Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 391 - Bab 400

…และอีกสองวันถัดมาเฉินเฟิงกับนิโคลัสก็ได้รับข้อความเสียงจากโจเซฟ[ฮัลโหล เทสต์ ๆ ได้ยินไหม จากบ้านครูเมตตา]“หมู่บ้านคุณเจนได้ยินแล้ว” นิโคลัสกดเครื่องส่งสัญญาณวิทยุตอบกลับไป เช็กกันอีกร่วมครึ่งชั่วโมงก็หาช่องสัญญาณที่เสถียรที่สุดได้“ดูเหมือนว่าพวกเราคงต้องเร่งสร้างทางเชื่อมให้ไวที่สุดแล้วล่ะ” นิโคลัสหันมายิ้มให้กับคนรัก ความคิดสร้างเส้นทางเชื่อมเป็นไอเดียของเขาก็จริง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นโปรเจ็กต์ใหญ่ที่มีผู้เข้าร่วมถึง 3 หมู่บ้าน“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” หญิงสาวหัวหน้าหมู่บ้านรีบเอ่ย “เจนได้เกณฑ์ชาวบ้านที่มีความรู้และอยากอาสาเข้าร่วมการก่อสร้างมาไว้จำนวนหนึ่งแล้ว” เธอกระตือรือร้นที่จะติดต่อกับหมู่บ้านข้างเคียงเป็นอย่างมาก ด้วยอะไรหลาย ๆ อย่างในหมู่บ้านที่ยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก คงจะดีหากสามารถนำผลิตภัณฑ์ที่มีไปแลกเปลี่ยนเป็นสิ่งของจำเป็นได้“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณเจนลองติดต่อพูดคุยกับทีมของคุณวิทย์เลยครับ” คู่หมีกระต่ายหลบให้หญิงสาวได้ใช้งานเครื่องรับส่งวิทยุสื่อสาร เธอเป็นคนหนึ่งที่ต้องใช้งานเจ้าเครื่องนี้ให้ชำนาญ“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง รับเครื่องส่งสัญญาณมาถือไว้ด้

“มีชื่อเรียกก็ดี ถ้าวันหนึ่งได้แลกเปลี่ยนกับค่ายอื่นจะได้ไม่น้อยหน้าเขา” ขนาดค่ายในเมืองหลวงยังเรียกว่าค่ายพันธมิตรเลย“เป็นชื่อที่ดีเลยค่ะ ฟังดูเท่มาก ๆ”“คุณเจน” วิทย์โดนชมก็เขินจนหน้าแดง เขาแค่ชอบดูภาพยนตร์แล้วจำคำศัพท์มาแค่นั้นเองไม่ได้ทำอะไรยิ่งใหญ่สักหน่อย… อย่าชมเยอะ เขิน!“ต่อจากนี้ไปพวกเราคือสมาพันธ์ผู้รอดชีวิต” คุณยายหยิบกระดาษออกมาอีกหนึ่งแผ่น เขียนหัวบนสุดด้วยตัวบรรจงว่า ‘สมาพันธ์ผู้รอดชีวิต’ จากนั้นก็ไล่รายชื่อหมู่บ้านที่อยู่ในสมาพันธ์ พร้อมทั้งมีลายเซ็นกำกับตรงท้ายชื่อ ยืนยันว่ามีหมู่บ้านเหล่านี้อยู่จริง[หมู่บ้านครูเมตตา][หมู่บ้านด้วงสาคู][หมู่บ้านริมธาร][กลุ่มทหารรับจ้างโจเซฟ]“ผมว่าในอนาคตเราอาจมีมากกว่า 4 รายชื่อบนกระดาษแผ่นนั้น” เฉินเฟิงมองพื้นที่ว่างเปล่าในหน้ากระดาษ ราวกับเห็นว่าอีกหลายสิบปีข้างหน้าจะมีชื่ออีกหลายหมู่บ้านจนต้องเพิ่มกระดาษ“มีความเป็นไปได้สูงเลยล่ะ” โจเซฟเองก็ผ่านภารกิจมาพอควร เขาเคยเห็นหมู่บ้านอื่นมาบ้างประปราย บ้างก็สามารถเอาตัวรอดได้ และบางหมู่บ้านก็โชคไม่ดีนักที่ตั้งอยู่ในทำเลไม่เหมาะสม ทำให้ยากต่อการประคับประคองคนในหมู่บ้านให้อยู่รอดปลอดภั

