Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 371 - Bab 380

เฉินเฟิงเปิดหม้อน้ำซุปที่ถูกเติมน้ำเป็นครั้งที่สอง แม้เนื้อส่วนกระดูกจะยังไม่เปื่อยเท่าไร แต่เท่านี้ก็พอกล้อมแกล้มเป็นน้ำซุปหมูกระทะได้แล้วอีกอย่างหมูกระทะใครเขามัวลวกผักกินกันล่ะต้องซัดโฮกเนื้อหมูของเพื่อนต่างหาก!!ใครวางแล้วไม่เฝ้าไว้ดี ๆ ระวังจะถูกมือดีฉกไปโดยไม่รู้ตัว“น้ำซุปมาแล้วครับ” เจ้ากระต่ายตักน้ำซุปจากหม้อใหญ่มาใส่หม้อที่มีขนาดรองลงมา กำลังกายที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ไม่มีปัญหาเรื่องการยกหม้อที่ใส่น้ำมากกว่า 10 ลิตรครั้งนี้ไม่ได้นั่งกินบนโต๊ะกินข้าวที่ดาริณีสร้างขึ้น ทุกคนลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าให้กินที่ลานหน้าบ้าน ด้วยขนาดความใหญ่โตของกระทะปิ้งย่าง การนั่งล้อมกินเป็นวงกลมไปเลยจะให้บรรยากาศที่ดีกว่านิโคลัสใช้พลังเผาถ่านจนกลายเป็นสีแดงในเวลาไม่ถึง 1 นาที จากนั้นก็นำกระทะย่างฝีมือทีโอไปวางไว้บนก้อนหินที่ถูกวางไว้ตามมุม แต่ละคนจะมีจานเนื้อหมูถูกหั่นไว้หลากหลายรูปแบบ บ้างก็เป็นก้อนเหมาะสำหรับคนที่ชอบกินคำใหญ่ หรือแบบสไลซ์แผ่นบางสำหรับคนชอบกินแบบลวกจิ้ม“ผมสับกระเทียมกับพริก แล้วก็หั่นมะนาวมาเพิ่ม ใครต้องการก็มาเติมได้เลยนะครับ” เจ้ากระต่ายวางหม้อน้ำซุปและเครื่องเติมไว้บน

“ครับ วันนี้ว่าจะวิ่งขึ้นลงสัก 2 รอบแล้วกลับมาฝึกเด็ก ๆ ต่อ” ตุ่นเป็นคนตอบ เมื่อคืนไม่ได้ออกกำลังกับคนรัก เช้านี้เลยต้องฟิตหน่อย ละลายพลังงานส่วนเกินที่ได้รับมาจากการกินเนื้อมากเกินไป“หงส์ว่าจะไปทดสอบพลังที่น้ำตกสักหน่อย ว่าจะฝึกพลังให้หลากหลายมากขึ้น” พอเห็นทั้งเฉินเฟิง นิโคลัส แล้วก็ทีโอเลื่อนพลังเป็นระดับ 2 ได้ กวางสาวก็เกิดเสียความมั่นใจไปนิดหน่อย ปัจจุบันเธอยังไม่รู้สึกถึงสัญญาณที่บ่งบอกว่าพลังอยู่ในสภาวะคอขวดเลย ขนาดคุณผู้ช่วยเชฟมีพลังพิเศษหลังเธอยังก้าวหน้ามากกว่าเป็นใครจะไม่เสียเซลฟ์ล่ะ…ถึงคนรักจะบอกว่าอาจจะมีปัจจัยอื่นมาเกี่ยวข้อง ขอเธออย่าเป็นกังวล ไม่ว่าจะเลื่อนระดับได้หรือไม่ตุ่นก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างและสู้ไปพร้อมกับเธอดังนั้นตั้งแต่วันนี้ไปเธออาจต้องฝึกฝนให้มากขึ้นไปอีก จะใช้พลังให้ชำนาญกว่านี้ เพื่อที่จะเป็นกำลังสำคัญให้กับทุกคนได้ และสักวันจะต้องเลื่อนเป็นระดับ 2 ให้ได้เลย!!ดาริณีกับพิมพาเองก็ตื่นแล้วเช่นกัน วันนี้เขาบอกสองสาวว่าอยากทำต้มเลือดหมูเป็นอาหารเช้า หญิงสาวทั้งสองจึงอาสารับหน้าที่ในการหุงข้าว ปล่อยให้เฉินเฟิงทำอาหารหลักให้เต็มที่อย่าคิดว่าการหุงข้าวจะเป็

พอได้มากินอาหารฝีมือของเฉินเฟิงจึงเหมือนตายแล้วเกิดใหม่… อ่า ที่นี่คือสวรรค์สินะ“อาเฟิง น้ำเดือดแล้ว” เสียงนิโคลัสดังแว่วมาจากในครัว“พี่ไปก่อนนะ” เจ้ากระต่ายลุกขึ้นสะบัดน้ำออกจากตะกร้าสองสามครั้งก็หมุนตัวกลับไปทำอาหารต่อ“มองตามตาไม่กะพริบเลยนะมึง” ทีโอแซว แต่ถ้าตั้งใจฟังสักนิดจะสัมผัสได้ว่าแอบเสียงแข็งไปแล้ว 50%นี่ก็พิษรักแรงหึงรุนแรงไม่ต่าง เจ้ากระต่ายที่เดินพ้นไปไม่ไกลลอบโคลงศีรษะ ถ้าคุณหมีมาเห็นอาจได้หวงเขาเพิ่มอีกคน“ก็พี่เขาทำอาหารอร่อย” ผิดกับเลวี่ที่ไม่ได้รับรู้เลยว่ามีคนหึง“กูก็ทอดไข่อร่อยเถอะ”“แค่ทอดไข่กูก็ทำได้วะ” เลวี่กลอกตามองบน เลิกสนใจเพื่อนสนิทที่ตัวเองคิดไม่ซื่อ จะขิงไข่ทอดกับเชฟทำอาหารทำไม“...” ทีโอเม้มปาก แอบเครียดที่ความนัยของตนส่งไปไม่ถึงทำอาหารอร่อย = เลวี่ชอบอาหาร = เมนูอะไรก็ได้ทำไข่ทอดอร่อย = ทำอาหารอร่อยเนี่ย! เขาก็ทำอาหารอร่อย ทำไมไม่หันมาทำตาวิบวับใส่เขาบ้าง หรือเขากับมันมีชะตาลิขิตว่าต้องเป็นเพื่อนกันตลอดไป…“...” เลวี่มึงช่วยลดความเข้าใจยากลงหน่อยได้ไหม? วกวนจนเข้าไม่ถึงโว้ย!!เฉินเฟิงเดินกลับมาจนถึงโรงครัวก็เห็นคนรักพยายามลดไฟในหม้อให้เบาลงเพร

