Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 521 - Bab 530

การประลองเพื่อเฟ้นหาผู้ที่เหมาะสมกับวัคซีนกระตุ้นพลังจะจัดขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า ด้วยทุกคนกลัวว่าประสิทธิภาพของวัคซีนจะลดลงเมื่อเก็บไว้นานเกินไป และเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการแย่งชิงโดยไม่ผ่านการประลอง มันจึงถูกมอบให้เฉินเฟิงตั้งแต่เดินก้าวผ่านประตูใหญ่หน้าหมู่บ้าน“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอกร” เฉินเฟิงยิ้มขำเมื่อเห็นชายหนุ่มพยายามไขกุญแจมือที่ล็อกติดกับหูกระเป๋า อย่างกับตำรวจสากลหิ้วกระเป๋าใส่หลักฐานสำคัญในภาพยนตร์ชื่อดัง“ก็ผมกลัวหายนี่ครับ” ใครหน้าไหนอยากขโมยก็ต้องตัดแขนเขาไปเท่านั้น!ซึ่งเขาไม่ยอมให้ใครมาตัดแขนตัวเองง่าย ๆ แน่นอนแกร๊กใช้เวลาไม่นานลูกกุญแจก็เข้าไปปลดสลักแม่กุญแจได้สำเร็จ ข้อมือของกรกับกระเป๋าใส่วัคซีนจึงหลุดจากพันธนาการชายหนุ่มไม่รอช้ารีบยื่นให้เฉินเฟิงถือไว้ทันทีที่เห็นว่าคนตรงหน้ารับไปอยู่ในมือ ถึงค่อยมีสีหน้าโล่งใจคล้ายผลักลูกระเบิดลูกใหญ่ออกไปพ้นตัวได้เสียที“ทำหน้าเหมือนได้ถ่ายหนักจนสุดไส้” ทีโอได้ทีเอ่ยแซว“ตอนได้รับกระเป๋ามาผมเกร็งยิ่งกว่านี้อีก” กรหัวเราะแหะ ๆ รับคำแซวแต่โดยดี ก่อนหน้านี้เขาก็ถูกเพื่อนในกลุ่มแซวตอนไปรอรับเขาที่ทางออกรถรางเหมือนกัน พวกนั้นบ

“รู้สึกเป็นห่วงยังไงก็ไม่รู้สิ” ถ้าคนที่มีลางสังหรณ์สุดยอดอย่างหงส์อยู่ด้วยคงเตือนได้มากกว่านี้“ไปเถอะ” เลวี่ตบบ่าเรียกสติ “พวกเราเองก็ต้องทำหน้าที่ในส่วนของพวกเราเหมือนกัน” ทั้งสองคนเป็นผู้มีพลังพิเศษระดับสอง หากเจออันตรายคงหาทางเอาตัวรอดกลับมาได้แน่เทียบกันแล้วหากเป็นเขาคงซี้แหงแก๋ตั้งแต่ประจันหน้ากับซอมบี้ระดับแรกจำนวนมากไปแล้ว“อืม” ทีโอทิ้งสายตาไว้ครู่หนึ่ง ตัดสินใจหันหลังวิ่งเข้าไปแจ้งข่าวเรื่องซอมบี้ระดับสองกับคุณยายร้านขายของชำ และเพื่อป้องกันไม่ให้ทำวัคซีนหล่นหาย ชายหนุ่มจึงหลอมเหล็กคลุมทั้งกระเป๋าและข้อมือของตนไปด้วยถ้าหายขึ้นมาเขารับผิดชอบไม่ไหวหรอกนะ!หมู่บ้านครูเมตตา“แจ้งเตือนซอมบี้ระดับสองที่หมู่บ้านริมธารเหรอ?” เมตตาได้รับรายงานจากกลุ่มที่คอยเฝ้าเครื่องรับส่งสัญญาณวิทยุ“น่าจะเป็นลางสังหรณ์ของหงส์” โจเซฟพูดไว้แค่นั้นก่อนจะส่งสายตาให้ลูกน้องของวิทย์ออกไปจากห้อง เรื่องที่เขาจะพูดต่อไปนี้ยิ่งรู้น้อยยิ่งดี“...กับพลังนิมิตล่วงหน้า” พอมีแค่ครูเมตตา ดาริณี และวิทย์ ชายหนุ่มจึงกล้าพูดเรื่องพลังพิเศษที่มีในกลุ่มของพวกเขา แน่นอนว่าจะไม่บอกว่าเป็นใครเพื่อรักษาความลับของปอนด์ใ

