All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 411 - Chapter 420

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ว่าผมควรนำสิ่งนี้ติดตัวไปด้วย” เลวี่เงยหน้าสบตากับหญิงสาว“เลวี่…” ทีโอเรียกคนตรงหน้าเสียงเบา ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่การที่เห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้เขารู้สึกเป็นห่วงมาก กลัวว่าจะมีเรื่องยุ่งยากมาทำให้เลวี่ลำบาก“กูต้องเอาไปด้วยจริง ๆ นะ” เลวี่กำรากอากาศต้นไทรแน่นขึ้น เงยหน้าบอกทีโอด้วยน้ำเสียงจริงจัง“กูก็ไม่ได้ว่าอะไร มึงเอาใส่กระเป๋าไว้สิ” ทีโอพยักพเยิดให้เก็บไว้ในกระเป๋าเป้ด้านหลัง “ถือไปถือมาเดี๋ยวหายกูไม่รู้ด้วยนะ” พร้อมกับพูดคุยอย่างเป็นธรรมชาติให้บรรยากาศภายในกลุ่มไม่ดูเคร่งเครียดเกินไป“พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แค่แปลกใจเท่านั้นเอง” หงส์มองเลยไปยังต้นไทรใหญ่ ตั้งแต่เธออาศัยอยู่ที่นี่มาร่วมครึ่งปียังไม่เคยเห็นรากอากาศของมันหลุดร่วงอย่างเมื่อครู่เลยสักครั้ง ตามพื้นเองก็ไม่มีเช่นกันแต่กลับเลือกที่จะร่วงลงมาตอนที่เลวี่อยู่… แปลกประหลาดเกินไปไหม“พวกเราเดินทางกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเข้าบ้านก่อนมืด” ตุ่นเอ่ยเตือนทั้งสามคนที่ยังอยู่ในภวังค์ของตนเอง ฤดูหนาวยิ่งมืดเร็วด้วย ขืนชักช้าจะได้เจอดีระหว่างทางกว่าจะเดินทางมาถึงบ้านของเฉินเฟิงก็ใช้เวลาไปอีกครึ่งชั

ปัจจุบันในโรงพยาบาลก็กำลังขาดแคลนคริสตัลที่ใช้สำหรับการเลื่อนระดับเช่นกัน ภารกิจในการตามหามันจึงมีมูลค่าแต้มสูงถึง 50 แต้มต่อคริสตัล 1 อันแต่ซอมบี้วิวัฒนาการใช่ว่าจะปรากฏตัวให้เห็นได้บ่อย ๆการจะหามันเจอได้นั้นต้องไปยังสถานที่ที่เคยมีคนอาศัยอยู่พลุกพล่าน อย่างย่านนิคมอุตสาหกรรมหรืออดีตชุมชนแออัดแน่นอนว่าสถานที่ที่มีคนเยอะขนาดนั้นย่อมมีซอมบี้ระดับแรกมากเช่นกัน การจะกำจัดพวกมันจนเจอซอมบี้วิวัฒนาการนั้นต้องใช้เวลาและกำลังไปมากมายเพียงใดก็ไม่มีใครรู้ดังนั้นข้อเสนอของนายพลอธิจึงทำให้โจเซฟคิดไม่ตก ใจหนึ่งก็อยากรับงาน แต่อีกใจก็เป็นกังวลว่าภารกิจนั้นจะยากเกินไป กลุ่มของเอมีผู้เลื่อนระดับพลังด้วยไม่ใช่หรือ? ขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่สามารถกลับมาจนเวลาผ่านไปเป็นเดือนจะรับภารกิจหรือไม่รับคงต้องปรึกษากับทุกคนก่อน“กลับมาแล้วครับ” โจเซฟเปิดประตูอพาร์ตเมนต์เจอคุณแม่กำลังนั่งถักนิตติงอยู่ที่โซฟา ด้านข้างมีดาริณีนั่งเป็นลูกมือไม่ห่าง กลางห้องมีลูกไฟของนิโคลัสคอยให้ความอบอุ่น พวกเขาโชคดีมากที่มีผู้ใช้พลังธาตุไฟเป็นสมาชิก ทั้งยังเลื่อนเป็นระดับสองแล้ว การสร้างลูกบอลไฟทิ้งไว้จึงไม่เป็นภาระกับร่างกายของอี

“พอคุณเป่าให้ก็เย็นไปถึงขั้วโลกเลยค่ะ” หงส์ยิ้มกว้าง ชักจะชอบฤดูหนาวขึ้นมาอีกนิด นาน ๆ ทีตุ่นจะทำตัวโรแมนติกเหมือนซีรีส์ต่างประเทศที่เธอเคยดูงุ้ย… เขิน!“...” คู่หมีกระต่ายที่เดินนำหน้าแต่ได้ยินทุกอย่าง“ก็คือหัวหน้าอยากถามความเห็นพวกเราว่าควรรับภารกิจที่ท่านนายพลเสนอมาใช่ไหม” หงส์ทบทวนข้อมูลจากปากคุณหมอหมีในขณะที่กำลังมุ่งหน้าไปยังค่ายพันธมิตร โจเซฟเข้าไปปรึกษาท่านนายพลเรื่องที่จะเรียกสมาชิกในทีมมาปรึกษา ซึ่งท่านนายพลก็ใจป้ำอีก ออกปากเองเลยว่าให้พวกเขาออกไปและกลับเข้ามาโดยไม่ต้องเสียค่าผ่านทางเฉพาะครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษแต่ก็ถูกเจ้ากระต่ายปฏิเสธกลับมา…เฉินเฟิงไม่อยากเอาเปรียบ การได้รับสิทธิพิเศษมันก็ดีและมีประโยชน์ในบางโอกาส แต่ในสภาวะที่อาหารขาดแคลนอย่างนี้ ในฐานะมนุษย์ด้วยกันเขาไม่อยากทำเป็นนิ่งดูดายอยู่บนความสะดวกที่ถูกหยิบยื่นมาให้ เจ้ากระต่ายจึงเร่งผักใส่ไว้เต็มคันรถ คาดว่าโรงอาหารน่าจะทำพอแจกให้กับคนเป็นร้อยคนได้อย่างสบายการตรวจรับคนเข้าเป็นไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เข้าสู่ขั้นตอนการกักตัว เมื่อมาถึงตรงนี้ต่อให้ท่านนายพลร้อนใจอยากรู้ว่ากลุ่มของโจเซฟคิดเห็นอย่างไรกับข้อเสนอที่เข

