All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 131 - Chapter 140

ซูเหยาที่เห็นความสนิทสนมของเด็กชายทั้งสาม เธอจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสามหนุ่มถึงได้เป็นตัวร้ายที่รักและช่วยเหลือเกื้อกูลกันถึงขนาดยอมตายเพื่อกันได้‘ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะเปลี่ยนชะตาชีวิตของพวกเธอเอง ฉันจะสนับสนุนสร้างเส้นทางที่ดี ๆ ให้กับพวกเธอเด็กน้อยผู้น่าสงสาร’ ซูเหยากล่าวอย่างมุ่งมั่นที่เธอเท่านั้นได้ยินเพียงคนเดียวคนทุกคนที่ซูเหยาพามาต่างทำหน้าที่ของตนด้วยความตั้งใจ และพูดคุยกันอย่างสนิทสนมจนลืมเวลา“ทุกคนกินข้าวกลางวันได้แล้วค่ะ” ซูเหยาที่รับหน้าที่แม่ครัวพูดขึ้นหลังจากที่เธอได้เด็ก ๆ ช่วยจัดโต๊ะอาหารการทานอาหารก็ดำเนินไปอย่างอบอุ่น หลังมื้อกลางวันจบลง ฮุ่ยซิ่วที่ได้ห้องสอนหนังสือก็เริ่มทำหน้าที่ของตนทันทีเหล่าเด็กตัวน้อยก็ตั้งใจเรียนกันทุกคน โดยมีเสี่ยวหยางและเสี่ยวหมิ่นคอยช่วยผู้สูงวัยกว่า ก่อนที่เขาทั้งสองจะทำแบบฝึกหัดที่ซูเหยานำมาให้หากมีบทเรียนไหนที่เขาไม่เข้าใจเด็กชายทั้งสองก็จะถาม    ซูเหยา เมื่อฮุ่ยซิ่วได้ยินสิ่งที่ซูเหยาสอนให้กับเด็กอายุสิบสองเขาก็ลูบเครายาวสีเงินยวงของตนอย่างครุ่

ส่วนเด็กน้อยทั้งสี่ก็วิ่งบ้างเดินบ้างสลับกัน เดินไปเล่นไปอย่างเพลิดเพลินจนตอนนี้ทุกคนก็มาถึงหน้าคอมมูนกันแล้ว“สวัสดีสหายลู่ไม่ทราบว่าวันนี้รถไถว่างหรือเปล่าและเข้าเมืองไหม” ซูเหยาถามชายวัยกลางคนรูปร่างผอมผิวคล้ำแดดจากการทำงานหนักน้ำเสียงสุภาพ“สหายซูจะเข้าเมืองอย่างนั้นเหรอ วันนี้รถไถยังไม่มีกำหนดการเข้าเมืองเสียด้วย” ลู่คงบอกกล่าวหญิงสาวที่มักจะให้ของกำนัลอย่างเสียดาย ที่คิดว่าวันนี้ตนน่าจะไม่ได้ของตอบแทน“ถ้าฉันจ่ายค่าจ้างแบบเหมาเพื่อให้ไปส่งและรอรับมันจะเป็นไปได้ไหมคะ” ซูเหยาลองถามหยั่งเชิง เนื่องจากแต่ก่อนที่เธอจ่ายเหมานั้นเป็นช่วงเวลาที่รถไถได้เข้าไปทำธุระในเมืองเธอจึงถือโอกาสมัดมือชกแต่ว่าในยามนี้รถไถไม่มีกำหนดการเธอจึงไม่แน่ใจว่าจะจ้างได้ไหม จึงได้ลองถามขึ้นมา ลู่คงเองเขาก็ไม่แน่ใจเช่นกันจึงยืนลังเลอยู่สักพัก“เอาอย่างนี้แล้วกันสหายซูรอผมสักครู่ ผมขอไปถามหัวหน้าก่อนว่าสามารถทำได้หรือเปล่า หากทำได้จะคิดราคายังไง” ลู่คงผู้ที่ไม่สามารถตัดสินใจได้เองโดยพลการตอบแบ่งรับแบ่งสู้“ฉันรอได

