All Chapters of พ่ายรักบุปผาพิษ: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจัดการไก่ทั้งหกตัวจนหมด คนทั้งสี่ก็เก็บของลงจากบนเขา วันนี้ซูเจินจูไม่อยากกลับเย็นจนเกิดไปเพราะต้องนำสมุนไพรในตระกร้าไปปลูกและเก็บให้เรียบร้อยก่อนเดินทางกลับอำเภอเหอวันพรุ่งนี้หยางหย่งเจิ้งเดินมาส่งซูเจินจูถึงหน้าเรือนหอมหมื่นลี้ก่อนจะแยกตัวกลับไปที่กระท่อมริมลำธารของเขาทันทีที่หยางหย่งเจิ้งเปิดดประตูเข้ามา ชายชุดดำในกระท่อมก็โค้งคำนับเขาทันที“เหวินอี้คารวะท่านรองแม่ทัพ”“ไม่ต้องมากพิธี เจ้ามีข่าวใหม่หรือไม่”“ข้าสืบมาได้ว่าก้านลู่ร่วมมือกับผู้ช่วยนายอำเภอของอำเภออู๋เป็นสายให้แคว้นจิ้น ตอนนี้แคว้นจิ้นละทิ้งการโจมตีฝั่งใต้แต่ยกทัพเลียบเขามายังฝั่งตะวันออกเฉียงใต้แทน คงตั้งใจตีเข้ามาทางตำบลไป่เข้าอำเภออู่เลียบกำแพงเมืองหลวงแบ่งสองทัพเข้าทั้งทางประตูทิศใต้และทศตะวันออกขอรับ”“สืบต่อว่าผู้ช่วยนายอำเภออู๋ติดต่อกับใครอีกบ้าง สืบเรื่องของนายอำเภออู๋ด้วยหากไม่ใช่พวกเดียวกันก็ใช้เขาซ้อนแผนปล่อยข่าวลวงให้ทัพศัตรู ดูท่าคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลังจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว”“พวกข้าจะรีบไปสืบและส่งข่าวกลับมา ท่านรองแม่ทัพจะอยู่ที่หมู่บ้านนี้ต่อหรือขอรับ ข้าคิดว่าชาวบ้านที่นี่วุ่นวายกับท่านมากเกินไปนั

การเดินทางไปยังหมู่บ้านซานครั้งนี้เต็มไปด้วยความราบรื่น เฟยหลันเล่าเรื่องในเมืองหลวงให้ซูเจินจูฟังตลอดทาง นางเกิดและเติบโตที่เมืองหลวง ขนมร้านใดอร่อย อาหารเหลาใดเลิศรสนางล้วนรู้จัก แต่ละปีในเมืองหลวงจะจัดงานต่างๆมากมายที่นางชื่นชอบมากที่สุดคือเทศกาลดอกไม้ไฟ แต่ในทุกเทศกาลนางไม่เคยได้ปล่อยใจชื่นชมการแสดงเพราะนางต้องคอยคุ้มกันนายหญิงที่ออกพบปะเหล่าสตรีชั้นสูงในงานนั้น เหล่าสตรีในเมืองหลวงล้วนน่ากลัว อุบายแยบยลที่ถูกจัดวางอย่างดีราวกับหมากในกระดานที่ขอเพียงพวกนางเริ่มลงมือ หากรู้ตัวช้าก็ไม่มีหวังที่จะพลิกกระดานขึ้นมาเป็นฝ่ายกุมอำนาจได้ ด้วยเพราะเป็นการเดินทางที่ไม่เร่งรีบ หลีกเลี่ยงทางเล็กแคบเลือกเดินทางผ่านถนนเส้นหลักทำให้การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลาเกือบสามชั่วยาม แต่เป็นสามชั่วยามที่ซูเจินจูเพลิดเหลินไปกับทิวทัศน์สองข้างทางและเรื่องเล่าของเฟยหลันที่ไม่ต่างจากเทพนิยายในโลกที่ซูเจินจูจากมา“คุณหนูของบ่าว มาแล้วหรือเจ้าคะ รีบเข้าไปพักก่อนเถอะเจ้าค่ะ บ่าวจะให้ซินเซียงไปยกขนมกับน้ำชามาให้”“สี่เสวี่ยเจ้าใจเย็นก่อน คิดถึงข้าเพียงนั้นเชียวหรือ ให้ข้าเดินดูพวกนางสักหน่อยเถอะ พวกนางล้วนเป็นคนปักผ

เฟยหรงกลับมารายงานเรื่องของเฟยอวี่ให้ซูเจินจูรู้“พวกค้ามนุษย์ยี่สิบคนหรือ เฟยหรง เจ้าไปบอกให้นางหาสัญญาทาสของตนเองให้เจอ เราจะบุกเข้าไปฆ่าพวกมันทั้งหมด” ในเมื่อเป็นคนเลวก็ไม่จำเป็นต้องต่อรองอะไร คนที่ขโมยชีวิตของผู้อื่นมาขายแลกเงินไปปรนเปรอตัวเอง ก็สมควรเอาชีวิตของมันปรนเปรอเหล่าเด็กๆที่ต้องตาย ชดใช้แก่ครอบครัวที่ต้องพลัดพรากจากกัน“คุณหนู ตอนที่บ่าวออกมา สังเกตว่านางน่าจะถูกเฆี่ยนตีมาก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่านางจะรับมือคนพวกนั้นไหวหรือไม่ คุณหนูอยู่ข้างนอกนี่เถอะเจ้าคะ หากถูกจับได้คุณหนูจะได้ไม่เดือดร้อน”“เช่นนั้นหรือ ... เฟยหลัน พิษแมงมุมที่ข้าเคยให้เจ้ายังเหลืออยู่หรือไม่”“เหลืออยู่เจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ใช้พิษเถอะ จัดการพวกมันเงียบๆอาจจะดีกว่า เจ้ามอบพิษแมงมุมให้เฟยหรง เฟยหรงเจ้าส่งยาพิษเข้าไปให้เฟยอวี่ ใช้เพียงสองหยดเท่านั้น ให้ยาแก้พิษนางไปด้วย คืนนี้เราจะลงมือ เมื่อนางออกมาข้ากับนางจะเอาเอกสารไปที่โรงค้าทาสทำเรื่องซื้อตัวนาง เฟยเมี่ยวเมื่อข้าทำเรื่องซื้อตัวนางเสร็จแล้วเจ้าไปแจ้งทางการอย่างลับๆให้มาช่วยเด็กพวกนั้น”“บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ”คืนเดือนมืดไร้แสงดาวแม้แต่แสงจันทร์ก็ไม่กระจ่า