“ผมรู้ว่าหลานผมค่อนข้าง เอ่อ... ค่อนข้างเอาแต่ใจ และอาจจะทำให้พวกคุณลำบากระหว่างปฏิบัติภารกิจ แต่…” ท่านนายพลสะอึกกับสายตาปลาตายของหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้าง สาบานได้ว่าตอนเสนอความคิดนี้เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องที่หลานชายชอบไปตามตื๊อสมาชิกในทีมของอีกฝ่ายเลยสักนิด คิดแต่ว่าถ้ามีผู้ใช้พลังมิติไปด้วยคงจะขนอาวุธกลับมาได้อย่างสะดวก อีกทั้งถ้าไปกับโจเซฟก็จะมั่นใจได้ว่าภารกิจนี้จะสำเร็จ หลานชายจะต้องกลับมาที่ค่ายได้อย่างปลอดภัย“ผมเข้าใจว่าการมีผู้ใช้พลังมิติธาตุเป็นประโยชน์ต่อการเคลื่อนย้ายสิ่งของจำนวนมาก ๆ” โจเซฟเห็นท่าทีลนลานของคู่สนทนาก็รู้ว่าคงพลั้งปากพูดไปเพราะนึกถึงประโยชน์สูงสุดที่จะได้หากมีผู้ใช้พลังมิติไปด้วย นอกจากจะช่วยประหยัดน้ำมันแล้ว ยังไม่เสียเวลาขนย้ายอาวุธที่จำเป็นต้องใช้แรงคนหลายคนจึงจะเสร็จ “ผมก็อยากจะบอกท่านไว้ว่าตอนนี้นิคกับหลานชายของคุณค่อนข้างตึงเครียดพอสมควรเลยล่ะ” จากการปะทะกันที่โรงอาหารในครั้งก่อน“เอ๋ เกิดอะไรขึ้น” หรือว่าหลานเขาถูกปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแล้ว?“นิคมีคนรักแล้วครับ คราวก่อนที่มาที่ค่ายก็พามาด้วยเหมือนกัน”“ใช่คนที่สายผมบอกว่าหมอนิคกับชายแปลกหน้าที่ชื่อเฉินเฟิง

…“ฮัดชิ่ว” โจเซฟสูดจมูก หลังปฏิเสธอย่างเด็ดขาดกับไอซ์แล้วเดินออกมาจากห้องอย่างเท่ เขาก็ดันลืมเรื่องสำคัญอย่างแผนที่เดินทางไปจังหวัด C จึงให้ทีโอกลับมาเอาที่สำนักงานของท่านนายพล พอได้มาแล้วก็ออกเดินทางกันทันทีรถครอบครัว 5 ประตูคันเดิมแล่นตัดผ่านถนนสีขาว เนื่องจากประเทศนี้ไม่เคยมีหิมะตกมาก่อน การขับขี่ต้องระมัดระวังมากกว่าเดิม โดยบริเวณกันชนหน้าได้ติดแผ่นเหล็กยื่นออกมาให้ห่างจากพื้นถนน 1 นิ้ว จากนั้นค่อยให้นิโคลัสใช้พลังไฟเคลือบที่ผิวด้านหน้าของแผ่นเหล็กคอยละลายน้ำแข็งตลอดการเดินทางทำให้การเดินทางในครั้งนี้คนที่ต้องมีสมาธิอยู่เสมอก็คือคนที่รับหน้าที่ขับรถและนิโคลัสที่ต้องคุมไม่ให้ความร้อนมากเกินไปจนทำให้แผ่นเหล็กละลาย“ไม่สบายหรือเปล่าคะ” ดาริณียื่นกระดาษทิชชูให้ “ยังไงให้คุณนิคตรวจดูดีไหม เกิดไม่สบายตอนทำภารกิจจะแย่เอา”“ผมไม่เป็นไรครับ คงเพราะอากาศเย็นลงอีกแล้วก็เลยไม่ชิน” ชายหนุ่มรับทิชชูมาเช็ดน้ำมูกใส“พี่ดาไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอกค่ะ หัวหน้าน่ะ ตั้งแต่เกิดก็ไม่เคยเป็นหวัดด้วยซ้ำ” หงส์แกล้งแซวสองหนุ่มสาว เข้าเมืองหลวงมาไม่กี่วันบรรยากาศเหมือนจะฟรุ้งฟริ้งเป็นสีชมพูมากกว่าเดิม“