All Chapters of ฮูหยินอย่างข้าขอลาไปก่อน: Chapter 21 - Chapter 27

เมื่อแม่ทัพโยวและซีห้าว ขี่ม้าคู่กายโดยไม่หยุดพักเลย พวกเขาตามจนพบขบวนรถม้าที่แล่นตามกันเพื่อมุ่งหน้าไปทางหนิงโจวและพวกเขาแน่ใจว่าใช่ขบวนรถม้าของคุณชายจางลี่หลินพ่อค้าใหญ่ที่มีกิจการค้าอยู่หลายเมืองอย่างแน่นอน พวกเขาจึงได้ขี่ม้าแซงไปเพื่อหยุดขบวนรถม้านี้เอาไว้ และเมื่อคนขับเห็นดังนั้นจึงจำต้องหยุดม้า เพราะเขาเห็นชายร่างสูงใหญ่สองคนที่ควบอยู่บนม้าตัวสูงใหญ่และพวกเขาดูมีไอสังหารเข้มข้น ลักษณะองอาจผึ่งผายดูไม่ใช่โจรป่าที่มาดักปล้นขบวนรถม้า แต่ก็ไม่แน่ใจว่าพวกเขาใช่ทหารหรือไม่ และเมื่อรถม้าทั้งสามคันหยุดลง คุณชายจางจึงได้เปิดผ้าม่านออกไปดูว่ารถม้าของพวกเขานั้นหยุดลงเพราะสิ่งใดกัน และก็พบกับแม่ทัพโยวที่กำลังโหนตัวลงมาจากรถม้า สีหน้าของคุณชายหนุ่มเปลี่ยนไปทันที เขาคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าในอีกไม่นาน แม่ทัพโยวหยางเล่อจะต้องมาตามอี้ชิงอย่างแน่นอน แต่ไม่คิดว่าจะรวดเร็วถึงปานนี้ คุณชายหนุ่มจึงได้ก้าวเดินลงจากรถม้าของตัวเอง เพื่อจะเผชิญหน้ากับแม่ทัพโยว เพราะพวกเขาเป็นแค่พ่อค้า มีเพียงผู้คุ้มกันที่จ้างมาเท่านั้น ไม่น่าจะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของแม่ทัพหนุ่มที่มีฝีมือเก่งกาจ และชำนาญการใช้อาวุธและม

แม่ทัพหนุ่มเฝ้าจูบฮูหยินร่างอวบที่เขาดึงนางขึ้นมานั่งอยู่บนตักแกร่งอย่างเร่าร้อน เขาจูบนางยาวนานจนแทบจะสูบวิญญาณ จนร่างของอี้ชิงอ่อนระทวยซบลงที่อกแกร่งของเขา มือบางของหล่อนลูบไล้อยู่ที่อกแกร่งหนั่นแน่นนั้นอย่างลืมตัวเขาจูบจนพอใจแล้วจึงได้เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาซุกไซร้ไปจนทั่วซอกคอขาวผ่องของหล่อนและขบเม้มทำรอยรักเอาไว้อย่างรุนแรง เขาซุกไซร้ไม่หยุด ทั้งขบเม้ม ทั้งไล้เลียจนผิวสาวเปียกชุ่มไปหมด “ หอมจัง ” เขากระซิบเบาๆ เสียงทุ้มของเขาคำรามอยู่ใกล้ๆ ใบหูขาวผ่องของนาง “ อา….ท่านแม่ทัพ….ท่าน..อย่านะ อย่า ….อ๊าาาา " ตอนนี้เขาไม่ได้แค่ซุกไซร้ลำคอขาวผ่องของนางเพียงเท่านั้น แต่มือหนาของเขายังลูบไล้ไปทั่วร่างบางขาวผ่องที่บัดนี้อาภรณ์นั้นถูกเลิกขึ้นมาสูงจนแทบจะเปลือยทั้งร่างให้เขาเห็นอยู่แล้ว สายรัดเอวหายไปตอนไหนนางก็ไม่อาจจะรู้ได้ มือของเขาซุกซนเหลือเกิน ตอนนี้มันกำลังฟอนเฟ้นอกอวบใหญ่ที่บัดนี้อาภรณ์ที่ปกปิดมันนั้นหลุดลุ่ย ทำให้เห็นทั้งสองเต้าที่อวบใหญ่เหลือเกินเพราะสาปเสื้อนั้นหลุดลุ่ยหลุดจากไหล่มนไปแล้วมือหนานั้นทั้งฟอนเฟ้นอกอวบจนโนมเนื้อของนางปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้วของเขา และนิ้วแกร่งนั้นก็สะก

