All Chapters of ซูเหยาเมื่อฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงผู้โหดร้าย: Chapter 111 - Chapter 120

“พี่รู้ แต่ว่าเธอช่วยลองไปดูหน่อยเถอะนะ” เจียงเจ๋อกล่าวด้วยท่าทางวิงวอนร้องขอซูเหยาผู้ที่ถูกผู้ชายตัวใหญ่มองตนด้วยท่าทางแบบนี้ก็อดที่จะรู้สึกเห็นใจขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงได้ตัดสินใจพูดออกมา“ไปกันเถอะค่ะ แม้ฉันจะยังไม่รู้ว่าช่วยได้หรือเปล่าแต่ก็ดีกว่าไม่ลองเลย” ซูเหยาพูดขึ้นอย่างกังวล‘ระบบเธอมีความสามารถหาคนหายด้วยหรือเปล่า’ ซูเหยาลองสื่อสารกับระบบในใจ“ท่านผู้ถูกเลือก ระบบไม่มีความสามารถนั้นระบบขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง” ระบบตอบกลับซูเหยาในทันทีเมื่อซูเหยาที่ได้ยินเสียงระบบตอบกลับออกมาอย่างรวดเร็วและเป็นคำตอบที่เธอไม่อยากได้ยิน เธอก็นึกปลงเดินตามเจียงเจ๋ออย่างเศร้า ๆซูเหยาและพี่น้องแซ่เจียงทั้งสามได้เดินมาจนถึงห้องด้านหลังที่ซูเหยาดูแล้วก็เป็นห้องเล็ก ๆ เพียงห้องหนึ่งเท่านั้น แล้วโจรพวกนั้นจะเอาคนไปซ่อนไว้ที่ไหนถ้าไม่ใช่ห้องใต้ดิน“ถ้าอยู่ในนี้จริงฉันว่ามันจะต้องมีห้องลับแน่ ๆ” ซูเหยาพูดตามความคิด ว่าแต่ในนิยายก็ไม่ได้กล่าวละเอียดเสียด้วยว่าทางเข้าห้องลับที่ว่าอยู่ตรงไหน

ตั้งแต่เล็กจนโตครอบครัวของเธอก็ให้ความสำคัญกับพี่ชาย น้องชายมาตลอด เธอต้องทำงานหนักสารพัดจนฝ่ามือของเธอด้านเป็นปุ่มเต็มไปหมด บางครั้งก็พุพองเป็นหนองแต่พ่อแม่ก็ยังด่าทอเธอเมี่ยวเมี่ยวอย่างนั้นเหรอไม่เคยมีใครเรียกชื่อเธอได้อย่างไพเราะอ่อนหวานแบบนี้มาก่อนเลย“เธอเป็นอะไรร้องไห้ทำไมเจ็บปวดตรงไหนบอกฉันมา”        ซูเหยาที่เห็นเพื่อนใหม่ร้องไห้เธอรีบถามออกมาด้วยความเป็นห่วง“มะ...ไม่เป็นไร ฉันแค่ดีใจที่มีคนบอกอยากเป็นเพื่อนกับฉันเธอรู้ไหมตั้งแต่ฉันเกิดมาไม่เคยมีใครพูดกับฉันดี ๆ เหมือนเธอเลยสักครั้งมีแต่คนรังเกียจฉันที่ฉันตัวผอม ผิวกระด่างกระดำ หน้าตาขี้เหร่” เมี่ยวเมี่ยวพูดในสิ่งที่คนส่วนใหญ่พูดถึงเธอออกมาให้กับซูเหยาฟัง“เธอไม่ต้องเสียใจนะ สักวันชีวิตเธอจะต้องดีขึ้นตอนนี้เธอคนเดิมได้ตายไปแล้ว เธอกำลังจะกลายเป็นคนใหม่ดังนั้นเธอจะต้องหวงแหนชีวิตที่ได้รับมาใหม่ให้ดี ๆเมื่อไหร่ก็ตามที่เธอรักตัวเองและเห็นคุณค่าในตัวเอง เมื่อนั้นจะมีคนรักและเห็นค่าในตัวเธอ เชื่อฉันนะ” ซูเหยาพูดขึ้

