All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง: Chapter 21 - Chapter 30

“นางมิได้มีสายเลือดตระกูลซูเจ้าค่ะ ทะ ท่านพ่อของข้าเพิ่งค้นพบความจริงข้อนี้ ดังนั้นมิเท่ากับว่าสัญญาแต่งงานโมฆะหรือเจ้าคะ นะ นางเป็นบุตรีตัวปลอม ท่านอย่าโดนนางหลอกนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ”“..!!..”ซูเมิ่งอยู่ดีดีก็ตัวสั่นเทาราวกับลูกนกหนาวเหน็บเพราะเปียกฝน หญิงสาวเงยหน้ามองหยางเหวิน นางอยากมองลึกเข้าไปในดวงตาเย็นชาคู่นั้นเพื่ออ่านความคิดของเขาเหลือเกิน แต่นางอ่านไม่ออก ซูเมิ่งก้มหน้าลงพยายามสะกดความรู้สึกความขมขื่นในหัวใจอยู่ดีนางก็รู้สึกว่าตนเองกำลังจะโดนผู้คนรอบกายทิ้งไปเสียหมดทั้งที่นางเคยคิดว่าตนเองเตรียมใจสำหรับเรื่องเหล่านี้เอาไว้แล้วก็ตามซูเมิ่งไม่อยากจะเชื่อคำพูดของสตรีร้ายกาจอย่างซูฮวา แต่หากเรื่องพวกนี้มิใช่เรื่องจริง อีกฝ่ายคงมิกล้ามาพูดต่อหน้าผู้อื่นเช่นนี้แน่ซูเมิ่งถอยหลังออกมาจากอ้อมอกที่ห่อล้อมนางราวกับต้องการปกป้องนางจากสิ่งอันตรายภายนอก“ข้าต่างหากเจ้าค่ะที่เป็นบุตรีเพียงคนเดียวของตระกูลซู หะ....”“พล่ามจบหรือยัง....”“ทะ ท่านแม่ทัพ ไยท่านจึงเอ่ยเช่นนั้น ท่านมิเชื่อข้าหรือเจ้าคะ ขะ ข้ามีหลักฐาน เดี๋ยวข้าจะนำมาให้ท่านดะ....”“จับตัวนางออกไปให้พ้นสายตาข้า หากนางรั้งรอ ก็ต

“ท่านคือเจ้าหนูใบ้ผู้นั้น...หรือ...เจ้าคะ”“ใช่ ไม่สิ ข้ามิใช่เจ้าหนู และข้าก็มิได้บ้าใบ้”เสียงเรียบแฝงความไม่พอใจเปล่งออกมาทำให้ซูเมิ่งเบิกตาโตและอ้าปากกว้างกว่าเดิมเนื่องจากภาพความทรงจำในอดีตเจ้าหนูตัวน้อยของนางนั้นทั้งผอมแห้ง เนื้อแทบไม่มี เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลและที่จำได้คือเจ้าหนูมีรอยปานอยู่ที่แผ่นหลังช่วงเอวรอยใหญ่ซูเมิ่งดูเหมือนสติหลุดลอยไปแล้วนางจึงลืมว่าบุรุษร่างสูงใหญ่เบื้องหลังเป็นสามีที่นางเคยหวาดกลัวแค่ไหน มือบางถือวิสาสะแก้สายคาดเอว ปอกเปลือกเสื้อผ้าทั้งตัวในและตัวนอกออกถลกให้เสื้อมากองกันที่เอวของเจ้าของร่างสูงใหญ่และท้ายที่สุดนางจับเขาหันหลัง ส่วนนางก้มลงไปนั่งเพื่อให้ระดับสายตาอยู่ที่แผ่นหลังตรงเอวหยางเหวินมีปานแดงรูปใบไม้จริงด้วย“เจ้าหนูผู้นั้น!”ซูเมิ่งรู้สึกดีใจยิ่งนักที่สุดท้ายแล้วนางก็ได้เจอตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสารผู้นั้นซูเมิ่งเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ในแต่ละวันนางมิยอมแพ้ในการตามหาตัวเด็กน้อยผู้น่าสงสาร คิดลบที่สุดเท่าที่คิดได้ นางเคยคิดถึงขนาดว่ามีคนจับตัวเด็กน้อยไปด้วยซ้ำ“โชคดียิ่งนัก ที่เจ้าปลอดภัยเช่นนี้”ซูเมิ่งน้ำตาคลอรื่นออกมาจนเอ่อล้น นิ้วเรียว

