All Chapters of ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Chapter 211 - Chapter 220

เซี่ยหยาชะงักไปเล็กน้อย ฟังคำพูดนั้นและมองอวี่หรงด้วยความงุนงง"เรื่องของข้าหรือ" ถามเสียงสูงอย่างไม่เชื่อและไม่เข้าใจ"ใช่ เรื่องเจ้านั่นแหละ" อวี่หรงยิ้มกว้าง สายตาของเซี่ยหยายังคงเต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เข้าใจที่อวี่หรงบอกมา เมื่อเห็นเขายิ้มร่าเริง ไม่อาจจะซ่อนความสงสัยได้อีกต่อไป "เรื่องอะไร ข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย ข้าออกมาจากวังหลวงแล้วนะ แล้วยังมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับข้าน้อยอีกหรือ" ถามเสียงเครียดอวี่หรงยิ้มและยักคิ้วพร้อมกับท่าทางอ่อนโยน "เรื่องที่เจ้าใจร้ายใจดำ ปล่อยให้ข้าอยู่ในตำหนักสองคนกับเฟยเทียนน้อย มันเหงานะรู้ไหม" เขาพูดเสียงหัวเราะ แต่ในนั้นมีความหมายแฝงเซี่ยหยาได้ยินแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ สายตาแสดงถึงความเศร้า "ให้ข้ากลับไปอีกอย่างนั้นหรือ" ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจและลังเลอวี่หรงหัวเราะและยิ้มกว้าง "แน่นอน พวกเราทุกคนคิดถึงเจ้า ทั้งฮองเฮา ฝ่าบาท ตงเจี้ยน และเฟยเทียนที่ถามถึงเจ้าตลอดเวลา" เขาพูดด้วยความจริงใจเซี่ยหยายิ้มเล็กน้อยและยักไหล่ "แล้วมีใครอีกไหม ข้าว่าคนที่คิดถึงข้ามีแค่นั้นเองหรือทำไมมันน้อยจัง"ถามพลางก้มหน้าลงอวี่หรงฑูดขึ้นเบาๆ"ข้า

หยางลี่กัดฟันแน่น เขายืนอยู่ตรงหน้าเสี่ยวหนี่ รู้สึกเหมือนโลกของเขากำลังพังทลาย เขาจะไม่ยอมให้เสี่ยวหนี่กลับไป เขาทรุดตัวลงจับมือของนางแน่นขึ้นมาจูบเบาๆ"เสี่ยวหนี่ฮองเฮาของข้าได้โปรดอย่าทิ้งข้าไป" หยางลี่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย เสี่ยวหนี่ยังคงสะอื้นแต่ไม่เอ่ยคำใด"ข้าไม่อยากให้เจ้าไป... ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ที่นี่กับข้า และกับลูกของเรา... เจ้าคิดว่าเจ้าจะทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ"เสี่ยวหนี่เงียบไป คำพูดของหยางลี่ทำให้รู้สึกหนักใจ แต่ก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องทำ“ฝ่าบาทเสี่ยวหนี่เองก็ขอร้องที่นั่นคนที่ข้ารักแม่ของข้าก็รอข้ากลับไปเช่นกัน”หยางลี่เงียบไปชั่วครู่ เขามองเสี่ยวหนี่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขา ใจของเขาไม่เคยรู้สึกสับสนและเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน เขาค่อยๆ ยืนขึ้นและดึงเสี่ยวหนี่เข้ามากอด"ข้าไม่ให้เจ้าไป... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ข้าไม่ยอมเสียเจ้าไปเด็ดขาด"หยางลี่กระซิบอีกคนอ้อมกอดของเขาหยางลี่ไม่สามารถยอมรับว่าเสี่ยวหนี่ต้องจากไปได้ เขาไม่สามารถทนที่จะให้เสี่ยวหนี่หายออกไปจากชีวิตเขาได้"ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป...เสี่ยวหนี่ เจ้าคือฮองเฮาของข้า และต

ในทุกๆ วันของเสี่ยวหนี่ที่ได้อยู่เคียงข้างหยางลี่ ความรักและความใส่ใจของเสี่ยวหนี่ได้แสดงออกผ่านอาหารทุกจานที่ทำด้วยมือ เสี่ยวหนี่คอยทำอาหารอร่อยๆ ที่ไม่เพียงแค่เติมเต็มท้อง แต่ยังเป็นการแสดงออกถึงความรักที่มีให้กับคนที่รัก อาหารที่เตรียมให้หยางลี่นั้นมีความอบอุ่นและความห่วงใยแฝงอยู่ในทุกๆ องค์ประกอบแม้บางครั้งจะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่ทุกครั้งที่เห็นเขายิ้มและทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ความเหนื่อยทั้งหมดก็หายไปทันทีจนกระทั่งถึงวันที่ทุกคนรอคอย วันแต่งงานของเซียหยาและองค์ชายรองอวี่หรง ที่จัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ท่ามกลางความรื่นเริงและเต็มไปด้วยความสุขของทุกคนในวังเซียหยาในอาภรณ์เจ้าสาวสีแดงยาวลากพื้นยิ้มอย่างมีความสุข ข้างๆ กันคือองค์ชายรองอวี่หรง ที่สวมอาภรณ์แต่งงานสีทอง สวมกว้านสีทองมองแล้วองอาจหล่อเหลาที่สุดสีทองที่ดูสง่างาม พร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยเลือนหายจากใบหน้าเมื่อพิธีเริ่มขึ้น ทุกสายตาของแขกที่มาร่วมงานต่างจับจ้องไปที่เวที หยางลี่และเสี่ยวหนี่ยืนอยู่ข้างๆ ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติ ทุกคนต่างร่วมแสดงความยินดีและอวยพรให้กับทั้งคู่มารดาของเซียหยา ยิ้มแย้มขณะยืนใกล้ๆ กับเสี่ยวหนี่และหยางลี