อี้ชิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อยามสายมากแล้ว นางเห็นมีแสงแดดส่องเป็นลำเข้ามาตามรอยแยกของฝาไม้ ทอดลงมาบนพื้นห้อง นางค่อยๆขยับกายลุกขึ้น ทั้งตัวเจ็บระบมไปหมด โดยเฉพาะร่องอวบที่ทั้งเจ็บทั้งแสบ ขณะที่นางกำลังจะหย่อนขาลงจากเตียงนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง “ เมียจ๋า เจ้าอยู่ที่จวนนี้รอพี่ก่อนนะ พี่จะไปจัดการเรื่องในจวนให้แล้วเสร็จ รับรองว่าเจ้ากลับไปคราวนี้จะไม่มีสตรีใดอยู่ในจวนอีก แล้วพี่ขอสัญญากับเจ้าว่าด้วยเกียรติของแม่ทัพใหญ่แคว้นชิง พี่จะไม่ยอมรับสตรีอื่นใดเข้าจวนอีก จะมีเพียงเจ้าตลอดชีวิต เจ้าจะยอมคืนดีและกลับไปเป็นฮูหยินของพี่ตามเดิมได้หรือไม่ พี่รักเพียงเจ้าเท่านั้น และต้องการมีบุตรกับเจ้าเพียงเท่านั้น สตรีอื่นใดพี่ไม่ต้องการ ” อี้ขิงหันไปมองบุรุษที่กำลังลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้านหลังของนาง แล้วกระเถิบเข้ามาโอบกอดนางเอาไว้ในอ้อมกอดที่แสนอุ่นของเขา “ ถ้าท่านพี่ทำได้จริงอย่างเช่นที่สัญญากับข้า ข้าก็ยอมคืนดีกับท่านก็ได้เจ้าค่ะ ” นางเอนกายพิงอกแกร่งของเขา ในใจของนางนั้นยังมีเขาอยู่เต็มเปี่ยมแต่เพราะนางรักเขามาก นางจึงเจ็บมากที่เห็นเขาเริงรักกับสตรีอื่น “ แต่หากท่านไม่รักษาสัญญา

เมื่อหมอสาวหลิวซิงเหยียนได้ตั๋วเงินจากพ่อบ้านแล้ว นางก็ตัดสินใจเดินทางจากไปทันที ไม่มีประโยชน์ใดที่นางจะทู่ซี้อยู่ที่จวนแม่ทัพแห่งนี้อีกแล้ว เพราะข้าวของของนางมีไม่มากเก็บเพียงครู่เดียวก็เสร็จ นางไม่แม้แต่จะร่ำลาฮูหยินใหญ่โยว เพราะไม่มีประโยชน์อันใดที่จะเสวนากับนางอีก เพราะไม่มีผลประโยชน์ใดที่จะต้องการพึงพิงสตรีผู้เฒ่านั่นอีก จึงได้ก้าวออกไปจากจวนแม่่ทัพทันทีอย่างไม่เหลียวหลังกลับมามองด้วยซ้ำ ส่วนเสี่ยวหลานเมื่อสาวใช้คนสนิทของนางเข้ามาบอกเรื่องหมอสาวที่จากไปแล้ว และนางได้ยินว่าพ่อบ้านโยวให้เงินนางติดตัวไปด้วย เพราะท่านแม่ทัพเคยสั่งเอาไว้ว่าให้เงินนางไปตั้งตัวเพราะนางเคยมีบุญคุณกับกองทัพในยามศึก เสี่ยวหลานนิ่งคิดว่าหมอสาวนั้นต้องรู้แน่แก่ใจแล้วว่าท่านพี่หยางเล่อ คงไม่อาจจะกลับมาหายดีดังเดิมได้นางจึงได้ตัดสินใจจากไป เช่นนี้แล้วเสี่ยวหลานเองเล่า นางจะอยู่ในจวนแม่ทัพเพื่อทู่ชี้จะเป็นฮูหยินของเขาอีกหรือ นางตอบตนเองได้ว่าไม่ เพราะนางยังสาวยังมีความงดงามอยู่ นางสามารถหาสามีที่ดีกว่านี้ได้ นางก็จะไม่ยอมทิ้งอนาคตของตนเองเอาไว้กับคนพิการเช่นพี่หยางเล่ออย่างแน่นอน ท่านพี่หยางเล่อแม้จะมีเงิน