Lahat ng Kabanata ng คู่หมั้นทายาทมาเฟีย: Kabanata 41 - Kabanata 50

พี่โซ่..ไปถ่ายรูปกันค่ะ” เสียงหวานคุ้นหูเรียกความสนใจจากคนตัวสูงให้หันมามอง เซนโซ่สวมใส่ชุดสบายต่างจากทุกวัน กางเกงขาสามส่วนสีอ่อนเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวปลดกระดุมสามเม็ดเผยให้เห็นแผงอกแกร่งและรอยสักน่าเกรงขามส่งให้เขาดูดีไปอีกแบบ ร่างสูงละสายตาจากวิวทะเลมองจ้องโมเอิร์นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพลันหยุดชะงักไปชั่วขณะ ร่างบางระหงในชุดเกาะอกตัวจิ๋วสีแดงเลือดกางเกงขาสั้นสีเดียวกันตัดกับผิวขาวเนียนทำให้เธอดูโดดเด่นสะกดสายตาคนมอง “ไปเปลี่ยน!!” ถึงแม้จะมองดูเธอด้วยความหลงใหลอย่างปิดไม่มิดแต่ปากหนากลับออกคำสั่งเสียงเข้มดุดัน “เปลี่ยน? เปลี่ยนทำไมคะชุดนี้สวยจะตาย...ไปค่ะพระอาทิตย์ใกล้ตกแล้วแสงกำลังสวย” “ไม่ได้!!ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้” ชุดบ้าอะไรวะปิดอะไรไม่ได้เลย เห็นไปถึงไหนหมดแล้วนั่น เซนโซ่คิดในใจพลางจ้องมองคนตรงหน้าตาเขม็ง  “รีบไปเร็วพี่โซ่ ช้ากว่านี้ไม่ทันแล้ว” นอกจากเธอจะไม่สนใจคำพูดของเขาแล้วยังเอื้อมมือบางคว้าท่อนแขนแกร่งให้เขาเดิ

“ดื้อขนาดนี้พี่จะรู้ได้ไง อื้มม..” ยิ่งได้ยินคำพูดให้ร้ายเธอแบบนั้น ร่างบางนึกอยากแกล้งเขาขึ้นมาเสียดื้อๆ ไวเท่าความคิด โมเอิร์นโน้มหน้าลงประกบจูบทันที ไม่ปล่อยให้เซนโซ่ได้ตั้งตัว ลิ้นเล็กซุกซนแทรกเข้าไปในโพรงปากหนาดูดชิมน้ำหวานเจือกลิ่นบุหรี่จ่างๆให้ความรู้สึกดีไม่น้อย ความเย้ายวนทำให้คนตัวสูงใต้ร่างจูบตอบภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ลิ้นหนาไล่ต้อนลิ้นเล็กที่บุกรุกเข้ามาอย่างเอาแต่ใจจนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบให้ได้ยิน มือสากไม่อยู่สุขลูบไล้แผนหลังเนียนผ่านชุดนอนตัวบาง เลื่อนลงบีบขย้ำสะโพกกลมกลึงด้วยความมันเขี้ยวนึกอยากขย้ำคนอวดดีให้สลบคาเอ็น แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้เกรงว่าคนตัวเล็กจะไม่มีแรงเที่ยวพรุ่งนี้อีกวัน สัญญาเลยว่ากลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่จะกระแทกให้จมเตียง ‘ไม่อย่างนั้นอย่ามาเรียกผมว่าเซนโซ่’ “พอก่อนโม...เดี๋ยวพี่หยุดไม่ได้” ร่างสูงเป็นฝ่ายถอนจูบออกอย่างนึกเสียดาย หากนานกว่านี้แม้เพียงเสี้ยววินาทีเขาคงหยุดไว้เพียงเท่านี้ไม่ได้ “ฮ่าๆๆนอนก็ได้ค่ะ” โมเอิร์นหัวเราะคิกคักชอบใจ อย่างน้อย

