All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 661 - Chapter 670

“ที่น่าตื่นเต้นกว่าก็คือพวกมันเป็นมิตรกับมนุษย์มาก ถ้าไปโดยไม่มีจิตคิดร้ายก็จะได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี แต่หากมีสักเสี้ยวที่่คิดจะจับสมาชิกในฝูง พวกมันจะรีบตั้งการ์ดและหาทางขับไล่อย่างดุร้าย” เธอเคยเห็นทหารของประเทศ F คิดจะนำลูกเพนกวินกลับไปด้วย คนคนนั้นถูกพวกตัวใหญ่เล่นงานจนเกือบตกลงไปในทะเลเลยทีเดียว“มะม่วงเบาน้ำปลาหวานมาแล้วจ้ะ” ดาริณีแวบเข้าไปเตรียมผลไม้มาวางเสิร์ฟไว้กลางวง ยิ่งทำให้การพูดคุยออกรสมากขึ้นไปอีกนิโคลัสลองหยิบมาชิมชิ้นหนึ่งก็ต้องเบ้หน้า เปรี้ยวจนกลัวว่าหากกินเพิ่มอีกชิ้น ฟันในปากจะสึกจนถูกหมอฟันดุส่วนมะดันกระสอบใหญ่ที่นำกลับมาด้วย เจ้ากระต่ายมีแพลนจะนำไปผ่าครึ่งนำเมล็ดออก แล้วค่อยแช่อิ่มเก็บไว้ในห้องใต้ดิน ใครอยากกินก็ไปหยิบมากินได้ทุกเมื่อ เชื่อว่าเมนูนี้คนรักของตนต้องรับได้แน่นอน“กลับมารอบนี้พี่ได้ลองขึ้นรถไฟแล้วนะ” หงส์ยิ้มกริ่ม“เอ๋ เสร็จแล้วเหรอครับ” เจ้ากระต่ายตาโต ไม่เห็นพลายมงคลบอกเรื่องนี้กับพวกเขาเลย“ใช่ เพิ่งเสร็จเมื่อเดือนก่อนน่ะ ช่วงนี้แถวสถานีรถไฟก็เลยคึกคักเป็นพิเศษ มีประชาชนออกไปจับจองบ้านเรือนแถวนั้นไว้เปิดร้านขายของกันแล้ว”ดนัยเองก็คิดว่าประช

“ผลกระทบมันไม่ได้มีแค่นั้นหรอกนะครับ เมื่อไหร่ก็ตามที่น้ำแข็งในขั้วโลกเหนือละลาย สิ่งที่ตามมาล้วนทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างที่มันไม่เคยเป็นมาก่อนทั้งสิ้น อย่างเช่นระบบนิเวศใต้ท้องทะเล…” พูดมาถึงตรงนี้สิงหาก็เม้มปากอธิบายต่อด้วยสีหน้าจริงจังมากกว่าเดิม“พวกคุณรู้หรือเปล่าครับว่าออกซิเจนที่พวกเราใช้หายใจกันอยู่ทุกวันนี้มาจากที่ไหนบ้าง”“ไม่ใช่ต้นไม้อย่างเดียวเหรอ?” นายพลอธิมุ่นคิ้วถาม“นั่นก็ถูกครับ แต่ผืนป่าบนโลกถูกทำลายแทบจะทุกวินาที ดังนั้นอัตราส่วนการผลิตจึงน้อยมากเมื่อเทียบกับจุลินทรีย์และสาหร่ายในทะเล” อีกทั้งโลกใบนี้ยังปกคลุมไปด้วยมหาสมุทรมากกว่าแผ่นดิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครผลิตออกซิเจนได้มากกว่ากัน“คุณจะบอกว่าเพราะสภาพอากาศที่เปลี่ยนไปทำให้เกิดปรากฏการณ์ต่างๆ ทางธรรมชาติที่ส่งผลกระทบต่อระบบนิเวศในทะเล และตอนนี้เครื่องผลิตออกซิเจนของโลกก็กำลังจะตาย?” นิโคลัสสรุปสิ่งที่ตัวเองคาดเดาออกมาบ้าง“ผมคิดว่าเป็นอย่างนั้นครับ และอาจมีปัจจัยอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพราะก่อนหน้านี้รุ่นพี่เกรย์สันเองก็อยู่ที่ขั้วโลกเหนือ เขาอาจจะทำอะไรบางอย่างที่เร่งให้สิ่งเหล่านี้เกิดเร็วขึ้นก็ได้”“หมาย

นายพลอธิและผู้นำคนอื่นต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย แต่พอให้เลือกสถานที่จัดการประชุม ทุกคนกลับมองมาที่ผู้นำค่ายพันธมิตรกันทั้งหมดโดยที่ไม่ต้องเปิดโหวตให้ยกมือเลย“อ่า เป็นค่ายของเราจะดีหรือครับ” ดนัยอยากจะหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อเหลือเกิน หากเลือกที่นี่เป็นสถานที่ประชุม ก็ต้องวุ่นวายเก็บกวาดภายในค่ายกันชุดใหญ่“ดีสิ ค่ายของคุณมีการป้องกันแน่นหนาสุดแล้ว” ยามาโมโตะพยักหน้าสนับสนุน ที่นั่นมีทั้งหินบาเรียป้องกันซอมบี้ บุคลากรที่สามารถสะกดจิตได้ แล้วยังมีทีมของโจเซฟที่คอยซัพพอร์ตเรื่องความปลอดภัยด้วย ยังมีที่ไหนเป็นตัวเลือกได้ดีกว่านี้อีกหรือ?“ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะจัดส่งจดหมายเชิญไปทางอีเมลนะครับ” นายพลอธิพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก ทำให้อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเหล่าผู้นำในกลุ่มประเทศพันธมิตรก็มาประชุมตามที่ค่ายพันธมิตรได้เชิญไป นับได้ว่าเป็นการประชุมแบบพบหน้ากันเป็นครั้งแรกหลังเกิดวันสิ้นโลกเลยก็ว่าได้เหล่าผู้บริหารทั้งหลักและรองต่างก็วางแผนเตรียมต้อนรับคณะผู้นำ แม้แต่สิงหาที่เก็บตัวอยู่ในห้องวิจัยยังต้องออกมาประชุมแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการรับรองแขกบ้านแขกเมืองในครั้งนี้ประชาชนทั่วไปเองก็ให้ควา