“พวกเด็กกับผู้หญิงที่สู้ไม่ได้ให้ไปหลบที่หลุมหลบภัย ส่วนพวกผู้ชายที่ไม่มีพลังให้หลบอยู่แต่ในป้อม ห้ามออกมาเด็ดขาด ให้การสนับสนุนด้วยการยิงลูกดอกเท่านั้น” คุณยายร้านขายของชำถือไม้เท้าสั่งเสียงเข้ม“พวกคนที่มีพลังก็อย่าคิดว่าตัวเองเจ๋งนักล่ะ ตอนนี้พลังพิเศษมันเลื่อนไปถึงระดับสองแล้ว” คุณยายไม่อยากพูดตัดกำลังใจ แต่ชีวิตนี้มีแค่ชีวิตเดียว หากรักชีวิตก็ต้องห้ามประมาท“พวกเราไม่รู้วันและเวลาแน่ชัดว่าซอมบี้จะบุกมาเมื่อไหร่ ยังไงก็ขอให้เตรียมพร้อมกันตลอดเวลานะครับ” เฉินเฟิงกำชับหลังการประชุมด่วนสิ้นสุดลง ชาวบ้านจำนวนหนึ่งรีบแยกตัวไปต่อเติมกำแพงให้แข็งแรงมากขึ้น บางส่วนก็หาที่สร้างนั่งร้านสำหรับสอดส่องจากที่สูงเฉินเฟิงเห็นนั่งร้านของชาวบ้านก็ปิ๊งไอเดีย ใช้พลังเร่งการเจริญเติบโตต้นไม้ จากนั้นก็ให้ทีโอใช้เหล็กสร้างห้องเล็ก ๆ ไว้บนนั้น จะได้เป็นจุดซุ่มยิงสำหรับคนที่ไม่มีพลังแต่อยากสนับสนุนการต่อสู้“อะไรกัน อาเฟิงก็มีพลังพิเศษเหมือนกันเหรอ” ทุกคนล้วนรู้ว่าเด็กหนุ่มมีพลังและกลายพันธุ์เป็นสัตว์อะไรบางอย่าง แต่จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เคยมีใครรู้ว่าเป็นพลังอะไร“เอ๊ะ พลังปลูกต้นไม้แบบนี้… หรือว่าจะเป็นเร

ทั้งพิมพา ปอนด์ พลอยใส และพลายวารีถูกพาไปอยู่ในห้องใต้ดินสำหรับหลบภัย ฟากหงส์กับตุ่นคอยใช้พลังขับไล่ไม่ให้อะไรเข้ามาสร้างความเสียหายภายในที่อยู่อาศัยแร็กคูนยักษ์ได้ยินเสียงการปะทะกันข้างล่างก็เป็นกังวลถึงเจ้านายหูกระต่ายที่บอกว่าจะอยู่ที่หมู่บ้าน ท่าทางกระสับกระส่ายของมันกับสถานการณ์ที่ไม่ตึงเครียดมากนักบนบ้านทำให้หงส์ชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจอนุญาตให้เจ้าตัวโตลงไปช่วยเฉินเฟิงได้ทางฝั่งพวกเขายังรับมือได้ จำนวนคนที่อยู่บนภูเขาทำให้พวกมันไม่ได้สนใจมากนัก พวกที่บุกมาจึงมีไม่เยอะนัก แม้จะต่อสู้ลำบากไปนิดเพราะยังไม่มีใครเลื่อนไปถึงระดับสอง แต่ก็ยังสู้แบบสองรุมหนึ่งไหวจบงานนี้คงได้เลื่อนเป็นระดับสักทีนะ บุกมาแค่ 2-3 ตัวเธอก็เหนื่อยจะแย่ ขืนมามากกว่านี้คงหมดพลังก่อน“ตัวอะไรเนี่ย!” เป็นชาวบ้านที่ตื่นตกใจจนเกือบพลาดท่าให้กับซอมบี้ ร้อนถึงทีโอต้องเร่งให้ความช่วยเหลือเป็นการด่วน“เป็นสัตว์เลี้ยงของพี่เฟิงครับ ทุกคนไม่ต้องกลัวนะ เจ้าตัวนี้เป็นมิตร” พร้อมกับอธิบายไปในตัว“สุดยอด…” ตั้งแต่วันสิ้นโลกมาจนถึงปัจจุบัน สัตว์กลายพันธุ์ที่พวกเขาพบเจอก็มีแต่หนูตัวใหญ่ที่เข้ามาขโมยเสบียงเมื่อหลายเดื

“พลังของคุณครูสุดยอดไปเลยครับ” ลูกน้องที่เป็นสมาชิกใหม่รีบเอ่ยประจบหัวหน้าวิทย์เต็มที่ เดิมทีเขาร่อนเร่ไปทั่ว จะไปอยู่ค่ายใหญ่ก็กลัวว่าจะไม่ได้ลืมตาอ้าปาก ให้ไปอยู่ค่ายเล็กก็เกรงว่าหากมีภัยพิบัติก็จะหนักหนาจนรับไม่ไหวสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตจึงเป็นตัวเลือกที่เข้าตา ขอแค่ทำงานที่ได้รับมอบหมายมาอย่างดี เชื่อว่าสักวันจะต้องอยู่แนวหน้าของกลุ่มได้แน่นอน อืม… ไม่สิ ขอแค่อยู่ในสายตาของคนตำแหน่งสูง ๆ ก็พอ เวลามีปัญหาเขาจะได้เอ็นดูกันสักนิดแต่พออยู่นานไปก็ทำให้รู้ว่าที่สมาพันธ์แห่งนี้มีเทพสถิตอยู่…ก็ไม่ใช่เทพเทวดาแบบที่เคยเคารพนับถือหรอก แต่เป็นคนเก่งระดับเทพต่างหาก เก่งแบบทำไมคนเหล่านี้ช่างแตกต่างจากคนธรรมดาราวฟ้ากับเหวได้กันนะ ขนาดโลกเป็นแบบนี้แล้วยังมีการแบ่งชนชั้นทางสังคมได้อีกเหรอแต่การที่มีคนเก่งอยู่ก็เป็นการันตีว่าอยู่ที่นี่แล้วจะปลอดภัย สามารถนอนหลับได้เต็มอิ่ม ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังดังนั้นขอแค่ไม่ทำตัวมีปัญหาก็อยู่ที่นี่ได้อย่างสบาย มีกฎเกณฑ์ให้ยึดถือเพียงไม่กี่ข้อโดยเน้นมากที่สุดก็คือห้ามยุ่งกับเด็กในสถานรับเลี้ยง เมื่อทำไปแล้วจะไม่ได้รับโอกาสแก้ตัวใด ๆ ทั้งนั้น มีเพียงความตายสถานเด