All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นภรรยาที่ถูกทิ้ง: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่สิบห้าภรรยากับชาติกำเนิดที่แท้จริงหลายวันมานี้แม้ว่าหยางเหวินและซูเมิ่งมิได้มีเรื่องโกรธเคืองกันแล้วทว่าฝ่ายชายก็ยังคงต้องนอนพักค้างอ้างแรมที่ค่ายทหารเหมือนอย่างเคยเพราะงานราชงานหลวงคำสั่งโดยตรงจากฮ่องเต้เยอะมากเหลือเกิน แล้วยิ่งแม่ทัพใหญ่บิดาของหยางเหวินไม่อยู่ด้วย ภาระหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องตกเป็นของบุตรชายโดยไม่มีทางเลี่ยงได้ดังนั้นซูเมิ่งจึงมีโอกาสได้เจอหน้าสามีของนางเพียงตอนนางนำสำรับเช้า กลางวันและเย็นมาให้เท่านั้น ประโยคที่พูดคุยกันนั้นในแต่ละวันจึงสั้นแสนสั้นมากสุดจึงเป็นการถามสารทุกข์สุขดิบของแต่ละคนวันนี้เองก็เช่นกันซูเมิ่งตักซุปไก่ในชามให้หยางเหวินขณะนั้นนางก็มองใบหน้าอีกฝ่ายราวกับมีเรื่องจะพูดแต่ลังเลไม่พูดสักทีคนโดนมองแม้เร่งรีบกินอาหารในสำรับแต่ก็สามารถสังเกตเห็นได้“เจ้ามีสิ่งใดต้องการพูดหรือไม่”“มีเจ้าค่ะ แต่มิได้สำคัญอันใดนัก ให้ท่านทานอาหารให้หมดก่อนแล้วค่อยคุยก็ได้เจ้าค่ะ ข้ารอได้”“เช่นนั้นข้าจะรีบกินแล้วกัน”“ท่านพี่มิต้องรีบหรอกเจ้าค่ะ เดี๋ยวติดคอเอา ข้ารอได้”“น่ารักยิ่งเมิ่งเอ๋อร์ของข้า”มือหนาเอื้อมออกมาบีบแก้มกลมของซูเมิ่งอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะก้มลงไป

บทที่สิบหกภรรยาโดนกักบริเวณ“ท่านพี่ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ”หลังจากขึ้นรถม้าคันใหญ่มาได้ซูเมิ่งก็เปิดประเด็นทันที นางเลือกใช้น้ำเย็นเข้าลูบจิตใจอันแสนร้อนรุ่มของสามีตนเอง“นี่น่ะหรือสหายที่เจ้าบอกว่าจะมาพบ”“เจ้าค่ะ คะ....”“เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่สตรีผู้นั้น น้องสาวของเจ้าวิ่งโล่มาบอกข้า ข้าคิดอย่างไร....มิมีสักเสี้ยววินาทีที่ข้าเชื่อในสิ่งที่นางพูด แต่ที่ข้าตามมาเพราะคิดจะถลกหนังนางถอนรากถอนโคนนางซะ แต่พอข้าได้ไปเห็นกับตาข้ารู้สึกอย่างไร เจ้ารู้บ้างหรือไม่! ซูเมิ่ง!”หยางเหวินโกรธนั่นก็เพราะว่าอีกฝ่ายเข้าใจผิด ซูเมิ่งพยายามไม่โต้ตอบด้วยอารมณ์แม้ว่าถ้อยคำของอีกฝ่ายจะรุนแรงแค่ไหนนางผิดเองที่หลงลืมไปว่าคนยุคโบราณ เรื่องกอดกันระหว่างชายหญิงเป็นสิ่งไม่ควร แม้นั่นเป็นพี่ชายสายเลือดเดียวกันก็ตาม...แต่หยางเหวินไม่รู้เรื่องนี้นี่เขาไม่ผิด....ลึกๆ แล้วซูเมิ่งกลับรู้สึกหวานล้ำด้วยซ้ำไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายแสดงอาการเช่นนี้บางที....หยางเหวินอาจรู้สึกชอบนาง....ชอบแบบชายหญิงรู้สึกต่อกันมิใช่เพียงทำทั้งหมดเพื่อตอบแทนบุญคุณนาง....“ทะ ท่านเข้าใจผิด ข้าเข้าใจท่าน ตอนนี้ท่านมีโทสะอยู่เพราะหึงข้

ส่วนทางด้านสตรีที่เป็นฝ่ายหนีออกมาจากจวนตระกูล หยาง นางหลบหนีออกมาโดยการปลอมตัวเป็นบ่าวสาวใช้ที่ติดตามหลงจู๊ร้านค้านางมานั่นเองในจดหมายซูเมิ่งได้ทำการบอกแผนการทั้งหมดตั้งแต่...ให้หลิ่งซานขนม้วนเอกสารมาเป็นกองใหญ่ๆ ไม่สามารถขนคนเดียวหมด โดยให้นำสาวใช้ใบหน้าเป็นแผลเป็นเหวอะหวะจนต้องคลุมหน้าเพราะอายสายตาผู้อื่นติดตามด้วยหนึ่งคนตอนขาเข้าให้เปิดใบหน้าให้ผู้คุ้มกันเรือนดู และให้อธิบายว่าซูเมิ่งสงสารจึงรับบ่าวคนนี้เข้ามาทำงานในร้านตอนขาออกแน่นอนว่าซูเมิ่งต้องสลับตัวกับสาวใช้ผู้นั้นเพื่อลอบออกไปข้างนอกอย่างแน่นอนนางก็เพียงสร้างรอยแผลปลอมบนหน้าและคลุมผ้าคลุมศีรษะออกจากจวนมาอย่างแนบเนียนที่ด้านข้างรั้วตระกูลหยางถัดออกไปอีกสองซอยมีรถม้าจอดรอรับซูเมิ่งอยู่แล้วหนึ่งคันโดยคนขับรถม้าเป็นลูกน้องของพี่ชายที่พลัดพรากกันของนางนั่นเอง“คุณชายโจวเฉิงเค่อให้มารับตัวคุณหนูขอรับ รีบขึ้นมาเถอะขอรับ”“ได้สิ แล้วพี่ชายข้าไปที่ใดรึ คิดว่าจะมารับด้วยตัวเองเสียอีก”“คุณชายไปจัดการธุระด่วนก่อนขอรับ ฝากบอกว่ามิต้องห่วงเดี๋ยวคุณชายจะตามคุณหนูมาอย่างแน่นอน”“หืม ธุระอันใดหรือ ไหนบอกว่าท่านพ่อส่งข่าวมาว่ามิสบายมิ