เมื่อซูเหยาได้ยินว่ามีคนเรียกตนเองเธอก็หันหน้าไปมองตามเสียงที่ได้ยิน และเธอก็เห็นคุณอาร่างท้วมสนทนาอยู่กับบุรุษในชุดทหารชายคนหนึ่งที่ข้างกายชายผู้นั้นมีหญิงสาวงามร่างคุ้นตายืนเคียง“พี่ซิวหลาน” ซูเหยาตะโกนเรียกคนที่เธอไม่ได้เจอหน้าเดือนกว่าพร้อมรอยยิ้มกว้างเต็มใบหน้างาม“เสี่ยวเหยา คนที่อาฮุ่ยเฟินบอกว่า กำลังรอเจ้าของร้านอยู่คือเธอเองอย่างนั้นเหรอ เราช่างมีวาสนาต่อกันจริง ๆ” ภรรยาทหารมาเฟียอันดับหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับเดินเข้ามาจับแขนซูเหยาอย่างสนิทสนมด้วยความดีใจเป็นล้นพ้น“พวกคุณรู้จักกันด้วยหรือครับ” ฮุ่ยเฟินถามสองสาวด้วยความสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ตามที่เขาให้คนไปสืบ ซูเหยาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดานี่“ใช่ค่ะคุณอา ที่ฉันสามารถตั้งครรภ์ได้ก็เพราะยาสมุนไพรของน้องสาวคนนี้แหละค่ะ ฉันกำลังคิดว่าจะรอให้เด็กในท้องแข็งแรงกว่านี้ฉันจะไปขอบคุณหล่อนที่บ้านพอดีใครจะคิดกันว่าพวกเราจะมีวาสนาที่ดีต่อกันขนาดนี้ที่บังเอิญมาเจอกันที่นี่ได้” ซิวหลานไขความกระจ่างเรื่องของเธอกับหญิงสาวอายุน้อยกว่า“นั่น

“หากเธอไม่สบายใจจะเช่าสัญญาต่อจากฉันก็ได้นะ ตอนฉันทำสัญญากับทางเขตเขาคิดฉันปีละสองร้อยหยวนระยะเวลายี่สิบปีทั้งหมดก็เป็นเงินสี่พันหยวนแต่ถ้าหากเธอยังไม่มีเงินฉันก็จะให้เธอใช้เปล่าโดยไม่คิดมูลค่า” ฮุ่ยเฟินพูดออกมาตามจริงซูเหยาหลังจากที่ได้ยินชายวัยกลางคนพูดเธอก็ใช้สมองของตนประมวลผลได้ผลเสียว่าสถานที่แห่งนี้ในอนาคตมี      แนวโน้มไปในทิศทางใด“อาฮุ่ยเฟินคะ ฉันตกลงเช่าต่อจากอาเลยค่ะ ว่าแต่อาจะคิดราคาฉันยังไง” ซูเหยาตัดสินใจถามหลังจากเธอคิดไตร่ตรองดีแล้ว“อาก็คิดเท่าที่จ่ายไปนั่นแหละ ไม่เอาอะไรเพิ่มหรอก” ชายร่างท้วมกล่าวด้วยท่าทางสบาย ๆ น้ำเสียงปกติไม่ยินดียินร้าย“แต่ว่ามันจะดีหรือคะ ฉันว่าอาน่าจะหมดกับการต่อเติมห้องทั้งสองนี้ไปไม่น้อยเลย ไหนจะค่าสร้างบ้านด้านหลังอีก” หญิงสาวถามออกมาอย่างเกรงใจ“อาไม่คิดหรอกเพราะอารู้ว่าถ้าร้านนี้มันตกอยู่ในมือของเธอมันย่อมที่จะเป็นประโยชน์อย่างแน่นอน” ฮุ่ยเฟินพูดขึ้นพร้อมยกยิ้มอย่างใจดี“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราก็

“นายมาก็ดีแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้จักหล่อนเช่นกันเมื่อเช้าก็ครั้งหนึ่งแล้วจู่ ๆ ก็มาขวางทางเดินของฉัน มาตอนนี้ก็ยังมาขวางอีก สงสัยสติปัญญาท่าจะไม่ดี” มู่หานหันหน้ามาคุยกับน้องชาย“ถ้าอย่างนั้นผมว่าพี่ชายอย่าไปสนใจเลย หากมีใครไม่หวังดีเห็นพี่ยืนอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองพี่สะใภ้จะเสียใจเอาได้”   มู่อันกล่าวเสียงเครียด“พี่ก็คิดเหมือนนายนั่นแหละ โชคดีนะที่มีนายอยู่ด้วย” สองพี่น้องต่างพูดคุยกันโดยที่ไม่มีใครคิดสนใจหรือเหลือบแลหญิงงามจากเมืองหลวงเลยสักคน“ฉัน...คือฉันชื่อเหลียนฮวา ฉันเพิ่งจะมาอยู่ทะ...ที่” หญิงงามนามดอกบัวคิดอยากจะเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่มเธอจึงคิดที่จะแนะนำตัวออกมาแต่อนิจจายังไม่ทันที่เธอจะกล่าวแนะนำตัวจบ ชายหนุ่มสองคนก็พากันเดินหนีไปไกลเหมือนกับว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเป็นเพียงอากาศที่มองไม่เห็นทำให้หญิงสาวฉายานางฟ้าจากสถานที่ที่จากมา ได้แต่ยืนกระทืบเท้ากัดฟันกรอดสายตามองตามชายหนุ่มทั้งสองเต็มไปด้วยความโกรธ“ฮวาฮวา วันนี้คุณกับผมได้มีเนื้อกินกันแล้ว” น้ำเสีย