Semua Bab คู่หมั้นทายาทมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

“ฉันก่อนกลับนะ”“เดี๋ยว...แกจะกลับยังไง ไหนว่าไม่ได้ขับรถมา”“หรือว่าแกจะไปกับเขา” พะแพงเบนสายตามองเซนโซ่เล็กน้อยเชิงถาม“ใช่...ไปก่อนนะ” เสียงหวานเอ่ยลาพร้อมกับผละออกจากเพื่อนรักก้าวเดินไปยังจุดที่คู่หมั้นหนุ่มรออยู่“รอนานมั้ยคะ”“ไม่นาน...ขึ้นรถ!” เซนโซ่ก้าวเดินไปเปิดประตูรถให้ ท่ามกลางสายตาจับจ้องมาที่เขาและเธอด้วยความอยากรู้“ไปไหนคะ” เส้นทางไม่คุ้นตาทำให้โมเอิร์นเอ่ยถามออกไปอย่างนั้น พักหลังมานี้เซนโซ่ขับรถไปไหนมาไหนกับโมเอิร์นสองคนแทบไม่ใช้จิมขับรถให้เหมือนเมื่อก่อน“ไปกินข้าว”“ไม่พาไปหาป๊าแล้วหรอ”“ป๊าไม่ว่าง” โมเอิร์นพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ภายในรถเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งกระทั่งรถสปอร์ตขับเข้ามาจอดบริเวณร้านอาหารแห่งหนึ่งบรรยากาศร่มรื่นไปด้วยเงาต้นไม้ปกคลุมราวกับอยู่ในป่าธรรมชาติ เซนโซ่เปิดประตูลงจากรถเดินอ้อมไปหาหญิงสาวและพากันเดินเข้าไปข้างในร้านแห่งนี้ โดยมีพนักงานนำไปยังโต๊ะถูกจองไว้ก่อนหน

“ฉันจะพาไปหาป๊า” “ไปหาป๊าหรอคะ?” โมเอิร์นทวนคำพูดด้วยท่าทีตกใจเล็กน้อย พลันก้มลงมองนิ้วเรียวไร้แหวนหมั้นทำให้คนตัวสูงมองตาม “สวมแหวนซะ...” เอ่ยบอกพร้อมกับจับมือเล็กอย่างถือวิสาสะสวมแหวนเพชรน้ำงามให้“...ถ้ากลัวลืมทีหลังก็อย่าถอดออก” ประโยคหลังของเขาทำให้โมเอิร์นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความงุนงง ‘เขากำลังบอกว่าไม่ให้ฉันถอดแหวนหมั้นอีกงั้นหรอ’ แต่เมื่อมองไปยังนิ้วยาวก็เห็นแหวนวงใหญ่สวมไว้แล้วเช่นเดียวกัน“ป๊า~” เสียงหวานลากยาวเอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ สองเท้าเล็กสับวิ่งแซงเซนโซ่เข้าไปในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่คุ้ยตา แขนเรียวเล็กอ้ากว้างโอบกอดเอวหนาของผู้เป็นพ่อไว้แน่นด้วยความคิดถึง เรียกรอยยิ้มจากโฬมที่นั่งอยู่โซฟาอีกตัวใกล้กันได้ไม่ยากมองดูท่าทีออดอ้อนของหลานรักด้วยแววตาอบอุ่น“เป็นยังบ้างครับ”“โมสบายดีค่ะ กินอิ่มนอนหลับ...สวัสดีค่ะปู่” ไม่ลืมหันมาทักทายชายชราวัยเจ็ดสิบอันเป็นที่รักยิ่ง และพาตัวเองเข้าไปโอบกอดด้วยความคิดถึงไ

