All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง: Chapter 11 - Chapter 20

ปึง!ท้ายที่สุดเมื่อมือทั้งสองของเขามิว่างเพราะต้องคอยจับยึดสตรีที่เขาแบกอยู่บนบ่านั้นที่ช่างไม่รู้จักอยู่นิ่งเฉย บอกให้เงียบนางก็หุบปากร้องนั่นแหละ ทว่าบอกให้หยุดดิ้นเพราะเดี๋ยวตกไปไยนางจึงมิหยุดดิ้นเสียทีเหอะ รู้หรือไม่อาการขัดใจยามที่เขาอุ้มนางเช่นนี้มันยิ่งกระตุ้นโทสะในอกของเขาให้มันจวนระเบิดออกมายิ่งนักขณะเดินลอดผ่านซุ้มประตูในเรือนห้องนอน ด้วยเพราะเขาเป็นคนตัวสูงมากกว่ามาตรฐานบุรุษทั่วไปฉะนั้นจึงใช้อีกมือคอยบังไว้เหนือร่างนางอีกทีเพราะกลัวกระแทกโดนคานข้างบนสุดท้ายก็เดินเข้ามาในห้องนอนได้อย่างปลอดภัยสักทีตุ้บไม่รอช้าหยางเหวินก็โยนนางลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนฟูกเตียงนอนทันทีร่างเล็กที่บัดนี้เดือดดาลอัดอั้นมิแพ้ชายหนุ่มรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากเตียง“ห้ามออกจากห้องนี้เด็ดขาด นี่คือคำสั่ง!”คนโดนสั่งตีสีหน้าปั้นปึงใส่เขาขณะจ้องมองเขม็งมา“ข้าว่าเราสองคนไว้ค่อยคุยกันตอนอารมณ์เย็นกว่านี้ดีหรือไม่เจ้าคะ”“ไม่ได้ ข้ารอมานานเกินไปแล้ว”“รออันใด เป็นข้าผู้เป็นภรรยาที่ต้องรอสามีอยู่ที่จวนมิใช่หรือเจ้าคะ”หยางเหวินเหมือนได้ยินเสียงเหอะจากนางแม้ว่าอีกฝ่ายจะมิได้ทำก็ตาม“เจ้าอยู่ที่นี่ในฐ

“ท่านเหวินหยางต้องการไปเที่ยวที่ใดเจ้าคะ ให้คนคุมม้าไปส่งท่านก่อนดีหรือไม่ ธุระของข้ามิรีบร้อนอันใด”ซูเมิ่งไหวตัวทันแล้ว ตอนแรกนางมิอยากคิดเข้าข้างตนเองว่าพ่อสามีตัวดีคนนี้ของนางกำลังตามติดนาง มิใช่เรื่องบังเอิญตั้งแต่เขามักไปนั่งอ่านหนังสือที่เดียวกับนางทุกที่แล้วหยางเหวินกำลังจับตามองดูนางเขาต้องคิดว่านางเป็นสายลับจากตระกูลบ้านเกิดเป็นแน่ฉะนั้นหนนี้นางจึงถามให้เขาตอบก่อนจะได้มิต้องมาโมเมว่าจะไปที่เดียวกับนางอีก“ข้าก็มิรีบ ไปส่งเจ้าทำธุระก่อนเถิด สถานที่ของข้าอยู่ไกล เกรงใจคนคุมบ้างจะให้เขาเทียวไปเทียวมาก็ใช่เรื่อง”“อะ เอ่อ แต่ว่า....”คำอ้างของนางติดไว้ในลำคอเมื่อเห็นสายตาเย็นชาของอีกฝ่ายเหลือบมองมาเกรงว่าพูดไปจะมิต่างจากคุยกับกำแพงไร้ชีวิตน่ะสิดังนั้นซูเมิ่งจึงเปิดม่านออกไปด้านหน้าเพื่อบอกจุดหมายปลายทางของตนเองอย่างยอมจำนน“ไปหอรวมการค้าลู่เหลียน”ใช้เวลาไม่นานนางก็เดินนำบุรุษสองคน หนึ่งเจ้านายหนึ่งลูกน้องที่ล้วนเป็นชาติชาติทหารด้วยกันทั้งสองคนเวลาเดินเข้ามาในหอการค้าเช่นนี้จึงดูโดดเด่นมิน้อยใบหน้าหล่อเหลาแบบดุดัน เรือนกายสูงใหญ่แข็งแกร่ง เดินอกผายไหล่ผึงดูองอาจและมากอำนาจ

