All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

สิ้นคำสั่งผู้เป็นนาย องครักษ์หนุ่มชักอาวุธประจำกายแล้วพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพลงดาบของซิ่นเฉิงนับเป็นสุดยอดวิชา ความสามารถอยู่ในระดับผู้เยี่ยมยุทธ์ ดังนั้นหากเป็นคนฝีมือธรรมดาย่อมไม่สามารถต่อกรกับชายชุดเทาผู้นี้ได้เลยเยี่ยนจิ้นหลิงกลั้วหัวเราะเสียงดัง วิ่งหลบคมดาบอันว่องไวปานสายลมอย่างสนุกสนานคนหนึ่งหนีคนหนึ่งตามทุก ๆ ครั้งที่ซิ่นเฉิงตวัดแขนฟาดฟัน เขาจะหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว เป็นภาพน่าหวาดเสียวยิ่งนัก“อะ...ข้ากลัวนะ” จิ้งจอกหนุ่มวิ่งหนีไปรอบ ๆ แต่สีหน้าแววตาไม่มีความตระหนกเลยสักนิด แถมยังหัวเราะเยาะหยันองครักษ์เบาๆ อีกด้วยเวลาผ่านไปราวครึ่งก้านธูป การเล่นไล่จับนี้ก็ยังไม่มีทีท่าจะจบลง มู่เลี่ยงหรงหงุดหงิดเป็นอย่างยิ่ง รู้สึกว่าตนกำลังถูกเยี่ยนจิ้นหลิงหยามเกียรติเข้าให้แล้วฉินอ๋องรวบรวมลมปราณบนฝ่ามือแล้วซัดใบไม้กลุ่มหนึ่งใส่เยี่ยนจิ้นหลิงทันที โดยเน้นที่จุดตาย...กุนซือหนุ่มหมุนตัวหลบ ‘อาวุธลับ’ อันหลอมรวมพลังคมกริบซึ่งพุ่งเข้ามาหมายเอาชีวิตตนเองไว้ได้ทัน แต่ผมสีเงินปอยหนึ่งถูกตัดขาดร่วงหล่นกระจัดกระจายเยี่ยนจิ้นหลิงหยุดหัวเราะแล้วเหลือบมองมู่เลี่ยงหรงด้วยสายตาเย็นยะเย

หมู่เมฆบดบังแสงอาทิตย์ในปลายเหมันต์ฤดู อากาศยังคงหนาวเย็นอยู่แม้หิมะละลายไปสิ้นแล้ว สายลมโชยบาดผิวขาวเนียนจนสั่นสะท้าน เยี่ยนเยว่ฉีกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นแล้วเร่งฝีเท้ากลับไปยังกระโจมสีขาวเบื้องหน้าอย่างมิรั้งรอเมื่อมาถึงบริเวณงานเลี้ยง นางค่อย ๆ เยื้องกรายกลับไปยังที่นั่งปราศจากทีท่ารีบร้อนอย่างก่อนหน้านี้ ครั้นผู้เป็นนายนั่งลงประจำที่สาวใช้ผู้รู้งานก็รีบกุลีกุจอรินชาชั้นดีลงจอกหยกบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ที่เพิ่งได้รับเกียรติให้ร่วมงานในวังหลวงเป็นครั้งแรก ยังไม่รู้จักมักคุ้นกับผู้ใดจึงได้แต่นั่งจิบชาหอมกรุ่นพร้อมชมการแสดงเบื้องหน้าอย่างสงบเสงี่ยม แต่ด้วยรูปโฉมดั่งเทพธิดาจากสวรรค์ย่อมดึงดูดผู้คน ส่งผลให้ทุกอากัปกิริยาของนางเป็นที่สนอกสนใจของแขกเหรื่อภายในงาน โดยเฉพาะเหล่าบุรุษทั้งหลาย แม้จะมีผ้าโปร่งบางกางกันอยู่ชั้นหนึ่ง แต่ไม่อาจบดบังความเจิดจรัสของนางได้ พวกเขาพากันตกตะลึงในความงามของบุตรสาวแม่ทัพใหญ่ ต่างคนต่างรีบไปคารวะสุราว่าที่พ่อตากันมิขาดสายส่วนฝั่งสตรี พอได้พบสตรีผู้เพรียบพร้อมเช่นเยี่ยนเยว่ฉี บรรดาฮูหยินขุนนางที่มีบุตรชายถึงวัยแต่งภรรยาต่างหมายใจจะส่งแม่สื่อไปทาบทามสู่ขอนา

