปตันเขาก็เดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์รอที่โซฟา ซึ่งไทเปจัดห้องใหม่สวยมาก..เน้นไม้สไตล์มินิมอลญี่ปุ่นๆ"เหงามั้ย ไว้พี่จะมาเล่นด้วยบ่อยๆ^^""เหงาอะไรคะ..ไม่เหงา สบายมาก เป็นคนชอบอยู่คนเดียวไปแล้ว อิอิ โซลคั๊บ!..หรือโซลจะมาอยู่กับน้าคับ^^"ไทเปสดใสจริงๆมาเห็นแบบนี้ฉันก็สบายใจนั่นแหละ แต่พอออกจากห้องน้อง..ความรู้สึกห่วงก็ผุดขึ้นอีก ก็น้องไม่เคยอยู่คนเดียวมาก่อนนี่..ไม่มีฉันก็อยู่กับเชน ซึ่งไม่รู้ตอนนี้เชนเป็นไงบ้าง ฉันถูกบังคับให้บล็อคไลน์บล็อคเฟสทุกอย่าง กัปตันก็ด้วย..เพราะ

"ของเราอีกสองเดือน คงตรงกับวันวาเลนไทน์^^" ไคล์หันมายิ้ม แล้วเขี่ยพุงฉัน ตอนนี้เรากำลังขับรถไปรับโบอิ้งที่บ้านย่า เพราะสองสามวันที่ผ่านมาแม่สาวชาววังงอแงอยากไปค้างกับณเพชร ณภัทรมาถึงไคล์ก็ลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ฉัน เพราะฉันเริ่มท้องแก่จวนคลอด จะเดินจะก้าวขาก็ลำบาก แต่พอเข้าบ้านก็เจอเสียงร้องเจี้ยวจ้าวของลูกสาว ที่วิ่งดุกดิกๆกระโดดโลดเต้นเข้ามากอดไคล์"ปัปปาาาาาาาาา ^[]^" ไคล์นั่งยองๆกอดโบอิ้ง ยัยลูกสาวจุ๊บแก้มพ่อซ้ายขวา และจุ๊บเหม่งพ่อด้วย"คิดถึงๆ แล้วนะปัปปา^^""คิดถึงก็นี่ไง พ่อมารับแล้ว^^" จำเป็นต้องพูดไม่ชัดตามลูกไหม?-_-"มัมมา มัมมา นั่งๆ" ฉันค่อยๆนั่งอย่างทุลักทุเล จนลูกสาวตัวเล็กหันมากอดฉันอีกคน และเธอก็หอมแก้มซ้ายขวาจุ๊บเหม่งเหมือนที่ทำกับพ่อเด๊ะๆแต่เอ๊ะ..ทำไมแก้มกับหน้าผากฉันมีน้ำลาย!?-_-ลูกเอ้ย!!"มัมมา น้องที่ในนั้นท้องโต" เดี๋ยวๆ เรียบเรียงแปป แม่..น้องที่อยู่ในท้องโตนั้น ยังไงต่อ?..อยู่ๆโบอิ้งก็เงียบแล้วนั่งลง ก่อนเธอจะใช้มือสองข้างวางกระกบท้องฉัน และหันไปข้างหลังเรียกใครบางคนมา"นาเพชรมาดูๆ มาดูน้องมีโบอิ้ง" ไคล์หัวเราะ ส่วนฉันเอามือกุมขมับ พยายามเข้าใจนะว่าลูก

โรคนิมโฟมาเนีย โรคเฮงซวยที่ฉันเป็นมาเจ็ดปีเต็ม.. ตอนนี้มันหายไปแล้ว..หายไปพร้อมๆกับเขาคนนั้น คนที่ฉันเห็นเขาเป็นคนรัก เห็นเขาเป็นคู่นอน เห็นเขาเป็นพี่ชายที่แสนอบอุ่นและดีพร้อม'พี่ไม่ได้คิดกับไทเปแบบนั้น , ถ้าเจอใครถูกใจเริ่มใหม่ได้เลยนะ'คำพวกนี้สุภาพแต่...เจ็บมาก เจ็บเหมือนจะตาย ฉันคิดว่าตัวเองจะไม่ไหวโดดตึกผูกคอตายในห้องแล้ว แต่คิดไปคิดมา เกิดทั้งทีฉันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มกว่านี้ เคยมีความสุขสุดๆตอนได้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นของตัวเอง มันก็ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทุกข์ใจบ้าง เพราะทุกๆอย่างมันไม่ถูกต้องตั้งแต่เริ่มหลังจากที่เสียพี่เชนไป ฉันนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่า มองไปทางไหนก็คิดถึงแต่หน้าเขา โซฟาตรงนี้ก็เคยได้กัน บาร์ที่ครัวก็เคยโก้งโค้งให้เขามาแล้ว อย่าว่าแต่ห้องนอนห้องน้ำฉันกับพี่เชนเคยมาหมด เหลือแค่ระเบียงที่ยังไม่ได้ทำ กะจะลองสักครั้ง แต่เสียดาย..เขาทิ้งฉันก่อนหลังจากพี่สาวแต่งงานมีครอบครัวและพี่เชนทิ้งฉัน ..ฉันก็ตัวคนเดียว ไปไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว มันเหงามาก แต่ยิ่งจมปลักฉันก็ยิ่งแย่ ฉันจึงไปปรึกษาจิตแพทย์พี่หมอธันวา เขาบอกฉันให้มูฟออน...ออกมาจากมุมเดิมๆเปลี่ยนบรรยากาศให้ตัวเอง ถ้าวันไ

