All Chapters of กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Chapter 71 - Chapter 80

“ครั้งยังเป็นเด็ก บิดาเคยเล่าเรื่องของจางฉ่างให้ฟัง ข้าตั้งใจว่าเมื่อถึงวัยแต่งงานมีภรรยาจะทำให้ได้ดีกว่าขุนนางผู้นั้น ก็เลยใช้น้องรอง...” เยี่ยนหยางจงคิดถึงใบหน้างามกว่าสตรีของเยี่ยนจิ้นหลิงในวัยเยาว์ที่ถูกเขาจับมาแต่งหน้าเล่น ก็หลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง“เจ้าบังคับเยี่ยนจิ้นหลิงแต่งหน้าหรือ?” จ้าวกุ้ยอินเบิกตากว้าง จากนั้นก็หัวเราะตามผู้เป็นสามี รู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก คนอย่างเยี่ยนจิ้นหลิงก็มีเวลาที่ถูกกระทำเหมือนกันสินะ“เขากับฉีเอ๋อร์คล้ายกันมาก หากผู้ใดไม่รู้มาก่อนว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย คงคิดว่าบิดาข้ามีบุตรีฝาแฝด” เมื่อคิดถึงเรื่องในวัยเยาว์ นัยน์ตาคมกล้าของเขาก็แปลเปลี่ยนเป็นอบอุ่นอ่อนโยน“พวกเจ้าพี่น้องคงรักกันมาก มิเช่นคง...” เนตรหงส์พราวระยับพลันไหววูบ ดวงหน้านวลเผยความขับข้องใจ อาจเป็นเพราะปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เยี่ยนหยางจงกับนางเดินทางมาจนถึงจุดนี้ ส่วนหนึ่งก็มาจากความรักที่พวกเขาพี่น้องมีต่อกัน จึงทำให้นางรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมอยู่บ้างทว่าครานี้แม่ทัพหนุ่มสามารถรับรู้ถึงความอึดอัดใจของนาง เพราะเขาเองก็ไม่เคยได้อธิบายสิ่งใด บางทีนี่อาจเป็นโอกาสที่ดี“อินเอ๋อร์ ไม่ว่า

เรือนกลางน้ำหลังนี้ปลูกต้นไม้และดอกไม้ไว้หลากหลายสายพันธุ์ ยามฤดูเปลี่ยนผันก็จะทำให้เกิดทัศนียภาพที่แตกต่างออกไป ฤดูสาทรชื่นชมดอกเบญจมาศ ยามหิมะโปรยก็จะถึงเวลาของดอกเหมย เมื่อผ่านพ้นความหนาวเหน็บดอกกล้วยไม้ย่อมพากันส่งกลิ่นหอมละมุน และพอถึงฤดูร้อนดอกบัวในสระก็พร้อมจะเบ่งบานรับแสงอรุณนับได้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสรวงสวรรค์บนดินโดยแท้เมื่อตกลงใจได้แล้วจ้าวกุ้ยอินก็หันไปสั่งชิวเยวี่ยให้นำขนมและน้ำชามาที่นี่ ชิวเยวี่ยรับคำแล้วเดินกลับไปทางเรือนหลัก ส่วนนางก็ผลักบานประตูของเรือนกลางน้ำให้เปิดออกก่อนก้าวเท้าเข้าไป จากนั้นก็กวาดสายตาสำรวจโดยรอบในสายตาของจ้าวกุ้ยอิน แม้เรือนแห่งนี้ดูเหมือนสถานที่หย่อนใจธรรมดา แต่หากพิจารณาให้ดี เครื่องเรือนและของประดับที่ใช้ตกแต่งภายในล้วนเป็นของล้ำค่า แค่ฉากกั้นไม้หอมฝังมุกหกบานลวดลายทิวทัศน์อันงดงามของภูเขาเทียนซานก็ยากจะประเมินค่าได้ ไหนจะกระถางกำยานสำริดสลักรูปกิเลนอย่างประณีตนั้นอีกเล่า หากนางเดาไม่ผิด ที่นี่คงเป็นเรือนที่เยี่ยนหยางจงไว้เก็บของสะสมอย่างแน่นอนจ้าวกุ้ยอินยังคงมองไปรอบห้องด้วยนัยน์ตาแวววาว ทว่าสิ่งที่สะดุดตานางที่สุดกลับเป็นภาพวาดบนผนัง เ

“อืม... คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าการนำของสะสมมาเก็บไว้ที่นี่จะมีผลเสียด้วย เช่นนั้นข้ายกภาพเหล่านี้ให้อินเอ๋อร์ดูแลทั้งหมดเลยแล้วกัน เท่านี้ก็ไม่ทำให้ภรรยาปวดใจแล้ว”“อาจงพูดจริงหรือ ไม่ได้ล้ออินเอ๋อร์เล่นใช่หรือไม่” จ้าวกุ้ยอินเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าเยี่ยนหยางจงจะยกภาพวาดต้นฉบับที่ประเมินค่ามิได้ให้นางทั้งหมดอย่างง่ายดาย ราวกับว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีค่าใดสำหรับเขาเลย“ทำไม คำพูดสามีดูไม่น่าเชื่อถือหรือ”“ไม่เลยเจ้าค่ะ ใคร ๆ ก็รู้ว่าแม่ทัพไป๋หู่พูดจริงทำจริง” จ้าวกุ้ยอินยิ้มกล่าวอย่างประจบประแจง“เอาล่ะ ทีนี้ก็ถึงเวลาตอบคำถามของข้าแล้ว”“แหม นึกว่าท่านจะลืมไปแล้วเสียอีก”“ว่าอย่าไร รีบตอบมาเร็วเข้า” เยี่ยนหยางจงจดจ้องนางด้วยแววกรุ่มกริ่ม ทำเอาเสียคนถูกจ้องหน้าแดงระเรื่อ“เอาแต่จ้องแบบนี้ อินเอ๋อร์ก็พูดไม่ออกสิ”“งั้น อาจงหลับตาก็ได้” ว่าแล้วก็หลุบเปลือกตาลงชั่วขณะที่เยี่ยนหยางจงหลับตารอฟัง นางก็ยืดกายขึ้นเล็กน้อย โน้มศีรษะเข้าไปใกล้ใบหน้าคม จนกระทั่งริมฝีปากจิ้มลิ้มอยู่ในระดับเดียวกันกับริมฝีปากของเขา “อินเอ๋อร์ย่อมต้องชอบอาจงมากกว่า”สิ้นคำ จุมพิตแสนหวานก็ถูกประทับลงบนริมฝีปากบางเป็นรางวัลเพ