แต่ชายผู้นั้นไม่ได้มีใจเดียว ไม่มีทางรักนางอย่างลึกซึ้ง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นคงเป็นเพราะพึงใจในความงามเพียงฉาบฉวยมีคำกล่าวที่ว่า ภรรยาเอกควรค่าแก่การยกย่อง ส่วนผู้ที่ได้ความรักล้วนเป็นอนุโฉมงามใช่สิ ฉินอ๋องแค่เล่นเล่ห์ให้นางใช้ร่างกายแลกกับโทษตาย ส่วนตำแหน่งฉินหวางเฟย ที่บอกว่ายอมยกให้คงเป็นเพราะเห็นแก่หน้าท่านพ่อก็เท่านั้น‘ข้าช่างโง่งมเหลือเกิน’เยี่ยนเยว่ฉีไม่มีแก่ใจจะสนทนาอะไรกับถางซือเซียนอีก ได้แต่ก้มหน้ามองขลุ่ยหยกในมือข้างซ้ายนิ้วเรียวยาวลูบไปบนผิวของตี๋จื่อ[1]ที่ถูกบุรุษผู้นั้นผิวผ่าน เขาบรรเลงเพลงรักนกยวนยางให้นางฟัง ทั้งหมดเป็นเพียงการกระทำของชายเจ้าชู้ ไม่ได้มีความจริงใจอะไรทั้งสิ้น ทว่านางกลับหลงชื่นชมเขาจนเกือบมอบใจให้ช่างน่าอดสูเหลือเกินก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา นางกำนัลผู้หนึ่งก็เข้ามาขัดจังหวะห้วงคิดของเยี่ยนเยว่ฉี“คุณหนูเยี่ยน ได้โปรดตามข้าน้อยไปรอแสดงที่ด้านหลังด้วยเจ้าค่ะ”“ได้” นางตอบสั้น ๆ แล้วรีบลุกออกจากตรงนั้นในทันที ไม่แม้แต่จะร่ำลาถางซือเซียนสักคำเยี่ยนเยว่ฉียังคงเจ็บแปลบในอก ทั้งว้าวุ่นสับสนระคนปวดร้าว หยาดน้ำตาคลอเบ้าจนเกือบจะไหลออกมา เพียงแค่คิดว่ามู่เลี

“ข้าอุตส่าห์ฟังเฉย ๆ ไม่ได้เข้าไปขัดขวางการสานสัมพันธ์ของพวกเจ้าสักนิด แต่ว่าที่น้องเขยผู้นี้ไม่ซึ้งใจยังไม่พอ กลับหมายจะฆ่าข้าให้ตาย ดูสิผมของข้าขาดหมดแล้ว อภัยให้ไม่ได้! เห็นทีพวกเราต้องสั่งสอนเขาเสียหน่อย จะได้ลดความหยิ่งผยอง ต่อไปจะได้เกรี้ยวกราดน้อยลงบ้าง”“พี่รอง ทะ...ท่านคิดจะทำสิ่งใด ขะ...ข้า...” นางอดหวาดหวั่นไม่ได้ เมื่อตอนอยู่เมืองหานจี คนที่ล่วงเกินเขามีอันต้องพบกับหายนะทุกรายไป“อะไรกัน เพียงประเดี๋ยวเดียว เจ้าก็รักคนอื่นมากกว่าข้าเสียแล้วหรือ แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ข้าแค่จะทำให้เขาทรมานใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง”“ทรมานใจ” เยี่ยนเยว่ฉีกระพริบตาปริบ ๆ มองพี่ชายคนรองอย่างหาคำตอบ“ข้าแค่จะไม่ให้เขาสมหวังเร็วไปนัก อีกทั้งหากทำตามแผนนี้ก็จะดีกับตัวเจ้าด้วยนะฉีเอ๋อร์”“ดีกับข้า?”“ในภายภาคหน้านิสัยเสียของฉินอ๋องจะทำให้น้องพี่ประสบความยากลำบาก เช่นนั้นเราต้องรีบจัดการตัดไฟแต่ต้นลมเสียตั้งแต่ตอนนี้”“ความคิดของพี่รองประเสริฐยิ่ง แต่จะติดก็ตรงที่ท่านอ๋องไม่มีทางทรมานใจเพราะฉีเอ๋อร์แน่ ๆ”“ฉินอ๋องต้องปวดใจแน่นอน เพราะเขาคือเนื้อคู่ของเจ้ายังไงล่ะ”“ถึงสวรรค์จะลิขิตให้ฉีเอ๋อร์แต่

“มีอะไรไม่ดีหรือ” มู่เลี่ยงหรงตกประหม่าเล็กน้อย ไม่ทราบว่าตนพลาดที่ตรงไหน ฝีมือพิณของเขาก็ไม่เคยมีผู้ใดกังขา เมื่อครู่เขาก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าพึงใจนาง ให้ความสำคัญถึงเพียงนี้ยังไม่เพียงพอให้ประทับใจหรืออย่างไร“ท่านอ๋องคงลืมแล้วกระมังว่า ‘หงส์วอนหาคู่’ นั้นแต่งโดยผู้ใด สุดท้ายแล้วสตรีที่เขากล่าวถึงในบทเพลงก็ต้องชอกช้ำกายใจ จนต้องแต่ง ‘ลำนำผมขาว’ตอบแทนให้กับความรักอันจอมปลอม” เยี่ยนเยว่ฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นัยน์ตาพร่าเลือนไปด้วยไอหมอก ไม่เหลือท่าทีเอียงอายเคลิบเคลิ้มเหมือนดั่งตอนอยู่ในถ้ำใต้น้ำตกจำลองความเปลี่ยนแปลงอันรวดเร็วกอปรกับคำตอบทำให้มู่เลี่ยงหรงรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าด้วยมือที่มองไม่เห็น ชายหนุ่มรู้สึกชาที่หัวใจ แต่ก็ยังคงรักษาท่าทีเยือกเย็นเอาไว้“คิดมากไปแล้ว หากเจ้าไม่ชอบเพลงนี้ วันหน้าข้าจะเล่นเพลงอื่นให้ฟังก็ได้ เราสองคนยังมีเวลาอีกทั้งชีวิต” ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลก ๆ ที่กำลังก่อตัว เขาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำแสดงเจตจำนงว่าจะอยู่กับนางไปชั่วนิรันดร์ เพื่อย้ำเตือนเรื่องคำสัญญาเยี่ยนเยว่ฉีมิได้ตอบอันใดอีก ยังคงยืนด้วยท่าทีสงบนิ่ง อมยิ้มน้อย ๆ รอคอ