All Chapters of SINNER (wild feelings SPG 3): Chapter 61 - Chapter 70

ZAHARA ENRIQUEZ POINT OF VIEW Nagising ako nang sobrang sakit ng buo kong katawan. Hindi ko alam kung ano na ang sumunod na nangyari matapos naming maaksidente ni Dos. Basta ang huli ko lang na natatandaan ay naaksidente kami habang nag-aaway kami at hanggang doon na lang. Inilibot ko ang aking paningin at sa tingin ko ay nasa ospital ako-kami ng asawa ko. Naroon siya sa kabilang kama at nakahiga at natutulog. Sa tingin ko ay mukhang minor injuries lang din ang natamo niya gaya ko. Nakahinga ako nang maluwag. "Salamat naman at walang masamang nangyari sa amin." sa isip-isip ko. Pero napakasakit talaga ng buo kong katawan at itong kalamnan ko ay ang pinaka makirot sa lahat. Napahawak ako dito. "Parang may mali." sa isip-isip kong muli. Nawala na kasi rito ang malambot na foam na nakalagay rito para magmukha akong buntis. "nasan na yon? bakit nawala? hindi kaya---hindi kaya alam na nila?" Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Muli akong napatingin kay Dos. Posible kayang alam na niya

Sa isang probinsya. Sa bahay ng kaniyang lola pinili ni Mariya na mamalagi at magsimula ng bagong buhay. Sa malayong lugar, malayo sa syudad, pinili ni Mariya na buuin muli ang sarili. Sa lahat nang nakakakilala sa kaniya ay tanging si Ralph lang ang nakakaalam kung saan siya nakatira. Si Ralph na matalik niyang kaibigan. Si Ralph ang tanging tao na ibinigay ang dalawang kamay sa pagtulong sa kaniya. Hindi madali kay Mariya na magsimula ng bagong yugto ng kaniyang buhay dahil dala niya pa rin ang bigat nang pagkamatay ng halos buo niyang pamilya. Hindi madaling tanggapin na mawalan ng mahal sa buhay lalo pa kung sabay-sabay silang nawala. May mga araw na gusto na niyang sumuko. Maraming gabi na iniiyakam niya ang pagkamatay ng kaniyang buong pamilya ngunit dahil sa patuloy na paglaki ng kaniyang tiyan at matapos niyang makumpirma na siya nga ay nagdadalang tao, nagkaroon ng dahilan si Mariya para lumaban sa buhay at magpakatatag. Nawala man ang lahat sa kaniya, mayroon naman si

"Mom, Ayoko na! napaka bait ng asawa ko. Sa lahat ba naman ng kasalanan ko sa kaniya pinatawad niya pa rin ako. Kahit hindi na kami mag-asawa, inalagaan niya ako sa pinaka madilim na yugto ng buhay ko. Sapat na siguro ang mga naibigay ko sa inyo. Ayoko nang dagdagan ang kasalanan ko, mom. Gusto kong mamatay nang wala nang bigat. Ayoko nang magkasala pa." ZAHARA POINT OF VIEW Malapit na ang dapit hapon sa buhay ko. Ang layo na ng itsura ko ngayon kumpara sa itsura ko dati. Halos hindi ko na kayang kumilos mag-isa. Kailangan ay laging may katuwang. Mahina na ang katawan ko at sa tingin ko ay nalalapit na ako sa kamatayan. Tinanggap ko na na sa buhay ko ay isa akong talunan. Siguro sa susunod na buhay ko na lang itatama ang mga mali ko. Pinatunayan ni Dos ang pagmamahal niya sa akin hanggang sa huli. Sa kabila ng lahat ay pinakitaan niya pa rin ako ng mabuti. nalulungkot ako sa kinahinatnan ng istorya namin. Alam kong ako yung may pagkukulang at pagkakamali. Minahal niya ako pero

MARIYA MARIA POINT OF VIEW Napopoot ako. Sobrang galit ang nararamdaman ko ngayon sa aking puso. Nalaman na kung sino ang nasa likod nang pagkasunog at sa wakas ay makakamit na rin ang hustisya nang pagkamatay ng pamilya ko. Galit na galit ako sa ginawa niya. Gusto ko siyang mabulok sa kulungan para sa hindi makataong ginawa niya sa pamilya ko. Pero ano? anong ginawa niya? "Mariya, may sasabihin ako. Kakakausap ko lang sa mga Pulis. Masamang balita." masinsinan ang ginawang pagkausap ni Ralph sa akin. Sa dami nang nangyari sa buhay ko, sa dami nang masamang balitang natanggap ko, sa tingin ko ay hindi na ako mabibigla. Ang importante na lang kasi sa akin ngayon na talagang pinangangalagaan ko ay ang anak ko sa sinapupunan ko. "Ano 'yon?" Walang buhay kong tanong. "Hindi naman siguro nakatakas si Zahara?" sa ngayon kasi ay yun na lang ang masamang balitang maaari kong matanggap. "Higit pa roon." wika muli ni Ralph. "ANONG HIGIT PA ROON? DIRETSOHIN MO NA NGA AKO, RAL

MARIYA MARIA POINT OF VIEW Ang tagal kong tiniis ang sarili ko. Ang tagal kong nagsinungaling sa puso ko. Sinabi kong hindi ko na mahal si Dos pero ang totoo ay labis akong nasasaktan ngayon. "Anong nangyayari? Bakit ganun? bakit kung kailan ko na-realise na dapat ko nang ipaglaban ang pagmamahalan namin ay saka ganito pa ang nangyayari? Dos, lumaban ka! Lumaban ka, please! Nandito kami ng anak mo. Lumaban ka..." durog na durog ang puso ko habang pinapanood ko siya habang ni-rerevive ng mga doktor. Hindi ko kinakaya kaya pinili ko na lang na lumabas ng ICU at sa labas ko na lamang ipinagpatuloy ang pag-iyak. Sa mga oras din na ito ay isa lang ang iniisip ko. Hindi na ako lalayo. Hindi ko siya iiwan. Patawarin ako ng Diyos pero hindi na ako lalayo kay Dos. Alam kong maaaring huli na pero gusto ko nandito lang ako palagi. Mahal na mahal ko si Dos at iyon ang bagay na hindi na magbabago. Hindi ko na kayang magmahal pa ng iba. Siya lang ang gusto ko dahil siya ang ama ng ana