All Chapters of กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Chapter 61 - Chapter 70

เยี่ยนหยางจงแล่นไปยังคอกม้า พอไปถึงก็จัดการสวมบังเหียนให้เจ้ามังกรเพลิงอาชาศึกตัวโปรดด้วยตนเอง ท่ามกลางความงุนงงของคนเลี้ยงม้า หนุ่มน้อยทำตัวไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าต้องเข้าไปช่วยเจ้านาย หรือจะยืนมองเฉย ๆ แบบนี้ต่อไปดี แต่ดูจากสีหน้าของท่านแม่ทัพน้อยแล้ว กระทั่งหายใจแรงเขาก็ไม่ควร จึงได้แต่ยืนสงบนิ่งประหนึ่งว่าตนเองเป็นเพียงอากาศธาตุอยู่ตรงมุมคอกหลังจากเตรียมอาชาเรียบร้อยแล้ว เยี่ยนหยางจงก็ทะยานขึ้นไปบนหลังเจ้ามังกรเพลิง กระทุ้งเท้าเข้าที่ข้างลำตัวของมันทีหนึ่ง เจ้ามังกรเพลิงที่ไม่ได้ออกไปไหนกับเจ้านายเสียนาน ก็ส่งเสียงร้อง “ฮี้” แล้วตะบึงออกไปจากคอกราวพายุ“เปิดประตู!” เสียงแหบห้าวทรงพลังเปล่งมาแต่ไกล เล่นเอาทุกคนที่ได้ยินสะดุ้งโหยง พอหันไปทางต้นเสียง เห็นแม่ทัพหนุ่มบังคับอาชาศึกสีแดงกำยำเร่งมาทางนี้ คนเฝ้าประตูไหนเลยจะกล้าชักช้า รีบเปิดทางกันแทบไม่ทัน พอรู้ตัวอีกครั้งก็เหลือเพียงฝุ่นที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศเสียแล้วเยี่ยนหยางจงออกจากจวนพร้อมด้วยโทสะที่อัดแน่นอยู่เต็มท้อง เขาไม่แม้แต่จะสนใจว่าตนเองกำลังควบม้าในเขตเมืองด้วยความเร็วเกินกำหนด คิดแต่อยากจะไปให้พ้น ๆ จากสตรีสองคนที่พยายามคิดแทนเ

หลายวันต่อมา ค่ายทหารนอกเมืองหลวงร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีดำสนิทยืนอยู่ริมน้ำ สองมือไพล่หลังขณะทอดมองเงาแว่งเว้าของจันทราบนผืนน้ำเย็นยะเยือกเบื้องหน้า สายลมพัดพาผ้าคลุมไหล่สีแดงสะบัดไปตามแรง ทว่าความหนาวเหน็บและน้ำค้างยามราตรีไม่อาจบาดผิวสีทองแดงที่ถูกสงครามเคี่ยวกรำจนแข็งแกร่งดุจภูผาได้หลิวหยงมองแผ่นหลังกว้างของแม่ทัพหนุ่ม ใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่งว่าจะเข้าไปทำลายความสงบของอีกฝ่ายดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็เดินเข้าไป เพราะเรื่องที่ต้องรายงานล้วนเป็นสิ่งที่อยู่ในความสนใจของผู้เป็นนายเสียงฝีเท้าที่แม้จะเบาเพียงใดปลุกเยี่ยนหยางจงจากภวังค์ หลังจากสดับเสียงนั้นเพียงอึดใจ ก็รู้ทันที่ว่าผู้มาคือใคร“ได้ความแล้ว?”“ขอรับท่านแม่ทัพ” หลิวหยงหยุดฝีเท้า อดนึกชื่นชมแม่ทัพหนุ่มมิได้ ทั้งที่กำลังอยู่ในห้วงคิดแท้ ๆ แต่สัมผัสยังคงเฉียบคมนัก“ปลาติดเบ็ดหรือยัง?”“ขอรับ เป็นไปตามที่ท่านแม่ทัพคาดการณ์ไว้ไม่ทีผิด สายของเรารายงานว่าอีกไม่กี่วันเป้าหมายก็จะลงมือแล้ว”“ดี…ดีมาก ให้พวกเขาลงมือเสียทีเถิดข้าจะได้จัดการทำความสะอาดจวนให้หมดจดภายในครั้งเดียว” นัยน์ตาเหยี่ยวคมกริบฉายแววเหี้ยมเกรียม มุมปากกระดกรอยยิ้มเยียบเย