“คุณหนูเจ้าคะ มิทราบว่าคุณหนูคิดถึงสิ่งใดอยู่ มีเรื่องใดเป็นกังวลหรือไม่ ระ....หรือบ่าวรับใช้ไม่ดีพอเจ้าคะ”“หะ หา เรียกข้าหรือ”“บ่าวดูแลไม่ดีตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ บอกให้บ่าวปรับปรุงแก้ไขได้หมดนะ ตะ แต่อย่าไล่บ่าวออกเลย”“ข้าจะไปไล่เจ้าได้ย่างไร ลุกขึ้นก่อน”ซูเมิ่งตื่นจากภวังค์ของตนเองมาก็เพราะตกใจที่อยู่ดีดีสาวใช้ที่ลู่เจ๋อส่งมาคอยช่วยอำนวยความสะดวกนางลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น บนดวงตากลมโตของนางมีน้ำตาเอ่อคลอราวกับกลัวว่าซูเมิ่งจะลงโทษเสียอย่างนั้น“ข้ามิได้ไม่พอใจเรื่องใด เพียงคิดถึงเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยก็เท่านั้น”“คิดถึงครอบครัวที่เมืองหลวงหรือเจ้าคะ”“อืม....” ซูเมิ่งหยุดคิดจากคำเรียกของอีกฝ่าย “มิรู้ว่าข้าสามารถเรียกพวกเขาว่าครอบครัวได้หรือไม่”เพราะคนที่เมื่อสักครู่ซูเมิ่งเผลอคิดถึงคือหยางเหวินน่ะสิ...มิใช่พี่ชายสายเลือดเดียวกันอย่างโจวเฉิงเค่อซูเมิ่งรู้สึกเหมือนนางทิ้งสิ่งสำคัญบางอย่างไป มันทำให้ในหัวใจนางรู้สึกเหมือนโดนคนขโมยเฉือนเนื้อบางส่วนทิ้งไประยะเวลาผ่านมาไม่กี่เดือนกับการอยู่ร่วมกันกับหยางเหวินในฐานะสามีภรรยามันช่างดูยาวนาน มีหลายครั้งที่นางเผลอผูกพันกับชายหนุ่ม

“นั่นเจ้าใช่หรือไม่ซูเมิ่ง เป็นเจ้า!” เสียงของหยางเหวิน บุรุษที่นางเคยรู้สึกปลอดภัยยามได้ยินเสียง ทว่าบัดนี้มิใช่อีกต่อไปแล้ว....“ข้าเอง พวกท่านกำลังทำสิ่งใด อย่าทำร้ายพวกเขานะ”ซูเมิ่งโดนจับได้นางจึงวิ่งออกไปขวางมิให้คนของหวางเหวินทำร้ายหรือมาต่อสู้กับคนของลู่เจ๋อทีแรกบุรุษทั้งสามเมื่อเห็นใบหน้าของสตรีที่ตามหามาหลายวันก็พากันดีใจ รอยยิ้มปรากฏบนหน้าไปตามๆ กัน ทว่าพอเห็นนางวิ่งเข้ามาไม่เกรงกลัวอันตรายหรือลูกหลงท่ามกลางการต่อสู้ก็ตกใจ หัวใจหล่นไปที่ตาตุ่มกันหมด“พวกเจ้าหยุดลงมือ!”คนของฝ่ายหยางเหวินหยุดต้อนผู้คุ้มของขบวนสินค้าทันทีเมื่อได้ยินคำสั่งของเจ้านาย ซึ่งตอนแรกพวกเขาก็เพียงได้รับคำสั่งให้ต้อนพวกนี้ให้จนมุมยอมศิโรราบเท่านั้นก็ตามซูเมิ่งบัดนี้ยืนอยู่กลางทางระหว่างขบวนสินค้าตระกูลลู่กับฝ่ายของพี่ชายและสามีนาง“น้องน้อยเจ้าอย่าเพิ่งวิ่งไปทั่วสิ มันอันตราย” เสียงของโจวเฉิงเค่อเต็มไปด้วยความวิตกกังวล นางมองเห็นบนใบหน้าของชายหนุ่มนั้นมีเหงื่อ แววตาดูตื่นตระหนกเกรงว่านางจะได้รับอันตรายจริงอย่างที่พี่ชายเอ่ย“แม่นางซูทางนั้นอันตรายเข้ามาหลบพักในรถม้าก่อนเถิด”ลู่เจ๋อและผู้คุ้มกันของเข