All Chapters of ช่างยนต์หลงกาวน์: Chapter 51 - Chapter 60

เหยี่ยวยังอยู่ที่โรงพยาบาล เขามีรอยแผลเป็นที่ตาข้างขวาจนเป็นทางยาวจากเศษกระจกรถที่ถูกทุบจนแตกในวันนั้น รวมทั้งบาดแผลฟกช้ำตามร่างกายจากศัตรูหัวใจ ผ่านไปสามวันแล้วที่เขาไม่เห็นวี่แววว่าบะหมี่จะเข้ามาเยี่ยมอาการที่ไม่สู้ดีของเขาที่นี่ ทั้งที่ตั้งตารอเธอมากกว่าใครวันนี้เป็นวันที่สาม คนที่แวะเวียนมาหาเหยี่ยวเป็นครั้งคราวหลังจากสะสางงานทุกอย่างเสร็จก็คือคุณลุง พ่อของพี่หมี่นั่นเองเหยี่ยวไม่ได้แปลกใจเพราะคุณลุงรักเขาที่ทำตัวดี เรียนเก่ง จบเกียรตินิยมจากจีน ที่นั่นไม่เป็นสองรองใครสำหรับเด็กเก่งๆ และยิ่งเรียนได้อันดับหนึ่ง ปฏิบัติตัวสูงส่งแค่ไหน คุณลุงก็ยิ่งเอ็นดูรักใคร่มากขึ้นเท่านั้นแน่นอนว่าเหยี่ยวจงใจทำทุกอย่างนั้นเพื่อให้ได้ความรักจากคุณลุง เพื่อเบิกทางให้เขาได้เข้าหาพี่บะหมี่อย่างแนบเนียนจนกระทั่งรู้ว่าเธอไม่ได้ชอบเขาแล้วจริงๆ“ไอ้เด็กเกเรนั่น มันชักจะได้ใจเกินไปแล้วนะ” คุณลุงปรามาสขาลอย่างฉุนเฉียวในขณะที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ คนตัวโตยอมรับว่าเขาเองก็ไม่ได้มีพื้นฐานชีวิตที่ดีนัก เขาถูกเก็บมาเลี้ยง จมอยู่กับปมที่ว่าไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ ของตระกูลเธอ แต่กลับถูกพี่หมี่ให้ความสำคัญ จนเขานึก

[พาร์ท : ขาล]ไม่ใช่ไม่ชอบที่พี่หมี่มีท่าทางก้าวร้าวพอผมพูดว่าจะนอกใจบ้างแต่เอาจริงๆ มั้ย ผมคงทำไม่ลง เพราะเมื่อคืนเธอทำให้ผมแทบบ้า ผมไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครยันเช้าขนาดนั้น ไม่เคยมีเซ็กซ์กับใครทางทวารหนัก ผู้ชายหลายคนชอบ แต่ก็มีหลายคนที่คิดว่าเป็นช่องทางที่สกปรก ขนาดของตัวเองยังแทบไม่อยากให้ผู้หญิงที่ชอบมาสัมผัสหรือแตะต้องมันด้วยซ้ำพี่หมี่ไม่ได้เคลียร์ด้านในมาก่อน แต่เธอค่อนข้างเป็นคนที่ดูแลตัวเองแม้ว่าจะไม่สันทัดเรื่องงานบ้าน เพราะทุกครั้งที่เอาออกมา ไม่มีอะไรน่าสะอิดสะเอียนติดมาด้วยอย่างที่ควรจะเป็นสำหรับครั้งแรกอย่ามาบอกว่าผมดัดจริตเลยการรังเกียจสิ่งปฏิกูล ถึงจะเป็นแฟนกัน มันก็เรื่องปกติไม่ใช่เหรอวะหรือเพราะผมยังเด็กไปที่จะทำความเข้าใจกับรสนิยมแบบนั้น เพราะในขณะเดียวกันพี่หมี่เองก็คงรังเกียจ ยกเว้นซะจากรสคาวของน้ำผมที่เธอชอบอยู่อย่างเดียวภายในร่างกายช่างเหอะ ผมรู้แค่ว่าผมชอบก็พอ ชอบที่เธอเป็นคนสะอาดแบบนั้น และชอบที่ตัวเองโรคจิตเลือกที่จะมีเซ็กซ์ทางประตูหลังครั้งแรกกลางที่สาธารณะจนมีคนเอามาแบล็คเมล์รสรักของเรา ยิ่งนานวันยิ่งเผ็ดเปรี้ยว ปนขมปร่าหน่อยๆผมยุดดูดบุหรี่หน้ารั้ววิทยาล

