Semua Bab ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Bab 31 - Bab 40

“ท่านอ๋องโปรดวางใจ กระหม่อมจะรีบจัดการทุกสิ่งให้ถูกต้องอย่างแน่นอน” กุนซือหนุ่มรีบออกตัว มู่เลี่ยงหรงไม่ใช่คนโง่จึงสามารถยุติเหตุอันขายหน้านี้ได้โดยไม่เสียหน้าเท่าใดนัก ยอมรับว่าเขาก็เริ่มไม่สนุกแล้ว“ดี” มู่เลี่ยงหรงรู้ว่าวันนี้ตนประมาทเกินไป เกือบจะเสียท่าให้เจ้าจิ้งจอกเงินหยามเกียรติ เขาไม่มีทางทำให้ตนเองน่าสมเพชด้วยการแสดงความเกรี้ยวกราดต่อหน้าเหล่าขุนนางแน่ อย่างน้อยครานี้ก็ยังพลิกสถานการณ์กลับมาได้“ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว ข้าก็จะได้ดื่มสุราต่อเสียที” ฮ่องเต้ทรงพระสรวล ลอบยินดีในใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน พระองค์หันหันไปส่งสัญญาณให้หลิวกงกง“ฉินอ๋องมู่เลี่ยงหรงและเยี่ยนเยว่ฉีรับราชโองการ ฝ่าบาททรงมีพระเมตตาพระราชทานสมรส ให้เยี่ยนเยว่ฉีแต่งเข้าจวนฉินอ๋อง โดยกำหนดให้หมั้นหมายเอาไว้ก่อน เมื่อฤกษ์ดีจึงจัดงานได้ จบราชโองการ”“ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี” มู่เลี่ยงหรงกับเยี่ยนเยว่ฉีคุกเข่ารับราชโองการด้วยสีหน้าที่ต่างกันมู่เลี่ยงหรงลุกขึ้นพลางเหลือบมองเยี่ยนเยว่ฉีด้วยแววตาลึกสุดหยั่ง เขาไม่ได้พูดอะไรกับนางอีก เสียงผู้คนยินดีรอบข้างก็มิได้เข้าไปในโสต ชายหนุ่มเพียงยิ้ม

“พี่ใหญ่ขอถามอีกครั้ง เจ้าเต็มใจแต่งงานกับท่านอ๋องหรือไม่”“กะ...ก็เต็มใจอยู่เจ้าค่ะ ฉีเอ๋อร์ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับบุรุษใดมาก่อน” ใบหน้าของเยี่ยนเยว่ฉีฉาบไปด้วยสีแดงระเรื่อ “เพียงยังไม่มั่นใจว่าเขาจะเอ็นดูเพียงฉีเอ๋อร์ผู้เดียว ก็เลยต้องการจะประวิงเวลาออกไปก่อน ส่วนพี่รองยืนยันว่าวิธีนี้จะทำให้ท่านอ๋องไม่ทอดทิ้งฉีเอ๋อร์อย่างแน่นอน”เยี่ยนหยางจงส่ายศีรษะ เยี่ยนจิ้นหลิงถึงกับใช้ความรู้สึกของสตรีที่กำลังตกอยู่ในห้วงรักเป็นเครื่องมือ แต่ก็อดที่จะนึกสงสัยไม่ได้ว่าฉินอ๋องไปทำอะไรให้น้องชายของเขาอาฆาตกัน เจ้าจิ้งจอกตัวร้ายถึงได้ลงมือเปลี่ยนแผนที่คุยกันไว้โดยไม่บอกกล่าว ความจริงหลังจากน้องชายกับอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายมาหารือเรื่องนี้ เขากับบิดาก็เตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าเยี่ยนเยว่ฉีจะต้องแต่งงานเพื่อตระกูล แต่พอเกิดเรื่องวุ่นวายในงานเลี้ยง ดูเหมือนท่านพ่อจะยินดีที่การแต่งงานของบุตรสาวคนโปรดต้องถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนดสุดท้ายแล้วน้องชายผมสีเงินหน้าตายของเขา ก็คงไม่ถูกท่านพ่อลงโทษที่ทำอะไรโดยพลการ“เอาเถิด พี่ใหญ่คิดว่าจิ้งจอกของเรานอกจากหมายใจจะกลั่นแกล้งผู้อื่นแล้ว เขาคงมีเหตุผลอื่นปะปนอยู่ด้วย

“แล้วทำไมถึงได้… โอ๊ย! เซียนเอ๋อร์ไม่เข้าใจพวกท่านจริง ๆ ทั้งที่ต่างก็พึงใจกันและกัน คนหนึ่งขอเลื่อนพิธี อีกคนหนึ่งก็ทำเป็นวางเฉย แล้วชาตินี้จะได้แต่งงานกันไหมเล่า”“ได้สิ นางเป็นคู่หมั้นของข้าแล้ว ช้าเร็วนางก็ต้องเป็นของข้า”“อ่อ จะบอกว่าท่านไม่รีบอย่างงั้นสิ”“แล้วเหตุใดต้องรีบร้อน...”เลี่ยงหรงเกอเกอจะไม่ง้อนางจริง ๆ หรือ”“ซือเซียน เจ้าก็รู้ดีว่าข้าไม่เคยง้องอนสตรี หากนางงี่เง่านักก็ปล่อยให้แห้งตายคาจวนกั๋วกงไปเถิด” มู่เลี่ยงหรงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม แต่นัยน์ตาเข้มลึกกลับเปล่งประกายเจิดจ้าท่าทางสบาย ๆ ไม่ยี่หระต่อสิ่งใดนั้นพาให้ดรุณนี้น้อยหงุดหงิด จนต้องลอบตำหนิเขาอย่างลับ ๆ‘พวกปากไม่ตรงกับใจ อย่าได้เสียใจทีหลังก็แล้วกัน ครานี้ข้าไม่มีทางให้ดมกลิ่นจรุงจิตง่าย ๆ อีกแน่’“เซียนเอ๋อร์ไฉนทำหน้าเยี่ยงนั้นเล่า”“หึ! ท่านมีแผนชัด ๆ อย่ามาปดผู้อื่นเสียให้ยาก”“สมเป็นเจ้า ช่างรู้ใจยิ่งนัก ในเมื่อคู่หมั้นคนงามต้องการทรมานข้าด้วยการปล่อยให้รอ เช่นนั้นพวกเราก็ควรเล่นเป็นเพื่อนนางเสียหน่อยไม่ดีหรือ ดูสิว่าใครกันแน่ที่จะทานทนไม่ไหวก่อน นานแล้วที่ไร้คนกล้ามาท้าทาย น่าสนุกยิ่งนัก”“อะไรนะ ‘พวกเรา’ อย

