All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 371 - Chapter 376

จบมื้ออาหารแสนเอะอะมะเทิ่ง เฉินเฟิงชงน้ำผึ้งมะนาวให้ทุกคนจิบล้างปากก่อนเตรียมเข้านอน ส่วนเด็ก ๆ ก็เป็นน้ำนมข้าวโพดต้มใส่น้ำตาลอ้อย มังคุดกับพลายวารีไม่สนใจเครื่องดื่มก่อนนอน หลังล้างมือเรียบร้อยก็กลับโรงนอนของตัวเอง วันนี้มันได้กินเนื้อจนพอใจแล้วหงส์ ตุ่น และโจเซฟอาสาเก็บล้าง ให้คณะเตรียมอาหารได้อาบน้ำและพักผ่อนหลังจิบชา บรรยากาศในเวลากลางคืนบนภูเขานั้นค่อนข้างเย็น เด็กเล็กจึงถูกสั่งให้รีบเข้านอนหลังดื่มนมข้าวโพดเสร็จ“พวกเราขอไปนอนที่ถ้ำไม่ได้เหรอครับ” เด็กชายดลต่อรอง อากาศแบบนี้ต้องไปนอนอุดรวมกันอยู่ในฐานทัพลับสิ“ไม่ได้ ถ้ำของลูกนาน ๆ ครั้งไปนอนก็พอแล้ว วันนี้ดึกแล้วเข้าบ้านเถอะ” ดาริณีส่ายหน้าไม่ยอมตามใจ อากาศเย็นขึ้นมาก ถ้าปล่อยให้ไปนอนกันมีหวังได้ป่วยกลับมาแน่“ไม่ต้องมามองแม่ แม่ก็ไม่ให้ไปเหมือนกัน” พิมพาปฏิเสธสายตาออดอ้อนของลูกสาว ดันเด็กทั้งสามให้เดินเข้าไปในบ้าน เลยเวลานอนมาไกลแล้ว“ที่รัก หงส์มีข่าวร้ายจะบอก” กวางสาวมีสีหน้าลำบากใจ คล้ายกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้“ที่รักเป็นอะไร” นั่นพลอยทำให้ตุ่นเป็นกังวลจนต้องจับไหล่ภรรยาให้หันมาสบตากัน“คือว่า…”“ว่า

“อึก” คุณหมอหมีใช้ช้อนตักลูกชิ้นหมูสับทีละลูก ไม่กล้าหยิบด้วยมือเปล่า กลัวว่าจะออกแรงมากเกินไปแล้วทำให้มันแตกเป็นเสี่ยง กว่าจะปั้นให้เป็นก้อนไม่ใช่เรื่องง่ายใครจะยอมให้พังแต่เดิมก็เป็นผู้ใช้พลังไฟ เมื่อต้องอยู่ใกล้ความร้อนก็ไม่ได้ทำให้หวาดกลัวหรือสะทกสะท้านยามความร้อนจากหม้อแผ่มาถึงตน แต่ที่เกร็งจนเส้นเลือดหลังมือขึ้นเป็นเพราะกลัวทำลูกชิ้นแตกต่างหากต๋อม…ลูกชิ้นลูกแรกค่อย ๆ ดำดิ่งลงไปที่ก้นหม้อ คุณหมอหมีเฝ้ามองมันครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าลงไปถึงด้านล่างโดยสวัสดิภาพก็มีกำลังใจที่จะทำต่อเขาก็เก่งเหมือนกันนี่นา~สมแล้วที่มีคนรักเป็นเชฟใหญ่ ความรู้ที่คนรักมีต้องซึมเข้ามาตอนที่เขานอนกอดทุกคืนแน่ ๆเฉินเฟิงมุมปากกระตุกยิก ๆ เขาต้องพยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ยิ้มออกมาจนเกินงามให้ไก่ตื่น จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่ากระต่ายในใจเขาหัวเราะท้องคัดท้องแข็งแค่ไหนโอ๊ย พ่อหมีของเขาน่ารักนุ้บนิ้บจนใจเจ็บไปหมดแล้ว อยากจะปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้อง เปิดโหมดน่ารักแบบไม่รู้ตัวทีไรเขามองเห็นเป็นหมีสีน้ำตาลตัวอ้วนกลมปุ๊กปิ๊กทุกที“ไหวไหมครับพี่นิค ใส่ลงไปทั้งหมดเลยก็ได้นะครับ” เฉินเฟิงแสร้งถามในขณะที่อีกฝ่ายกำลั

“น่ากินก็นั่งเลย” เฉินเฟิงใช้กระบวยตักอาหารใส่ชามตามจำนวนคน พิมพาและดาริณีจะเป็นคนนำไปวางเรียงไว้ตามที่นั่งประจำตัวของแต่ละคนตามมาด้วยข้าวสวยร้อน ๆ ทั้งยังเป็นข้าวใหม่ที่เพิ่งเกี่ยวไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน จึงทั้งหอมและนุ่มละมุนลิ้น แต่หากไม่ใช่สองสาวซึ่งเป็นคนในท้องถิ่นลงมือหุงด้วยตัวเอง ลองเปลี่ยนเป็นคนอื่นคงทำข้าวแฉะเพราะใส่น้ำไปตามเคยชินพอประจำที่ของตัวเองเรียบร้อยก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง มือคว้าช้อนได้ก็ตักกินเลย!“อร่อย!!” สามเด็กแสบประสานเสียง ก่อนหน้านี้พวกเขาเลือกตักลูกชิ้นหมูสับกินก่อนเป็นลำดับแรก รสชาติของน้ำซุปและเนื้อต่างก็กลมกล่อมเข้ากันเป็นอย่างดี“น้ำซุปรสชาติเบา สบายท้องมากเลย” โจเซฟชิมน้ำซุปก่อนเป็นคำแรก เขาเพิ่งออกกำลังกายหนัก ๆ มา การได้กินอาหารรสอ่อนช่วยเรียกน้ำย่อยได้ดีมาก“อร่อยกว่าร้านเช็กอินที่ผมเคยไปกินอีกครับ” เลวี่เอ่ยชมบ้าง หลอดความประทับใจในตัวอดีตผู้ช่วยเชฟยิ่งสูงทะลุเพดาน อีกนิดจะเข้าสู่ชั้นบรรยากาศทิ้งห่างเมนูไข่ทอดของทีโอไปแบบไม่เห็นฝุ่นหงส์กับตุ่นและคนที่เหลือก็เอ่ยชมไม่ขาดสาย อาหารธรรมดาที่เคยหากินได้ง่าย ๆ ตามท้องถนนหรือตลาดนัด มาวันนี้กลับทำให้รู้สึกอุ่