Semua Bab ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Bab 181 - Bab 190

เสี่ยวหนี่ยิ้มและรวบแขนเสื้อขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง ก่อนจะเริ่มเตรียมแป้งเปียก“ดีมากเสี่ยวอี้ เจ้าช่วยข้าไปเตรียมแป้งแห้งใส่ถอดคลุกให้เรียบร้อยก่อนนะ ส่วนข้าจะเตรียมแป้งเปียกเองมันต้องกะปริมาณน้ำดีๆ”เสี่ยวหนี่ผสมแป้งกับน้ำในถ้วยใหญ่ก่อนจะได้ผสมได้ดีกว่า จนได้แป้งเปียกที่มีความข้นพอดีจากนั้นจึงเทแป้งเปียกลงในถาดที่เตรียมไว้ ก่อนจะเริ่มนำวัตถุดิบต่างๆ ที่หั่นเตรียมไว้ลงไปชุบแป้งเปียกทีละชิ้น ชุบแป้งเปียกจนทั่วก่อนจะยกขึ้นวางในถาดแป้งแห้งให้เสี่ยวอี้เสี่ยวอี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่รีรอรีบจัดการคลุกแป้งแห้งให้เข้ากับทุกชิ้นอย่างตั้งใจ มือจับชิ้นส่วนต่างๆ มาหมุนให้แป้งแห้งเกาะติดอย่างทั่วถึง“ต้องคลุกให้แป้งแน่นหนาแบบนี้ถึงจะกรอบดี ข้าน่ะชอบแป้งที่เกาะกรอบๆ มากเลย ถ้าบางไปก็ไม่อร่อย หนาไปก็ไม่ดี” เมื่อถึงคิวของสามชั้นเสี่ยวหนี่ก็หันมากำชับอีกว่า“สามชั้นนี่ต้องคลุกบางหน่อยเพราะต้องให้ด้านนอกถูกทอดเอง”เสี่ยวหนี่อธิบายพร้อมกับยิ้มให้เสี่ยวอี้ที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง เสี่ยวอี้พยักหน้าจัดการตามอย่างแม่นยำทุกอย่างพร้อมเสี่ยวหนี่ก็จัดการทอดทุกอย่างในน้ำมันร้อนๆ จนได้รวมทอดที่มีทั้งหมึก ไก่

ในห้องอาหารที่ประดับด้วยแสงเทียนส่องสว่างทั่วถึง กลิ่นหอมของอาหารลอยอบอวลในอากาศ ทำให้ทุกคนรู้สึกยินดีและอบอุ่นอยู่ท่ามกลางการเฉลิมฉลองที่เต็มไปด้วยความสุขไท่จือโจวชัวและองค์ชายรองอวี่หรงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเดียวกันกับองค์หญิงสิบสี่อันหรูและอ๋องน้อยเฟยเทียน ทุกคนรอคอยการเสิร์ฟอาหารที่ปรุงโดยเสี่ยวหนี่ที่มีชื่อเสียงในเรื่องของอาหารแปลกใหม่ที่อร่อยที่ไม่เหมือนใครอาหารหวานมากมายถูกจัดวางไว้ตรงหน้าทุกคน ส่วนเป็ดอบน้ำผึ้งนั้นดูโดดเด่นที่สุดบนโต๊ะอาหารด้วยสีทองกรอบของเป็ดที่อบจนผิวหนังกรอบอย่างพอดี กลิ่นหอมของน้ำผึ้งอ่อนๆ ยั่วน้ำลายอ๋องน้อยเฟยเทียนมองเป็ดอบน้ำผึ้งด้วยดวงตาที่เป็นประกายความอยากทานปรากฏชัดเจนในท่าทางของนักกินตัวน้อย เสี่ยวหนี่เห็นท่าทางนั้นจึงรีบใช้มีดในมือแล่เป็ดย่างชิ้นหนึ่งวางลงตรงหน้าของเฟยเทียนก่อนใคร "ถือว่างานนี้เป็นงานเลี้ยงส่งโจวชัวกับอันหรูดีไหม" อวี่หรงพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มพร้อมกับมองไปที่โจวชัวและอันหรูที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม"ก็ไม่ขัดข้องอะไรนะขอรับ ข้าน่ะจะถูกใจมากเลย ถ้างานเลี้ยงส่งเต็มไปด้วยอาหารดีๆ รสเลิศของฮองเฮาเป็นการเลี้ยงส่ง ถือเป็นเกียรติมากเลยนะขอรับ"