เวลาผ่านไปหลายเดือน ความอบอุ่นในตำหนักของหยางลี่และเสี่ยวหนี่เต็มไปด้วยความสุขและความรอคอย ท่ามกลางการเปลี่ยนแปลง เสี่ยวหนี่ที่ตอนนี้กำลังตั้งครรภ์ท้องโตเต็มที่ “พวกเจ้าจะต้องดูแลฮองเฮาให้ดีอย่าให้ฮองเฮาต้องลุกนั่งโดยไม่มีการพยุง และพวกเจ้าจะต้องคอยอยู่ที่นี่เพื่อคอยรับใช้ฮองเฮาห้ามไปไหน”“ฝ่าบาทพวกนางอยู่มากไปข้าก็อึดอัด” หยางลี่สบตานิ่งพร้อมกับรอยยิ้มเต้มเปี่ยมด้วยความรัก“ไม่ได้สิเจ้าต้องมีคนดูแรับใช้ตลอดเวลาข้าไม่ยอมให้เจ้าทำอะไรอีกแล้ว”“เสี่ยวหนี่กำลังจะเป็นง่อยตายแล้ว” หยางลี่ยิ้มสดใส“เป็นง่อยก็ดีเจ้าจะได้ไม่หนีข้าไปไหน เสี่ยวหนี่ให้ข้าได้ดูแลเจ้าหมอหลวงบอกว่าอีกไม่นานเจ้าก้จะถึงกหนดคลอดลูกแล้วเช่นนั้นตอนนี้ ต้องเชื่อข้า”วันนี้อากาศเย็นสบาย หยางลี่นั่งอยู่ข้างเสี่ยวหนี่ในห้อง เสี่ยวหนี่นั่งเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่นุ่ม มีอุณหภูมิที่อุ่นขึ้นจากไฟในเตาผิงที่คุกรุ่น หยางลี่มองเสี่ยวหนี่ด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วค่อยๆ ก้มลงเอาศีรษะของเขาแนบกับหน้าท้องป่องนูนของเสี่ยวหนี่"องค์ชายของพ่อเมื่อไหร่จะออกมาสักที" หยางลี่พูดเสียงทุ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มให้เสี่ยวหนี่ "ดูสิแม่ของเจ้าต้อง

ในห้องที่เงียบสงัด ร่างของข้าวนึ่งนอนอยู่บนเตียงในห้องดูแลผู้ป่วยไอซียู เครื่องช่วยหายใจทำงานอย่างหนัก เสียงบี๊บของเครื่องมือแพทย์ที่ตรวจจับชีพจรและอัตราการหายใจดังขึ้นเป็นระยะๆ แต่ทุกอย่างกลับแสดงสัญญาณที่ไม่ดี สัญญาณชีพเริ่มไม่ปกติ เครื่องมือบางตัวเริ่มส่งเสียงเตือนเบาๆ แต่พยาบาลที่เฝ้าอยู่ก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่กำลังจะเกิดขึ้น“ไม่ได้การแล้ว คนไข้กำลังวิกฤติ” พยาบาลมาเฝ้าข้าวนึ่งวิ่งออกจากห้องไอซียูสายยางกู้ชีพที่เชื่อมต่ออยู่ในร่างของข้าวนึ่งเริ่มระโยงระยางไปทั่วห้อง ทุกอย่างแสดงถึงภาวะวิกฤติอย่างแท้จริง บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนจากความเงียบสงัดเป็นความตื่นตระหนก“คุณหมอ คุณหมอ” พยาบาลคนเดิมรีบวิ่งไปห้องข้างๆ เพื่อตามหมอให้มาช่วยอย่างเร่งด่วน พยาบาลที่อยู่ในห้องกับข้าวนึ่งไม่สามารถทำอะไรได้มากนักนอกจากคอยเฝ้าติดตามสัญญาณจากเครื่องพยุงชีพที่ดังเป็นระยะๆสัญญาณชีพของข้าวนึ่งเริ่มดังถี่ขึ้น สัญญาณเตือนจากเครื่องวัดชีพจรดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงดังถี่เพื่อแจ้งเตือนเร่งด่วนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนจะทำลายความเงียบในห้องไปหมด พยาบาลทุกคนในห้องทำงานอย่างรวดเร็ว ใบหน้าแสดงถึงความเครียด พว