"ก็...เอ่อ เห็นไทเปรักเขาไงฉันก็เลย..อยากให้ไทเปทำตามหัวใจดู^^"ฉันดึงแก้วกาแฟกลับจับหลอดดูดและจ้องตาพิมดาว พยายามจับผิดตาโตๆนั่น ว่าจะวอกแวกหรือหลบตาฉันรึป่าว แต่ไม่..พิมดาวยังยิ้มปกติไม่มีอะไร แถมเธอยังชวนฉันสั่งอาหารว่างมากินรองท้องอีกจนเราสองคนอยู่ในความเงียบ และฉันนั่งทวนงานส่งบก. พิมดาวก็ถามฉันขึ้นมา"เธอ..จะกลับไปคุยกับเขาคนนั้นมั๊ย?^^" ถามไปเขี่ยเค้กฝอยทองในจานไป เอ๊ะ..สั่งมากินหรือสั่งมาเขี่ย ตั้งแต่มาเนี่ยพิมดาวยังไม่ทำอะไรสักอย่าง งานก็ไม่ทำหนังสือก็ไม่อ่าน มีแต่เล่นโทรศัพท์เป็นพักๆและจ้องหน้าฉัน"ไม่รู้เหมือนกัน ดูก่อน" ฉันตอบเรียบๆและเปรยตามองเพื่อนสนิทแวบนึง"แต่ใจเธอสั่นใช่มั๊ยล่ะ?^^" เมื่อเจอคำถามติดต่อกัน ฉันก็ละสายตาจากนิยายที่ทวน...หันไปมองเธอ"ทำแบบสอบถามอะไรอยู่ ถามไม่หยุดเลยนะ-__-""ป่าว แค่อยากรู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไง^^" พิมดาวยิ้มหวานกลบเกลื่อนแล้วเขี่ยเค้กฝอยทองต่อ ฉันจึงหันมองซ้ายมองขวามองรอบๆร้านกาแฟ ว่ามีอะไรผิดปกติไหม? ทำไมคำพูดคำจาและคำถามมันแปลกๆ ปกติพิมดาวไม่ใช่คนชอบซักไซร้แบบนี้นี่"ถ้าถามความรู้สึก...ฉันก็ใจสั่นหวั่นไหวนั่นแหละ แต่ฉันไม่กลับไปง่ายๆหรอ

สองเต้าหยุดชะงัก พร้อมกับฉันที่ค่อยๆเบิกตากว้างแล้วหันไปมองเจ้าของคำหวาน"พี่เชน...0//0""พี่รักไทเป พี่รู้แล้วว่าพี่รักไทเปจริงๆ" ได้ยินอีกครั้งน้ำตาฉันก็หยดเพาะลงแก้มขาว ก่อนฉันจะจ้องเขาน้ำตา..และค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากคู่สวยนั่น มันเป็นจุมพิตที่เนิ่นนาน นานจนวงแขนกว้างสวมกอดฉัน และดันจนเราแนบชิดกัน"รักแล้วยังไงคะ..รักแล้วจะแช่ของพี่เชนไว้แบบนี้เหรอ?.." ฉันถอนจูบประคองแก้มเขาถามเบาๆ และจ้องตาเป็นประกายของเขาไปด้วย ฉันไม่อยากร้องไห้เลย แต่ทำไมน้ำตาไหลก็ไม่รู้"ทำไม..แช่ไว้ไม่ได้เหรอ? คลอเคลียแบบนี้พี่ว่า..พี่คงได้เสียตัวอีก^^" ฉันปาดน้ำตาแล้วตีแขนพี่เชนดังเพียะ..จนเขารีบกระชับกอดและจับฉันลงไปนอนบนเตียงทันทีจากนั้นร่างใหญ่ก็ค่อยๆขยับถอดแก่นกายเปียกๆออกมา เขาขยับถูไถกับกลีบกุหลาบช้าๆจนมันผงาดขึ้นอีกครั้ง..."พะ..พี่เชน อื้ม~~ ไหวเหรอคะ?""พี่ตุนไว้เพียบ...แต่รอบนี้นานหน่อยนะ"และฉันก็เสียตัวอีกรอบ ไม่สิพี่เชนเสียตัวต่างหาก ไอ้เค้กช็อคโกแล็ตกับข้าวเหล้าไวน์ พี่เชนไม่ได้กินไม่ได้แตะหรอก เรามีอะไรกันจนสลบเหมือบกันทั้งคู่ รู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่อิ่มจนจุกกันไปเลยเช้า..ฉันนอนคว่ำ