All Chapters of ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Chapter 191 - Chapter 200

บรรยากาศยิ่งเคร่งเครียดขึ้น อวี่หรงที่นั่งเคียงข้างพี่ชายขมวดคิ้วแน่น ตวัดสายตามองเสี่ยวหยูอย่างไม่วางใจ ขณะที่เสี่ยวหนี่ที่นั่งอยู่ใกล้หยางลี่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล มองไปยังเซียหยากับเสี่ยวหยูสลับกันหยางลี่ทอดถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ทั้งสองต่างยืนยันว่ามิใช่ฝีมือของตน เช่นนั้น…คงต้องค้นหาหลักฐานเพิ่มเติมให้กระจ่างกว่านี้ มิอาจตัดสินเพียงคำพูดได้”เสียงทุ้มดังสะท้อนในห้อง ทุกผู้คนต่างสะดุ้งเล็กน้อย ความกดดันถาโถมเข้ามาหนักหน่วงขึ้นอีกครั้ง โดยเฉพาะจี้เหวินที่ยืนอยู่ด้านหลังสุด แววตาสั่นระริกแต่ต้องพยายามฝืนใบหน้าให้เรียบนิ่ง กลัวว่าความลับที่แท้จริงจะถูกเปิดโปงออกมาในไม่ช้าทันใดนั้น เสียงองครักษ์ดังขึ้นจากหน้าประตู “ฝ่าบาท! กระหม่อมพบหลักฐานใหม่พ่ะย่ะค่ะ”ทุกสายตาหันไปทันที องครักษ์ผู้นั้นคุกเข่าลงแล้ววางกล่องไม้เล็กๆ ไว้บนพื้นตรงหน้าหยางลี่ ก่อนเปิดออกเผยให้เห็น เศษห่อยาสีหม่น ที่มีผงขาวติดอยู่บางส่วนเสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วทั้งท้องพระโรง อวี่หรงลุกพรวดขึ้นยืน สีหน้าดุดัน “นี่มันห่อยาที่พบในห้องเครื่องมิใช่หรือ”องครักษ์พยักหน้ารับ “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อย

ในคุกหลวงเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและเงียบสงัด เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินเข้ามานั้นดังแหวกอากาศที่เงียบงัน ทำให้ทุกสายตาต่างหันมาจับจ้อง เมื่อทหารยกมือชี้ไปที่ห้องขังที่ตั้งอยู่ลึกสุดในคุกหลวง นั่นคือห้องที่ใช้สำหรับคุมตัวผู้ที่ต้องโทษร้ายแรงกุ้ยเฟยชวีหยาที่ถูกคุมตัวมานั้นถูกมัดมือและล่ามเท้าอย่างแน่นหนาใบหน้าแสดงอาการหวาดวิตกและหมดอาลัยตายอยาก ชวีหยาเองไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ก้มหน้านิ่งและไม่พยายามจะดิ้นรนหลีกหนีการจับกุมใดๆ แม้ภายในใจนางเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเสียใจทหารสองคนเดินเข้ามาข้างๆ เสียงตะโกนดังออกมาจากทหารที่นำชวีหยาเข้ามา "ข้าได้รับคำสั่งจากองค์ชายรองอวี่หรง ให้คุมตัวกุ้ยเฟยมาที่คุกหลวงจนกว่าฝ่าบาทจะมีคำสั่ง เปลี่ยนแปลง"ชวีหนยายิ้มหยัน“ไม่ต้องห่วงข้าก็ไม่ได้คิดจะหนีไปไหนหรอก...ก็แค่รู้สึกเหมือนว่าชีวิตนี้มันไร้ค่าก็เท่านั้นไม่มีใครให้ห่วงและไม่มีใครห่วงข้า”“หุบปาก แล้วเข้าไปข้างในเสีย” ทหารคนหนึ่งสั่งเสียงดังชวีหยาไม่ตอบอะไรเพียงแค่ก้าวเข้าไปในห้องขังมืดๆ ท่ามกลางความเงียบ ทุกอย่างที่เห็นคือผนังห้องขังที่สกปรกและมืดมิดจนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ชัดเจนทหารหนึ่งในนั้นเ

