All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 581 - Chapter 590

แอ๊ว!!พลายวารีรีบสับขาเดินหลังจากที่มีคนไปตามและบอกแค่ว่าเฉินเฟิงกับนิโคลัสกลับมายังบ้านบนภูเขาแล้ว ลูกช้างตัวไม่น้อยดีใจมากที่ทั้งสองคนกลับมาบ้านเสียทีจึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา แต่พอมาถึงหน้าบ้าน สิ่งที่ได้เห็นกลับเป็นร่างของบิดาที่ไม่ได้พบหน้ามาหลายเดือนแอ๊ววว!!! (พ่ออออ)พลายวารีเบิกตากว้าง ใบหูใหญ่กางออกเพราะตกใจ แต่เพียงไม่นานก็ก้าวขายาววิ่งมาหาด้วยความเร็ว“พลายวารีอย่าวิ่ง เดี๋ยวหกล้มลูก” วิญญาณช้างใหญ่น้ำตาคลอ เมื่อเห็นลูกพุ่งมาหาก็รีบบอกให้หยุดก่อน ถึงอย่างไรตนก็ไม่มีกายหยาบในโลกใบนี้อีกแล้ว ขืนพุ่งมาหามีแต่จะทะลุผ่านไปด้านหลัง เกิดล้มกลิ้งตกจากเขาไปใครจะรั้งไว้ได้ทันแอ๊ว ๆ ๆ ๆ (พ่อ ๆ ๆ ๆ)ลูกช้างพุ่งทะลุผ่านช้างใหญ่ไปตามคาด แต่เจ้าตัวเล็กไม่ได้ใส่ใจ พอตั้งตัวได้ก็วิ่งวนกลับมาล้อมหน้าล้อมหลังบิดาราวกับเคยชินเสียแล้วที่ไม่สามารถจับต้องกันและกันได้ เป็นเจ้ากระต่ายกับพิมพาเสียอีกที่น้ำตาไหลออกมา เศร้าใจแทนทั้งคู่ที่ไม่สามารถแสดงความรักของพ่อลูกได้อย่างเต็มที่แอ๊ว ๆ ๆ (พ่อมาอยู่กับพลายวารีแล้ว)“อืม ๆ พ่อจะมาอยู่กับพลายวารีแล้ว” พลายมงคลคลี่ยิ้มอ่อนโยน ใช้งวงหนาลูบไล้ไปบนศีรษะท

แอ๊ว (อร่อย ๆ)พลายวารีฟังคำเตือนพี่ชาย ใช้งวงเหนี่ยวกล้วยเครือนั้นส่งให้มังคุดช่วยจัดการแยกส่วนให้มันกลายเป็นกล้วยลูกเล็ก ๆ“เด็กดี” พลายมงคลมองสองพี่น้องผลัดกันกินอาหารด้วยหัวใจเปี่ยมสุข มันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในชีวิตนี้ แค่ได้อยู่กับลูกทุกวันก็พอใจแล้ว“จะว่าไป พลายมงคลบอกว่าสามารถย้ายจิตไปอยู่ในหินอุกกาบาตพวกนี้ได้ใช่ไหมครับ” ทีโอหยิบหินอุกกาบาตจากมือเลวี่มาพิจารณา“ใช่ ทำไมเหรอ” เจ้ากระต่ายกลืนอาหารคำสุดท้ายลงคอ“ผมแค่คิดว่าเราจะสามารถหาวิธีใช้ประโยชน์จากความสามารถนี้ได้หรือเปล่า…” เสียงชายหนุ่มค่อย ๆ เบาลงในประโยคสุดท้าย พร้อมกับที่คู่รักหมีกระต่ายที่เพิ่งนึกถึงเรื่องสำคัญเรื่องนี้ขึ้นมาได้“วิญญาณไม่มีตัวตน สัมผัสไม่ได้ ไม่บาดเจ็บ ไม่ตาย ไม่เหนื่อย…” นิโคลัสทวนความสามารถของสิ่งที่มนุษย์มองว่าอยู่คนละภพภูมิกันมาเนิ่นนาน“แต่เราสามารถติดต่อพูดคุยกันรู้เรื่อง” เฉินเฟิงหันไปสบตาคนรัก ดูเหมือนว่าพวกเขาอาจจะต้องเข้าไปในค่ายพันธมิตรเพื่อรับภารกิจอีกครั้ง!ค่ายพันธมิตร“หินอุกกาบาตบาเรีย” สิงหามองก้อนหินในมือ ดวงตากลมโตฉายประกายหยาดเยิ้มราวกับกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก อยากรีบกลับไป