นายพลอธิจะร้อนใจเรื่องอาวุธก็ไม่แปลก เมื่อในเวลานี้กลุ่มผู้ประสบภัยเริ่มมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ปัจจุบันต้องขยับขยายพื้นที่ฐานออกไปอีกหลายกิโลเมตร รวมทั้งจัดสรรพื้นที่ให้สำหรับผู้ที่ยินดีทำงานแลกแต้ม กลุ่มคนกลุ่มนี้ไม่ได้ทำให้ระดับผู้บริหารในค่ายหนักใจเลยสักนิด ที่เห็นจะหนักที่สุดคงเป็นฝั่งผู้รอดชีวิตบางส่วนที่เห็นว่ามีทหารให้พึ่งพิงก็รอรับความช่วยเหลือเพียงอย่างเดียว ไม่หยิบจับทำงานให้เป็นชิ้นเป็นอันยอมกินข้าวในโรงทานที่ไม่ต่างจากน้ำต้มผักผสมข้าว ไม่คิดจะออกไปทำงานนอกกำแพงเพราะหวาดกลัวต่อซอมบี้ คิดแค่ว่าในที่สุดก็มีวันคืนแสนปลอดภัย อีกไม่นานทหารหรือพวกผู้มีพลังพิเศษก็คงจัดการกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นจนหมด พอชีวิตกลับมาเป็นปกติสุขก็ค่อยหาทางกลับไปยังภูมิลำเนาเดิมที่จากมาคนกลุ่มนี้นับว่าเป็นภาระใหญ่ที่ผู้บริหารทั้งสามกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะทอดทิ้งก็เป็นคนประเทศเดียวกัน หรืออุ้มชูมากเกินไปก็ทำให้คนทำงานไม่พอใจ อีกอย่างในตอนทำเรื่องขอเข้ามาอาศัยในค่ายก็ได้จ่ายค่าผ่านประตูอย่างถูกต้องครบถ้วน ไม่ได้ลักลอบเข้ามาอย่างผิดวิธีทำให้ยิ่งนานวันเข้าเสบียงคงคลังเริ่มร่อยหรอลงทุกขณะ ซึ่งเสบียงในส่วนน

แอ๊ว (อยากไปเที่ยวด้วย)พลายวารีใช้หัวดุนดันขนนุ่มนิ่มของคนพี่ ใช้ลูกอ้อนผสมการสกินชิปเข้าปะทะกี๊ซ กี๊ซ (ไม่ได้ไปเที่ยว เขาไปทำงานกัน)มังคุดใช้มืออีกข้างดันน้องออกเบา ๆ ด้วยรู้ว่าเจ้าตัวเล็กกว่าชอบใส่มาเสียเต็มแรง พอเขาใส่แรงบ้างก็ยืนทรงตัวไม่อยู่ ดังนั้นเมื่อแรงมาก็ต้องเบากลับเดี๋ยวโดนแม่ (เฉินเฟิง) ดุแอ๋ว (งั้นไปทำงานด้วย)กี๊ซ (ไปได้ตัวเดียว)แอ๊ว แอ๊ว (โกหก แล้วทำไมพวกพี่ ๆ เขาไปหลายคน)กี๊ซ (พวกเราไม่ใช่คนนี่ เขาให้ไปได้ตัวเดียว)แอ๋ว… (จริงด้วย)พลายวารีกับพี่ชายไม่ใช่คนนี่นา… ก็เลยไปได้ตัวเดียวกี๊ซ (เดี๋ยวเก็บผลไม้อร่อยมาฝาก)กี๊ซ (อยู่ที่นี่ช่วยปกป้องเพื่อน ๆ ด้วย)เพื่อนที่ว่าก็คือเจ้าเด็กสามแสบ ดล ปอนด์ และพลอยใสนั่นเอง มังคุดแยกประเภทของความเป็นพี่เป็นน้องจากขนาดตัว เลยจัดให้น้องชายอยู่ในกลุ่มเดียวกับเด็กแสบทั้งสามมันที่ตัวโตที่สุดย่อมเป็นพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลน้อง ๆแอ๊ว (สัญญานะ)ต้องเอาของอร่อยมาให้จริง ๆ นะกี๊ซ (สัญญา)ภาพสองพี่น้องต่างสายพันธุ์พูดคุยคนละภาษาแต่ดูเหมือนจะเข้าใจกัน เถียงกันพักเดียวก็ตกลงกันได้อย่างสันติ ไม่มีทะเลาะเบาะแว้งถึงขึ้นใช้กำลัง“...” คนอื่นที