All Chapters of คู่หมั้นทายาทมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

เซนโซ่ขับรถไปบนถนนแถบชานเมือง ก่อนจะกดต่อสายหาลูกน้องคนสนิทให้ขับรถเขาจอดทิ้งไว้ที่ผับตามมาสมทบที่โกดัง โมเอิร์นนั่งเงียบตลอดทางไม่แม้แต่เอ่ยถามถึงจุดหมาย หากเขาอยากให้เธอให้รู้คงพูดบอกเองนั่นแหละใช้เวลากว่าสามสิบนาทีรถหรูก็ขับเข้ามาจอดหน้าโกดังขนาดใหญ่ใกล้ท่าเรือที่มีชายชุดดำนับร้อยกำลังปฏิบัติหน้าที่กันอย่างเคร่งครัด เซนโซ่เปิดประตูทันทีที่รถจอดสนิท เท้าหนาก้าวลงจากรถยืนฟังรายงานสถานการณ์จากชายคนหนึ่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่นานนักชายคนนั้นโค้งศีรษะและเดินจากไป เห็นอย่างนั้นโมเอิร์นจึงรีบเปิดประตูเดินไปหาเขาทว่า สายตากลับมองเห็นรถของผู้เป็นพ่อจอดอยู่ไม่ไกล เธอจำรถคันนี้จำได้ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ‘ป๊ามาทำอะไรที่นี่’“ตามมา” จบคำ เซนโซ่เดินนำเข้าไปด้านใน สายตาคู่สวยมองสำรวจโดยรอบบริเวณพร้อมกับสับเท้าเล็กเดินตาม ด้านในมีลังไม้จำนวนมากวางซ้อนกันแต่ไม่รู้ว่าข้างในบรรจุอะไรไว้แต่ก็คงเป็นของมีมูลค่าดูจากจำนวนคนดูแลคุ้มกันก็รู้“มาแล้วหรอ” เสียงขรึมดังขึ้นเมื่อประตูห้องบานใหญ่เปิดออกกว้าง เผยให้เห็นแบล็คนั่งอยู่บนโซฟา“ป๊า~” เสียงหวานเอ่ยเรีย

วันต่อมา... โมเอิร์นตื่นอาบน้ำแต่งตัวชุดนักศึกษาเฉกเช่นทุกวัน เมื่อเดินออกมาด้านนอกก็เห็นเซนโซ่นั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟา สายตาจับจ้องหน้าจอไอแพด “โมไปเรียนก่อนนะ วันนี้น่าจะกลับเย็น” ประโยคนั้นของเธอเรียกความสนใจจากคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี คิ้วหนาขมวดเป็นปมมองสำรวจร่างบางในชุดนักศึกษาพอดีตัว ไม่สิ! เรียกว่า รัดรูปถึงจะถูก “ชุดดีๆกว่านี้มีมั้ย?” “ไม่ดีตรงไหนคะ ใครๆเขาก็ใส่กัน” โมเอิร์นสวนกลับทันควันอย่างไม่ยอมแพ้ “เหอะ!กระโปรงสั้นจนเกือบถึงก้น เสื้อก็รัดจนกระดุมแทบกระเด็น ไม่มีเงินซื้อก็บอก...ฉันจะให้” ร่างสูงประชดประชันใส่ มองโมเอิร์นตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความหงุดหงิด ทว่า หญิงสาวกลับไม่คิดเช่นนั้นหัวสมองพลันนึกสนุกอยากแกล้งคนพี่ขึ้นมาดื้อๆ “เอาเงินมาสิคะ เลิกเรียนจะแวะไปซื้อชุดใหม่” ร่างบางแบมือนิ้วเรียวเล็กกระดิกยุกยิกพร้อมยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่ม ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มหวานหยดสะกดสายตาคนมอง เซนโซ่เผลอเลื่

