All Chapters of พลั้งรักคุณหมอคาสโนว่า: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าวันนั้น ธาริกาตื่นขึ้นพร้อมความรู้สึกกังวลประหลาด เหตุผลกลใดมิทราบแน่ชัด แต่ความรู้สึกหนักอึ้งในใจกลับมิอาจสลัดให้หลุดพ้น พ่อแม่ของเธอยังไม่ตื่น เธอจึงลงมารับประทานอาหารเช้าเพียงคนเดียวเมื่ออิ่มท้อง ร่างระหงก็ก้าวออกจากบ้านไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่ ในมือถือถุงผ้าบรรจุชุดพยาบาลสีขาวสะอาด ตั้งใจว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงพยาบาล การสวมชุดพยาบาลออกไปข้างนอกโดยไม่จำเป็น มิใช่วิสัยที่เธอชอบ อีกทั้งยังเป็นนโยบายของโรงพยาบาลที่ต้องการให้ชุดเครื่องแบบของบุคลากรสะอาดหมดจดอยู่เสมอหญิงสาวมาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลาประมาณสิบห้านาที ซึ่งถือว่าเป็นเวลาที่เหมาะสม เธอยื่นเอกสารให้กับเจ้าหน้าที่ที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ หล่อนยิ้มต้อนรับเธออย่างอบอุ่นหลังจากจัดการธุระเบื้องต้น ธาริการีบไปยังห้องพักสำหรับเจ้าหน้าที่ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเครื่องแบบพยาบาล เมื่อแต่งกายเรียบร้อย จึงนำกระเป๋าสัมภาระเก็บไว้ในห้องพัก เสร็จแล้วก็ยืนหันรีหันขวางอย่างทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าจะเริ่มอะไรตรงไหนดี จนกระทั่งพยาบาลคน

จักรินทร์จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า ธาริกาดูอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด จนเขานึกสงสัยว่านี่เป็นภาพที่ไม่คุ้นตาเธอมาก่อนกระนั้นหรือ แม้เขาจะพูดในเชิงทีเล่นทีจริง หากแต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าปฏิกิริยาของเธอจะแสดงออกถึงความกระอักกระอ่วนถึงเพียงนี้เขาเพียงต้องการสาธิตให้เธอประจักษ์ว่าเขาสามารถอ่อนโยนได้เพียงใด...และปรารถนาจะอ่อนโยนกับเธอมากเพียงไหน อีกทั้งยังเป็นการทดสอบกลาย ๆ ว่าเธอพร้อมแล้วจริงหรือที่จะเป็นพยาบาลในแผนกสูตินรีเวชแห่งนี้“ธาริกา เธอไม่เคยเข้ารับการตรวจภายในมาก่อนเลยหรือ” เขาเอ่ยถามใบหน้าของเธอแดงปลั่ง และก้มหน้างุดลง“ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วแทบไม่ได้ยินด้วยปัญหาสุขภาพของมารดาธาริกา เขาย่อมคาดหมายว่าบิดามารดาของเธอคงจะกระตือรือร้นมากกว่านี้ในการพาบุตรีเข้ารับการตรวจสุขภาพเป็นประจำ“เธอไม่เคยเข้ารับการตรวจสุขภาพประจำปีเลยหรือ” เขาซักถามธาริกาส่ายหน้าปฏิเสธ “ตรวจคะ ยกเว้นการตรวจภายใน”“ไม่เคยสักครั้งเลยหรือ” เขายังคงถามต่อด้วยความสงสัย“ไม่ค่ะ ประจำเดือนของดิฉันมาสม่ำเสมอ และ เอ่อ…ฉันไม่เคยมีความจำเป็นต้องใช้ยาคุมกำเนิด พ่อแม่ของฉันไม่ต้องการให้ฉันใช้ยาเหล่านั้น”“เช่นนั้นก็หมายความว่าเ