“รถคุณโมเอิร์นหยุดเคลื่อนที่แล้วครับนาย แต่ตำแหน่งเครื่องติดตามที่สร้อยอยู่คนละที่...เหมือนจะหยุดอยู่ที่โรงพยาบาลครับ” จิมนั่งเบาะข้างคนขับมองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือแสดงพิกัดของโมเอิร์น และเอ่ยรายงานเจ้านาย“เกิดอะไรขึ้นวะรีบไปโรงพยาบาลเร็ว ส่งคนไปดูรถด้วย”“ครับ” บอดี้การ์ดที่ถูกเรียกมาทำหน้าที่ขับรถตอบรับคำสั่งเร่งความเร็วรถเพื่อพาเจ้านายไปถึงที่หมายให้เร็วที่สุดเอี๊ยด!!เซนโซ่เปิดประตูลงจากรถสาวเท้าเข้าไปในโรงพยาบาลโดยมีจิมกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามมาติดๆ สายตาคู่คมกวาดมองโดยรอบพร้อมกับสาวเท้าก้าวเดินไม่หยุด ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับคู่หมั้นสาวยืนอยู่หน้าห้องจ่ายยาร่างสูงไม่ช้ารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปหาทันที“โมเอิร์นเป็นอะไร? ทำไมมาอยู่ที่นี่” มือหนาจับคนตัวเล็กหมุนซ้ายหมุนขวามองหาสิ่งผิดปกติบนร่างกายเธอด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดความกังวลออกมาอย่างปิดไม่มิด“ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”“เกิดอะไรขึ้น?เจ็บตรงไหน” ร่างสูงยอมผละออกและตั้งคำถามให้เธอตอบ“จะเป็นอะไร

“สองคันเชียวรึ?” “คันแรกเกิดอุบัติเหตุค่ะคุณปู่ไซ โมก็เลย.... ซื้อ ใหม่” โมเอิร์นย้ายตัวเองไปนั่งโซฟาเดียวกับไซซี มือเล็กกอดแขนเหี่ยวย่นตามวัยของชายชราอย่างขอความช่วยเหลือ “เธอคงลืมไปว่าโชว์รูมมีกล้องวงจรปิด” “ทำไมคะ ตอนเอาเงินไปแจกผู้หญิงคนอื่นไม่เห็นเสียดายเลย” “แกจะอะไรนักหนาเจ้าโซ่ มีเงินเยอะแยะซื้อรถสองคันจะเป็นไรไป” “ใช่ค่ะคุณปู่” โมเอิร์นตอบกลับยกยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันราวกับว่าเธอเป็นผู้ชนะยังไงอย่างงั้น ยิ่งทำให้เซนโซ่นึกอยากลงโทษเธอให้หลาบจำ ‘กลับเพนท์เฮาส์เมื่อไหร่พ่อจะกดให้จมเตียงเลย’ “โมเอิร์นตั้งใจจะแกล้งผมมากกว่า” มีปู่คนเดียวนั่นแหละที่ดูไม่ออกว่าเธอจงใจแกล้งผม “ทำไมหนูโมต้องแกล้งแก หรือว่าแกทำอะไรไม่ดีให้หนูโมโกรธ” ไซซีหรี่ตามองหลานชาย ถ้าไม่ใช่เพราะแกยังมั่วไม่เลิกเรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น 

“พี่โซ่เพื่อนพี่รออยู่นะ” ร่างบางถูกจับหันหน้าเข้าหากัน แขนแข็งแรงกระชับกอดร่างบางแนบชิดชนิดที่ว่าอากาศไม่สามารถผ่านได้“ช่างมัน!ไม่ต้องสนใจ แคร์แค่พี่ก็พอ” สายตาคมสบประสานดวงตากลมโต เซนโซ่ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างไม่ต่างจากโมเอิร์น ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอเองก็ต้องการเขามากเช่นกัน มือบางจับยึดคอเสื้อเชิ้ตอีกฝ่ายไว้แน่นจนเกิดรอยยับ เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงเขย่งปลายเท้าเพิ่มความสูงให้ตัวเอง กระทั่งใบหน้าทั้งสองอยู่ระดับเดียวกันปากหนาหยักลึกประกบจูบริมฝีปากบาง“อื้ม~” เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ ลิ้นหนาแทรกเข้าไปในโพรงปากเกี่ยวพันลิ้นเล็กดูดชิมน้ำหวานของกันและกันจนพอใจก่อนจะค่อยๆผละออกอย่างอ้อยอิ่งโดยที่ใบหน้าเขาและเธอยังแนบชิดปลายจมูกแตะสัมผัสรับรู้ถึงลมหายใจเข้าออกปะปนกลิ่นแอลกอฮอล์“พี่ทำนะครับ” ร่างบางรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำหวานหูหลุดจากปากคนตัวสูงทั้งยังทำให้เธอเสียการควบคุม ให้ตายเถอะ!เขาเป็นคนพูดเพราะตั้งแต่เมื่อไหร่“ไม่ค่ะ...โมไม่ชอบที่นี่”“แปลว่าท