“อย่าว่าแต่นายที่ลืม ผมเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย” จริงอยู่ว่าเมื่อก่อนไอซ์ทำตัวไม่ดีเท่าไร ทำให้พวกเขาไม่อยากสนทนาด้วย แต่ในตอนที่เจนปลุกพลังมิติได้ก็ยังไม่มีใครนึกถึงเรื่องนี้เหมือนกัน“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปขอให้คุณเจนช่วยกันเถอะครับ” เฉินเฟิงตื่นเต้นที่จะได้ยกหินก้อนนั้นไปช่วยปกป้องบ้านของพวกเขาอีกแรง เท่านี้ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องซอมบี้บุกมาอย่างฉับพลัน แม้แต่พวกสอดแนมที่มีเชื้อซอมบี้อยู่ในร่างก็อย่าหวังว่าจะได้ย่างกรายเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว“นายพกหินติดตัวมากี่ก้อน” จะไปขอให้เขาช่วยก็ต้องมีของตอบแทนที่ดีพอ“เอามาสามก้อนครับ” ตอนแรกเขาตั้งใจจะนำมาปรึกษากับหัวหน้าในเรื่องที่เพิ่งค้นพบกับคนรักได้ไม่นาน แต่พอได้ทราบเรื่องวิธีการขนย้ายอุกกาบาตก็พับสิ่งที่คิดไปก่อน ภารกิจย้ายหินนั้นสำคัญกับปัจจุบันมากกว่า“คงต้องแบ่งให้พวกเขาเอาไว้ใช้ป้องกันตัว เพราะหินก้อนใหญ่ก้อนนั้นเราจะเอาไปไว้ที่บ้านของเราใช่ไหมล่ะ” เป็นการขอความช่วยเหลือแบบส่วนตัวนี่นา“งั้นเดี๋ยวเราค่อยถามคุณเจนดีกว่าครับว่าอยากได้กี่ก้อน” สำหรับการขอความช่วยเหลือในครั้งนี้ เขาพร้อมยอมจ่ายเต็มที่พวกเขามีความสามารถในการปกป้องตนเอ

“สุดยอดไปเลยค่ะ” เจนกวาดสายตามองบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกสร้างด้วยไม้อย่างกลมกลืนไปกับธรรมชาติ โรงครัวที่แยกออกมาต่างหาก เพิงหมาแหงนสำหรับกินอาหารร่วมกัน กองไฟตรงลานกว้างหน้าบ้านสำหรับนั่งกินอาหารปิ้งย่าง ห่างออกไปมีโรงเรือนสัตว์ใหญ่และแปลงปลูกผักกับผลไม้หลากหลายชนิด“ถ้าคุณเจนอยากได้ต้นไหนก็บอกนะครับ ผมมีเมล็ดทุกอย่างเลย” เจ้ากระต่ายยิ้มกว้างอวดแปลงผักที่ตนภาคภูมิใจ ทุกครั้งที่ออกไปทำภารกิจเขามักจะเก็บรวบรวมผักผลไม้ตามสถานที่ต่าง ๆ มาด้วยเพื่อให้มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการเมื่อถึงเวลาอาหาร“พูดขนาดนี้แล้วเจนไม่เกรงใจนะคะ” ที่หมู่บ้านของเธอยังมีพวกพืชผักน้อยเกินไปจริง ๆ หากได้ไปปลูกเพิ่มคงจะดีไม่น้อย ตอนนี้มีคนที่มีพลังพิเศษธาตุพฤกษาเพิ่มมาด้วย ไม่นานแปลงปลูกผักในหมู่บ้านคงเขียวชอุ่มไม่ต่างจากที่นี่“แล้วจะให้เจนวางหินอุกกาบาตไว้ที่ไหนดีคะ” ควรรีบเอาออกไปก่อนที่มันจะดูดพลังของเธอไปจนหมดพิมพาให้เด็กทั้งสองซ่อนตัวอยู่ในบ้านก่อนชั่วคราวเพราะเธอไม่รู้จักผู้มาใหม่ ก่อนออกมาต้อนรับพร้อมกับพลายวารี“มีช้างด้วยเหรอคะเนี่ย” หญิงสาวมองลูกช้างตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ด้วยความเอ็นดู พร้อมกับหันไปยกมือไห

“เนื้อย่างได้ที่แล้วหรือยังครับ” เฉินเฟิงสูดจมูกดมกลิ่นเนื้อแดดเดียวย่างเตาถ่าน กลิ่นหอมเค็มเป็นเอกลักษณ์ชวนให้อยากกินกับข้าวเหนียวร้อน ๆ น่าเสียดายที่บริเวณนี้นิยมปลูกข้าวหอมมะลิ ในอนาคตเขาอาจต้องเดินทางตามหาเมล็ดพันธุ์ให้มากกว่านี้ เวลาอยากกินอะไรจะได้มีพร้อมปลูก“เสร็จแล้วค่ะ ให้เจนหั่นเลยไหมคะ” ถึงจะเป็นสาวชอบลุย แต่งานครัวเธอก็หยิบจับมาไม่น้อย“ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณเจนเกินไปก็ขอความกรุณาด้วยครับ” เฉินเฟิงพยักหน้ายิ้ม ๆ แล้วหันไปจัดเตรียมอาหารให้มังคุดกับพลายวารีแทนมื้อเย็นวันนี้ทุกคนต่างกินกันจนเลียปาก ถ้าไม่ติดเรื่องมารยาทก็อยากจะยกชามขึ้นมาซดน้ำให้หมด ผักกรุบกรอบจากสวนจิ้มกินกับหลนปลารสชาติหวานเค็ม เนื้อย่างรสเค็มเคี้ยวหนึบ ราดด้วยน้ำยำมังคุดอร่อยสดชื่น ยิ่งกินก็ยิ่งกระตุ้นให้ความอยากอาหารพุ่งทะลุเพดานข้าวหอมมะลิหม้อใหญ่ถูกกวาดลงกระเพาะทั้งคนและสัตว์จนไม่เหลือแม้แต่ข้าวก้นหม้อ นั่งย่อยได้สิบนาทีเฉินเฟิงก็นำวุ้นบัวบกโขดราดน้ำผึ้งชุ่มฉ่ำมาเสิร์ฟปิดท้าย มื้อเย็นที่แสนรื่นรมย์จึงผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเช้าวันต่อมาโจเซฟกับดาริณีอาสาพาหัวหน้าหมู่บ้านด้วงสาคูไปส่งที่เส้นทางเชื่อมทั้งสาม