All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 601 - Chapter 610

“พวกเรามีของดีติดตัวมาด้วย มันสามารถช่วยคัดกรองคนติดเชื้อได้ ถ้าวิทย์ยืนยันว่าไม่อยากทำตรงนี้ต่อแล้ว ผมจะไปพูดกับท่านนายพลให้”“จริงเหรอครับคุณนิค!” วิทย์ได้ยินก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ประจำตำแหน่ง ที่เขายังทำอยู่ตรงนี้เพราะมีสัญญาแลกเปลี่ยนเสบียงและตอบแทนเรื่องวัคซีนกระตุ้นพลังที่ได้รับไปแล้ว เพราะจนถึงปัจจุบันทางหมู่บ้านก็ยังผลิตรถยนต์พลังงานไฟฟ้าได้ไม่ครบตามจำนวนที่ทางค่ายร้องขอเป็นการแลกเปลี่ยน“ขอไปคุยกับท่านนายพลก่อนแล้วกันนะ” นิโคลัสพยักหน้ายืนยัน วิทย์พูดคุยกับทั้งสองคนอีกเล็กน้อยก็ปล่อยให้เข้าไปด้านใน“สวัสดีครับคุณเฉินเฟิง คุณนิโคลัส” เลขาฯ หน้าห้องนายพลอธิยังคงเป็นหนอนบ่อนไส้คนเดิม อีกฝ่ายได้รับคำสั่งจากท่านนายให้มารับทั้งคู่ไปยังบ้านพักส่วนตัวประจำทีมของพวกเขา“สวัสดีครับคุณเลขาฯ ไม่เห็นต้องลำบากมานำทางพวกเราเลย” เฉินเฟิงยกยิ้ม พูดคุยอย่างเป็นกันเอง ทั้งที่กำลังใช้สายตาลอบสำรวจร่างกายของอีกฝ่าย อยู่ ๆ ก็เกิดอยากรู้ว่าถ้าเปิดใช้พลังงานบาเรียขึ้นมาจะให้ผลกระทบอย่างไรกับคนตรงหน้า“ไม่เลยครับ เป็นเกียรติของผมมากกว่าที่ได้ทำงานนี้” เลขาฯ วัยกลางค้นค้อมศีรษะ ลอบจดเรื่องที่กำลังหลั

“หึๆ” นิโคลัสนึกภาพคนขี้เล่นอย่างหัวหน้าค่ายประเทศ L มันเขี้ยวอยากหยุมหัวนักวิทยาศาสตร์ตัวน้อยที่แสนไร้เดียงสานี่วันละหลายเวลาออก เพราะน้ำหยดลงหินทุกวัน หินก็ไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิดเฉินเฟิงลอบโล่งใจเล็กๆ เขาไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งกับความสัมพันธ์ของคนอื่นหรอก แต่เห็นสิงหายังเป็นแค่เด็กหนุ่มที่ยังไม่โตเต็มวัย เขาก็อยากให้ยามาโมโตะรอไปก่อน อีกไม่นานสิงหาก็อายุครบ 18 ปีแล้ว…แค่ปีกว่าเอ๊ง!การก่อสร้างในประเทศนั้นคืบหน้าไปมาก เหล่าเชลยเองก็ถูกปฏิบัติไม่ดีไม่แย่ มีอาหารการกินมอบให้ครบทุกมื้อ ที่พักอาศัยและสาธารณูปโภคที่ควรได้รับก็ไม่ขาดตกบกพร่อง แค่จะถูกจับแยกให้ไปอยู่รวมกัน ไม่ให้ปะปนกับประชาชนทั่วไปเท่านั้นแต่การที่ไม่ได้รับยาจากการส่งข่าวเป็นเวลานานก็ทำให้บางคนกลายสภาพเป็นซอมบี้ให้ทหารไล่ฆ่าวันละคนสองคน สร้างความสะเทือนใจให้กับคนที่มองดูเป็นอย่างมากแน่นอนว่าการกระทำนี้ไม่ได้ถูกนำไปเผยแพร่ต่อในค่ายพันธมิตร มีเพียงผู้บริหารระดับสูงกับคนในไซต์ก่อสร้างเท่านั้นที่รู้ความจริง แต่ก็ไม่ได้ใจจืดใจดำมากนักดนัยออกความเห็นว่าควรแจกแต้มคะแนนให้คนที่ทำงานด้วย ต่อให้เป็นหนอนบ่อนไส้ก็ตาม แต่แต้มคะแนน