“ไม่คิดจะฟังคนของผมหน่อยหรือครับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง พลางก้าวเท้าเดินไปหาโมเอิร์นหันมองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้ว ภายในห้องเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง เมื่อทุกคนเห็นว่าคนมาใหม่เป็นใคร เซนโซ่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างคู่หมั้นสาว พร้อมกับตวัดท่อนแขนโอบไหล่เล็กแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย“คุณเซนโซ่” คนอวดเก่งวางอำนาจเมื่อครู่หน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เซนโซ่เป็นมาเฟียใหญ่เขารู้จักดีแถมเงินที่ได้จุนเจือครอบครัวให้อยู่ดีมีสุขทุกวันนี้ล้วนแล้วแต่มาจากธุรกิจสีเทาของเซนโซ่หยิบยื่นให้มา เพียงแค่เขาอำนวยความสะดวกและไม่เข้าไปก้าวก่ายเท่านั้น“เขาเป็นใครหรอคะพ่อ” หญิงสาวกระซิบถามคนเป็นพ่ออย่างให้ความสนใจ ด้วยความหล่อเหลาดูดีจนโดดเด่นเรียกความอยากรู้อยากเห็นจากหล่อนได้ไม่น้อย“ว่าไงครับ...ผมถามว่าไม่คิดจะฟังคำอธิบายจากคนของผมเลยรึไง” เสียงทุ้งต่ำเย็นเยียบทวนคำถามอีกครั้ง สายตาคมมืดสนิทจ้องมองอีกฝ่ายอย่างต้องการคำตอบ และหวังว่าคำตอบที่ได้จะไม่ทำให้เขาหงุดหงิดไปมากกว่านี้“พี่โซ่มาได้ไงคะ” โมเอิร์นถามเสียงเบาแต่ก็ดังมากพอให้คนอื่นได้ยิน รวมทั้งเพื่อนสนิททั้งสองคนถึงแม้

โมเอิร์นเห็นภาพเหตุการณ์ทั้งหมดมือเล็กเลื่อนหยิบปืนในกระเป๋าออกมาขึ้นลำเตรียมเปิดประตูลงจากรถ ทว่า แวบหนึ่งคำสั่งของเซนโซ่ดังเข้ามาในหัวทำหญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ‘ห้ามลงจากรถเด็ดขาด’ แต่จะให้ฉันนั่งดูเฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยคงไม่ได้ เขาได้รับบาดเจ็บขนาดนั้น ‘เอาวะ!เป็นไงเป็นกัน’ คิดได้อย่างนั้นมือบางข้างที่ว่างเปิดประตูรถ ก้าวเท้าลงไปยืนประจันหน้าชายร่างใหญ่ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว สายตาคู่สวยเล็งจุดสำคัญ มือบางจับปืนแน่นหันปลายกระบอกไปที่จุดเดียวกันนิ้วเล็กออกแรงเหนี่ยวไกปืนทันที ปัง! ปัง! กระสุนเจาะทะลุอวัยวะสำคัญอย่างแม้นยำราวกับจับวาง ทำให้ชายร่างหนาล้มตึงนอนแน่นิ่งบนพื้นถนนหยาบกระด้าง เลือดสีเข้มไหลนองเป็นทางยาวจนน่าสะอิดสะเอียน  การกระทำของเธอสร้างความตื่นตระหนกให้เซนโซ่มากไม่น้อย ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำถึงเพียงนี้ มันทั้งเสี่ยงและอันตราย เกิดพลาดท่าถูกฝ่ายตรงข้ามสวนกลับจะทำยังไง ‘ดื้อจังวะ!’ ถึงแม้เธอทำไปเพราะช่วยเขาแต่เขากลับไม่รู้สึกยิ

เฮือก! ร่างบางสะดุ้งโหยงดวงตากลมเบิกโพลงขึ้น จู่ๆ ชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาหลับสนิทลืมตาขึ้นจ้องมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่ายากจะคาดเดาความคิด อีกทั้งมือหนายังคว้าหมับจับมือบางออกห่างทำโมเอิร์นลืมหายใจชั่วขณะตกใจกับท่าทีเย็นชาของเขา “ทำอะไร?” “ปะ เปล่าซะหน่อย” “ก็เห็นอยู่ ยังจะโกหก” “โม เอ่อ โมแค่.....” ร่างบางตอบน้ำเสียงตะกุกตะกักพยายามคิดหาเหตุผลแต่ก็คิดไม่ออก“....ไปดีกว่า” ร่างบางดีดตัวลุกขึ้นดึงผ้าห่มผืนหนาพันตัววิ่งออกจากห้องไปอย่างทุลักทุเล โดยไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลาโมเอิร์นกลับเข้ามาในห้องนอนเล็กรีบอาบน้ำแต่งตัวในชุดนักศึกษาเตรียมตัวไปเรียน “เดี๋ยวฉันไปส่ง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกเมื่อเห็นคนตัวเล็กก้าวเดินออกมา ร่างสูงดันตัวลุกจากโซฟาเดินนำไปยังลิฟท์สร้างความงุนงงให้โมเอิร์นมากไม่น้อย ‘อะไรของเขาเนี่ย จู่ๆอยากไปส่งฉันขึ้นมา’ “ทำไมวั