ความจริงรถม้าคันใหญ่ของจวนไคกั๋วกงควรให้ความรู้สึกสะดวกสบาย แต่ยามนี้จ้าวกุ้ยอินกลับรู้สึกอึดอัดราวกับนั่งอยู่บนรถเทียมเกวียนของชาวนา หางตาก็ลอบปรายไปทางเยี่ยนจิ้นหลิงเป็นระยะ ยิ่งเห็นรอยยิ้มละมุนปานเทพบุตรบนใบหน้าหล่อเหลาเหนือสามัญของเขาเจิดจ้ามากขึ้นเท่าไหร่ หัวใจนางก็ยิ่งรู้สึกวิตกกังวลมากเท่านั้นประตูจวนไคกั๋วกงอยู่อีกไม่ไกล จ้าวกุ้ยอินได้แต่หวังว่าลางสังหรณ์ของนางจะเป็นเพียงเรื่องไร้สาระครั้นรถม้าจอดสนิท บุรุษผมสีเงินพลันลุกขึ้น แล้วเดินออกไปเป็นคนแรก ตามด้วยเยี่ยนหยางจงที่ลงไปรอรับจ้าวกุ้ยอินที่ด้านล่าง ระหว่างนี้พวกเขามิได้พูดคุยกันแม้แต่ประโยคเดียว เพียงพากันเดินผ่านประตูใหญ่เข้าไปด้านในครั้นเห็นเยี่ยนจิ้นหลิงเดินนำผู้เป็นซื่อจื่อกับฮูหยินที่หายไปหลายวันกลับเข้ามา พ่อบ้านใหญ่ประจำจวนก็รีบมาต้อนรับ “ซื่อจื่อ คุณชายรอง ฮูหยินน้อย พวกท่านกลับมาแล้ว”“มีอะไรสำคัญหรือ พ่อบ้านใหญ่ถึงต้องมายืนรอรับพวกข้า” เยี่ยนหยางจงกล่าวเสียงเรียบ“เรียนซื่อจื่อ ฮูหยินใหญ่แจ้งว่า หากพวกท่านกลับมาแล้วให้ไปพบขอรับ” ช่างลี่กล่าวรายงานความประสงค์ของฮูหยินไคกั๋วกงโดยไม่รอช้า พอเยี่ยนหยางจงพยักหน้าพ่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวกุ้ยอินตื่นสายกว่าปกติเล็กน้อยนางจำได้ว่าเมื่อคืนนั่งรอเยี่ยนหยางจงอยู่เป็นนานสองนาน แต่คนก็ไม่กลับมาสักที สุดท้ายก็เผลอหลับไปพร้อมกับเจ้าเสวี่ยฉิวและจิงจิงทั้งอย่างนั้น พอตื่นเช้ามา นอกจากสัตว์เลี้ยงทั้งสองตัวจะหายไป แม้แต่สามีก็ออกจากจวนไปแล้วทั้งที่หลังจากปรับความเข้าใจกัน คนแรกที่นางเห็นยามตื่นคือเขา คนสุดท้ายที่นางเห็นก่อนนอนก็คือเขา แต่พอเฉินเมี่ยวซินปรากฏตัวเขากลับหายหน้าไป แบบนี้จะไม่ให้หงุดหงิดใจได้อย่างไรแต่ตลอดช่วงเช้าคนที่หน้าหงิกกว่านางกลับเป็นชิวเยวี่ย“โดนเสวี่ยฉิวกัดเอาหรือไร ถึงได้ทำหน้าเยี่ยงนั้น” จ้าวกุ้ยอินที่กำลังฝึกจิงจิงให้เอาต่างหูไปให้ชิวอิงเอ่ยถามนางกำนัลน้อยเสียงเนิบนาบ และเหมือนเจ้าก้อนหิมะที่กำลังก้มหน้าก้มตากินปลาย่างอยู่จะรู้ตัวว่าถูกพาดพิง จึงร้องเหมียวออกมาทีหนึ่งเป็นเชิงประท้วง“ไม่ใช่เจ้าค่ะ” ชิวเยวี่ยปฏิเสธทันควัน รู้ตัวแล้วว่าเก็บสีหน้าไม่พอใจไว้ไม่มิด แต่มันน่าโมโหจริง ๆ นี่“มีอะไรก็ว่ามาเถิด” จ้าวกุ้ยอินเปรยขึ้นในขณะยื่นลิ้นจี่ที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้วไปตรงหน้าจิงจิงผลหนึ่ง เพื่อตกรางวัลในความฉลาดเฉลียวของมัน ชิวอิงเห็นกระ