All Chapters of ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว: Chapter 51 - Chapter 60

“ไม่หึงก็ไม่หึง เยว่ฉีรับรู้ความรู้สึกของท่านอ๋องแล้วเพคะ”“ก็ดี”“ในเมื่อท่านอ๋องยืนกรานว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนี้ หม่อมฉันก็จะได้คลายใจ”“คลายใจ เรื่องใด”“เรื่องที่รู้สึกผิดต่อท่านอ๋อง หม่อมฉันคงทึกทักไปเองว่าเผลอทำให้คู่หมั้นทรมานใจแล้ว”“หึ! หวังให้เราเจ็บปวดเพราะเจ้าคงเร็วไปร้อยปี” มู่เลี่ยงหรงยังคงปฏิเสธ“เยว่ฉีทราบแล้วเพคะ” นางเสมองไปทางอื่น แล้วแสร้งถอนหายใจ “หน้าเสียดายจริง ๆ ทั้งที่หลังจบเทศกาลหยวนเซียวหม่อมฉันคิดว่าระหว่างเราคงไปกันได้ดี มาวันนี้ก็รู้ซึ้งแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ที่ท่านอ๋องทำไปทั้งหมดคงไม่ได้มาจากใจอันแท้จริง แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำหวานเหล่านั้นทำให้ผู้อื่นเคลิบเคลิ้มมากทีเดียว”“เจ้าคิดว่าเราโป้ปดอย่างนั้นหรือ”“มิได้ แต่เมื่อครู่ท่านอ๋องเป็นผู้กล่าวเองว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ชายอื่นมาสารภาพรักกับหม่อมฉัน อีกทั้งไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากกลัวเสียหน้าเท่านั้น เช่นนี้จะให้ผู้อื่นคิดเห็นเช่นไรได้” เยี่ยนเยว่ฉีจดจ้องดวงตาบุรุษตรงหน้านิ่ง “ช่างน่าขันยิ่งนัก หม่อมฉันบังอาจคิดว่าตนเป็นคนสำคัญ แต่ความจริงแล้วสำหรับท่านอ๋องหม่อมฉันคงเป็นเพียงบุปผาดาดดื่นดอกหนึ่งเท

มู่เลี่ยงหรงแทรกกายเข้าไปใกล้ชิดแนบสนิทยิ่งกว่าเก่า เยี่ยนเยว่ฉีเพิ่งตระหนักว่าตนกำลังอยู่ในท่วงท่าอันแสนน่าอาย มือทั้งสองโอบคอแกร่ง สองขาเกี่ยวกระหวัดรัดเอวสอบของเขาไว้แน่น หญิงงามแรกแย้มหน้าแดงซ่านด้วยความกระดากอาย นางจึงซุกหน้าลงกับอกเขา หวังว่าอีกฝ่ายจะมองไม่เห็นสีหน้าของตนเองในยามนี้บุรุษผู้เหิมเกริมจึงได้โอกาสใช้ปากกัดกระตุกสายเอี๊ยม ผ้าเนื้อบางเบาไหลหล่นพ้นเรือนร่าง เมื่อไม่มีอะไรบดบัง ทรวงอกงดงามที่อาบไล้ด้วยแสงนวลของตะเกียงก็ปรากฏสู่สายตาของเขา เนื้อนวลขาวดุจหิมะแต้มด้วยสีชมพูที่ปลายยอดช่างอวบอิ่มอลังการอย่างเกินตัว มู่เลี่ยงหรงตกตะลึงขณะที่มองเนื้อนวลสล้างสะท้อนไหวขึ้นลงไปตามจังหวะหายใจ ช่างเป็นภาพอันยั่วเย้าแสนตราตรึง กายบุรุษร้อนวูบวาบ กระแสอุ่นร้อนไหลรวมลงมาที่ท้องน้อยไม่ขาดสาย ความเป็นชายถูกปลุกขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้ชายหนุ่มเต็มตัวถูกภาพงดงามเบื้องหน้ากระตุ้นจนถึงกับกัดฟันกรอด แต่จิตสำนึกพยายามข่มกลั้นไม่ให้จับนางกระแทกกระทั้นเพื่อระบายความอัดอั้นทรมานไปเสียก่อน ดวงแก้วสีนิลส่องประกายร้อนแรงแผดเผาทำลาย เยี่ยนเยว่ฉีหน้าแดงซ่าน พยายามใช้สองมือหวังปิดบังทรวงอกจากสายสา

ขณะที่ถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย มู่เลี่ยงหรงได้ลอบสาบานในใจ หากถึงวันร่วมหอของทั้งสองเมื่อใด เขาจะกดนางเอาไว้ใต้ร่างตลอดทั้งราตรี จะใช้เพลิงรักแผดเผาโฉมสะคราญจนมอดไหม้เป็นลูกไฟดวงแล้วดวงเล่า จนกว่าสตรีผู้ยั่วเย้าจะสิ้นสติไปพร้อมกับความปริ่มเปรม“หากเจ้ามอบจุมพิตให้ยามเราพบกัน เช่นนี้ข้าคงมีแรงให้อดทนรอคอยได้บ้าง”“พอได้แล้วเพคะ ท่านอ๋องเรียกร้องขอกินเต้าหู้มากเกินไป แบบนี้หม่อมฉันมีแต่ขาดทุน”“ก็มันช่างหวานอร่อยยิ่ง พอรู้ตัวอีกที ข้าก็กลายเป็นคนตะกละไปเสียแล้ว”“ท่านอ๋องเพคะ เยว่ฉีหนาวแล้ว เรารีบออกไปจากห้องนี้กันเถิด” นางแสร้งเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้เขาคลายกำหนัด หากขืนปล่อยตัวปล่อยใจต่อไปอีกนิด เกรงว่าท่านอ๋องจะตบะแตกไปเสียก่อนมู่เลี่ยงหรงผละออกจากร่างบาง มือทั้งสองรีบคว้าชุดที่กองอยู่บนพื้นยื่นให้เยี่ยนเยว่ฉี จากนั้นก็หันมาสวมอาภรณ์ของตนเองอย่างชำนาญ ไม่น่าเชื่อว่าแม้ไม่มีนางกำนัลปรนนิบัติ เขาก็ไม่มีอาการเงอะงะแม้แต่น้อย ซ้ำยังรีบมาช่วยคู่หมั้นสาวใส่เสื้อผ้าสตรีได้อย่างแคล่วคล่อง ไม่นานนักร่างเปลือยเปล่าของนางก็กลับมาอยู่ชุดสีขาวงดงามอีกครั้ง“ท่านอ๋องดูคุ้นเคยกับการสวมชุดให้สตรี” ส

