All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 631 - Chapter 636

…เดิมทีเกาะ S นั้นไม่ได้เป็นเกาะของประเทศใดประเทศหนึ่งเนื่องจากมีการลงนามสนธิสัญญาหลายประเทศ ทำให้มีผู้คนจากหลายประเทศมาอาศัยอยู่รวมกัน จึงต้องใช้กฎหมายของประเทศที่อยู่ใกล้ที่สุดนั่นก็คือประเทศ N มาบริหารประชาชนในเกาะนี้แทน ทำให้ดูเหมือนกับว่าเกาะนี้เป็นส่วนหนึ่งของประเทศ N ไปโดยปริยาย“แต่เดิมพื้นที่แถบนี้เคยเฟื่องฟูเรื่องการล่าสัตว์ในช่วงที่มีสงครามระหว่างทวีป พอจำนวนสัตว์ลดน้อยลงก็อยู่ในช่วงปฏิวัติอุตสาหกรรมพอดี ทำให้ที่นี่ถูกพัฒนาเป็นเหมืองถ่านหิน หลายประเทศที่ลงนามต่างก็มาตั้งหมู่บ้านสำหรับทำอุตสาหกรรมด้านนี้โดยเฉพาะผ่านไปอีกร้อยปีความนิยมถ่านหินเริ่มลดลง ผู้คนก็อพยพออกไปเหลือแต่หมู่บ้านร้าง ปัจจุบันก่อนที่จะมีโรคระบาดก็ขึ้นชื่อเรื่องแหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจแห่งหนึ่ง” ตุ่นอาสาขับรถในระหว่างที่นิโคลัสคอยอธิบายความเป็นไปของเกาะแห่งนี้ให้ฟัง“โชคดีที่เรามาทำภารกิจในฤดูร้อน ถ้ามาตอนฤดูหนาวเราคงไม่ได้เห็นพระอาทิตย์อีกเลย” เมืองทั้งเมืองจะปกคลุมไปด้วยความมืดและพายุหิมะ ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันจนกว่าฤดูหนาวจะผ่านพ้นไป“แค่ฟังก็หนาวเข้ากระดูกแล้ว” เมืองที่ไม่มีพระอาทิตย์ แถมยังมีพายุห

ก่อนเข้าไปคุณหมอหมีกำชับให้ทุกคนสวมหน้ากากกันแก๊สไว้ก่อน หากเจอพืชกลายพันธุ์ขึ้นมาจะได้รับมือทัน“มังคุดรออยู่ตรงนี้นะ ถ้าหนาวก็เข้าไปหลบในรถบรรทุกก่อน” เฉินเฟิงกดปิดกล่องอุกกาบาต รถบรรทุกคันใหญ่จึงค่อยๆ ลงจอดที่พื้นอย่างนุ่มนวลกี๊ซ (รับทราบ)แร็กคูนยักษ์ไม่ได้ดื้อดึงอยากเข้าไปด้านในด้วย รู้ดีว่าตนมีหน้าที่ในการเฝ้าพาหนะสำคัญอย่างรถบรรทุกที่โดยสารมา หากรถคันนี้พังเสียหายคงไม่สามารถกลับไปที่บ้านได้ครืดดด…ตุ่นเลื่อนปิดประตูเหล็กลงดังเดิมเมื่อเห็นว่าทุกคนเข้ามาด้านในหมดแล้ว“ข้างในอุ่นกว่านิดหน่อยแฮะ” แม้จะไม่ถึงกับอุ่นเหมือนเปิดฮีตเตอร์ แต่ก็ไม่หนาวเสียดกระดูกอย่างด้านนอก“จะมีพวกพืชกลายพันธุ์เหมือนคราวศูนย์วิทยาศาสตร์หรือเปล่าเนี่ย” ที่นี่มีแต่พืชเสียด้วย“ก็ต้องลองสำรวจดู” นาทีนี้อะไรจะเกิดก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น“เทียบกับด้านนอกแล้ว ข้างในนี้ยังให้ความรู้สึกผ่อนคลายมากกว่า” หงส์ถอนหายใจเสียงแผ่ว จิตมุ่งร้ายที่สัมผัสได้ตั้งแต่แลนดิ้งลงจอดที่สนามบินเบาบางลงไปมาก“งั้นก็รีบหาของที่ต้องการแล้วรีบออกไปจากเกาะนี้กันเถอะ” นิโคลัสก้มมองแผนที่ในมือด้านในคลังเก็บเมล็ดพืชนั้นกว้างกว่าที่เห็นจ

เจ้ากระต่ายเคยจินตนาการถึงการประจันหน้ากันระหว่างพวกเขากับหัวหน้าองค์กรผู้นี้หลายต่อหลายครั้งแน่นอนว่าต้องมีความรู้สึกที่อยากฉีกอีกฝ่ายออกเป็นชิ้นๆ ให้สาสมกับความสูญเสียที่ตนได้รับแต่เมื่อได้มองจ้องร่างชายคนนั้นอย่างเต็มตา ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้มีรูปลักษณ์น่าเกลียดน่ากลัวเป็นอสุรกาย กลับมีความประหวั่นพรั่นพรึงสายหนึ่งที่ทำให้ทั้งร่างชาหนึบราวกับชายตรงหน้านี้เป็นปิศาจที่ปีนป่ายขึ้นมาจากนรกความหนาวเย็นที่ได้รับมาตลอดวันยังไม่เท่ากับการได้พบหน้าชายคนนี้เพียงไม่กี่วินาที…คนคนนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่แน่หรือ?“...” ทั่วทั้งคันรถตกอยู่ในความเงียบ พวกเขาลอบสบตากันไปมาก่อนจะพยักหน้า เป็นอันรับทราบโดยทั่วถึงกันว่าระดับของกลุ่มเราในตอนนี้ไม่สามารถต่อกรกับหัวหน้าองค์กร SW ได้นี่อาจเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอดของสัตว์ป่าที่แต่ละคนมีผ่านไปเกือบหนึ่งนาทีอดีตทหารประจำการทั้งสามจึงตั้งสติกลับมาได้ ต่อมาจึงเป็นเฉินเฟิงที่ต้องกดข่มความหวาดกลัวในจิตใจอย่างสุดความสามารถ“...” เฉินเฟิงสูดเอาอากาศเย็นยะเยือกเข้าปอดคำใหญ่ ให้ความเจ็บปวดในทรวงอกกระตุ้นให้ร่างกายตื่นตัว“มังคุดเคยเล่าเรื่องตัวเองให้ฟังหรือเปล่า” ตุ่