อวี่หรงรีบก้าวเข้าใกล้ คงเพราะเฟยเทียนติดเซียหยาคงตามมาและแอบฟังอยู่ เสียงของอวี่หรงอ่อนลงแต่อบอุ่นราวกับอยากให้เซียหยาหยุดคิด"เห็นไหมล่ะ ขนาดเด็กน้อยยังไม่อยากให้เจ้าจากไป แล้วข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้าไปเหมือนกัน เรื่องนี้ข้าสัญญา ข้าจัดการได้ ข้าจะปกป้องเจ้าให้ปลอดภัยแค่เจ้าอดทนรอหน่อย"เซียหยาเบิกตากว้างหยุดชะงักเพราะไม่คาดคิดว่าอวี่หรงจะพูดแบบนี้ จิตใจหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ยังคงตอบปัดอย่างลังเล"ข้าเข้าใจทุกอย่างแต่ข้าก็ต้องไปจริงๆ องค์ชายรองอวี่หรงข้าไม่อยากให้ใครต้องลำบากเพราะข้า"เฟยเทียนปล่อยโฮสะอื้นไห้ฟูมฟายกว่าเดิมขนาดตนเองร้องไห้ขอร้องแล้ว เซียหยายังยึดมั่นจะจากไปยิ่งรู้สึกว่าเซียหยาตั้งใจจะทิ้งตนเองด้วยจริงๆ"พี่สาวเซียหยาจะไปแล้วจริงๆหรือ ข้าไม่อยากให้พี่สาวจากไปเลยฮื่ออออ"อวี่หรงหันไปมองเด็กน้อย แล้วหันกลับมามองเซียหยา"เห็นไหมล่ะ ขนาดเด็กยังห่วงเจ้า แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปง่ายๆได้อย่างไร"เซียหยาเพียงแค่เงียบสายตาหลุบลงคิ้วขมวดเล็กน้อยรู้สึกหนักใจแต่ยังคงไม่ละความตั้งใจใดๆเซียหยาหยุดยืนนิ่งอยู่นาน ดวงตาของนางเบิกกว้างเล็กน้อย สายตาของอวี่หรงที่จ้องมองมาด้วยความห่วงใยทำให้เซี

จี้เหยาสังเกตเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ดูหรูหราของเหม่ยซูในขณะที่เดินตามเข้าไป เหม่ยซูใส่ชุดสีสว่างที่ดูเรียบหรูแต่แฝงความสง่างาม ขณะที่เหม่ยซูเดินนำทางไปข้างหน้า ทำให้จี้เหยารู้สึกถึงความแตกต่างอย่างชัดเจนจากช่วงที่จี้เหยาเคยอยู่ในบ้านนี้จี้เหยาทำหน้าบูดเบี้ยว ดวงตากลอกไปมาหลายรอบก่อนที่จะยิ้มเยาะและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะหยันอย่างที่ไม่อาจอดทนอีกต่อไป“แหม… ตอนข้าอยู่ไม่เห็นได้ของพวกนี้บ้างเลย เจ้ามาอยู่ไม่นานก็…ใช้เงินท่านโจวเยอะเพียงนี้เชียวหรือ”เหม่ยซูยังคงยิ้มด้วยท่าทางที่สงบ ใบหน้าสดใสและท่าทางเรียบง่ายไม่สะทกสะท้านกับคำพูดนั้นเลยแม้แต่น้อย “เจ้าเองก็รู้ว่าเงินท่านโจวหมดไปตั้งแต่ตอนที่เจ้าแบ่งไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเสี่ยวหนี่ บ้านโจวคงไม่มีวันนี้”จี้เหยาทำหน้าบูดอีกครั้งพูดออกมาอย่างไม่ยอมแพ้และไม่สำนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำ “อ้อ ข้าลืมไป เสี่ยวหนี่นางได้เป็นฮองเฮาแล้ว ความมั่งคั่งพวกนี้ก็คงได้จากนาง”เหม่ยซูส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่จะหยุดเดินและหันไปมองจี้เหยาที่ยังไม่สะทกสะท้าน สีหน้าเรียบเฉย นางคงเป็นจิตประสาทอะไรสักอย่างไม่มีทางเข้าใจความตั้งใจหรือลำบากของผู้อื่นเลย “ข้าไม่ตอ

เสียงฝีเท้าของอวี่หรงดังขึ้นในระยะใกล้ขณะที่เขาเดินมาถึงหน้าประตูคุกหลวง ความมืดมิดของสถานที่นี้ดูเหมือนจะค่อยๆ ถูกส่องสว่างด้วยแสงจากด้านนอกที่เล็ดลอดเข้ามา"กุ้ยเฟย" เสียงของอวี่หรงดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเคารพ แม้จะรู้สึกถึงอำนาจที่เคยหลงเหลือในตัวของชวีหยา แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นแค่อดีตชวีหยาเงยหน้าขึ้นมาจากมุมมืดในคุกที่เงียบงัน สีหน้าของนางดูเคร่งเครียด แต่เมื่อเห็นอวี่หรงยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของนางก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความรู้สึกเศร้าและเจ็บปวด "ข้ามารับท่านตามที่สัญญาไว้ครั้งนั้นบอกไว้แล้วว่าจะปล่อยท่านไป" อวี่หรงพูดต่อไปด้วยเสียงสุภาพและสงบ "ฝ่าบาททรงพระกรุณาอนุญาตให้ท่านกลับไปใช้ชีวิตที่ตระกูลเดิม" เขาเดินเข้ามาใกล้และยื่นจดหมายหย่าให้ชวีหยา "โปรดลงชื่อในจดหมายหย่านี้เสีย"ชวีหยาเงียบไปครู่หนึ่ง สายตาของนางทอดยาวไปที่จดหมายในมืออวี่หรง ความรู้สึกภายในใจลึกลงไปมากมาย ทั้งความเจ็บปวดและความเศร้าที่ถูกซ่อนไว้ในหัวใจ ชวีหยาเห็นด้วยสายตาว่าการลงชื่อในเอกสารนี้ คือการยอมรับในชะตากรรมของตนเอง"ฝ่าบาทให้ท่านทรงมอบสิ่งนี้ให้ข้า แสดงว่ารู้แล้วใช่ไหมว่าข้าไม่ใช่คนที่ทำเรื่