All Chapters of DEEP LOVE รักสุดใจ...นายแบดบอย: Chapter 21 - Chapter 30

ฉันถูกพามาคอนโดที่เคยมาแล้วครั้งหนึ่ง ไม่มีการพูดคุยระหว่างเราหลังจากจบประโยคนั่น และพอส่งฉันถึงที่เขาก็รีบร้อนออกไป ฉันเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักว่าเขาจะไปไหนหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินเช็ดผมตัวเองสำรวจรอบคอนโด ครั้งก่อนฉันรีบร้อนออกไปจนไม่ทันได้ดูว่าข้างนอกห้องนอนเป็นยังไงบ้างมันเพอร์เฟกต์มากแทบจะทุกตารางนิ้ว ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงมุมพอดีเลยทำให้เห็นวิวเมืองผ่านผนังกระจกได้ทั้งสองด้าน ห้องครัวที่แทบจะมีครบทุกอย่าง ประมาณว่าเปิดร้านอาหารย่อมๆ ได้เลยแหละ สำคัญคือมีตู้โชว์ขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำสีเหลืองอำพันหลากหลายยี่ห้อ ล้ำค่าสุดๆแต่ก็แอบแปลกใจอยู่นะ คอนโดใหญ่ขนาดนี้มีห้องนอนห้องเดียวได้ยังไง ถึงห้องนอนมันจะใหญ่มากก็เถอะฉันเดินกลับเข้ามาสำรวจตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่ถูกบิ้วอินไปกับผนังฝั่งห้องน้ำทั้งหมด ค่อยๆ เปิดออกดูทีละตู้ ข้าวของเกินครึ่งของฉันถูกย้ายมาจัดไว้ในนี่อย่างเป็นระเบียบ น่าจะเป็นตอนที่เรายุ่งอยู่กับงานช่วงกลางวัน เด็กที่บ้านบางส่วนคงถูกแบ่งมาจัดการเรื่องนี้ส่วนตู้สุดท้ายเป็นของ…เอ๊ะ! ทำไมมีของเขาอยู่ในนี้ด้วยล่ะ ที่นี่มีห้องนอนห้องเดียว ไม่ใช่สำหรับฉันคน

ฉันเลื่อนกระจกรถฝั่งที่ตัวเองนั่งลงในตอนที่เพื่อนสนิทกำลังจะเอื้อมคว้าที่จับประตู มันตกใจนิดหน่อย ขมวดคิ้วเอียงคอมองฉันและผู้ชายที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยสลับไปมาชั่วขณะอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะชักมือกลับและเบี่ยงตัวไปเปิดประตูข้างหลังแทน“สวัสดีค่ะ” เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยทักทายเจ้าของรถหลังจากที่มันดึงประตูรถปิด“สวัสดีครับ” นายมธุษินทร์โค้งรับแบบยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับมาโฟกัสถนนด้านหน้าและเข้าเกียร์ออกรถ ดูมารยาทดีกันจังเลยแฮะ“สวัสดีค่ะ…เพื่อน” ฉันหันไปล้อเลียนเพื่อนสนิทตัวเอง “กูจะอ้วก”“อีนี่…” มันสบถเสียงแผ่วแต่เน้นหนักในตอนที่ฉันกำลังเอื้อมมือไปยีหัวมันด้วยความหมั่นไส้“หึ...” ฉันชะงัก ตวัดตามองคนข้างๆ เขารีบยกแขนขึ้นใช้ศอกเท้าประตูรถฝั่งขวา เอามือบังปากตัวเองที่ยังหยุดขำไม่ได้ เนียนมากมั้ง…เหอะ“ใครอนุญาตให้หัวเราะไม่ทราบ” ฉันถามพร้อมกับดึงตัวกลับมาพิงเบาะ จ้องหน้าเขาเขม็ง“เอ้า! มันห้ามกันได้ด้วยไง๊? ประหลาด” เขาว่า&