เรานอนกอดก่ายกันภายในห้อง น้องขาลยกมวนบุหรี่ที่ค่อนข้างอุ้งหนาขึ้นมาจนแปลกตา จุดไฟจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ สูดมันเข้าปอดแล้วพ่นควันออกมาอย่างอ้อยอิ่งฉันที่ซุกอยู่บนแผงอกของเขาด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับใบหน้าคมที่ตั้งใจสูบบุหรี่ที่มีกลิ่นแปลกๆ นั่น มือบางคว้ามันออกมา แล้วคาบไว้ในปากอย่างทะเล้น“เอามา”“ยังไม่เลิกสูบอีกเหรอ มีอะไรดีนักหนาคะไอ้กัญชาเนี่ย” ฉันพูดอู้อี้ทั้งที่ยังคาบมวนบุหรี่โดยไม่สูดควันเข้าปอดอยู่ แน่นอนว่ากำลังนอนอยู่บนแผงอกกำยำของเขาเช่นกัน คนตัวโตระบายยิ้มที่ดูออกยากว่าคนยิ้มนั้นรู้สึกยังไงอยู่“อยากรู้ก็ลองดูมั้ยครับ” ไม่ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่น้องขาลพยายามจะท้าทายฉัน เขาที่เป็นเมื่อก่อนนั้นช่างดูเทิดทูนบูชา และพร้อมจะประคับประคองฉันได้เท่าที่ต้องการ แต่พอความรักของเรามาถึงจุดหนึ่ง ปีศาจร้ายในตัวก็จะผุดออกมาฉันรู้ว่าใจจริงน้องขาลต้องการให้ฉันเทาไปจนค่อนดำ เขาต้องการแบบนั้นเพื่อแก้แค้นป๊าที่มาล้างสมองฉันและแทนที่มันด้วยสีขาวจนฉันต้องพลัดพรากจากเขาฉันรู้ดี และฉันก็ไม่ได้บ้าผู้ชายนักหรอกฉันยกสองนิ้วคีบบุหรี่มวนอ้วน สูดมันเข้าปอดด้วยความแรงอ่อนๆ กลิ่นควั

[พาร์ท : ขาล]ผมลอบเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของพี่หมี่ผ่านทางบ้านรกร้างข้างๆ ปีนต้นไม้อีกฝั่งขึ้นมาด้วยตัวคนเดียว กระโจนลงสู่ราวระเบียง สะเดาะกลอนประตูบานกระจก แล้วแทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของเธอได้ยินเสียงราดฝักบัวกระทบเนื้อหนั่นในห้องน้ำในตัวห้อง ผมถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป แล้วก็พบกับภาพที่ไม่คุ้นตาพี่หมี่ในลุคผมสั้นประบ่า... เธอกำลังช่วยตัวเองในอ่างทันทีที่เห็นผมพี่หมี่ก็สะอื้นออกมา มันช่างน่ารักซะจนต้องเข้าไปกอดเอาไว้แน่นๆ และอุ้มเธอมาวางบนเตียงนอน เช็ดตัวให้ เป่าผมให้เป็นลำดับถัดไป โดยที่พยายามปัดความคิดเรื่องที่พี่หมี่พยายามยั่วยวนผม ทั้งที่สภาพเธอตอนนี้ผอมลงและอิดโรยเพราะไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์ผมเธอสั้นเหมือนถูกตัดและเล็มอีกทีจนเท่ากัน ผมพินิจลุคของเธอในวันนี้ที่แตกต่างออกไป ในขณะที่ร่างเปลือยเปล่าที่ขาวผ่องไปทั้งตัวนั่งเม้มริมฝีปากอยู่หน้ากระจก เหมือนเธอไม่ค่อยอยากมองตัวเองเท่าไหร่“เป็นอะไรไป” ผมถามตอนที่สางเส้นผมสีชมพูอ่อนของเธอ แล้วพี่หมี่ก็หันหน้าหนี“... ก็มันไม่สวย” เธอกัดริมฝีปากแน่น ตีความว่าตัวเองที่ถูกตัดผมออกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่างแต่สำหรับผมเธอสวยมาก ไม่ว่าจะเป็นช

การกินข้าวเช้านั้นดำเนินไปอย่างน่าประหวั่นพรั่นพรึง เมื่อป๊ามานั่งคุมฉันในห้องนอนด้วยตัวเอง และนั่งทอดสายตามองฉันในชุดเดรสสั้นและเสื้อกาวน์สีขาวเข้ากับชุดด้านใน พอบอกป๊าว่าวันนี้อยากกลับไปทำงาน ท่านไม่ได้ต่อว่าหรือห้ามปรามอย่างที่คิดไว้ แต่กลับมานั่งเฝ้าฉันด้วยตัวเอง“หวังว่าจะไม่แอบดอดไปหามันอีกนะ” ท่านเอ่ยขึ้นอย่างสงบเงียบเมื่อเห็นว่าฉันดูท่าทางปกติดี ไม่มีอาการคร่ำครวญมาหลายวันหลังจากที่ป๊าขังฉันไว้ในห้องนอน คิดว่าท่าทางนั้นอาจทำให้ท่านย่ามใจขึ้นมาบ้าง“อย่างที่ป๊าบอกเลยค่ะ... เด็กคนนั้นไม่มีดีอะไรเลย หมี่ไม่ได้จริงจังกับเขาหรอก” ฉันพูดด้วยท่าทางที่นิ่งกว่าทุกครั้ง แม้ว่าอัตราการเต้นของหัวใจจะค่อนข้างถี่จนน่ากลัว ฉันเป็นคนที่โกหกเก่ง แต่บางครั้งแรงกดดันของป๊าก็ทำให้ฉันประหม่า“ดีแล้ว มันไม่เหมาะสมกับหนูหรอก หนูเป็นแพทย์หญิงดีเด่น เป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมยิ่งกว่าใคร ป๊าเลี้ยงดูหนูให้เติบโตมาอย่างงดงาม หนูควรเลือกผู้ชายได้ดีกว่านี้” ท่านฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจในท่าทางอันแสนเยือกเย็นของฉัน เหมือนกับว่าจะบังคับฉันได้เหมือนในวันวาน มือที่มีริ้วรอยเหี่ยวย่นเล็กน้อยเพราะป๊าเป็นคนที่ค่อนข้างดู