All Chapters of DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย: Chapter 31 - Chapter 40

ฉันดึงประตูห้องนอนปิดพลางกวาดสายตามองหาป้าแม่บ้าน แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า บนโต๊ะอาหารก็เช่นกัน เธอลืมรึเปล่านะ…ว่าฉันต้องกินข้าวกินยาตรงเวลา จุดหมายถัดไปของฉันคือห้องครัว ถ้าคนที่กำลังตามหาไม่อยู่ในนั้น ก็คงต้องแสดงฝีมือเองแล้วละ สุดฝีมือของฉันคงเป็นเมนูไข่กับมาม่า แต่อย่างหลังคงต้องตัดทิ้งไปก่อน ไม่งั้นกระเพาะคงได้ทะลุจริงๆ แน่ฉันตรงไปเปิดตู้เย็น หยิบไข่ไก่แต่ยังไม่ทันได้เอาออกมา ฉันก็วางมันคืนที่เดิมเมื่อเหลือบไปเห็นหม้อขนาดกลางตั้งอยู่บนเตา ไอน้ำที่เกาะอยู่ใต้ฝาหม้อที่เป็นกระจกนั่นแสดงให้เห็นว่าไฟคงจะดับได้ไม่นานนัก ฝาหม้อถูกเปิดในเวลาต่อมา กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารสุดโปรดลอยเตะจมูก จนทนแทบไม่ไหว ข้าวต้มกุ้งเนี่ย กินติดกันทุกมื้อ ทุกวันก็ยังได้ ไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิดขณะที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูคอนโดและคิดว่าคงจะเป็นป้าแม่บ้านเลยเอ่ยถาม“ข้าวต้มนี่ ป้าทำไว้ให้ฉันใช่ไหมคะ”แต่ก็ไม่ได้รอฟังคำตอบ เพราะยังไงมันก็ต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว“ฉันจัดการเองแล้ว ป้าไปทำอย่างอื่นต่อเลยก็ได้ค่ะ” ฉันพูดต่อขณ

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นติดต่อกันสามครั้งหลังจากที่นายมธุษินทร์ออกไปได้สักพัก แน่นอนว่าไม่ใช่เขาหรือป้าแม่บ้าน สองคนนั้นคงเปิดเข้ามาเลยโดยไม่กดกริ่งฉันวางช้อนลงและเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือนคนใหม่“อาม่า”“ลื้อมัวทำอะไร อาม่ารอตั้งนาน” หญิงทรงอำนาจประจำตระกูลเรืองขจรบ่นอุบ ก่อนจะสาวเท้าผ่านประตูเข้ามา“หนูกินข้าวอยู่ ทำไมจะมาไม่โทรบอกละคะ” ฉันตอบพลางเลื่อนมือขึ้นประคองหญิงสูงวัยที่เดินลิ่วไม่ใจใคร การปิดประตูจึงเป็นหน้าที่ของ น้าหลิว ผู้ติดสอยห้อยตามคนสนิทของอาม่าเรียกได้ว่าถ้าเจออาม่า ก็ต้องเจอน้าหลิวเช่นกันหลังจากนั้นน้าหลิวก็หอบของพะรุงพะรังตรงเข้าห้องครัว จะมีใครที่ทำทุกอย่างโดยไม่ต้องรอคำสั่งแบบนี้ได้อีก อาม่าหยุดมองตามคนสนิทเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาฉัน“ได้ข่าวว่าหลานสาวไม่สบาย อาม่าก็เลยมาหา ไหนดูสิ เป็นไงบ้าง” มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหยี่ยวย่นถูกยกขึ้นขนาบสองข้างแก้มฉัน หันซ้ายทีขวาทีเพื่อสำรวจ“หนูไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย อาม่าไม่เห็นต้องลำบากมาเลย”&

เช้าวันต่อมา…เชี่ยยยย!!!ป๊อก…อ๊ะ!ฉันสะดุ้งโหยงพร้อมกับปล่อยมือถือที่นอนไถดูหน้าจออยู่ในตอนแรกล้วงลงบนสันจมูกอย่างจัง เมื่อคนที่อยู่ข้างเตียงรู้สึกตัวตื่นพร้อมกับสบถเสียงดังลั่น จากนั้นเขาดีดตัวลุกขึ้นราวกับสปริง“…ตะโกนทำบ้าอะไร ตกใจหมด ซี๊ดดดด....” ฉันบ่นพลางยกมือลูบดั้งตัวเองปอยๆ ลุกขึ้นนั่งจ้องมองคนตัวสูงตาขวาง ฉันเจ็บตัวเพราะหมอนี่อีกแล้วนะ“ทำไมไม่ปลุกวะ แม่งเอ๊ย”“นี่...ด่าฉันเหรอ” ฉันขมวดคิ้วถามคนที่ยกมือยีผมตัวเองอย่างหัวเสีย หันซ้าย หันขวา ท่าทางลนลานก่อนจะพุ่งตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าริมสุด“ฉันมีประชุมสำคัญตอนเก้าโมงครึ่ง” เขาบอก พลางหยิบผ้าขนหนูขึ้นพาดบ่า สาวเท้าเข้าห้องน้ำและปิดประตูด้วยความเร่งรีบ“เอ้า แล้วใครจะไปรู้ละ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางคิดว่าเขาต้องกำลังโมโหฉันอยู่แน่ๆ เพราะฉันเป็นคนทำให้เขาหลับสนิทขนาดนี้ ก่อนจะชำเลืองตามองนาฬิกาที่ตอนนี้แสดงเวลาเก้าโมงพอดีเป๊ะ เพราะฉะนั้นเขามีเวลาเหลืออีกแค่สามสิบนาที จากนี้ถึง AJD ถ้าจะให้ทัน