แม้จะมีคนที่กลายร่างเป็นซอมบี้ แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากการรุมกินโต๊ะมื้อใหญ่ของแมลงได้“เป็นอะไรกันหรือเปล่าครับ” เฉินเฟิงเดินตรงไปยังบาเรียของสิงหา เมื่อบาเรียทั้งสองผนวกเข้าด้วยกันก็เผยให้เห็นกลุ่มคนจำนวนมากที่หลบอยู่ด้านใน นักวิทยาศาสตร์หนุ่มมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทันทีเมื่อเห็นพวกเขาสองคน ที่ด้านข้างมีหัวหน้ายามาโมโตะคอยลูบหัวลูบไหล่ปลอบขวัญคนขี้กลัวสถานการณ์แบบนี้… ขอหมั่นไส้ก่อนได้ไหม“คุณเฉินเฟิง!” ดวงตาของสิงหาเป็นประกาย ผละจากคนตัวใหญ่มากอดเอวเจ้ากระต่ายไว้แน่น“แล้วชาล็อตล่ะ” ปกติต้องมีกระต่ายตัวขาวตามเด็กน้อยอยู่ตลอดเวลานี่นา“อยู่กับคนคุ้มกันของคุณยามาโมโตะครับ” เฉินเฟิงกวาดสายตากลับไปมองก็เห็นว่ามีคนอุ้มชาล็อตอยู่จริง “คือผมถือทั้งหินอุกกาบาตแล้วก็อุ้มชาล็อตไม่ไหว” คนไม่ออกกำลังกายอธิบายเสียงเบาความจริงแล้วเป็นแผนของคนเจ้าเล่ห์ที่อยากให้คนตัวเล็กได้ออกกำลังกายเสียบ้าง จึงอ้างว่าโจเซฟมอบหินอุกกาบาตก้อนนี้ให้สิงหา คนที่ต้องถือและเก็บรักษาก็ควรจะมีแค่เจ้าตัวเพียงคนเดียว ซึ่งเด็กหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วย แค่รู้ว่าจะมีบาเรียคอยอยู่รอบตัวตลอดเวลาก็แทบไม่อยากห่างจากหินก้อนนี้แล้ว ต่

เมื่อเห็นว่ามีผู้เคราะห์ร้าย ทั้งยังเป็นคนปกติที่ไม่มีเชื้อซอมบี้ ผู้คนในบาเรียก็เริ่มอกสั่นขวัญแขวนกลัวว่ารายต่อไปอาจเป็นตัวเองบางคนสติแตกเกือบวิ่งออกไปหาที่หลบภัยอื่น แต่ถูกเพื่อนรั้งไว้ดูสถานการณ์ก่อน บุคคลระดับหัวหน้าก็ยังอยู่ การกระทำของสัตว์กลายพันธุ์เมื่อครู่ต้องมีสาเหตุแน่“คุณยามาโมโตะ” สิงหากำเสื้อของชายหนุ่มแน่น ไม่กล้ามองร่างของคนคุ้มกันที่เขาเคยพูดคุยด้วยบ่อยครั้ง เวลานี้อีกฝ่ายกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่ด้านนอกบาเรีย เสียงกรีดร้องโหยหวนนั่นหลอนประสาทเขาเป็นอย่างมากและเป็นเสียงที่ทำให้สิงหาต้องยกมือปิดหู เมื่อวานเขายังพูดคุยกับพี่ชายท่านนี้เรื่องครอบครัวของเจ้าตัวอยู่เลย คนคุ้มกันคนนั้นมีลูกสาวที่ป่วยด้วยโรคประหลาด เขาสัญญาไว้ว่าถ้าทางรถไฟสามารถใช้งานได้ เขาจะเดินทางไปตรวจร่างกายของเธอให้เป็นกรณีพิเศษ…ทั้งที่เป็นอย่างนั้น ทำไมถึงทรยศความเชื่อใจของพวกเราล่ะยามาโมโตะเอื้อมมือไปบีบฝ่ามือเล็กอย่างให้กำลังใจ ไม่ใช่แค่สิงหาที่เสียใจ เขาเองก็กำลังสับสนและจับต้นชนปลายไม่ถูกเหมือนกัน“เขาไม่ได้มาไม่ดีครับ” เฉินเฟิงสัมผัสได้ การกระทำอาจดูบุ่มบ่ามไร้คำอธิบาย แต่ชายหนุ่มรู้สึกว่ามันกำ

“ไม่เชิงครับ” เจ้ากระต่ายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุณหมอหมีเห็นแล้วอดใจไม่ไหวต้องจับมือขาวมาคลึงเล่น สาดความหวานชนิดที่ว่าสิงหาเค็มอาหารสุนัขไปทั้งปาก“แต่ผมจะยังไม่บอกคุณตอนนี้จนกว่าคุณจะได้รับการตรวจจากคุณวิทย์ก่อน” ขนาดลูกน้องอีกฝ่ายยังแปรพักตร์ได้ ดังนั้นเขาเองก็ต้องระมัดระวังและเก็บข้อมูลที่แสนล้ำค่านี้ให้มิดชิดที่สุด“ได้ งั้นพวกเรากลับค่ายพันธมิตรกันเดี๋ยวนี้เลย” คนอยากรู้เร่งให้สิงหาเดินไปเก็บของใช้ส่วนตัว“ผมไม่มีอะไรมาด้วยเสียหน่อย” เด็กหนุ่มบ่นกระปอดกระแปด ตอนมาเขาถูกลากออกมาจากห้องทดลองด้วยซ้ำ เสื้อผ้าที่ใส่อยู่นี่ก็ได้มาจากห้างสรรพสินค้าในตัวเมืองของจังหวัดนี้“งั้นก็ออกเดินทางกันเลย” ของทุกอย่างที่ยามาโมโตะมีติดตัวมาก็อยู่ในรถบ้านหลังนี้หมดแล้ว ไม่ต้องเก็บกระเป๋าเดินทางใดๆ ทั้งสิ้น“แล้วงานก่อสร้างที่นี่ ใครจะดูต่อล่ะ”“นอกจากทีมของฉันก็มีคนของนายพลอธิคอยกำกับการก่อสร้างอยู่อีกทีม ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้ฉันไม่อยู่ งานก็เดินต่อไปได้” ติดแค่ว่าจำนวนหนอนบ่อนไส้ที่ตายไปนั้นมีมาก อาจต้องพึ่งพาผู้มีพลังพิเศษมากขึ้นในอนาคต“อย่างนั้นก็ค่อยวางใจหน่อย แต่ผมว่าเราควรพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นตั