“ใครรีบกันเล่า ไม่แน่ว่าเซียนเอ๋อร์อาจจะกลายเป็นสาวทึนทึกก็ได้ อีกอย่างเล่ห์เหลี่ยมชายอะไรนั่น ผู้อื่นก็เห็นอยู่ทุกวี่วัน” ถางซือเซียนนึกถึงใบหน้าของพี่ชายแท้ ๆ ขึ้นมาทันที“เจ้างดงามน่ารัก ซ้ำยังมีรอยยิ้มพิมพ์ใจถึงเพียงนี้ ไม่มีทางเป็นสาวทึนทึกได้ หากไม่พบคนถูกใจจริง ๆ ข้าจะแนะนำคนดี ๆ ให้ แล้วสมทบสินสมรสให้มาก ๆ หน่อย รับรองว่าเจ้าต้องได้บุรุษที่ดีเป็นสามี ““ถางซือเซียนขอบพระทัยท่านอ๋องล่วงหน้าเพคะ” นางซึ้งใจในความเป็นห่วงของเขา“เจ้าจะมาพูดจาเป็นทางการอะไรเอาตอนนี้” มู่เลี่ยงหรงยิ้มให้ดรุณีน้อย ใบหน้าคมสันสงบนิ่ง นัยน์ตาไม่มีแววหวั่นไหวถางซือเซียนเพียงยิ้มตอบ ไม่พูดอะไรต่ออีก พวกเขาสองคนจึงนั่งรถม้าต่อไปเงียบ ๆรถม้าหรูหราวิ่งไปตามถนนศิลา จวนฉินอ๋องอยู่ห่างจากวังหลวงไม่มากนักใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงแต่ก่อนที่คนทั้งสองจะลงจากรถม้า ถางซือเซียนก็เอ่ยกับมู่เลี่ยงหรง“หากวันใดเลี่ยงหรงเกอเกอพบเจอเรื่องหนักหนา จนใจของท่านแบกรับเอาไว้ไม่ไหว เซียนเอ๋อร์ยินดีให้ท่านใช้กลิ่นหอมจรุงจิตได้เป็นกรณีพิเศษ”“คงไม่ได้แล้วล่ะ เพราะเจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว อีกอย่างจะให้ข้าเที่ยววิ่งไปหาอ้อมกอดจากสตรีท

“ทำไม ผิดหวังหรือที่เห็นหน้าเปิ่นหวาง” มู่เลี่ยงหรงปรากฎกายออกจากเงามืดแสงจากโคมส่องกระทบจนเห็นใบหน้าของเขาได้ถนัดชัดเจน วันนี้ท่านอ๋องหนุ่มไม่ได้แต่งกายเต็มยศดั่งเช่นวันวาน ไม่มีกวานทองบ่งบอกฐานะ เขาสวมเพียงอาภรณ์สีฟ้าทำให้ดูอ่อนโยนลงมาก แต่ก็ยังคงฉายรัศมีสูงส่งซึ่งไหลเวียนอยู่ในสายเลือดแห่งมังกรออกมาอยู่ดี“มิได้เพคะ หม่อมฉันเพียงตกใจเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าจะพบท่านอ๋องที่นี่” นางตอบเสียงเบา มือชื้นเหงื่อกำเครื่องรางแน่น ภายในใจตื่นเต้นเหลือประมาณมู่เลี่ยงหรงหยุดยืนห่างจากเยี่ยนเยว่ฉีเพียงเล็กน้อย ร่างสูงตระหง่านทำให้รู้สึกว่าตัวของนางช่างเล็กจ้อย“อธิษฐานเสร็จแล้วก็ต้องผูกเครื่องรางกับต้นไม้ มิเช่นนั้นจะไม่ได้ผลนะ” ท่านอ๋องหนุ่มกลั้วหัวเราะ ในตาสีนิลส่องประกายหยอกเย้า ช่างแตกต่างกับสายตาเย็นชาเมื่อครั้งก่อนโดยสิ้นเชิงเมื่อนึกได้ว่าฉินอ๋องได้ยินคำอธิษฐานของตนเองเมื่อครู่ เยี่ยนเยว่ฉีก็พูดไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ความกระดากอายเอ่อล้นเต็มอก ไม่กล้าสบสายตากับเขาอีกต่อไป หญิงสาวรีบหันหลังให้ท่านอ๋องทันที‘ฮือ ๆ ท่านแม่ ข้าอายเหลือเกินเจ้าค่ะ’เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตรงหน้าผาก เยี่ยนเยว่ฉีอย