All Chapters of ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!: Chapter 201 - Chapter 210

ท่านยมปรากฏตัวออกมาจากเงามืดกลางห้องมืดๆ ในบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด เสียงลมพัดผ่านห้องน้อยๆ ที่ไม่สามารถสะท้อนภาพใดได้ กระทั่งแสงสว่างเดียวที่ส่องออกมาคือจากท่านยมที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องเล็กๆ นั้นพลันเย็นยะเยือกไปทั้งห้อง เสี่ยวหนี่มองไปที่เขาด้วยสายตาที่ทั้งมึนงงและสงสัย แต่ก็พอรู้ได้ว่าคนที่มาอย่างแปลกประหลาดแบบนี้คงมีคนเดียว“อาฮ๊าาา ข้าหายไปแปบเดียว เจ้าก็ท้องเสียแล้ว นี่น่ะหรือการเตรียมใจของเจ้า” เสียงท่านยมเยาะเบาๆ โดยมีรอยยิ้มกว้างล้อเลียน“เจ้าจะกลับไปได้แน่หรือ ข้าเริ่มไม่แน่ใจแทนเจ้าเสียแล้วสิ”เสี่ยวหนี่ไม่ตอบอะไร แค่ยังคงยืนมองไปที่ท่านยม พยายามสะกดอารมณ์ที่สับสนภายในตัวเองเพราะคิดถึงคำถามนี้“ข้าจะกลับไปข้าสามารถกลับไปได้จริงๆ แม้ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” เสียงของเสี่ยวหนี่ขาดหายไปเล็กน้อย ก่อนที่จะต่อคำพูดต่อ ท่านยมก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นทีละขั้น ตอนที่ยิ้มแบบเหี้ยมอย่างเยาะเย้ยเสี่ยวหนี่“ตอนนี้เจ้ามีความสุขก็ดี แต่ว่าเจ้ารู้แน่หรือว่าทางกลับของเจ้ามันอยู่ที่ไหน เจ้าจะกลับไปได้หรือเปล่า ป่านนี้เจ้ายังไม่พยายามจะเริ่มหาทางกลับด้วยซ้ำ”คำพูดเหล่านั้นทำให้เสี่ยวหนี

ในห้องครัวขนาดใหญ่ของวังหลวง สนมเอกหยางชินอวี้ยืนอยู่ข้างโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบต่างๆ ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นอาหารบำรุงครรภ์สำหรับเสี่ยวหนี่ หยางชินอวี้ขยับมืออย่างชำนาญไปตามขั้นตอนการปรุงที่ละเอียดรอบคอบ ความตั้งใจของนางในวันนี้ไม่ใช่แค่การทำอาหารธรรมดา แต่เป็นการสร้างความประทับใจให้กับฮองเฮาเสี่ยวหนี่ เสี่ยวหนี่จะจำไปจนตายและหวังว่าจะได้รับความโปรดปรานจากหยางลี่ต่อจากนี้“อาหารนี้จะต้องทำให้เสี่ยวหนี่รู้สึกถึงความเอาใจใส่จากข้า” หยางชินอวี้คิดในใจ ในขณะเดียวกัน สนมต๋วนลี่อิ๋งยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาของนางมองไปที่ถาดอาหารที่หยางชินอวี้กำลังเตรียมอย่างลังเล มองดูแล้วท่าทางของต๋วนลี่อิ๋งไม่ค่อยมั่นใจ สงสัยว่าควรจะรับหน้าที่ไปให้ถึงมือฮองเฮาหนี่ฮวาหรือไม่หยางชินอวี้มองไปที่สนมต๋วนลี่อิ๋ง แล้วรู้ทันทีว่ากำลังลังเล ก่อนจะยิ้มบางๆ พร้อมกับพูดเสียงเย็นเฉียบ“กลัวหรือ เจ้าก็แค่บอกไปเลยว่า ข้าทำอาหารบำรุงครรภ์นี้เอง... แต่เพราะข้าไม่กล้าสู้หน้าฮองเฮา ข้าจึงไม่กล้านำเครื่องเสวยไปถวายเอง...เจ้าจึงอาสาดีไหม”คำพูดของหยางชินอวี้เหมือนจะเป็นคำเตือนที่แฝงความหมายอย่างชัดเจน ทำให้สนมต๋วนลี่อิ๋งไม่สามารถ