คำพูดนั้นทำให้ทุกคนในห้องต่างตื่นตกใจและมองหน้ากันในทันที บรรยากาศในห้องกลายเป็นอึดอัดและกดดันขณะที่เสียงกระซิบจากคนที่ยืนอยู่รอบข้างเริ่มดังขึ้น"ในอาหารมีพิษอย่างนั้นหรือ แย่แล้วในอาหารมีพิษพวกเราจะตายไหม" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันแต่ละคำที่พูดออกมาทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งตึงเครียดขึ้นอีกหลายเท่า ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เสี่ยวหนี่ที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆ ไทเฮาที่กำลังทรุดลงไปหยางลี่ซึ่งก่อนหน้านี้ก็ยังคงประคองไทเฮาอยู่หันไปมองเสี่ยวหนี่อย่างตกใจ เสี่ยวหนี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ หยางลี่รีบหันไปมองอาหารที่ยังเหลือบนโต๊ะ ขณะที่กำลังพยายามประมวลความคิด หยางลี่ยืนนิ่งในท่าทีที่ไม่มั่นใจเช่นเดียวกันภายในตำหนักพระพันปีทุกคนวิ่งวุ่นวายในขณะที่ความตึงเครียดรอบตัวทุกคน เสียงฝีเท้าของหยางลี่ดังขึ้นเรื่อยๆ เดินอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง กระทั่งถึงประตูห้องที่มีไทเฮานอนอยู่ มือของหยางลี่กำแน่นพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งเครียดไม่เคยเห็นไทเฮามีอาการเช่นนี้มาก่อนเสี่ยวหนี่ที่ตามมาถึงห้องก็พบว่าไทเฮานอนนิ่งบนแท่นนอน บรรยากาศในห้องนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหนักหน่วงกดดัน ทั้งหมอหลวงที่กำลังตรวจรักษาไทเฮาและเห

จี้เหวินสะอื้นน้ำตาไหลพรากจนแก้มเปียกชื้น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ"พระสนม…โปรดอย่าเพิ่งโกรธ หากครั้งนี้ไม่สำเร็จ ข้าจะหาทางใหม่ ข้าจะ… จะโยนความผิดให้กับเสี่ยวหนี่ผู้นั้นแทน"ดวงตาของจี้เหวินสั่นระริก นางเอื้อมมือเกาะชายกระโปรงหยางชินอวี้แน่นราวกับเป็นเชือกเส้นสุดท้าย"ผู้คนต่างศรัทธาในฝีมือการปรุงอาหารของนาง หากเกิดเรื่องขึ้นอีกสักครั้ง…เพียงวาจาเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้คนทั้งวังหลวงสงสัยนางได้ ข้าสามารถทำให้ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่นางแทน""หรือมิฉะนั้น ข้าจะลอบหาคนมารับผิดแทน…สร้างหลักฐาน ปล่อยข่าวลือ…แม้แต่คนรับใช้ต่ำต้อย หากถูกจับได้ก็ย่อมกลายเป็นแพะสังเวย ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามถึงความจริง"เสียงของจี้เหวินเต็มไปด้วยความสิ้นหวังหยางชินอวี้ก้มลงมองด้วยรอยยิ้มเย็นเฉียบ สายตาประเมินค่าจี้เหวินที่คุกเข่าต่อหน้า ยังไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่แววตาที่คล้ายพอใจเพียงเล็กน้อยก็ทำให้หัวใจของจี้เหวินเต้นแรงขึ้นมาหยางชินอวี้ยกปลายนิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาบนแก้มของจี้เหวินแผ่วเบา เสียงหัวเราะเย็นเยียบดังลอดออกมาจากเรียวปากงาม"เจ้ารู้จักหาทางรอดเหมือนหนูในรังจริงๆ จี้เหวิน… ข้าชอบ" นางโน้มกายลงกระซิบช

"ข้าน้อยจี้เหวิน…ได้ยินนางกำนัลบางคนกระซิบกัน ว่าเครื่องเสวยบางจานฮองเฮาทรงใส่พระทัยมาก ทำด้วยพระหัตถ์เองทุกขั้นตอน ข้าน้อยไม่กล้าสงสัยไม่กล้าพูด…แต่หากพวกท่านอยากรู้ความจริง คงต้องตรวจสอบอาหารของฮองเฮาอย่างละเอียด"คำพูดนั้นดังเหมือนสายฟ้าฟาด ทุกคนในห้องหันขวับมามองด้วยสายตาแปลกใจ บางคนถึงกับตะลึงอ้าปากค้างอวี่หรงจ้องลึกไปที่จี้เหวิน ดวงตาเข้มกดดันจนจี้เหวินหายใจติดขัด มือเย็นเฉียบไปหมด แต่ในใจกลับหัวเราะ ข้าเพียงโยนความสงสัยออกไป คนที่ต้องเผชิญแรงกดดันแทนข้า…ก็คือเสี่ยวหนี่เสียงตวาดขององค์ชายรองอวี่หรงดังสะท้อนก้องไปทั้งห้อง "จี้เหวิน เจ้าบังอาจนัก กล้าโยนความผิดให้ฮองเฮาอย่างนั้นหรือ"ร่างเล็กสะท้านเฮือก จี้เหวินก้มหน้าจนแทบติดพื้น ตัวสั่นงันงก ปากอ้าพะงาบไร้เสียง คำแก้ตัวใดก็พลันหายวับราวควันไฟเพียงกำมือแน่น หวังให้แรงสั่นสะท้านนี้หยุดลงเสียทีทว่าโชคชะตากลับไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ …"ฝ่าบาท องค์ชายรอง พวกกระหม่อมเจอของสิ่งหนึ่งขอรับ""องค์ชาย! พบห่อยาแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"ทุกสายตาหันขวับไปยังแถวเครื่องปรุงที่ตั้งเรียงรายอยู่ ร่างองครักษ์สองนายรีบแบกไหใบใหญ่เดินออกมาวางกลางห้อง ตรง