ช่วงค่ำของวัน…@สนามแข่งรถฉันเดินตามแผ่นหลังของผู้ชายที่ยังอยู่ในชุดทำงานเพียงแต่ปราศจากสูทและเนคไท เลิกคิ้วจ้องมองอย่างไม่เข้าใจเขาไปรับฉันและบอกว่าจะพาไปเปิดหูเปิดตา ในตอนที่รถถูกเลี้ยวเข้ามาจอดยังสนามแข่งรถขนาดใหญ่ ฉันรู้สึกถึงสิ่งที่เขาบอกได้จริงๆ ทว่าเขากลับพาฉันเข้ามาในตึกปิดทึบ แล้วฉันจะเห็นบรรยากาศด้านนอกได้ยังไง คำว่าเปิดหูเปิดตาของเขาคืออะไรและไม่กี่นาทีต่อมาเรียวขายาวหยุดนิ่งหน้าห้องหนึ่งที่อยู่มุมสุดของชั้นก่อนจะดันประตูเปิดบรรยากาศรอบข้างที่เงียบสนิทก่อนหน้าแปรเปลี่ยนไปในทันที เสียงเจี๊ยวจ๊าวข้างในดังแทรกออกมา ทั้งที่ฉันยังไม่ทันโผล่หน้าเข้าไปด้วยซ้ำ ห้องนี้เก็บเสียงดีเอาเรื่อง…พอฉันก้าวเข้ามาในห้องสิ่งแรกที่สะดุ้งตากลับไม่ใช่ผู้คนแต่เป็นผนังกระจกบานใหญ่นั่นมากกว่า เพราะขนาดฉันที่ยืนห่างจากตรงนั้นราวสามสิบเมตรยังมองเห็นด้านนอกได้ชัดแจ๋ว แน่นอนว่ามันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อดูอะไรสักอย่าง“เขยิบดิ๊” เสียงของนายมธุษินทร์ดึงความสนใจฉันกลับมา ณ จุดที่ยืน ในเป็นตอนที่เขาสะกิดผู้ชายที่นั่งริมโซฟาฝั่งขวา

@คอนโด G“อีกแล้วเหรอคะ”พอก้าวเข้าคอนโด น้าหลิวก็ตรงปรี่มาหาฉัน เอ่ยถามพลางยกมือลูบปอยผมที่เปียกหมาดด้วยสีหน้าและแววตาที่มีแต่ความกังวลเต็มไปหมด“....” ฉันเลือกที่จะยักไหล่ขึ้นให้ท่านแทน คนเก่าคนแก่ของเรืองขจรรู้จักฉันดีมากพอที่จะไม่ต้องอธิบายเกี่ยวกับสภาพฉันตอนนี้ เพราะเห็นกันจนชินตั้งแต่สมัยมัธยม เพียงแต่ท่านก็ยังอดห่วงไม่ได้ที่เห็นฉันเป็นแบบนี้“เจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ” น้าหลิวถามฉันแต่ชำเลืองมองผู้ชายที่ตามหลังฉันเข้ามา“ขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ฉันแทรกขึ้นในตอนที่นายมธุษินทร์กำลังอ้าปากพูด ก่อนจะตวัดตาดุ ปรามไม่ให้เขาพูด ส่งผลให้ริมฝีปากหยักหนาเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรงดังเดิม ฉันไม่อยากให้อาม่ารับรู้เรื่องเล็กน้อยไร้สาระพวกนี้สักเท่าไหร่หลังจากนั้นฉันก็เดินเข้าห้องนอนพร้อมกับความเซ็งนิดหน่อย ที่สุดท้ายแล้วไม่ได้ดูแม้แต่ล้อรถในสนามสักคัน ลมหายใจถูกพ่นออกปากอย่างเหนื่อยหน่าย เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่เหล็กดูดแต่ความเฮงซวย ไปไหนมีแต่เรื่อง บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง…ฉันโคลงศีรษะไปมาเล็กน้