“ท่านอา เหตุใดต้องมาซักผ้าที่นี่ด้วยล่ะเจ้าคะ ไม่สู้ไปนั่งทางนั้นรวมกับคนอื่นๆไม่กว่าหรือ” เด็กหญิงตัวน้อยที่เคยไปอวยพรวันเกิดให้ซูเจินจูที่เรือนหอมหมื่นลี้ถามหญิงสาวที่อยู่ข้างๆด้วยแววตาสงสัย“เจ้าจะไปรู้อะไร นั่งตรงนี้มีต้นไม้ใหญ่ คอยบังแดด เหตุใดต้องไปนั่งรวมกันอยู่ตรงนั้น”“ตรงนั้นก็มีต้นไม้นะเจ้าคะ แล้วนี่ก็เย็นมากแล้วมีแดดที่ไหนกัน ข้าอยากไปนั่งคุยเล่นกับอาอี๋มากกว่า” เจียงชิงนั่งซักผ้าไปก็บ่นไป นางนำผ้ามาซักตั้งแต่ยามเว่ย หากท่านอาของนางช่วยซักผ้าบ้างป่านนี้นางคงตากผ้าจนเสร็จและเริ่มทำกับข้าวเย็นแล้ว สายตาของเจียงชิงจ้องมองที่ท่านอาของนางที่เอาแต่มองเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กนั้น เห้อ อยากมองก็มองเถอะ แต่มือว่างๆทำไมไม่ช่วยนางซักผ้าพวกนี้บ้างนะ เจียงชิงซักผ้าทั้งหมดจนเสร็จ เจียงเหม่ยเหมยก็ยังคงมองกระท่อมน้อยตรงหน้าอย่างรอคอย ‘เหตุใดวันนี้ยังไม่ออกมานะ หรือว่าไม่อยู่’“ท่านอา ข้าซักผ้าเสร็จแล้ว เรากลับกันเถอะ”“เจ้ากลับไปก่อน ข้ามีธุระต้องทำ”“ท่านอา ไม่ใช่ว่าข้าอยากขัดขวางทางเดินท่าน แต่ข้าเอาผ้าทั้งหมดกลับไปคนเดียวไม่ไหว ท่านช่วยข้าแบกกลับหน่อยเถอะ”“เหอะ เจ้านี่ กินข้าวบ้านข้ายั

เฟยหลันเดินตามซูเจินจูไปที่ศาลาเพื่อย่างไก่ป่าทั้งหกตัวต่อ อย่างไรเสียไก่หกตัวนี้ก็ไม่ได้ผิดอะไรนางทำใจเมินพวกมันไม่ลง น่องไก่สิบสองน่องอยู่ในจานของซูเจินจู ตัวไก่ไร้น่องสองตัวถูกส่งไปยังกระท่อมของหยางหย่งเจิ้งพร้อมบะหมี่ผักหยางหย่งเจิ้งเปิดประตูรับไก่ย่างและบะหมี่ผักที่หลิวหยางนำมาส่งให้ เมื่อเห็นว่าหลิวหยางเดินออกไปไกลแล้วจึงหันหลังกลับเข้ากระท่อมของตน“ท่านรองแม่ทัพ เหตุใดไก่ในหมู่บ้านนี้ถึงไม่มีขาหรือขอรับ”“หวู่เยวี้ยน เจ้าจะไปรู้อะไร เด็กสาวบ้านหลังใหญ่ในหมู่บ้านนั่นชอบกินน่องไก่ ท่านรองแม่ทัพถึงได้สั่งให้เจ้าไปจับไก่ป่ามาบ่อยๆไงเล่า”“ไอหย๋า ไอ้เจ้าพวกนี้คือไก่ที่ข้าจับมาอย่างนั้นหรือ”“หยุด เจ้าจับมาคนเดียวหรืออย่างไร แล้วเหตุใดจึงมาเพียงพวกเจ้า ทำไมเหวินอี้ไม่มาด้วย” หยางหย่งเจิ้งปรามทั้งสองก่อนจะพูดเรื่อยเปื่อยไปมากกว่านี้“เรียนท่านรองแม่ทัพ เหวินอี้ตามสืบเรื่องยาพิษที่ใช้ปลิดชีวิตก้านลู่อยู่ขอรับ หากรู้ว่าเป็นพิษชนิดใดคงสืบหากบฏได้เร็วขึ้น”“เรื่องรองนายอำเภออู๋ไปถึงไหนแล้ว”“ตอนนี้ถูกจับขังคุกอยู่ที่อำเภออู๋ ปิดปากเงียบ คืนนี้จะเริ่มการทรมานขอรับ”“ดี อย่างไรก็ต้องรู้ให้