แถมยังส่งหมอตำแยมาช่วยดูแลหญิงสาวทั้ง 3 คนที่กำลังตั้งครรภ์ด้วย“ทางนี้เองก็ขอบคุณมากครับที่ต้อนรับพวกเราเป็นอย่างดี” ทั้งอาหารการกินและที่พักแสนสบายเฉินเฟิงฟังตัวแทนหมู่บ้านกล่าวขอบคุณกันไปมา ไม่คิดแทรกบทสนทนา ส่วนคุณหมอหมีนั้นกำลังแลกเปลี่ยนความรู้เกี่ยวกับการคลอดบุตรด้วยวิธีธรรมชาติ เป็นความโชคดีของหมู่บ้านชายขอบที่ยังคงสืบสานความรู้ในการทำคลอดลักษณะนี้อยู่ ไม่อย่างนั้นการจะคลอดเด็กสักคนคงต้องขับรถฝ่าซอมบี้เพื่อไปยังค่ายใหญ่สักแห่งหาโรงพยาบาลทำคลอดหากต้องทำถึงขนาดนั้นจะมีใครอยากแต่งงานมีลูกกันล่ะ?นิโคลัสก็เป็นกังวลในเหมือนกัน หลังปรึกษากับคุณป้าหมอตำแย ท่านก็เสนอว่าจะเปิดคอร์สสอนให้ความรู้ในเรื่องนี้โดยมีเคสตัวอย่างเป็นหญิงสาวทั้งสามที่กำลังจะคลอดบุตร ซึ่งคุณหมอหมีและคุณป้าหมอตำแยได้ทำการขออนุญาตพวกเขาแล้วเรียบร้อยคุณป้าหมอตำแยฝากให้คุณหมอหมีประชาสัมพันธ์ข่าวนี้ไปที่หมู่บ้านครูเมตตา หากใครต้องการเรียนสามารถเดินทางมาที่หมู่บ้านด้วงสาคูก่อนที่หญิงสาวเหล่านี้จะคลอดได้ พอส่งข่าวเรื่องคอร์สเรียนผ่านการสื่อสารทางวิทยุ ผลตอบรับก็เป็นไปในทิศทางที่ดี มีหลายคนสนใจและพร้อมออกเดินทางมาเรีย

เจ้ากระต่ายไปไม่เป็นเมื่อถูกคนรักใช้ใบหน้าซุกซบอยู่บริเวณหน้าท้อง ทั้งยังถูไถไปมาไม่หยุด พอก้มลงไปมองอีกฝ่ายก็แหงนหน้าใช้ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอ้อนขอความเห็นใจอุกคนมองจากมุมสูงใจเหลวเป็นน้ำแล้วพ่อ!“พี่ขอโทษนะครับ” ยิ่งขยับริมฝีปากก็ยิ่งแนบชิดกัน ท่อนแขนแข็งแกร่งกระชับให้เข้าไปใกล้กันมากขึ้นเฉินเฟิงไม่รู้ว่าควรทิ้งน้ำหนักไปที่ส่วนไหนดี เขาย่อขาลงเล็กน้อยไม่ให้น้ำหนักตัวเทไปที่สะโพก แม้คนรักจะรับน้ำหนักของตนได้ด้วยกำลังแขนเพียว ๆ แต่อยู่นานกว่านี้กลัวว่าจะเป็นตะคริวในขณะที่เจ้ากระต่ายกังวลว่าคนรักจะแบกรับน้ำหนักตนไม่ไหว ตัดไปที่คุณหมอหมีผู้ยื่นแขนออกไปเป็นเบาะรองนั่งให้กับอดีตผู้ช่วยเชฟด้วยตัวเองถามว่าตัวคนรักหนักไหม… ไม่เลยสักนิดตั้งแต่กลายพันธุ์และเลื่อนขั้นพลังมาถึงระดับสอง นอกจากพลังจะเพิ่มขึ้นแล้ว กำลังกายเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน ถึงจะไม่ได้มีกำลังมหาศาลอย่างดาริณีที่สามารถยกรถยนต์ได้ทั้งคัน แต่ก็แบกรับน้ำหนักมากกว่า 80 กิโลกรัมได้อย่างสบาย ต่อให้ยกเฉินเฟิงอุ้มรอบบ้านทั้งวันก็ไม่ได้ทำให้เสียเหงื่อเลยสักหยดกลับกันควรเป็นเฉินเฟิงที่กำลังเกร็งไปทั้งร่างต่างหากที่เหนื่อยกว่าเขา หากย

นิโคลัสมองตอบคนรัก คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ แต่เมื่อคิดได้ว่าเวลานี้คนรักคงไม่ต่างจากกระต่ายตามธรรมชาติที่ค่อนข้างมีความสามารถในการสืบพันธุ์สูง หมอหมีก็ไม่ได้แปลกใจอีก มีแต่จะยิ่งชอบใจ กระแทกกระทั้นหนักหน่วงมากขึ้นตามคำขอ“ฮ้า!~” พอได้สมดังหวังเสียงครางก็ยิ่งหวานมากขึ้นในความรู้สึกของแพทย์ทหารหนุ่ม“ดีไหมครับ หืม” ชายหนุ่มโน้มไปด้านหน้า ลิ้นหนาเลียคราบเหงื่อไคลบริเวณหลังคอของคนรัก พลอยทำให้คนใต้ร่างสะดุ้งและเปล่งเสียงครางหวานออกมาอีกระลอก“อื้อ ดี... อ๊า ดีครับ” เฉินเฟิงตอบออกไปตามความรู้สึกไม่มีเหนียมอายมันดีมาก… ดีจนรู้สึกเหมือนจะตายและคำตอบที่แสนหวานนั้นก็ทำให้คนด้านบนยิ่งได้ใจ ส่งตัวตนเข้าไปตอกย้ำความเป็นเจ้าของหนักหน่วงเพิ่มขึ้นอีก กว่าจะทั้งคู่จะผละออกจากกันก็ล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปแล้ว…จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ“...” เฉินเฟิงนอนมองเพดานตาปริบ ๆ เสียงนกร้องและเสียงผู้คนออกมาทำกิจกรรมยามเช้าช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเมื่อคืนเขาได้ผ่านศึกรักที่เคยจินตนาการมาหลายปีทฤษฎีที่เคยศึกษามาหลายปีเทียบไม่ติดเลยกับประสบการณ์ตรงในคืนเดียว เคยได้ยินมาว่าครั้งแรกนั้นหากเตรียมตัวไม่ดีก็จะกลายเป็นความเ