All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 641 - Chapter 650

ฟังผิวเผินประโยคของหมาป่ายักษ์อาจเป็นเหมือนคำเตือนทั่วไป แต่อีกฝ่ายไม่เคยย่างกรายออกจากเกาะแห่งนี้ตั้งแต่เกิด เหตุใดถึงรู้ว่าบนแผ่นดินน้ำแข็งนั้นมีบางอย่างซุกซ่อนอยู่“พวกคุณพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับแผ่นดินน้ำแข็งบ้าง” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว จนถึงตอนนี้ขั้วโลกเหนือมีอะไรซ่อนอยู่ใต้ธารน้ำแข็งกว้างใหญ่ก็ยังไม่มีใครรู้กรรซ์ (บรรพบุรุษของพวกเราคอยย้ำเตือนมาจากรุ่นสู่รุ่นว่าที่แห่งนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายที่หลับใหลรอวันตื่น และโรคภัยไข้เจ็บที่ถูกปิดผนึกไว้)“สัตว์ร้าย…โรคภัย?”กรรซ์ (ไม่เคยมีใครรู้ว่าสัตว์ร้ายที่ว่านั้นคืออะไร เป็นตำนานที่เล่าขานกันมานานเท่านั้น)หมาป่ายักษ์ส่ายหน้าจนปัญญา ตัวมันเองก็รู้เพียงผิวเผิน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ตนรับรู้นั้นมีจริงหรือเท็จ“ไม่หรอก เป็นไปได้สูงเลยล่ะว่าต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ใต้น้ำแข็งนั่นแน่” หงส์ฟังเจ้ากระต่ายเล่าจบก็คิดว่าตำนานที่หมาป่าได้รับสืบทอดมาอาจมีมูลความจริงอยู่พอสมควร เพราะจนถึงวันนี้มนุษย์เองก็ยังสำรวจทวีปน้ำแข็งแห่งนั้นไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรือบางทีอาจรู้แล้วแต่ปกปิดข้อมูลไว้ไม่เผยแพร่ให้สาธารณะชนรับรู้ก็เป็นได้“เท่าที่เคยได้ฟังมา ส่วนมากจ

ปกติวาฬสีน้ำเงินก็จัดว่าเป็นวาฬที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลกอยู่แล้ว เมื่อถูกเกรย์สันดัดแปลงพันธุกรรม ขนาดตัวของมันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจากเดิมไปอีกเกือบ 5 เท่า หากให้มันลอยเหนือน้ำไปเรื่อยๆ อาจมีคนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเกาะขนาดเล็กได้เลยอาาาาาาาา….รถบรรทุกเพิ่มระดับการบินสูงขึ้นอย่างที่นิโคลัสเคยทำ เพียงแต่ครั้งนี้แตกต่างออกไปตรงที่ยังไม่ทันได้มีวาฬตัวอื่นเข้ามาสมทบ เจ้าตัวแรกก็ถูกภูเขาน้ำแข็งขนาดใหญ่ลอยเข้ามาชนที่ลำตัว ทำให้มันเสียการทรงตัวเอนไปด้านหลัง“มาอีกก้อนแล้ว” เจ้ากระต่ายที่กลายเป็นผู้ชมอยู่บนฝั่งส่งเสียงเชียร์สนุกสนาน ก้อนน้ำแข็งอีกก้อนถูกผู้ใช้พลังธาตุเรียกให้เข้ามาพุ่งชนด้านหลังวาฬน้ำเงิน ขนาบทั้งหน้าและหลังอาาาาาาา!!!แน่นอนว่ามันไม่หมดฤทธิ์กับการโจมตีแค่สองครั้ง ครีบด้านข้างตีพื้นน้ำกระจายเป็นวงกว้างช่วยส่งให้มันลอยขึ้นเล็กน้อยและหลุดออกจากพันธนาการน้ำแข็งอย่างง่ายดายในขณะที่ตัวแรกยังไม่ได้มุดกลับลงไปใต้น้ำ วาฬอีกตัวก็โผล่ขึ้นมาโจมตีรถบรรทุก รวดเร็วจนตุ่นเกือบเพิ่มระดับการลอยตัวของรถไม่ทัน“ขี้โกงนี่ ทั้งที่ตัวใหญ่ขนาดนั้นทำไมถึงได้ปราดเปรียวนัก” เฉินเฟิงลุ้นตัวโก่ง“ถ้าหงส์ได้เ