ฉันสะดุ้ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเสียงของบานประตูที่งับเข้าหากันสนิท ดูเหมือนคนปิดพยายามจะทำให้มันเบาที่สุดแล้ว แต่ก็นั่นแหละ…เฮ้อ ฉันเองก็ไม่ได้หลับสนิทเท่าไหร่ การลงกลอนประตูอย่างแน่นหนาสามารถขัดขวางการบุกรุกของคนภายนอกได้เพียงอย่างเดียวสินะ นายมธุษินทร์ต้องมีกุญแจห้องนอนอยู่ในมือแน่ๆฉันยันตัวขึ้นนั่ง ปรายตามองบนฟูกด้านข้างที่ไม่มีแม้แต่รอยยับ สิ่งนี้ทำให้ฉันโล่งใจนิดหน่อยมือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นคลึงเบ้าตาตัวเองเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมออกปาก ไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน…ฉันถึงจะชินกับการที่ต้องมีเขาอยู่ในชีวิตแสงไฟสลัวจากโคมไฟยังพอทำให้ฉันมองเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังแสดงเวลาตีหนึ่งสิบห้านาทีฉันเอื้อมไปคว้าเหยือกน้ำที่หลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่หยดขึ้นมาดู ถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำไมฉันถึงลืมเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นะ ต้องออกไปข้างนอกจนได้…ขาเล็กหย่อนลงใส่สลิปเปอร์ข้างเตียงและเดินตรงไปดึงประตูเปิดดวงไฟบนเพดานยังคงเปิดสว่างโร่ทั้งสี่มุมของห้องนั่งเล่น เสียงน้ำไหลอย่างต่อเนื่องดังมาจากห้องน้ำ เขาคงกลัวว่าฉันจะตื่นเลยออกมาอาบ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา….21.00 น.ฉันยืนใส่ตุ้มหูอีกข้างหน้ากระจกให้เสร็จก่อนหันซ้ายหันขวา สำรวจความสวยของตัวเองอีกนิดหน่อย หยิบกระเป๋าสะพายคู่ใจเดินลิ่วออกมาจากห้องนอน เท้าเล็กชะงักเมื่อเห็นหมอนกับผ้าห่มพับไว้อย่างดีโดยฝีมือป้าแม่บ้านที่ถูกจ้างมาในช่วงกลางวัน ทั้งทำความสะอาดและดูแลฉันช่วงนี้นายมธุษินทร์กลับดึกทุกวัน มิหนำซ้ำกลับมาแล้วยังทำงานต่ออีก เขาก็เลยไม่มีเวลาเข้าไปกวนฉันในห้อง ตื่นเช้ามาก็ไม่เคยเจอ ป้าแม่บ้านบอกว่าเขาออกไปก่อนที่เธอจะมาถึงด้วยซ้ำ นั้นแปลว่าเขาออกไปทำงานตั้งแต่ยังไม่แปดโมงเช้า แต่ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี…การเจอกันของเราควรเกิดขึ้นให้น้อยที่สุดฉันหลุดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินตรงออกจากคอนโดแต่ความจริงฉันยังไม่เลิกล้มความคิดที่จะเข้าไปทำงานที่บริษัท ถึงแม้จะไม่มีใครเห็นด้วยเลยก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นอาม่าหรือแม่ นายมธุษินทร์นั่นยิ่งแล้วใหญ่ สั่งห้ามเด็ดขาด ทำไมทุกคนถึงคิดว่าฉันทำงานไม่เป็นนะช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันพยายามเข้าไปอ้อนอาม่าทุกวัน แต่ก็ไม่สำเร็จ แอบเข้าไปที่บริษัท ก็โดนแม่ไล่กลับ เฮ้อออ…แต่คนอย่างฉัน

 เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูห้องตรวจออกมาเห็นผู้ชายที่ทุกคนต่างก็พากันพูดว่าเขาเป็นสามีของฉัน นั่งก้มหน้างุดอยู่บนเก้าอี้ มือข้างหนึ่งของเขายังคงนวดขมับและหว่างคิ้วสลับไปมา คล้ายกับกำลังบรรเทาความเหนื่อยล้าแวบหนึ่งมีความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามา ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร อยู่ดีๆ ก็นึกโทษตัวเองที่สร้างแต่เรื่องให้เขาไม่หยุดหย่อน ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันแอบเข้าไปดูMacBookอยู่บ่อยๆ เรียกได้ว่าทุกครั้งที่มีโอกาส เลยทำให้รู้ว่าเขาทำงานหนักมาแค่ไหน ไม่เหนื่อยสิแปลก เล่นควบสองบริษัท วิ่งไปวิ่งมา และไม่ว่าเขาจะทำมันเพราะต้องการช่วยบริษัทของป๊าจริงๆ หรือไม่ก็ตาม ฉันก็ไม่อยากสนใจเหตุผลแล้ว คงเป็นเพราะคำพูดอาม่าด้วยแหละมั้ง[เชื่อใจสามีของตัวเองเถอะ อีไม่มีวันทำร้ายพวกเราหรอก]ถึงฉันจะยังไม่เข้าใจมันทั้งหมด แต่ฉันก็เลือกจะเชื่อใจเขา…ในเรื่องนี้และพอจะได้พักก็ต้องมาเหนื่อยเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะเย็นชากับเขาจนไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ“เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เสียงเอ่ยถามจากนางพยาบาลที่ดังมาจากด้านห