บททั้งหมดของ ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: บทที่ 121 - บทที่ 130

หญิงสาวทั้งเจ็ดหลังจากที่ฟังเจียงเจ๋อพูดจบ พวกเธอก็ได้พากันเดินเข้าไปด้านในบ้านเพื่อที่จะช่วยทหารพวกนั้นเก็บหญ้าใส่เข่งไม้ไผ่ใบใหญ่รวมทั้งพวกเธอยังแบ่งงานกันทำ โดยแยกกันไปทำความสะอาดยังห้องแต่ละส่วนที่ต่อไปนี้ที่แห่งนี้จะเป็นบ้านของพวกเธอสองพี่น้องเจียงซึ่งคอยมองการกระทำของพวกเธออยู่ห่าง ๆ ก็รู้สึกพอใจที่ซูเหยาน่าจะช่วยคนไม่ผิด เมื่อพวกเขาทำความสะอาดลานบ้านได้เรียบร้อยแล้วมู่หานที่มองเห็นว่าที่บ้านหลังนี้มีศาลารับลมอยู่ เขาจึงได้เข้าไปทำความสะอาดก่อนที่เขาคิดจะเดินไปตามภรรยาสาวให้พาเด็ก ๆ กลับมา“พี่ชายเดี๋ยวผมมานะครับขอไปตามซูเหยาก่อน” มู่หานพูดขึ้นก่อนที่เขาจะเดินออกจากประตูบ้านไปรับเมียสองพี่น้องเจียงก็ได้แต่อมยิ้มให้กับการกระทำของน้องเขย  ที่ไม่รู้ว่าจะรีบอะไรซูเหยาก็อยู่ใกล้แค่นี้เองหลังจากที่มู่หานเดินหายไป พวกเขาเองก็พากันแยกไปตรวจสอบจุดต่าง ๆ ภายในบ้านว่ามีตรงไหนที่จะต้องซ่อมแซมหรือเปล่าเจียงเจ๋อที่ได้เดินเข้าไปยังห้องทางฝั่งขวา เขาได้เห็นว่าหญิงสาวคนหนึ่งที่น่าจะเป็นพี่สาวของเด็กหญิงตัวเล็กที่เขาช่วยได้

“ค่าแรง เสี่ยวซูพวกเราจะได้ค่าแรงด้วยอย่างนั้นเหรอ”    เฟยเมี่ยวถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ ‘ปกติถ้ามีที่พักและอาหารให้ส่วนใหญ่มักจะไม่ได้ค่าแรงไม่ใช่เหรอหรือถึงได้ก็นาน ๆ จะได้สักครั้ง เธอเคยได้ยินคนที่ไปทำงานในเมืองมักจะพูดกัน ยามที่พวกเขาได้กลับมาเยี่ยมบ้านทุกครั้งว่า แม้จะได้เสื้อผ้าใหม่แต่เงินกลับน้อยนิด ที่ต้องทนทำก็เพียงแค่กลัวอดตาย’ เมี่ยวเมี่ยวนึกถึงเรื่องในอดีตแต่เก่าก่อน“ได้สิคนทำงานก็ต้องได้เงิน ส่วนอาหารกับที่พักถือว่าเป็นสวัสดิการ หากเมื่อไหร่ที่พวกเธอเก็บเงินได้เยอะแล้ว เขาเปิดโอกาสให้มีบ้านเป็นของตัวเองก็ค่อยไปซื้อเอานะ”         ซูเหยาพูดพลางมองหน้าทุกคนที่พากันจ้องมาที่เธอ“บ้านอย่างนั้นเหรอ เราจะมีวันมีเป็นของตัวเองใช่ไหม” เสียงสั่นเครือของหญิงสาวนามลี่ถังพูดขึ้นอย่างคนมีความหวังเธอก็เคยมีบ้านแต่ตั้งแต่แม่เธอเสียบ้านสำหรับเธอก็ไม่มีอีกต่อไป“ใช่จ้า ฉันจะให้พวกเธอคนละยี่สิบหยวนต่อเดือน และจะให้เพิ่มจากยอดขายด้วย รับรองว่าเป็นรายได้ที่