“ตาลอยากกินกุ้ง โซ่ช่วยแกะให้เราหน่อยได้มั้ย เราเพิ่งทำเล็บมากลัวว่ามันจะฉีก” “กินปลาหมึกสิ จะได้ไม่ต้องใช้เล็บแกะ” เสียงทุ้มต่ำพูดบอกทั้งที่สายตายังคงจ้องมองไปยังคู่หมั้น ทว่าคำตอบของเขาทำโมเอิร์นได้ใจ แอบบิดยิ้มมุมปากโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็น “โซ่อย่าใจร้ายกับตาลสิ” ลูกตาลรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยไม่คิดว่าชายหนุ่มจะกล้าตอกหน้าหล่อนต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ “ฉัน ไม่ ว่าง” “เอ่อ...เดี๋ยวเราแกะให้เองตาล” ฟาสเสนอตัว เขาดูออกว่าเซนโซ่ไม่เคยมีใจและไม่คิดเล่นด้วย ออกจะรำคาญลูกตาลเสียด้วยซ้ำ “ก็ได้...รบกวนด้วยนะฟาส” “พี่โซ่ลองกินปลาหมึกย่างหน่อยสิคะ โมป้อน” เสียงหวานหยดเอ่ยขึ้น พร้อมกับดันตัวลุกยืนเดินอ้อมไปยังฝั่งตรงข้ามป้อนปลาหมึกใส่ปากให้โดยที่เซนโซ่ยอมอ้าปากรับอย่างไม่อิดออด “ถ้าโมมานั่งข้างพี่...พี่จะแกะกุ้งให้โมกินไหม” “...&rdqu

“เปิดตู้” เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจเอ่ยสั่ง ทำให้ชายชุดดำที่ยืนอยู่บริเวณนั้นรีบวิ่งมาเปิดประตูตู้ออกกว้าง เพื่อให้เจ้านายได้ตรวจดูและแก้ไขปัญหา สินค้าอาวุธปืนหลายขนาดด้านในถูกสับเปลี่ยนทั้งหมด มองด้วยสายตาก็รู้ว่าปืนพวกนี้คนละเกรดกับของที่เซนโซ่นำเข้ามาจำหน่าย และคนลงมือน่าจะแฝงตัวอยู่ในกลุ่มบอดี้การ์ดอย่างแน่นอนเขาคิดอย่างนั้น “เรียกบอดี้การ์ดทุกคนมารวมตรงนี้” “ครับนาย….เฮ้ย! พวกมึงมารวมตรงนี้ให้หมด!” จิมรับคำสั่ง หันตะโกนเรียกลูกน้องเสียงเข้ม ไม่นานเกินรอเหล่าชายฉกรรจ์ร่างกำยำก็พากันยืนเรียงแถวหน้ากระดานต่อหน้าเจ้านายเซนโซ่กวาดสายตามองลูกน้องทีละคนด้วยจิตวิทยาความเป็นผู้นำที่มี ทำให้เห็นพิรุธอย่างปิดไม่มิดจากชายสองคน “มึงสองคนก้าวออกมาข้างหน้า” ชายทั้งสองมีท่าทีเลิ่กลั่กไม่เป็นตัวเองแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่ายเพื่อไม่ให้เซนโซ่สงสัยไปมากกว่านั้น ร่างสูงโปร่งยืนก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตา สองมือกุมประสานไว้แน่นจนชื้นเหงื่อ รู้ดีว่าโทษของการทำผิดนั้นร้ายแรงเพียงใด

“พี่โซ่”ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากผล็อยหลับไปนานนับชั่วโมง แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าเซนโซ่ยังนั่งอยู่ที่เดิม“ครับ”“ยังทำงานไม่เสร็จหรอคะ...โอ๊ะ!” สงสัยนอนนานไปหน่อย พอขยับตัวลุกขึ้นมาอีกครั้งอาการปวดเมื่อยก็เข้าเลยงานอย่างจังจนโมเอิร์นนิ่วหน้า“เป็นอะไร? มานี่มา” ร่างสูงดันเก้าอี้ห่างโต๊ะทำงานเล็กน้อยรอให้คนตัวเล็กเดินมาหา มือหนารั้งให้เธอนั่งลงบนตักแกร่ง โมเอิร์นไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดใช้แขนเรียวโอบลำคอหนาประคองตัวเองไว้ มืออีกข้างดึงชายกระโปรงไม่ให้ร่นขึ้นสูงไปมากกว่านั้น“โมปวดหลัง”ได้รับรู้ถึงสาเหตุมือหนายกขึ้นบีบนวดแผ่นหลังเล็กเบาๆคลายความปวดเมื่อยให้โดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ แต่เป็นเขาเองอยากทำด้วยความเต็มใจ“ดีขึ้นมั้ยครับ”“ดีมากเลยค่ะ” โมเอิร์นตอบด้วยท่าทีอารมณ์ดี ก่อนจะเอี้ยวตัวหันไปหาเจ้าของตักหอมแก้มสากเป็นรางวัล การกระทำของเธอเรียกรอยยิ้มจากเซนโซ่ได้เป็นอย่างดี ‘น่ารักจังวะ’“เราจะไปกันตอนไหนคะ”