ธาริกานั่งลงบนโซฟา พร้อมกับกวักมือเรียกเจ้าปริ๊นซ์เสียงหวาน “มานี่สิเจ้าเหมียว”แต่เจ้าแมวตัวนั้นเพียงแค่เหลือบมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนจะกลับไปเลียขนตัวเองต่อ“วันนี้มันอารมณ์ไม่ดีน่ะ เมื่อวานฉันพามันไปหาหมอ มันถูกจับอาบน้ำและตัดเล็บด้วย ฉันว่ามันคงโกรธฉันอยู่” เอวาอธิบายขณะนั่งลงข้าง ๆ ธาริกา“แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่มันจะโกรธฉันนี่ ฉันไม่ได้เป็นคนพามันไปหาหมอซักหน่อย”“ไม่ต้องบ่นเลย เธอก็รู้ว่าเจ้าแมวตัวนี้เกลียดทุกคนบนโลก มันคงจะเดินมาหาเราเวลาที่เราเตรียมตัวเสร็จพอดี แค่เพื่อจะกวนเราเท่านั้น แล้วขนของมันก็จะติดเต็มชุดเธอไปหมด”“ไม่แน่นอน” ธาริกายืนกราน “ปริ๊นซ์ ถ้าแกอยากได้รับความสนใจ ก็มานี่เดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นฉันจะไม่สนใจแกแล้ว” เธอไขว้แขนเพื่อแสดงให้เจ้าแมวรู้ว่าเธอจริงจัง แต่มันก็ยังไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเอวาถอนหายใจ“มันไม่ฟังเธอหรอก มาเถอะ ไปเตร

สิ่งที่จักรินทร์ต้องการมากที่สุดในเวลานี้ คืออะไรสักอย่างที่ช่วยเบี่ยงเบนความสนใจ ในใจเขาตอนนี้มีแต่ภายหญิงสาวใบหน้าสวย หุ่นกระชากใจ และริมฝีปากหวานจิ้มลิ้มน่าจูบ เขาสลัดเธอออกไปจากห้วงความคิดไม่ได้เลย ดังนั้นขอเพียงแค่ได้ลืมเรื่องทุกอย่างไปได้สักคืนก็ยังด้วยความคิดนั้น จักรินทร์จึงรีบส่งข้อความหาเพื่อนสนิทอย่างอิทธิพัทธ์และชัชชน ชวนพวกเขาทั้งสองไปดื่มผ่อนคลายกันยังร้านประจำข้อความตอบกลับจากเพื่อนทั้งสองถูกส่งมาแทบจะทันทีชัชชนตอบกลับมาด้วยคำสั้น ๆ ว่า “เจอกัน!”ส่วนอิทธิพัทธ์ส่งข้อความมาถามด้วยความสงสัย “นี่นายยังเฮิร์ทเรื่องน้องธาริกาไม่หายอีกเหรอเนี่ย”จักรินทร์ส่งข้อความตอบกลับชัชชนไปว่า “เจอกันที่เดิม อีกครึ่งชั่วโมง”ส่วนข้อความของอิทธิพัทธ์ เขาตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ ว่า “ใช่…แต่ช่างมันเถอะน่า เจอกันที่นั่น อีกสามสิบนาที”จักรินทร์ถอนหายใจยาว เอนหลังพิง

แสงแดดยามเช้าที่สะท้อนเข้ามาทำให้คนที่กำลังนอนหลับอยู่ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้น ธาริกาต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับโฟกัสสายตาได้ เนื่องจากอาการปวดศีรษะจู่โจมอย่างหนัก ความทรงจำในค่ำคืนที่ผ่านมาเลือนราง ราวกับหมอกควัน บ่งบอกว่าเธอคงจะดื่มหนักเกินไปจนขาดสติในที่สุดเปลือกตาก็เปิดขึ้นเต็มที่ เธอจึงก็เริ่มสำรวจสภาพแวดล้อมรอบกายทว่าสถานที่ที่เธอเห็นนั้น ไม่ใช่คอนโดของเอวา ดังที่คาดการณ์ไว้ และก็ไม่ใช่ห้องที่บ้านของเธอเองเช่นกัน เธอตื่นนอนขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่รู้จัก ต้องใช้เวลาครู่หนึ่งกว่าจะประมวลผลสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทันใดนั้น ร่างบางก็ดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว คว้าผ้านวมเนื้อนุ่มมากอดไว้แนบอก ชุดราตรีที่เธอสวมใส่เมื่อคืนวานไม่ได้อยู่บนร่างกายอีกต่อไป หากแต่เปลี่ยนเป็นชุดวอร์มเนื้อดี และเสื้อยืดคอกลมสีอ่อนสัมผัสนุ่มสบายความจริงบางอย่างเริ่มกระจ่างชัด ทว่าเธอกลับไม่อยากที่จะครุ่นคิดถึงมันสายตาของธาริกากวาดมองสำรวจสภ