ห้องเงียบงันในช่วงเวลาที่ทุกสายตาจับจ้องไปที่หยางลี่ที่ยืนอยู่กลางห้อง ใบหน้าของเขาฉายแวววิตกกังวล เมื่อเขาหันไปถามคำถามที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ข้าพลาดอะไรไปหรือเปล่า” เสียงของหยางลี่ดังก้องในห้อง ก่อนที่เขาจะถามต่อไป “เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้านั้น ทำไมข้าไม่เคยรู้เรื่องนี้” ชวีหยายิ้มออกมาอย่างขมขื่นคำถามของหยางลี่ทำให้ชวีหยาไม่สามารถกลั้นความรู้สึกที่ท่วมท้นได้ ยิ้มขมขื่นแล้วปล่อยให้ความเจ็บปวดที่สะสมมานานออกมาในรูปของคำพูด“ฝ่าบาท…ฝ่าบาทไม่ใช่พลาดอย่างเดียว แต่เพราะฝ่าบาทไม่เคยใส่ใจข้า… ข้าต้องไปทนลำบากอยู่ที่ตำหนักเย็นเพราะนางมารหยางชินอวี้ใส่ความข้าว่าข้าให้มีดทำลายใบหน้าของนาง ไทเฮาจึงสั่งให้ลงทัณฑ์ข้าโดยการส่งตัวข้าไปที่ตำหนักเย็น ชวีหยาเริ่มพูดเสียงแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความคับแค้นในใจ หยางลี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นหายใจออกยาว รู้สึกถึงความผิดหวังที่ซ่อนไว้ในใจ เขาพยายามรวบรวมสติแล้วพูดขึ้นเสียงแผ่ว “อวี่หรง... เหตุใดเรื่องนี้ถึงไม่มีการไต่สวน”อวี่หรงที่ยืนอยู่ข้างๆ หยางลี่ขยับเท้าและส่ายหัวไปมา พร้อมกับกล่าวคำตอบที่หนักแน่น “เพราะตอนนั้นสนมเอกหยางชินอวี้บาดเจ็บอย่างหนัก ไทเฮาจึงไม

ทั้งสองคุมตัวทหารองครักษ์ที่ถูกกล่าวหาเข้ามาทันที ทหารองครักษ์คุกเข่าลงข้างหน้าหยางลี่ พร้อมกับเสียงสั่นเครือที่รีบกล่าวเสียงดังอย่างร้อนรน"ฝ่าบาทไว้ชีวิตให้ข้าน้อยด้วย ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยเห็นแก่เงินเพียงเล็กน้อยก็ทำเรื่องเลวร้าย ไม่คาดคิดว่าจะเกี่ยวพันเรื่องร้ายแรงเพียงนี้""พูดมาให้หมด แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"หยางลี่ก้มลงมองทหารองครักษ์ด้วยสายตาเย็นชา ทหารองครักษ์รีบพูดอย่างรวดเร็ว"ตอนนั้นข้าน้อยได้รับหน้าที่ให้ตรวจค้นเรื่องยาพิษในวังหลวง สนมเอกหยางชินอวี้จึงได้มอบทองให้ข้าน้อยจำนวนหนึ่งและมอบห่อยาพิษเพื่อให้ข้าน้อยแสร้งทำเป็นว่าค้นเจอในตำหนักเย็น ทองพวกนั้นยังอยู่ในห้องของข้าน้อย ข้าน้อยยังไม่ทันใช้เลยนะขอรับ"คำสารภาพของทหารองครักษ์ทำให้ทุกคนในห้องต่างตกตะลึง หยางลี่ไม่พูดอะไร แต่การเคลื่อนไหวเล็กน้อยของเขาบ่งบอกถึงความเครียดที่เพิ่มขึ้นหยางชินอวี้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นสีหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธที่ทหารนายนี้รับเงินตนไปตั้งมากแต่กลับพูดออกมาหมด พูดออกมาเสียงแหลม"ฝ่าบาทไม่ใช่นะเพคะ ต้องมีใครคิดจะใส่ร้ายข้า เพื่อกำจัดตระกูลของข้าด้วย เพราะรู้ว่าตระกูลจางของข้ามีอำนาจในวังหลวง จ

สวนดอกไม้ที่อยู่เบื้องหน้าเต็มไปด้วยความงดงาม ดอกไม้หลากหลายสีสันบานสะพรั่ง ดอกท้อสีชมพูบานเต็มต้น กลิ่นหอมของดอกไม้ลอยมาถึงพร้อมกับความเงียบสงบที่สร้างความรู้สึกผ่อนคลายให้บ้างหลังผ่านเรื่องต่างๆ มาหยางลี่กุมมือเสี่ยวหนี่ไว้แน่นขณะที่หันมองไปที่ใบหน้าของเสี่ยวหนี่ รู้สึกถึงความหนักหน่วงที่ยังคงอยู่ในใจของเสี่ยวหนี่ แม้ว่าเรื่องราวต่างๆ จะคลี่คลายลงไปแล้วก็ตามแต่หยางลี่เริ่มรู้สึกว่าเสี่ยวหนี่ยังคงมีบางสิ่งที่ไม่ได้พูดออกมา"สบายใจหรือยัง ทุกอย่างมันถูกไขจนกระจ่างหมดแล้วนะ" เสียงของหยางลี่แผ่วเบาถามด้วยความเป็นห่วงเสี่ยวหนี่ยิ้มเศร้าๆ ให้กับคำถามนั้น ในใจยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อนแม้ทุกอย่างจะเหมือนจะจบลง แต่ยังมีบางสิ่งที่ยังคงเก็บซ่อนไว้"ยังไม่ได้ไขจนหมด..." เสี่ยวหนี่พูดเสียงเบาสายตาเหม่อมองออกไป"มีเรื่องหนึ่งที่เสี่ยวหนี่อยากจะเล่าให้ฝ่าบาทฟัง...ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะเชื่อไหม...ว่านี่มันคือเรื่องจริง..."หยางลี่มองหน้าของเสี่ยวหนี่นิ่งๆ ก่อนจะยิ้มขึ้นมาอย่างอ่อนโยน กุมมือเสี่ยวหนี่ไว้ให้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนี้เสมอ"เจ้าคือคนที่ข้ารัก...ไม่ว่าจะเรื่องไหน ถ้าเจ้าอยากเล่า ข้าก็อย