ณ จวนตระกูลหยางทันทีที่สองเท้าเหยียบอาณาเขตของจวน บ่าวสาวใช้ผู้หนึ่งที่เหมือนยืนรอการมาของทายาทตระกูลหยางหนึ่งเดียวผู้นี้อยู่แล้วก็ปรี่เข้ามาดักหน้าเจ้านายอย่างใจกล้า“คุณชายเจ้าคะ ฮูหยินหยางเซียงต้องการพูดคุยกับคุณชายเจ้าค่ะ”หยางเซียงคือมารดาเลี้ยงของชายหนุ่มที่เขามิค่อยสนิทกับนางเท่าไหร่นักเพราะแม้ว่ามารดาเขาสิ้นชีวิตลงตั้งแต่เขายังเด็กทว่าแม่เลี้ยงก็มิค่อยได้มีโอกาสเลี้ยงดูเด็กที่วันๆ อยู่ที่ค่ายทหารของบิดาคนนี้สักเท่าไหร่นักความสัมพันธ์ของเขาและนางจึงห่างเหินแต่หยางเหวินก็เคารพนางในฐานะแม่เลี้ยงคนหนึ่ง มิได้รังเกียจอันใด“เรียกข้าอย่างนั้นรึ ได้ นำไปสิ ท่านแม่อยู่ที่ใด”“เจ้าค่ะ”บ่าวสาวใช้ค้อมตัวเดินนำเจ้านายหนุ่มไปยังเรือนหลักอันเป็นเรือนที่บิดาและมารดาเลี้ยงของเขาอยู่ซึ่งตอนนี้บิดาของเขานำกองทัพไปทำศึกอยู่อีกที่หนึ่ง มิค่อยได้กลับจวนสักเท่าไหร่ดังนั้นเรือนหลังนี้ส่วนใหญ่จึงถูกดูแลโดยมารดาเลี้ยงผู้นี้เป็นอย่างดีบ่าวสาวใช้เดินนำเขาเข้ามาในห้องดื่มน้ำชาห้องใหญ่ของเรือนที่พอเขาเข้าไปเห็นมีหยางเซียงกำลังนั่งพูดคุยอยู่กับสตรีผู้หนึ่งที่เขาจำได้ว่านางมักแวะมาเยี่ยมเยียนมารดาเลี้ยง

เขาจูบนาง!หยางเหวินจูบนางในรอบสามปี!รอบแรกนางไม่นับเพราะนั่นนางเรียกว่าเขากัดปากนางซูเมิ่งพยายามผลักร่างหนาออกไปเพื่อเรียกสติอีกฝ่ายที่อาจเผลอไผลไปชั่วครู่ทว่านั่นช่างเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์สิ้นดีหยางเหวินมิเคยรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจถูกต้องมากมายเท่าครั้งนี้มาก่อน การที่เขาทำตามสิ่งที่ตนเองต้องการช่างหอมหวานหลอกล่อให้คนมัวเมาอย่างที่มิอยากกระโดดขึ้นมาจากหลุมนั้นทั้งๆ ที่รู้ว่ามิควรอย่างยิ่งในขณะที่ริมฝีปากของเขาเคลื่อนไหวตักตวงความหวานจากสตรีเบื้องล่างอย่างมิรู้เบื่อ ลิ้นร้อนไล่เลียชิมบนกลีบปากอวบอิ่มที่บัดนี้ยังปิดสนิทมิได้รุกคลืบเข้าไปข้างในโพรงน้ำหวานทว่าโดนดูดดึงต่อเนื่องยาวนานเช่นนี้มันจึงบวมแดงน่าเห็นใจยิ่งมือน้อยทำได้เพียงกำชายเสื้อของหยางเหวินแน่น นางเหมือนโดนความอ่อนโยนกึ่งหยอกล้อต้อนให้หลงใหล มิอาจต้านทานอีกฝ่ายได้จริงๆ“แฮ่ก ทะ ท่าน....”“....”ซูเมิ่งหอบเอาอากาศเข้าปวดอย่างโหยหา ริมฝีปากแดงก่ำทั้งบวมทั้งเจ่อเพราะโดนบุรุษตรงหน้านางรังแก“อ๊ะ มือท่านทำสิ่งใดอยู่เจ้าคะ”ฝ่ามือซุกซนกำลังลูบไล้ไปบนหัวไล่มนที่โผล่ออกมานอกเสื้อผ้าหลุดลุ่ยลงมามากกว่าครึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็

หลังจากเดินตรวจสอบร้านค้าและเอกสารต่างๆ จนพอใจก็ถึงเวลากลับจวนของนางเองสักที เวลานี้ยามเซิน [1] เดี๋ยวอีกสักพักจะได้เวลากลับบ้านของหยางเหวินแล้วนางควรกลับบ้านก่อนเขาเพื่อกลับไปเตรียมสำรับรอ และอีกหนึ่งเหตุผลที่สำคัญคือนางจะได้ไม่ถูกถามให้มากความว่าไปไหนมาอีกด้วยหากแต่พอนางเดินออกมานอกหอรวมการค้ารถม้าคันใหญ่ของจวนตระกูลหยางอันแสนคุ้นเคยซึ่งซูเมิ่งจำได้ว่านี่มิใช่คันที่นางนั่งโดยสารมาอย่างแน่นอนเหมือนจะเป็นคันที่หยางเหวินใช้นั่งไปทำงานเมื่อเช้านะโอ้ ไม่นะ.....อย่าบอกนะว่าคนที่มารอรับนางมิใช่คนรถคนเดิมแต่เป็น....“ร้านแห่งนี้มีอันดี ไยภรรยาข้าจึงติดใจยิ่งนัก”หยางเหวิน เขามาจริงเสียด้วย ซูเมิ่งแม้ภายนอกดูเหมือนมิรู้สึกอันใดแต่มือภายในอาภรณ์นางรู้สึกชุ่มไปด้วยเหงื่อ“อ้าว ท่านหยางเหวิน ไยท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้เล่าเจ้าคะ...มารับข้าหรือ”“เหอะ ข้ามิได้มารับเจ้า เพียงบังเอิญผ่านมาทางนี้จึงแวะรับขึ้นไปด้วยกันเลยจะได้มิเสียเวลาคนงาน”“อ้อ....ชะ....”“อ้าว แม่นางซูเมิ่งกำลังจะกลับพอดีรึ ข้านึกว่ากลับไปตั้งนานเสียแล้ว ข้าก็กำลังกลับพอดี”เสียงบุรุษที่นางมักเปรียบเทียบเขาในใจว่าเหมือนเทพบุตร