กว่าจะเดินทางกลับถึงค่ายพันธมิตรก็ใช้เวลาอีกเกือบหนึ่งเดือน ตลอดเส้นทางเริ่มมีสัตว์กลายพันธุ์เพิ่มจนสังเกตได้ ขาไปยังไม่เจอมากเท่านี้ นั่นหมายความว่าเกรย์สันเริ่มปล่อยสัตว์ทดลองออกสู่ธรรมชาติมากขึ้นแล้วหรือไม่พวกมันก็เริ่มวิวัฒนาการด้วยตัวเอง…“ในที่สุดพวกคุณก็กลับมาแล้ว” ทันทีที่นายพลอธิและเหล่าผู้บริหารได้รับรายงานเรื่องการกลับมาของนิโคลัสและพรรคพวก ก็เร่งเดินทางไปที่บ้านพักนอกกำแพงเมืองด้วยตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงสิงหา รายนั้นออกวิ่งนำไปก่อนใครด้วยซ้ำ“ไม่ได้เจอกันนายเลยนะครับท่านนายพล” แค่สองเดือนกว่า ทำไมหน้าตาท่านถึงได้ดูชราลงไปหลายปีได้ล่ะเนี่ยสายตาของคนทั้งสี่ทำให้ผู้บัญชาการทหารสูงสุดเก้อเขินเล็กน้อย“อ่า ช่วงนี้ค่อนข้างตึงมือน่ะ” ท่านนายพลโบกมือปัดไปมา “ว่าแต่ภารกิจเป็นยังไงบ้าง”“เรียบร้อยดีกครับ” เฉินเฟิงนำกล่องบรรจุเมล็ดพันธุ์สมุนไพรที่สิงหาต้องการมาส่งมอบให้ถึงมือนักวิทยาศาสตร์คนสำคัญสิงหาเปิดออกสูดดมกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของมันเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะยิ้มตาปิดด้วยความยินดี“ใช่จริงๆ ด้วย ขอบคุณมากนะครับ” เท่านี้เขาก็สามารถผลิตเซรุ่มต้านเชื้อไวรัสซอมบี้จำนวนมากได้แล้ว!เมื่

“ที่สำคัญที่สุดเลยก็คือต้องหมั่นฝึกฝนตัวเอง สัตว์กลายพันธุ์น่ากลัวก็จริง แต่หากล่ามันได้ก็จะมีอาหารมื้อใหญ่รออยู่”พอได้ยินคำว่าอาหารมื้อใหญ่ วิทย์ที่มีสีหน้าซังกะตายก็พลันสดใสขึ้นมาทันตานานเท่าไรแล้วนะที่น้อง ๆ ในบ้านไม่ได้กินเนื้อแบบเต็มที่ชายหนวดโค้งถูมือไปมา แทบรอเวลาให้สัตว์กลายพันธุ์หลงมาแถวนี้สักตัวไม่ไหว จากนั้นก็ฉลองเนื้อพวกนั้นด้วยเมนูหมูกระทะยอดฮิตตลอดกาลซี้ดดดด… น้ำลายจะไหลโจเซฟย่อมสนับสนุนให้มนุษย์ออกไปเผชิญกับปัญหามากกว่าวิ่งหนีเพียงอย่างเดียว การป้องกันแน่นหนาปลอดภัยแค่ไหนก็ต้องมีช่องโหว่ ต่อให้เป็นปราการหินที่แข็งที่สุดในโลกก็ต้องมีสักวันที่จะพังทลายลงมา“อย่างนี้แม่ต้องออกไปล่าบ้างแล้วสิ” ครูเมตตาที่ได้รับการฝึกและการประยุกต์ใช้พลังมาตลอดหลายเดือนเริ่มคันไม้คันมือ“คุณแม่ต้องระวังตัวเองให้มากนะครับ” โจเซฟพยักหน้าเห็นด้วยที่คุณแม่ผู้มีพระคุณจะออกไปเก็บประสบการณ์ต่อสู้บ้าง“แน่นอนจ้ะ ขืนแม่เป็นอะไรไปต้องมีเด็กแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่งแน่” เธอแกล้งแซวอดีตเด็กในบ้านทั้งสองคน เมื่อก่อนที่เธอเคยตกบันไดจนแขนหัก โจเซฟถึงกับร้องไห้ไปถามไถ่อาการของเธอไป“...” โจเซฟเม้มปากไม่พ

ผู้นำท่านหนึ่งขมวดคิ้ว ใบหน้าแสดงออกว่าไม่เชื่อถือ กับอีแค่นักวิทยาศาสตร์ที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องทดลอง หากตัดเรื่องซอมบี้กับสัตว์กลายพันธุ์ที่เปรียบเสมือนมือและเท้า ถ้าต้องเผชิญหน้ากันตัวต่อตัวไม่มีทางสู้กับนักรบที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชนได้“คุณอย่าดูถูกนักวิทยาศาสตร์ดีกว่านะ บางคนก็บ้าบิ่นกว่าที่พวกคุณคิด” สิงหาเอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้าติดเย็นชาอย่างยากจะได้เห็น“ถ้าหากหาหนูมาทดลองผลงานของตนเองไม่ได้ คุณคิดว่าคนเหล่านั้นจะเลือกใช้อะไรเป็นเครื่องมือในการทดลองกันล่ะ… ถ้าไม่ใช่ตัวเอง”“...” ห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง แม้แต่ผู้นำประเทศอื่นเองก็ไม่กล้าปริปากเมื่อสบเข้ากับดวงตาดำมืดไร้ก้นของนักวิทย์ฯ อัจฉริยะอายุน้อย[ นายคงไม่ได้กำลังทดลองอะไรกับตัวเองอยู่หรอกนะ ] ยามาโมโตะหรี่ตา เขาไม่เคยเห็นสีหน้าและแววตาเช่นนี้ของคนตัวเล็กเลย…“อะ กะ ก็เป็นเนื้อหาในประวัติศาสตร์วงการวิทยาศาสตร์นี่ครับ ปัจจุบันอาจจะมีคนทำอยู่แต่ก็น้อยเต็มที” สิงหาสะดุ้งเบือนหน้าออกไปทางอื่น แสดงอาการพิรุธอย่างชัดเจน[ ไว้ฉันจะไปตรวจดูเองว่านายกำลังทำอะไร ] ผู้นำประเทศ L ขู่เสียงเหี้ยม ห่างหูห่างตาเข้าหน่อยก็ซนให