“วันนี้ฮูหยินของบ่าวตื่นสายยิ่งนัก นายท่านมิคิดอดใจไว้บ้างเลยนะเจ้าคะ เมื่อเช้าบ่าวสาวใช้ในจวนต่างไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาในเรือนใหญ่เชียวนะเจ้าคะ เกรงว่าจะรบกวนเวลาของพวกท่าน”คำเอ่ยแซวตามประสาบ่าวคนสนิททำให้ซูเมิ่งหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อขณะกำลังนั่งแปรงผมอยู่หน้าคันฉ่องดวงตากลมโตงดงามมองไปที่ใบหน้าตนเองในกระจกจึงรู้สึกตัวว่ามิควรคิดเรื่องพวกนี้ให้เลยเถิดไปไกลมากนัก....เกรงว่าเดี๋ยวจะสายเกินไปที่จะกลับลำและเป็นนางเองที่จะเจ็บปวด“ข้ามีเรื่องจะวานให้เจ้าทำ จิวซือ”“ได้เลยเจ้าค่ะ”บ่าวผู้ภักดีที่มิได้สังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของเจ้านายตนเองฉีกยิ้มรับคำด้วยน้ำเสียงร่าเริง“เจ้านำเงินนี้ไปซื้อห้ามครรภ์มาให้ข้าทีสิ แอบออกไปอย่าให้ผู้ใดรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาด”“หะ หา ฮูหยินไยจึงเป็นเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”“เถอะน่า ข้ามีเหตุผลของข้า”“ตะ แต่ว่า นายท่านรังแกขืนใจฮูหยินของบ่าวหรือเจ้าคะ”ซูเมิ่งส่ายศีรษะนางส่งยิ้มละไมพลางมองใบหน้าสับสนวุ่นวายใจของบ่าวผู้ภักดีผ่านคันฉ่อง“มิใช่หรอก ข้าเต็มใจ ท่านหยางเหวินมิได้บังคับข้าหรอกจิวซือ เพียงแต่เขา เขา....”....มิได้รักนางที่ชายหนุ่มทำทั้งหมดเป็นเพราะต้อง

บทที่สิบสามภรรยากับอีกหนึ่งตัวตนลึกลับ“ถวายบังคมพะย่ะค่ะไทเฮา”“ท่านแม่ทัพหยางเหวินมาพอดี ข้ากำลังหารือกับมารดาของเจ้าเรื่องแต่งฮูหยินเอกเข้าเรือนเจ้าอยู่พอดี มาๆ เดินมานั่งคุยกันหน่อยตามประสาญาติพี่น้อง อย่าได้เกร็งหรือเกรงใจกันเลย”“....”อึดอัดใจยิ่งนักซูเมิ่งนั่งอยู่กับที่ไม่แม้หันมองผู้มาใหม่ นางยกถ้วยชาตรงหน้าขึ้นมาดื่มราวกับนางกำลังนั่งดูโรงละครโรงเล็กเล่นด้วยความรื่นเริงแม้ใบหน้าของนางจะไร้ซึ่งความสนุกก็ตามทีซูเมิ่งมิได้หันไปมองผู้มาใหม่นางจึงไม่รู้ว่าตั้งแต่ หยางเหวินเดินเข้ามาว่าสิ่งแรกที่ชายหนุ่มทำคือการถวายความเคารพผู้มีอำนาจสูงสุดในยามนี้ทว่าสองตาของเขาหาได้มองไทเฮาไม่หยางเหวินเห็นภรรยาของตนเองนั่งนิ่งยังคงรอดปลอดภัยในรั้ววังหลวงอันแสนอันตรายแห่งนี้ก็พลันรู้สึกโล่งใจไปด้วยทว่าพอได้ยินบทสนทนาที่พวกนางกำลังคุยกัน จากตอนแรกที่คลายความกังวล หัวคิ้วของชายหนุ่มก็พากันขมวดเข้าหากันโดยมิได้นัดหมายดวงตาสีดำสนิทจ้องเขม็งไปที่มารดาไม่แท้ของตนเองแสดงอาการไม่พอใจชัดเจน“ท่านพี่ ลี่เฉี่ยวดื่มชาตัวนี้ของที่นี่แล้วรสชาติดียิ่งเจ้าค่ะ ท่านพี่มาถึงเหนื่อยๆ จิบชาแก้กระหายดีหรือไม่เ

บทที่สิบสี่ภรรยาง้อสามีปากแข็ง“ท่านหยางเหวินรู้ว่าข้าคือเถ้าแก่เนี้ยร้านหลันฮวาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ”หลังจากซูลั่วและหยางเหวินเดินทางไปแจ้งความหลายข้อหากับซูฮวาที่ศาลยุติธรรมกลางเมืองหลวงเสร็จเรียบร้อย นางและเขาก็นั่งรถม้าเดินทางกลับมายังจวนตระกูลหยางทันทีในระหว่างที่นั่งโดยสารรถม้าซูเมิ่งมีความสงสัยเกี่ยวกับการปรากฏตัวในครั้งนี้ของอีกฝ่ายในใจจึงอดไม่ได้ที่จะสอบถามใบหน้าของหยางเหวินเย็นชาดังเช่นทุกที เกรงว่าหากนางมิเป็นฝ่ายถามวันนี้เขาคงมิอ้าปากถามนางออกมากระมัง“....”“ท่านมิสอบถามข้า ราวกับรู้มานานแล้วใช่หรือไม่”“สิ่งใดที่ภรรยาทำทั้งลับหลังและต่อหน้าข้าล้วนสมควรรู้สิ ข้ารอวันแล้ววันเล่าให้เจ้าเป็นฝ่ายมาสารภาพด้วยตนเอง....ไร้ซึ่งวี่เวว หากวันนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วข้าไม่บังเอิญไปแถวนั้นพอดีเจ้าจะทำอย่างไร ซูเมิ่ง”“ขะ ข้า สามารถแก้ไขปัญหาได้ด้วยตนเองเจ้าค่ะ ก่อนที่ท่านจะมาข้าส่งคนไปตามเจ้าหน้าที่มาเรียบร้อยเช่นกัน”“....”“ซูฮวาเป็นสตรีในห้องหอ มารดาของนางเลี้ยงอย่างเอาแต่ใจ งานหนักมิเคยให้นางแตะ แรงนางมีไม่เยอะหรอกเจ้าค่ะ อย่างมากในตอนนั้นข้าอาจโดนข่วนได้บาดแผลมาเล็กน้อย”“....