ก่อนหน้านั้นผู้คนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าแม่ทัพไป๋หู่ไม่ใช่บุรุษหลงใหลสตรี ยามพบแม่นางน้อยที่ใดก็มักจะหลบเลี่ยงเพื่อไม่ให้เกิดข้อครหา ดังนั้นชื่อเสียงของเขาจึงดีงามมาโดยตลอด แต่ยามนี้นางพิสูจน์แล้วว่าคำเล่าลือเหล่านั้นเป็นเรื่องหลอกลวง แท้ที่จริงซื่อจื่อไคกั๋วกงก็ไม่ต่างจากบุรุษทั่วไป ไม่เช่นนั้นเขาจะขยันโปรยพิรุณพร่างพรมไปทั่วเรือนหลังทุกเช้าค่ำเช่นนี้หรือจ้าวกุ้ยอินมองปิ่นทองประดับทับทิมที่เยี่ยนหยางจงมอบให้ในวันแต่งงานด้วยแววตาเยียบเย็น ริมฝีปากอิ่มเหยียดยิ้มเยาะหยันคนเลว คนมักมาก คนบ้าตัณหา อย่าได้มาหาข้าเชียว ครั้นแล้วก็กระแทกปิ่นในมือลงบนโต๊ะเครื่องแป้งอย่างแรง จนตลับเครื่องประทินโฉมกระเด้งกระดอน เกิดเสียงกรุ๊งกริ๊งชิวอิงเห็นท่าไม่ดีจึงคว้าปิ่นชิ้นนั้นมาเก็บลงกล่อง แล้วเลือกเครื่องประดับชุดใหม่มาแทน นางตระหนักแล้วว่าแท้ที่จริงในหัวใจของท่านหญิงไม่ได้สงบนิ่งดังที่แสดงออก ดูจากสีหน้าแววตาในยามนี้ เจ้านายไม่มีทางยินยอมให้นางจิ้งจอกเหล่านั้นขึ้นมาปีนศีรษะเป็นแน่ เห็นแบบนี้ตนเองค่อยสบายใจ“ชิวอิง ข้าตรองดูแล้ว ที่เจ้าพูดมาก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล หากผู้เป็นฮูหยินเอกเช่นข้าไม่สนใจใยด

แม้จะเคยถูกผู้เป็นสามีพาเคลื่อนที่ในลักษณะนี้มาแล้วถึงสองครั้ง แต่คราก่อนเขาเพียงพานางกระโดดข้ามกำแพงที่กั้นแต่ละเขตภายในจวนเท่านั้น ไม่ใช่พากระโจนข้ามหลังคาบ้านผู้อื่นเหมือนตอนนี้จ้าวกุ้ยอินเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าคมสันที่ประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ อย่างจนใจ ดูเหมือนเยี่ยนหยางจะไม่กลัวเลยว่าทั้งความสูงและความเร็วราวลมพัดอาจจะทำให้ผู้อื่นหัวใจวาย ถึงความจริงนางจะไม่ใช่คนตาขาวขนาดนั้น ทว่าก็ยังหวาดหวั่นพรั่นพรึงทุกคราที่ชายหนุ่มโผนทะยานไปในอากาศทุกครั้งที่ทั้งคู่ลอยคว้าง สองแขนที่คล้องคอเขาอยู่ยิ่งโอบกระชับขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ยามนี้สองร่างแนบสนิทจนแทบไม่เหลือที่ว่าง แนบแน่นเสียจนนางได้ยินเสียงจังหวะหัวใจอันทรงพลังของเขาตุบเต้น...จู่ ๆ หัวใจที่เต้นถี่รัวอย่างตื่นตระหนกของนาง กลับแปลเปลี่ยนเป็นจังหวะมั่นคงดุจเดียวกันกับเขา อาจเป็นเพราะในส่วนลึก รู้ดีว่าวงแขนแข็งแกร่งที่โอบประคองตนเองอยู่ในตอนนี้จะไม่มีวันคลายออกเป็นอันขาด และต่อให้น้ำค้างยามราตรีของฤดูสาทรผสานกับสายลมที่ปะทะเข้ามาจะชวนให้หนาวเหน็บเพียงใด แต่ไออุ่นจากเขากลับโอบล้อมนางเอาไว้จนความหนาวไม่อาจทำให้ร่างบอบบางนี้สะท้านสะเทือนชั่วขณะ

“อะ... จริงสิ ถ้าเป็นตรงนั้นมิดชิดแน่” เยี่ยนหยางจงชี้ไปทางภูเขาหินจำลอง“ตรงนั้นก็ไม่ได้” จ้าวกุ้ยอินบ่นกระปอดกระแปด หากไปตรงนั้นถึงจะลับสายตาผู้คน แต่ผิวบอบบางของตนคงถูกหินครูดเป็นแผล “เรือนก็มิได้เล็ก จะไม่มีห้องนอนสักห้องเลยหรือไร”“มีสิ แต่ข้าชอบบรรยากาศตรงนี้มากกว่า”“แต่ว่า...”“เชื่อข้า ตรงนี้แหละดีที่สุดแล้ว”จ้าวกุ้ยอินหมดวาจา จึงหลับตาลงอย่างยอมรับชะตากรรมเยี่ยนหยางจงยกยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนกระตุกสายคาดเอวของนางออก อาภรณ์สีฟ้าปักลายดอกไห่ถังพลันรุ่ยร่าย เผยโนมเนื้อขาวผุดผาดที่ต้องแสงเงินยวงจากดวงจันทร์สู่สายตา ทำให้เส้นความอดทนทั้งหมดของเขาขาดผึงนัยน์ตาสีนิลคมปลาบจดจ้องจนจ้าวกุ้ยอินสะท้าน ไม่อาจหนีไปไหนได้อีก ยามริมฝีปากแสนยั่วของเขาเคลื่อนลงมาหาตนเองอีกครั้ง นางพลันหลับตา ปล่อยให้เขาจุมพิตนางตามแต่ใจสิเน่หาเยี่ยนหยางจงเสมือนเกาทัณฑ์ที่หลุดออกจากแล่ง นางจะต้านทานได้อย่างไร ทำได้เพียงปล่อยใจปล่อยกายให้เป็นอิสระ ลิ้มรสสัมผัสความปรารถนาอันล้ำลึกและร้อนแรงอย่างเต็มที่เท่านั้น ยามนี้ทุกอย่างกลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด รับรู้แต่เพียงว่าจุมพิตของเขาทั้งดุดันและรุนแรง ประหนึ่งจะช่วงชิง