“ท่านอ๋องเชิญ” เฟิงหลี่จื้อผายมือไปทางประตู เขาให้เกียรติผู้สูงศักดิ์เข้าสู่ห้องโถงก่อนมู่เลี่ยงหรงหันไปสบตาคู่หมั้นสาวแล้วโอบประคองนางผ่านธรณีประตูเข้าไปพร้อมกัน พอถึงด้านใน อ๋องหนุ่มก็ปล่อยนาง ทุกอากัปกิริยาเต็มไปด้วยความทะนุถนอมและให้เกียรติ เยี่ยนเยว่ฉียิ้มพรายยอบกายคำนับขอบคุณฉินอ๋อง บุรุษสูงศักดิ์ก้าวเท้าไปเบื้องหน้า ร่างระหงงดงามเยื้องกรายตามแผ่นหลังไปสู่หน้าพระประธานเฟิงหลี่จื้อมองตามเงาร่างทั้งสองด้วยใจหม่นหมอง สิ่งที่ประจักษ์ในสายตาเขาคือภาพของคู่สวรรค์สร้างโดยแท้เยี่ยนเยว่ฉีไม่ใช่เด็กสาวตัวน้อยที่เขาเคยรู้จักอีกต่อไปแล้วแต่นางคือว่าที่ฉินหวางเฟยแต่ถึงจะรู้สึกเช่นนั้น หัวใจของเฟิงหลี่จื้อกลับไม่ยินยอม จอหงวนหนุ่มสืบข่าวมาได้ว่าฉินอ๋องบังคับขู่เข็นจะวิวาห์กับเยี่ยนเยว่ฉีให้ได้ แต่สตรีที่เขาแอบมีใจพยายามหลีกเลี่ยงการแต่งงาน เป็นไปได้ว่าภาพทุกอย่างที่ตนเองกำลังมองอยู่นั้นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด นางอาจกำลังหวาดกลัวจึงต้องรักษากิริยาต่อหน้าคู่หมั้นที่ทรงอำนาจ ดังนั้นเขาจะไม่ยอมตัดใจเป็นอันขาดหนึ่งสตรีกับสองบุรุษจุดธูปอธิฐานต่อหน้าพระโพธิสัตว์ ต่างคนต่างภาวนา ไม่มีเสียงใดเล็ดล

“เสี่ยวเยว่...เสี่ยวเยว่ของข้า” เขาพึมพำแผ่วเบาก่อนจะจุมพิตนางอย่างลึกซึ้ง ลิ้นอุ่นโลมลิ้มชิมริมฝีปากนุ่มไม่รีบไม่ร้อน ก่อนจะค่อย ๆ แทรกลึกเพื่อชิมรสนหวานเมื่อนางเผยอตอบรับอย่างเต็มใจเยี่ยนเยว่ฉีครางเบา ๆ ในลำคอ ถึงจะถูกเขาพร่ำสอนมาแล้วหลายครั้งก็ตามที แต่ลิ้นเรียวเล็กยังคงสั่นระริก นางพยายามสนองตอบลิ้นที่รุกเร้าเข้ามาอย่างเงอะงะ แขนเรียวงามค่อย ๆ เลื่อนขึ้นโอบลำคออีกฝ่าย ปลายนิ้วสอดแทรกลูบไล้ไรผมของชายหนุ่มอย่างลืมตัว ยิ่งกระตุ้นให้เขารุ่มร้อนมากกว่าเดิม มู่เลี่ยงหรงโหมจูบดูดดื่มหนักกว่าเก่า จังหวะเกี่ยวกระหวัดเร่งเร้ารุนแรงราวพายุโหมกระหน่ำ ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามแผ่นหลัง เอวเล็กและสะโพกอันกลมกลึง เขาอยากจะกระชากอาภรณ์ที่ปิดกั้นสัมผัสเหล่านี้ให้หลุดออกไปให้หมดก่อนสติสัมปชัญญะที่มีจะขาดผึง บุรุษผู้ร้อนแรงพลันผละริมฝีปากออกอย่างเสียมิได้ ทั้งสองสบตาของกันและกัน ลมหายใจของแต่ละฝ่ายหอบกระชั้นราดรดกันไปมา ต่างคนต่างรู้สึกว่ายังไม่พอ แต่ก็ไม่อาจกระทำตามใจไปมากกว่านี้มู่เลี่ยงหรงคลายอ้อมกอดที่รัดแน่นอย่างไม่เต็มใจนัก เยี่ยนเยว่ฉียังคงอ่อนระทวยจากรสจูบเมื่อครู่ นางจึงพิงซบอกบุรุษไม่ไปไหน นั