กว่าซูเหยาจะรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไรก็ได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะตะโกนเรียกเธอเสียงดัง“แม่คะ” เสียงลูกชิ้นลูกเล็กเรียกก่อนที่จะตามมาด้วยลูกชิ้นลูกใหญ่อีกสอง “แม่ครับ” เสียงทั้งสองประสานกัน“เด็ก ๆ มาอยู่กับลุงก่อนครับ เมื่อคืนแม่กับพ่อของหนูกลับดึกปล่อยให้เขานอนไปก่อน วันนี้ลุงทำแป้งทอดมันฝรั่ง มีไข่คนมะเขือเทศและซุปปลาหอม ๆ ด้วยนะ พวกหนูไม่อยากกินอย่างนั้นเหรอ”ซูหลงแฝดพี่ของซูเหยาหลังจากที่ทำอาหารเสร็จเขาก็ได้มาตามเด็ก ๆ ที่กำลังตะโกนเรียกน้องสาวและน้องเขยแต่ในระหว่างที่เขากำลังหลอกล่อหลาน ๆ ตัวน้อยอยู่ ก็ได้มีเสียงเรียกคนในบ้านจากด้านนอก เขาจึงได้พาเจ้าลูกชิ้นตัวกลมทั้งสามมายังโต๊ะกินข้าวหลังจากนั้นเขาจึงเดินออกไปหน้าบ้านโดยลืมถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานของน้องสาวออก“มาแล้วครับไม่ทราบว่ามาหาใครครับ” ซูหลงที่เปิดประตูบ้านของน้องสาวออกแล้วเห็นว่าเป็นชายสองคนที่แต่งกายด้วยชุดทหาร แต่ไม่มีแถบแดงคาดแขนเขาก็ค่อยรู้สึกผ่อนคลายลง“เสี่ยวเหยา” เจียงซว

ทางด้านซูเหยาผู้ที่ยังไม่รู้ว่า ได้มีคนคิดที่จะเข้ามายุ่งกับสามีก็พาบรรดาสมาชิกในบ้านรวมทั้งเด็ก ๆ ทั้งสี่เดินทางเข้าไปในเมืองกับเธอโดยการจ้างรถไถประจำบ้านให้ไปส่ง‘คนมีเงินอะนะ จะใช้ผีโม่แป้งก็ยังได้ หากไม่มีนี่สิจะร้องขอใครเขาก็ลำบาก’ ซูเหยาคิดก่อนที่เธอจะขึ้นไปนั่งบนรถไถทางด้านสองพี่น้องแซ่เจียงที่วันนี้เขาเห็นว่า น้องสาวมีคนไปเป็นเพื่อนเยอะแล้ว พวกเขาก็เลยตั้งใจจะไปช่วยพ่อบุญธรรมจัดการเรื่องศูนย์สุขภาพให้เสร็จในระหว่างที่สองพี่น้องขับรถไปยังศูนย์สุขภาพ ทั้งสองคนก็ได้ขับผ่านบ้านของยุวปัญญาชนที่เพิ่งได้เข้ามาอยู่ใหม่“นั่นทหารที่ไหนกันช่างดูหล่อเหลาเสียเหลือเกิน” เสียงหนึ่งในหญิงสาวที่เห็นสองพี่น้องเข้าพอดีพูดขึ้นดวงตาเหม่อลอยเหลียนฮวาที่ได้เห็นทหารทั้งสองนายนี้ด้วย หล่อนก็ถึงกับแปลกใจเนื่องจากชาติก่อนไม่เคยมีเหตุการณ์ทหารที่ไหนเข้ามายังหมู่บ้านแห่งนี้นอกจากทหารแดงเธอมองไปทางรถทหารสีเขียวที่วิ่งผ่านไปอย่างครุ่นคิด จนเพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างกันผิดสังเกตจึงได้ทักขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง“ฮวาฮวาคนงามตกหลุ

ทางด้านซูเหยากับครอบครัวที่เดินทางมาถึงในตัวอำเภอ เธอได้นำครอบครัวของตนไปยังโรงงานลับอย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก“เสี่ยวเหยาที่นี่เป็นโรงงานลับที่ลูกว่าอย่างนั้นเหรอ” หว่านชิงที่มองประตูบ้านบานใหญ่สีแดงและยังมีทหารเดินตรวจตราถามลูกน้ำเสียงหวาดหวั่น“ใช่แล้วค่ะ แม่ไม่ต้องกลัวนะคะทหารพวกนี้เป็นคนของลุงเจียง” ซูเหยาที่เห็นท่าทางหวาดกลัวของคนในครอบครัวได้กล่าวออกมา“ค่อยยังชั่วหน่อย ว่าแต่คุณลุงเจียงให้ความสำคัญกับลูกมากเลย ดังนั้นลูกก็อย่าละเลยในเรื่องที่สามารถตอบแทนเขาได้ล่ะ” ซูป๋อที่ยึดมั่นในความกตัญญูกล่าวเตือนลูกสาว“หนูทราบแล้วค่ะ ทุกคนเข้าบ้านกันดีกว่า” ซูเหยารับปากพ่อ ก่อนที่เธอจะเคาะตัวจับประตูด้านหน้าตัวบ้านเพื่อให้คนด้านในได้ยินเหล่าสาว ๆ ทั้งเจ็ดและเด็กน้อยที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่ลานหน้าบ้านที่กำลังรอการมาของซูเหยา เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเคาะประตู“ใครคะ” เมี่ยวเมี่ยวตะโกนถามกับคนที่อยู่ด้านนอก“ฉันเอง เธอเปิดประตูได้” ซูเหยาตะโกนตอบ หลังจากนั้นประตูด้านหน