“มีสัตว์กลายพันธุ์กำลังมา!!” ปอนด์หวีดร้องลั่นเมื่ออยู่ ๆ ดันเห็นภาพหนูยักษ์จำนวนมากบุกเข้าโจมตีหมู่บ้านครูเมตตา ตั้งแต่เริ่มฝึกฝนร่างกายมาหลายเดือน นี่เป็นครั้งแรกที่ปอนด์เห็นนิมิตแล้วไม่หมดสติหรือล้มป่วยในเวลาต่อมา“ตัวอะไรนะ” เด็กชายดลหันขวับ สองมือหยุดขยี้เสื้อผ้าในกะละมัง“หนูยักษ์ เราเห็นมันบุกมาที่นี่” ปอนด์หลับตาแจกแจงรายละเอียด เวลานี้เด็กหนุ่มทั้งสองคนอยู่กันตามลำพัง ปอนด์จึงวางใจบอกเล่านิมิตให้เพื่อนฟังทันที“เฮ้ย! มันจะมาที่นี่ได้ยังไง” ในเมื่อมีหมู่บ้านริมธารเป็นด่านหน้า…“ไม่รู้ เราเห็นแค่นี้” ปอนด์เองก็จนใจ สิ่งที่ผุดขึ้นมามีเพียงภาพหนูยักษ์จำนวนมากกัดแทะกำแพงเหล็กแล้วบุกเข้ามาภายในตัวหมู่บ้านเท่านั้นพลังพิเศษของเขาจะว่าสะดวกก็สะดวกดี แต่มันจะเตือนก็ต่อเมื่อปอนด์มีอันตรายเท่านั้น ต่างกับคำพยากรณ์ของพญาคางคกที่สามารถชี้เป็นชี้ตายชะตากรรมมนุษย์ได้“ต้องรีบไปแจ้งครูเมตตาแล้ว” หนูพวกนั้นส่วนมากมีเชื้อซอมบี้อยู่ในตัว หากคุณครูสาวกางบาเรียละก็ พวกมันไม่มีทางเข้ามาได้แน่ เหมือนที่ไม่เคยขึ้นไปบนภูเขาได้เลยสักครั้งหลังนำหินอุกกาบาตไปวาง“อื้อ” ปอนด์พยักหน้า ไม่มีใครสนใจกองผ้าใน

“ถ้าเป็นห่วงเรื่องเสบียงก็ไม่ต้องกลัวไป ตัวไหนตายใกล้บาเรียก็เขี่ยมาย่างกินกันในนี้แหละ กินให้พวกมันดูด้วย” ชายวัยกลางคนที่สูญเสียเสาบ้านไปเอ่ยออกมาอย่างคับแค้น“ดีๆ บ้านหลังนี้พอจะมีเครื่องปรุงรสอยู่เยอะ ทำมันหลายๆ เมนูเลย” จะได้ไม่ซ้ำซากจำเจ เพราะไม่รู้เลยว่าต้องติดอยู่แบบนี้อีกกี่วัน...ทางด้านหมู่บ้านสาคูนั้น เจนได้รับคำเตือนผ่านทางวิทยุสื่อสารก่อนหนูยักษ์จะบุกมา 3 ชั่วโมง เธอจึงพอมีเวลาเกณฑ์กลุ่มคนที่ไม่สามารถต่อสู้ได้ไปหลบยังห้องเสบียงก่อนเป็นลำดับแรก จากนั้นก็แจกจ่ายอาวุธให้กับคนธรรมดาใครมีพลังพิเศษก็ให้ไปเตรียมตัวอยู่แนวหน้า ส่วนด้านหลังก็มีกองกำลังพิเศษคอยสนับสนุนอย่างลับๆหมู่บ้านด้วงสาคูไม่น่าเป็นห่วงนักเนื่องจากมีคนหนุ่มสาวฝึกฝนตนเองอยู่มาก หนูยักษ์ระลอกแรกจึงหมดลงไปโดยที่ไม่มีใครเหงื่อซึม แถมยังกะปรี้กระเปร่าอยากให้ระลอกสองมาเร็วๆ จะแย่“ระลอกแรกหมดแล้วก็อย่าเพิ่งประมาทกันนะ คนที่มีหน้าที่ซ่อมรั้วรีบเร่งมือเลย ส่วนใครที่รู้ตัวว่าพลังเหลือน้อยก็ไปสลับตัวกับทีมสองก่อน อย่าหักโหมจนทำให้เกิดอันตรายเด็ดขาด” เจนสั่งเสียงเข้ม เรียกแผ่นเหล็กและไม้ออกมาจากมิติไม่หยุด ก่อนที่ระลอ