“เสี่ยวซูเธอกลับมาแล้วเหรอ เป็นอย่างไรบ้างเธอปลอดภัยดีไหม” เจียวจินถามหญิงสาวน้ำเสียงแสดงความห่วงใย“ฉันสบายดีค่ะ ได้ของกลับคืนมาแล้วด้วย ส่วนคนพวกนั้นก็ถูกทหารจับตัวไปหมดแล้ว คุณยายอย่าลืมที่ฉันเคยพูดไว้นะคะ” ซูเหยาตอบผู้สูงวัยกว่าก่อนที่จะกล่าวย้ำออกมาอีกครั้ง“ฉันเข็ดแล้วล่ะ ต่อจากนี้ก่อนทำอะไรฉันจะรอปรึกษาเธอก่อน ฉันขอบใจเธอและครอบครัวมากนะที่ไม่คิดทอดทิ้งครอบครัวของฉัน” เจียวจินกล่าวออกมาอย่างสำนึกผิด   จริง ๆ“ดีแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนตอนนี้ก็มืดมากแล้ว ป่านนี้คนที่บ้านคงจะเป็นห่วงพวกเรามากแน่ ๆ” หว่านชิงเป็นคนพูดแทนลูกสาว“ถ้าอย่างนั้นให้ฉันเดินออกไปส่งเถอะ” เจียวจินพูด หลังจากนั้นคนทั้งหมดจึงได้พากันเดินออกไปด้านนอก และสวนกลับสองพี่น้องแซ่เจียงที่กำลังเข็นรถที่บรรจุสิ่งของต่าง ๆ นอกจากอาหารเข้ามาพอดี“คุณอาไปรอผมที่รถได้เลยครับ พวกผมขอยกสิ่งของพวกนี้เข้าไปเก็บสักครู่” เจียงซวนพูดขึ้นเมื่อเขาแบกกระสอบข้าวขึ้นบ่าเหมือนไม่หนัก"

“หากคุณคิดว่าจะมีฉันเพียงคนเดียวได้ ฉันก็พร้อมจะเป็นของคุณ” ซูเหยาตัดสินใจพูดออกมาทั้ง ๆ ที่เธอก็ยังคงกลัวเรื่องของอนาคตอยู่“ผมสัญญาจะมีคุณคนเดียวตลอดชีวิต” มู่หานที่เห็นแววตากังวลลังเลเขาจึงได้เอ่ยถ้อยคำสัญญาออกมาอย่างหนักแน่นก่อนที่เขาจะไม่เก็บอาการใด ๆ อีกต่อไปเขาค่อย ๆ โน้มตัวลงต่ำไปที่ภรรยาคนสวย โดยครั้งนี้ซูเหยาก็เอามือเรียวยาวของตนโอบรอบคอของชายหนุ่มให้โน้มเข้ามาหาตนอย่าง ช้า ๆ เช่นกันริมฝีปากหยักหนาของชายหนุ่มยกมุมปากสูงด้วยความพึงใจการกระทำของคนตัวเล็ก หลังจากนั้นเขาก็ทาบริมฝีปากของตนปิดปากอวบอิ่มของคนด้านล่างเขาค่อย ๆ จุมพิตอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนริมฝีปากหนามาที่ลำคอระหงของร่างบาง ก่อนที่จะรุกล้ำไปเรื่อย ๆ จนกดคนที่นั่งอยู่ให้นอนลงราบบนเตียงคนใต้ร่างที่รู้สึกเหมือนกับกำลังล่องลอย สมองขาวโพลนจากการกระทำที่รุนแรงผสมกับความอ่อนโยนเผลอเปลือกตามองเขาอย่างเขินอายมู่หานแม้ในใจกำลังจะถูกแผดเผาจากความต้องการมากสักเท่าไหร่ แต่เขารู้ดีว่าจะบุ่มบ่ามมากกว่านี้ไม่ได้ เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกของภรรยาสาว

“ฉันแค่บอกว่าฉันขับรถได้พี่ถึงกับตกใจขนาดนี้ และถ้าหากฉันบอกว่าเป็นผู้หยั่งรู้อนาคตพี่จะไม่ช็อกไปเลยอย่างนั้นเหรอ” ซูเหยาพูดขึ้นโดยไม่คิดอะไร แต่คนฟังทั้งสามกลับคิดอย่างจริงจังไปแล้ว“พี่/ผม เชื่อ” ชายหนุ่มสามคนที่นั่งอยู่ในรถพูดขึ้นมาพร้อมกัน“เชื่ออะไร ฉันพูดประชดค่ะประชด พี่ชายขับรถต่อเถอะ”     ซูเหยากรอกตามองบนพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ อะไรกันแค่บอกว่าขับรถได้ถึงกับตกใจจนเกินเบอร์พอบอกว่ารู้อนาคตกลับไม่มีอาการตกใจ แต่เชื่อกันง่าย ๆ เสียอย่างนั้น เหยาเป็นงงค่ะ ใครบอกเหยาได้บ้าง“น้องสาวเธอขับรถได้จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ” เจียงเจ๋อถามขึ้นเพื่ออยากให้แน่ใจในคำตอบอีกครั้ง“พี่เจียงซวนจอดค่ะ เดี๋ยวฉันขับเอง” เจียงซวนเมื่อได้ยินที่น้องสาวบอก เขาก็เคลื่อนรถชิดขอบทางหลังจากนั้นเขาก็เปิดประตูรถเพื่อจะได้สลับที่นั่งกับน้องสาว“น้องสี่ นายจะตามใจน้องสาวเกินไปแล้ว” เจียงเจ๋อพูดขึ้นเมื่อเห็นการกระทำของน้องชายคนสุดท้องที่มักจะมีเหตุผลมากกว่าตน“น้องสาวบอ